วิกิซอร์ซ thwikisource https://th.wikisource.org/wiki/%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%81 MediaWiki 1.39.0-wmf.23 first-letter สื่อ พิเศษ พูดคุย ผู้ใช้ คุยกับผู้ใช้ วิกิซอร์ซ คุยเรื่องวิกิซอร์ซ ไฟล์ คุยเรื่องไฟล์ มีเดียวิกิ คุยเรื่องมีเดียวิกิ แม่แบบ คุยเรื่องแม่แบบ วิธีใช้ คุยเรื่องวิธีใช้ หมวดหมู่ คุยเรื่องหมวดหมู่ สถานีย่อย คุยเรื่องสถานีย่อย ผู้สร้างสรรค์ คุยเรื่องผู้สร้างสรรค์ งานแปล คุยเรื่องงานแปล หน้า คุยเรื่องหน้า ดัชนี คุยเรื่องดัชนี TimedText TimedText talk มอดูล คุยเรื่องมอดูล Gadget Gadget talk Gadget definition Gadget definition talk 0 13864 188911 186283 2022-08-04T15:22:48Z ชาวไทย 5763 เก็บกวาด wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่อง | ชื่อ = [[บทอาขยาน]] บทหลัก''' ระดับประถมศึกษา '''&nbsp; | ปี = | ผู้สร้างสรรค์ = นายทัด เปรียญ | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = แมวเหมียวแยกเขี้ยวยิงฟัน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = | ถัดไป = [[รักเมืองไทย]] | หมายเหตุ = คัดเลือกโดยกรมวิชาการ }} {{หัวเรื่อง | ชื่อ = [[ดอกสร้อยสุภาษิต]] | ปี = | ผู้สร้างสรรค์ = นายทัด เปรียญ | บรรณาธิการ = | ผู้แปล = | ส่วน = แมวเหมียวแยกเขี้ยวยิงฟัน | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[เด็กน้อย]] | ถัดไป = [[พระกวีนิพนธ์ฯ/เรื่อง 3|ตั้งไข่ล้มต้มไข่กิน]] | หมายเหตุ = ร้องลำแขกบรเทศ }} <poem> แมวเอ๋ยแมวเหมียว รูปร่างประเปรียวเป็นนักหนา ร้องเรียกเหมียวเหมียวเดี๋ยวก็มา เคล้าแข้งเคล้าขาน่าเอ็นดู รู้จักเอารักเข้าต่อตั้ง ค่ำค่ำซ้ำนั่งระวังหนู ควรนับว่ามันกตัญญู พอดูอย่างไว้ใส่ใจเอย ฯ </poem> [[หมวดหมู่:บทอาขยาน|มแมว]] [[หมวดหมู่:กลอนดอกสร้อย]] gmpzric8nlr4z1s29u88fm5buy205iz 3 49802 188912 155252 2022-08-05T06:28:02Z QueerEcofeminist 7735 QueerEcofeminist ย้ายหน้า [[คุยกับผู้ใช้:Pichnat Thong]] ไปยัง [[คุยกับผู้ใช้:RalvahKaset]]: ย้ายหน้าอัตโนมัติขณะเปลี่ยนชื่อผู้ใช้ "[[Special:CentralAuth/Pichnat Thong|Pichnat Thong]]" เป็น "[[Special:CentralAuth/RalvahKaset|RalvahKaset]]" wikitext text/x-wiki {{Template:Welcome|realName=|name=Pichnat Thong}} -- [[ผู้ใช้:New user message|New user message]] ([[คุยกับผู้ใช้:New user message|คุย]]) 13:50, 27 พฤษภาคม 2564 (+07) 7zfzem3e4ro1fb7mx0ekhh9fmi5j7vy 2 56771 188869 188868 2022-08-04T11:59:21Z Venise12mai1834 8884 /* 6e */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. | }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. | }} n3zuu9nls4fsrvyz6hwxyl8ytufgd9d 188870 188869 2022-08-04T12:07:06Z Venise12mai1834 8884 /* 6f */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ ยิ่งผู้คนรู้จักเรื่องที่เลือกมาเล่น เรื่องนั้นก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบ นักแสดงหญิงจะลีลาจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในท่วงท่าอ้อยอิ่งและชวนสนใจ ซึ่งเป็นลักษณะที่เขาฟ้อนรำกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. | }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. | }} gyduoln4tpfyfbso6cf9i5q1swuyry0 188871 188870 2022-08-04T12:18:26Z Venise12mai1834 8884 /* 6f */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. | }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. | }} f4jbp5s8lv3dpo83e1mz29bz8zlh9e1 188872 188871 2022-08-04T12:30:55Z Venise12mai1834 8884 /* 6g */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาพรมทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบพรม ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดจากความควบคุมมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาพรมตีวงไว้ }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. | }} by3bhxo75wvup41tl9eprswbcuf3wxm 188873 188872 2022-08-04T12:42:42Z Venise12mai1834 8884 /* 6g */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาพรมทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบพรม ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาพรมล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบไม่ใคร่เล่นต่อแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน จึงช่วยให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้พักสักนิดบ้าง }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. | }} qgmn7b11arpv8ezqogs4vqvgigpjwlu 188874 188873 2022-08-04T12:43:13Z Venise12mai1834 8884 /* 6g */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาพรมทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบพรม ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาพรมล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบไม่ใคร่เล่นต่อแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิดบ้าง }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. | }} 9zpqp1fyhb1vz7c4lfi7ol0sf0et9g3 188875 188874 2022-08-04T12:46:36Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบไม่ใคร่เล่นต่อแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิดบ้าง }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. | }} l8bfehypgs21osiu67ij6iyxvuno3hw 188876 188875 2022-08-04T12:48:33Z Venise12mai1834 8884 /* 6g */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. | }} apr010gug63r4w5r309xquy48suwlci 188877 188876 2022-08-04T12:52:17Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจิตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "โรบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ }} 70yaer4zmvyc3xp6tybov3vveomyjgp 188878 188877 2022-08-04T12:56:09Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "โรบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะดั้นดนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง }} 5n7g6se1ng9zfk8t474y6tm0x4m7y8m 188879 188878 2022-08-04T13:00:17Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "โรบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะดั้นดนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นได้ด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน }} 29s0se5j0il4gfmqcifmnc6ekjitetd 188880 188879 2022-08-04T13:11:23Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "โรบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก }} o3s9mtp39o14pyaaus3hz5rp1eqp0tz 188881 188880 2022-08-04T13:14:29Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "โรบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นคือการทำเป็นเรือแตก }} dyii22p94pi75eywh0norqtunxlpu5k 188882 188881 2022-08-04T13:24:16Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "โรบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครขำออกสักคน โรบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสอง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย }} oaea2uja01metlzi1eeyibm962zls13 188883 188882 2022-08-04T13:32:33Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครขำออกสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้ไว้ข้างหน้า }} 3l9o7o7an5uyh83kv5eyeyrjzbdlu4n 188884 188883 2022-08-04T13:50:59Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครขำออกสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งบังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวเรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกาจำเปล่งออกมาบ้างจากผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนถูกทำลายปี้ป่นโดยผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} kiinvwzk4n3ub8iyz6a73er0o1zha5t 188885 188884 2022-08-04T13:52:31Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครขำออกสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} 0i36kbjv0yxja29sefrefecogyrznpu 188886 188885 2022-08-04T13:53:35Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>xxx}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} hfdlgx4w12qla765r51b3uuwjg8juir 188887 188886 2022-08-04T13:56:04Z Venise12mai1834 8884 /* 6 */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} q7wrtpgjrmxwnxiextzotnm7jdr1in8 188888 188887 2022-08-04T13:59:20Z Venise12mai1834 8884 /* 6 */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกแรงกายอย่างมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนยิ่งนัก การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กผู้ชายตัวน้อย ๆ จับจิ้งหรีดใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน โดยพนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} 4uxl1rmx0qe9gdbbh8yfsi1ux7zu4fe 188889 188888 2022-08-04T14:01:08Z Venise12mai1834 8884 /* 6a */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อน้ำเข้ามาเต็มถ้วยจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} lswb49os40up5keo2b95jzm4w4davkd 188890 188889 2022-08-04T14:02:07Z Venise12mai1834 8884 /* 6b */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยเต็มจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} mzhnzoq86hgqpymczxtquiy8tx5vf0e 188891 188890 2022-08-04T14:03:49Z Venise12mai1834 8884 /* 6b */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในบรรดาการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน<ref>x</ref> ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>x</ref> งามเด่น และมีครีบเป็นสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองเจอหน้ากันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันในลักษณะที่ชวนขันเป็นล้นพ้น และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันในลักษณะที่โหดร้ายเต็มที่ ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} 1mv1i2xvc6gk3tyz83nu1bp3tzwzvlv 188892 188891 2022-08-04T14:11:32Z Venise12mai1834 8884 /* 6c */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} tq02rjl96toxuoodtegf52kfns1mmqe 188893 188892 2022-08-04T14:12:05Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ การแข่งขันเล่นว่าวนั้น บังเกิดความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่ฟากฟ้าบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวอยู่กลางอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่มากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} </gallery> ed98xjiwb9hazo63e6rwgvkj4wuim0o 188894 188893 2022-08-04T14:18:45Z Venise12mai1834 8884 /* 6d */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>x</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} </gallery> lezjbcx13qmvgeq0ssu4nef954on26u 188895 188894 2022-08-04T14:19:11Z Venise12mai1834 8884 /* 6e */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกัน ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} </gallery> mffjuvd6w0xu72ywe3367rlp5ervuth 188896 188895 2022-08-04T14:20:09Z Venise12mai1834 8884 /* 6e */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีคนใดคนหนึ่งที่เกิดเมื่อยล้าจะเพียงถอนตัวออกจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้ง คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นอย่างเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ<ref>x</ref> มีมหรสพประจำเพียงเจ้าเดียวในราชธานี ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า มหรสพจะเปิดแต่ในคืนจันทร์ฉาย เพราะถ้าไร้แสงจันทร์แล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} </gallery> l1l4e7yp0ik7tv43vvokuqzxv295jka 188897 188896 2022-08-04T14:26:11Z Venise12mai1834 8884 /* 6e */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้เมื่อยล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นเรื่องปลื้มปีติหรือระทมทุกข์ส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} </gallery> q1uah7jrluc5zo1h56hvwh9wkuyujr9 188898 188897 2022-08-04T14:29:13Z Venise12mai1834 8884 /* 6e */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้เมื่อยล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ในบทจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} </gallery> 73ovu4i24r1ybfz5jhinfn45y64nbs7 188899 188898 2022-08-04T14:31:52Z Venise12mai1834 8884 /* 6f */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้เมื่อยล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของละครทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของพวกเขามากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาอ้อยอิ่งและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และแบ็กไพป์<ref>x</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} </gallery> n23zznuyv8ezjlwnyetr8c84pbrx4us 188900 188899 2022-08-04T14:36:24Z Venise12mai1834 8884 /* 6f */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้เมื่อยล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่แบบที่อยู่ในถุง ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} </gallery> bq3k4cfvjq7tsdqzgtq8y576odohzt7 188901 188900 2022-08-04T14:38:20Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้เมื่อยล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่แบบที่อยู่ในถุง ดู ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} Sac de gemecs, fons del Museu de la Música de Barcelona.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> co04vi9zk1dq27p9qud1y3xl8iffd3a 188902 188901 2022-08-04T14:39:10Z Venise12mai1834 8884 /* 6f */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้เมื่อยล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่ที่เป่าลมออกมาจากถุง ดูตัวอย่างจาก ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ข้างผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} Sac de gemecs, fons del Museu de la Música de Barcelona.