ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร

<mediawiki xmlns="http://www.mediawiki.org/xml/export-0.10/" xmlns:xsi="http://www.w3.org/2001/XMLSchema-instance" xsi:schemaLocation="http://www.mediawiki.org/xml/export-0.10/ http://www.mediawiki.org/xml/export-0.10.xsd" version="0.10" xml:lang="th">
  <siteinfo>
    <sitename>วิกิซอร์ซ</sitename>
    <dbname>thwikisource</dbname>
    <base>https://th.wikisource.org/wiki/%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%81</base>
    <generator>MediaWiki 1.39.0-wmf.22</generator>
    <case>first-letter</case>
    <namespaces>
      <namespace key="-2" case="first-letter">สื่อ</namespace>
      <namespace key="-1" case="first-letter">พิเศษ</namespace>
      <namespace key="0" case="first-letter" />
      <namespace key="1" case="first-letter">พูดคุย</namespace>
      <namespace key="2" case="first-letter">ผู้ใช้</namespace>
      <namespace key="3" case="first-letter">คุยกับผู้ใช้</namespace>
      <namespace key="4" case="first-letter">วิกิซอร์ซ</namespace>
      <namespace key="5" case="first-letter">คุยเรื่องวิกิซอร์ซ</namespace>
      <namespace key="6" case="first-letter">ไฟล์</namespace>
      <namespace key="7" case="first-letter">คุยเรื่องไฟล์</namespace>
      <namespace key="8" case="first-letter">มีเดียวิกิ</namespace>
      <namespace key="9" case="first-letter">คุยเรื่องมีเดียวิกิ</namespace>
      <namespace key="10" case="first-letter">แม่แบบ</namespace>
      <namespace key="11" case="first-letter">คุยเรื่องแม่แบบ</namespace>
      <namespace key="12" case="first-letter">วิธีใช้</namespace>
      <namespace key="13" case="