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> 7mv4kexbvvsz58brtw4u2delutiixg2 188903 188902 2022-08-04T14:43:04Z Venise12mai1834 8884 /* 6g */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้เมื่อยล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่ที่เป่าลมออกมาจากถุง ดูตัวอย่างจาก ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ค่อนข้างใกล้ผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน เปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} Sac de gemecs, fons del Museu de la Música de Barcelona.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> jay9oz86add99q7nmkpnm2cfu26o46m 188904 188903 2022-08-04T14:43:32Z Venise12mai1834 8884 /* 6g */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้เมื่อยล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่ที่เป่าลมออกมาจากถุง ดูตัวอย่างจาก ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ค่อนข้างใกล้ผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน จึงเป็นอันเปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} Sac de gemecs, fons del Museu de la Música de Barcelona.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> h06m4l9xkf2axozez9ltxjabao01jki 188905 188904 2022-08-04T14:44:08Z Venise12mai1834 8884 /* 6e */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้อ่อนล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่ที่เป่าลมออกมาจากถุง ดูตัวอย่างจาก ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ค่อนข้างใกล้ผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน จึงเป็นอันเปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมาก ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} Sac de gemecs, fons del Museu de la Música de Barcelona.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> 8nup9eizz2zfifci8j495y6nra311gh 188906 188905 2022-08-04T14:45:03Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้อ่อนล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่ที่เป่าลมออกมาจากถุง ดูตัวอย่างจาก ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ค่อนข้างใกล้ผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน จึงเป็นอันเปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมากยิ่ง ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลือไว้ให้ตนเอง และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่หนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนหัวด้วย แกะนี้วนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงคนนี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น จึงเป็นที่พึงพอใจของทุกคน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} Sac de gemecs, fons del Museu de la Música de Barcelona.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> q3aew3ax8bppvs9pcmlbawogh3iwjns 188907 188906 2022-08-04T14:51:12Z Venise12mai1834 8884 /* 6h */ wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} ==6== [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} ===6a=== {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} ===6b=== {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} ===6c=== {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} ===6d=== {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} ===6e=== {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้อ่อนล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} ===6f=== {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่ที่เป่าลมออกมาจากถุง ดูตัวอย่างจาก ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} ===6g=== {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ค่อนข้างใกล้ผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน จึงเป็นอันเปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} ===6h=== {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมากยิ่ง ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลืออยู่กับตน และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่คนหนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนศีรษะด้วย แกะนี้จะวนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงผู้นี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น ทุกคนจะได้รับความพึงพอใจด้วยกัน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} Sac de gemecs, fons del Museu de la Música de Barcelona.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> mi04s6dfs5bk3ghcex4wkv22uoto9tj 188908 188907 2022-08-04T14:54:18Z Venise12mai1834 8884 แทนที่เนื้อหาด้วย "{{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}}" wikitext text/x-wiki {{ผู้ใช้:Venise12mai1834/ทดลองเขียน}} dwa7sir3dimw8exc31vg0fds9sb3lx4 114 57619 188909 2022-08-04T14:54:47Z Venise12mai1834 8884 สร้างหน้าด้วย "{{หัวเรื่องงานแปล | ชื่อ = [[../|สอดส่องหลายท้องถิ่น: สยาม]] | ปี = 2451 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Peeps at Many Lands: Siam/Chapter 6 | ผู้สร้างสรรค์ = เออร์เนสต์ ยัง | บรรณาธิการ = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า..." wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล | ชื่อ = [[../|สอดส่องหลายท้องถิ่น: สยาม]] | ปี = 2451 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Peeps at Many Lands: Siam/Chapter 6 | ผู้สร้างสรรค์ = เออร์เนสต์ ยัง | บรรณาธิการ = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../บทที่ 5/]] | ถัดไป = [[../บทที่ 7/]] | หมายเหตุ = | สถานีย่อย = ประเพณีไทย }} __NOTOC__ [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้อ่อนล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่ที่เป่าลมออกมาจากถุง ดูตัวอย่างจาก ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ค่อนข้างใกล้ผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน จึงเป็นอันเปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากเฉิกใด ๆ ทั้งนั้น และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองโดยมากยิ่ง ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลืออยู่กับตน และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่คนหนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนศีรษะด้วย แกะนี้จะวนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงผู้นี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น ทุกคนจะได้รับความพึงพอใจด้วยกัน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} Sac de gemecs, fons del Museu de la Música de Barcelona.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> rf05gxvnqktu0dr2foi581d4cx39n89 188910 188909 2022-08-04T14:58:26Z Venise12mai1834 8884 wikitext text/x-wiki {{หัวเรื่องงานแปล | ชื่อ = [[../|สอดส่องหลายท้องถิ่น: สยาม]] | ปี = 2451 | ภาษา = en | ต้นฉบับ = Peeps at Many Lands: Siam/Chapter 6 | ผู้สร้างสรรค์ = เออร์เนสต์ ยัง | บรรณาธิการ = | ส่วน = | ผู้มีส่วนร่วม = | ก่อนหน้า = [[../บทที่ 5/]] | ถัดไป = [[../บทที่ 7/]] | หมายเหตุ = | สถานีย่อย = ประเพณีไทย }} __NOTOC__ [[File:Siam (1908) (14773036311).jpg|center|400px]] {{ตรคป |{{ก|{{พญ|A buffalo cart.}}}} |{{ก|เกวียนเทียมควาย<ref>ในรูปดูจะเป็นเกวียนที่เรียกว่า ระแทะ</ref>}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{คหน}} {{ตรคป |{{ก|{{ขนอ|140%|{{พญ|Chapter {{ลรม|6}}}}}}<br>{{พญ|Amusements}}}} |{{ก|{{ขนอ|140%|บทที่ 6}}<br>การรื่นเริง}} |ไม่ย่อหน้า= }} {{ตรคป |{{พญล|The}} Siamese have practically no games which, like football and hockey, involve a great deal of physical exertion. They like to take their pleasures quietly, on account of the great heat. The chief amusement is gambling in some form or other. Little boys catch crickets, and bring them to school in match-boxes. In play-time they dig a little hole in the ground, put the crickets in the hole, and make them fight, meanwhile betting their knives, cigarettes, and other small possessions on the result of the combat. |ในทางปฏิบัติแล้ว ชาวสยามไม่มีการละเล่นที่มีการออกกำลังกายมากมายเหมือนฟุตบอลหรือฮอกกี้ ชาวสยามพอใจจะสำราญอารมณ์อย่างเงียบ ๆ เพราะอากาศร้อนเหลือหลาย การรื่นเริงหลัก ๆ คือ การพนันไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง เด็กชายตัวน้อย ๆ จะจับจิ้งหรีดแล้วนำใส่กล้องไม้ขีดไปโรงเรียน ในช่วงเวลาเล่น เด็กเหล่านี้จะขุดหลุมเล็ก ๆ ที่พื้น ใส่จิ้งหรีดลงในหลุม และให้มันกัดกัน ขณะเดียวกันก็พนันผลการต่อสู้นี้ด้วยมีด ยาสูบ และข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างอื่น }} {{ตรคป |Sometimes there are cock-fights. As there are few or no watches with which to time the rounds, a time-measurer of another kind is used. This consists of a small bowl that floats in water. There is a little hole in the bottom of the bowl, through which water slowly enters. When the bowl is filled to a certain point it sinks, and then the round is over. |บางทีมีการตีไก่ ด้วยเหตุที่นาฬิกาจับเวลายกต่าง ๆ นั้นไม่มีหรือมีน้อย จึงใช้เครื่องวัดเวลาอย่างอื่นแทน เครื่องนี้ประกอบด้วยถ้วยใบเล็กลอยในน้ำ ที่ก้นถ้วยมีรูน้อยรูหนึ่งอยู่สำหรับให้น้ำผ่านเข้าไปช้า ๆ เมื่อถ้วยจุน้ำจนถึงระดับหนึ่งแล้ว ถ้วยจะจม และเป็นอันหมดยก }} {{ตรคป |Perhaps the most curious of the contests that are employed as means of gambling is that between two fighting fish. The fighting fish is a species of small carp about the size of a stickleback. It has beautiful peacock-blue sides and ruby-coloured fins. These fish are kept in glass bottles, and are trained to attack their own image as seen in a looking-glass. When two of them meet each other in a big bowl of water, the way in which they manœuvre to get hold of one another is most ridiculous, and the way they bite whenever they get the chance is perfectly atrocious. All the time the fight is going on the spectators lay wagers on the result. |ในการแข่งขันที่ใช้เป็นช่องทางพนันนั้น อันที่ชวนให้อยากรู้อยากดูมากที่สุดคงจะเป็นการแข่งขันระหว่างปลากัดสองตัว ปลากัดนี้เป็นปลาไนตัวเล็กสายพันธุ์หนึ่ง ขนาดพอ ๆ กับปลาเหล็กใน ปลากัดมีผิวด้านข้างเป็นสีฟ้านกยูง<ref>คือ สีฟ้าเหมือนที่ปรากฏบนตัวนกยูง ดูตัวอย่างจากนกยูงอินเดียใน ''{{ตลล|ส-ร1|รูปที่ 1|ร1}}''</ref> งดงาม และมีครีบสีทับทิม เมื่อปลากัดทั้งสองพบเจอกันในขวดใหญ่ใส่น้ำ มันจะจู่เข้ายื้อยุดกันด้วยท่าทีที่น่าขบขันเป็นที่สุด และเมื่อใดที่สบช่อง มันจะล่องเข้ากัดกันด้วยท่าทีอันโหดร้ายไม่มีใครเกิน ตลอดช่วงที่การต่อสู้ดำเนินไปนั้น ผู้ชมจะวางเดิมพันในผลลัพธ์ }} {{ตรคป |In March, when the winds are strong, kite-flying is indulged in by grown-up people as well as children. There is always great excitement at a kite-flying contest. Two men stand close together. One man sends his kite up, and when it is well in the air the second man sends his aloft. The kites have no tails, but they fly steadily. When the two kites are near each other, one man gives his string a peculiar jerk. This makes his kite jump over the other one, descend a little way, and then come up on the other side. In this way the strings attached to the two kites get entangled. By alternately pulling in and releasing the strings they are made to saw one another. The man whose kite-string is first cut through loses the game. On many of the kites whistles are fastened, and as the kites sweep through the air shrill piercing sounds accompany their flight. |ในเดือนมีนาคม เมื่อลมแรงกล้า ชาวประชาทั้งผู้ใหญ่และเด็กจะสาละวนกับการเล่นว่าว ณ ที่แข่งขันเล่นว่าว มีความตื่นเต้นอยู่เสมอ ชายสองคนจะยืนชิดกัน คนหนึ่งจะส่งว่าวขึ้นสู่เบื้องบน และเมื่อว่าวลอยอยู่ในอากาศได้ดีแล้ว ชายคนที่สองจะส่งว่าวของตนขึ้นสู่เวหนบ้าง ว่าวนั้นไม่มีหาง แต่ล่องลอยได้อย่างมั่นคง เมื่อว่าวทั้งสองอยู่ใกล้กันแล้ว ชายคนหนึ่งจะกระตุกสายว่าวของตนอย่างพิลึก นี่จะทำให้ว่าวของเขากระโจนข้ามว่าวอีกตัว ลอยลงต่ำเล็กน้อย แล้วเลื่อนลอยขึ้นไปอีกฝั่ง ในลักษณะเช่นนี้สายที่โยงยึดอยู่กับว่าวทั้งสองจะเกี่ยวกระหวัดกัน ว่าวจะถูกทำให้ฟาดฟันซึ่งกันและกันด้วยการดึงสายเข้าและคลายสายออกสลับไปมา ชายคนที่สายว่าวขาดก่อนก็แพ้ไปในการละเล่น ยังมีการติดนกหวีดไว้บนว่าวหลายชนิด และเมื่อว่าวนี้โฉบเฉี่ยวผ่านอากาศ จะมีเสียงแหลมบาดแก้วหูดังคู่เคียงมากับการล่องลอย }} {{ตรคป |Another popular amusement is "football," which is nothing like our game of the same name. The ball is only about six or seven inches in diameter. It is very light, as it is made of a few pieces of twisted cane. Any number of people can play, from two upwards. The players stand in a ring facing each other. One of them sends the ball into the air, and the person nearest to it, when it descends, must send it up again. He may do this with his head, shoulder, knee, or foot, but he must not touch the ball with his hands. If the ball falls just behind the player's back, he judges the distance without turning round, catches the ball on the back of his heel, and so brings it back into the circle and towards another player. There are no goals, and, in fact, no scoring of any kind. The game ends when the players are tired. Sometimes a weary one will drop out of the game, lie down for a while for a rest, and then rejoin the circle when he feels refreshed. New-comers may join the game at any moment. About the only amusement not associated with gambling is the theatre. There is only one fixed theatre in the capital. In the days when there was neither gas nor electric light it was only open on moonlit nights, for without the light of the moon the people would have had to go home in the dark. As a rule, theatrical performances take place at private houses at times of weddings, or funerals, or on other occasions of private rejoicing or sorrow. |การรื่นเริงยอดนิยมอีกอย่าง คือ "ฟุตบอล"<ref>อาจหมายถึง ตะกร้อ</ref> ซึ่งไม่มีจุดใดคล้ายกับการละเล่นของชาวเราที่เรียกนามอย่างเดียวกันเลย ตัวบอลมีเส้นผ่านศูนย์กลางราว 6 หรือ 7 นิ้วเท่านั้น บอลนี้เบามาก เพราะทำจากไม้ไผ่บิดเป็นเกลียวไม่กี่ชิ้น จะเล่นกันกี่คนก็ได้ตั้งแต่สองขึ้นไป ผู้เล่นจะยืนประจันหน้ากันเป็นวง คนหนึ่งส่งบอลขึ้นสู่อากาศ และคนใกล้บอลที่สุดต้องส่งบอลขึ้นไปอีกครั้งเมื่อบอลดิ่งลงมาหา การส่งเช่นนี้จะทำโดยใช้หัว ไหล่ เข่า หรือเท้าก็ได้ แต่ต้องมิให้มือถูกลูกบอล ถ้าบอลเพียงร่วงลงด้านหลังผู้เล่น ผู้เล่นนั้นจะกะระยะโดยไม่หมุนตัวไปรอบ ๆ และเกี่ยวบอลขึ้นบนหลังส้นเท้า แล้วจึงนำบอลกลับเข้าวงมาทางผู้เล่นอีกคน ประตูบอลนั้นไม่มี และที่จริงก็ไม่มีการนับคะแนนอย่างใด ๆ ด้วย การละเล่นนี้จะยุติเมื่อผู้เล่นเหนื่อย บางทีผู้อ่อนล้าจะถอนตัวจากการเล่นไปนอนลงพักสักครู่แล้วจึงกลับเข้ากลุ่มเมื่อรู้สึกชุ่มชื่นอีกครั้งก็ได้ คนมาใหม่จะเข้าร่วมเล่นเมื่อใดก็ได้ การรื่นเริงที่เกือบจะเป็นชนิดเดียวซึ่งไม่ข้องเกี่ยวกับการพนัน คือ มหรสพ ในราชธานีมีโรงมหรสพประจำเพียงแห่งเดียว ในยุคที่ยังไม่มีทั้งแก๊สและไฟฟ้า โรงมหรสพจะเปิดแต่ในคืนเดือนฉาย เพราะถ้าไร้แสงเดือนแล้ว ผู้คนก็ไม่แคล้วจะต้องกลับบ้านท่ามกลางความมืด โดยปรกติแล้วการแสดงมหรสพจะมีขึ้นที่บ้านเรือนส่วนบุคคลในยามมงคลสมรส หรืองานศพ หรือในโอกาสอื่นที่เป็นงานมงคลหรืออวมงคลส่วนบุคคล }} {{ตรคป |There are no men players except the clowns. The other parts are taken by women. The plays, if acted from beginning to end, would last for weeks; but, as everybody knows the whole of every drama, only small portions are acted at a time. The better the people know the selection that is played, the better they like it. The actresses move about from one side of the stage to the other, twisting their heads, arms, and legs about in a slow and curious fashion, which is their way of dancing. They do not speak. The story is told by a chorus of people, who screech out the tale, to the accompaniment of the weirdest of bands. It sounds like a mixture of drums, brass trays, and bagpipes. |ไม่มีนักแสดงที่เป็นชาย เว้นแต่ตัวจำอวด ส่วนบทอื่น ๆ นั้น ผู้หญิงรับไปเล่น ละครนั้น ถ้าแสดงตั้งแต่ต้นจนปลาย จะยาวเป็นหลายสัปดาห์ แต่เนื่องจากทุกคนรู้เรื่องทั้งหมดของนาฏกรรมทั้งมวลแล้ว ครั้งหนึ่ง ๆ จึงจะแสดงเพียงตอนสั้น ๆ เรื่องที่เลือกมาเล่นนั้น ยิ่งเป็นที่รู้จักของผู้คนมากเท่าไร ก็จะยิ่งเป็นที่ชื่นชอบของผู้คนมากเท่านั้น นักแสดงหญิงจะจรลีจากเวทีด้านหนึ่งไปยังอีกด้านหนึ่ง บิดหัว แขน และขาในลีลาเชื่องช้าและชวนสนใจ อันเป็นท่วงท่าที่เขารำกัน พวกเขาไม่เอ่ยวจี แต่จะมีการเล่าเรื่องด้วยคณะขับร้องหมู่ผู้จะกรีดเสียงแหลมออกมาเป็นเรื่องเล่าคลอเคล้าไปกับวงดนตรีสุดพิลึกพิลั่น ส่งเสียงเหมือนกลอง ฉาบ และปี่<ref>แบ็กไพป์ หมายถึง ปี่ที่เป่าลมออกมาจากถุง ดูตัวอย่างจาก ''{{ตลล|ส-ร2|รูปที่ 2|ร2}}''</ref> ระคนกัน }} {{ตรคป |As a fixed theatre is not necessary, the plays can be acted anywhere. A space for the stage is marked out on the ground with mats. Round the mats sit the band and the chorus. The spectators sit or stand quite near the players, and sometimes an odd baby gets loose, and wanders about amongst the feet of the angels and demons, who are strutting quaintly in the mat-encircled area. When the man who beats the drums or bangs the brass trays has had enough, some little boy in the audience will come and take his place, and so allow the weary musician a little rest. |เนื่องจากไม่จำเป็นต้องมีโรงมหรสพประจำ ละครจึงแสดงที่ใดก็ได้ ที่ว่างที่ใช้เป็นเวทีนั้นจะเอาเสื่อทำหมายเขตไว้บนพื้น วงดนตรีและคณะขับร้องหมู่นั่งอยู่รอบเสื่อ ส่วนผู้ชมนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ค่อนข้างใกล้ผู้แสดง และบางทีก็มีเด็กเปรตหลุดมาวิ่งวุ่นอยู่ท่ามกลางแข้งขาของเทวดาและอสูรที่กำลังเยื้องกรายอย่างแยบคายอยู่บนพื้นที่ที่เอาเสื่อล้อมไว้ พอชายผู้บรรเลงกลองและประโคมฉาบเล่นมาพอแล้ว หนุ่มน้อยบางคนในหมู่ผู้ชมจะเข้าไปทำหน้าที่แทน จึงเป็นอันเปิดช่องให้ชายนักดนตรีผู้อ่อนล้าได้ออกมาพักสักนิด }} {{ตรคป |There is of course, no scenery, and the audience has to draw very largely on its imagination as the performance proceeds. Suppose that a Siamese company were going to play "Robinson Crusoe." This is the kind of thing that would happen. One actress would come on the stage with a pole fastened to her chest. From the top of a pole a little flag would fly. The rest of the troupe would stand, two by two, behind the maiden with the pole. Last of all would come another actress, bearing another pole and flag, and with a rudder tied to her back. The long string of people gathered together in this way would represent a ship and its passengers. The voyage would now begin by the company rolling round the edges of the mats in a very slow and measured manner. Presently the storm would arise. The drummers would bang, the brass-tray beaters would hammer, and the bagpipe-blowing gentlemen would nearly burst themselves. The chorus would howl, and all the little boys and girls in the audience would join in, and outdo the professional howlers easily, as you may imagine. Everyone would fall flat down on the stage, and that would be a shipwreck. In a second or two the drowned sailors would get up and walk off the stage, and no one would think it at all funny. Poor old Robinson, left to himself, would find the goat, and the goat would be one of the actresses, who would walk about on two legs, wearing a mask that would look just as much like a monkey as a goat, and with two horns on her head. The goat would circulate about the stage, dancing exactly like a human being, and the spectators would help the actress by believing that she really was a goat, and so everybody would be satisfied. When Robinson wanted to hide himself in a wood, he would walk to the edge of the stage, and hold a branch of a tree in front of his face. This would mean that he was quite hidden. If anyone pretended to see him, they would probably hear some very rude remarks from the rest of the audience, who would not wish to have their innocent amusement spoiled by a clever young critic. |แน่ล่ะ ไม่มีฉากอันใด และเมื่อการแสดงดำเนินไป ผู้ชมต้องอาศัยจินตนาการของตนเองอย่างมากมาย ลองสมมุติว่า คณะละครสยามกำลังจะเล่นเรื่อง "รอบินสัน ครูโซ" สิ่งที่จะเกิดขึ้นจะเป็นไปดังนี้ นักแสดงหญิงคนหนึ่งจะออกมาบนเวทีโดยมีไม้พลองมัดไว้กับอก ที่ยอดพลองนั้นมีธงน้อย ๆ ปลิวไสว ชาวคณะที่เหลือจะยืนเป็นคู่เคียงกันอยู่หลังแม่สาวผู้มีพลอง ที่สุดแล้ว นักแสดงหญิงอีกคนจะปรากฏตนออกมาโดยถือพลองกับธงอีกชุดหนึ่งไว้และมีหางเสือเรือผูกติดกับแผ่นหลัง ผู้คนจะชุมนุมกันเป็นแถวยาวเยี่ยงนี้เพื่อแสดงเป็นเรือกับผู้โดยสาร ทีนี้ การเดินทางก็เริ่มต้นด้วยการที่คณะละครม้วนขอบเสื่อขึ้นเป็นมวนอย่างเนิบนาบและเป็นจังหวะเหลือเกิน ทันใดก็บังเกิดพายุ ชาวกลองจะทุ่มกลอง ชาวฉาบจะฟาดฉาบ และชาวปี่ก็คงจะเป่าปี่จนตัวแทบแตก คณะขับร้องหมู่จะหอนหมู่ และเด็กหญิงชายทั้งหลายในหมู่ผู้ชมก็คงจะร่วมหอนด้วย แถมอาจหอนได้ดีกว่าคณะนักหอนมืออาชีพเองโดยไม่ยาก ก็อย่างที่ท่านอาจนึกภาพออก แล้วทุกคนจะนอนแผ่ลงบนเวที และนั่นจะเท่ากับเรือแตก นักเดินเรือที่ตกน้ำจะขึ้นมาแล้วเดินออกจากเวทีไปภายในหนึ่งหรือสองวินาที และจะไม่มีใครมองว่าน่าขำเลยสักคน รอบินสันเฒ่าผู้น่าเอาใจช่วยจะพบว่า มีแต่แกะเหลืออยู่กับตน และเจ้าแกะตัวนี้จะได้แก่คนหนึ่งในนักแสดงหญิงทั้งหลายผู้ซึ่งจะเดินไปรอบ ๆ ด้วยขาทั้งสองข้าง พลางสวมหน้ากากที่คงจะดูเหมือนลิงค่างมากกว่าแกะแพะ และยังจะมีเขาคู่หนึ่งอยู่บนศีรษะด้วย แกะนี้จะวนไปรอบเวทีโดยฟ้อนรำเหมือนเป็นมนุษย์ทุกกระเบียดนิ้ว และผู้ชมก็คงจะช่วยสงเคราะห์นักแสดงหญิงผู้นี้ด้วยการเชื่อว่า เธอเป็นแกะจริง ๆ และด้วยเหตุนั้น ทุกคนจะได้รับความพึงพอใจด้วยกัน พอรอบินสันอยากซ่อนตัวในป่า เขาจะเดินไปที่ขอบเวที แล้วถือกิ่งไม้บังหน้า เท่านี้จะหมายความว่า เขาซ่อนตัวได้เรียบร้อยพอดูแล้ว หากใครทำทีเป็นเห็นเขาเข้า คงจะได้ยินถ้อยคำหยาบคายร้ายกายเปล่งออกมาบ้างจากเหล่าผู้ชมที่เหลือซึ่งไม่อยากให้อารมณ์สุนทรีย์อย่างไร้เดียงสาของตนต้องปี้ป่นเพราะผู้เยาว์ที่วิจารณ์เก่ง }} ==หมายเหตุ== {{รกออ}} <gallery> Pavo Real Venezolano.jpg|{{ตลล|ร1|รูปที่ 1}} Sac de gemecs, fons del Museu de la Música de Barcelona.jpg|{{ตลล|ร2|รูปที่ 2}} </gallery> qocybdwu0fr4tc1keh1umtbfhiejzvx 3 57620 188913 2022-08-05T06:28:03Z QueerEcofeminist 7735 QueerEcofeminist ย้ายหน้า [[คุยกับผู้ใช้:Pichnat Thong]] ไปยัง [[คุยกับผู้ใช้:RalvahKaset]]: ย้ายหน้าอัตโนมัติขณะเปลี่ยนชื่อผู้ใช้ "[[Special:CentralAuth/Pichnat Thong|Pichnat Thong]]" เป็น "[[Special:CentralAuth/RalvahKaset|RalvahKaset]]" wikitext text/x-wiki #เปลี่ยนทาง [[คุยกับผู้ใช้:RalvahKaset]] n8svk5kdzsoy0zgyuw73erw70v08o05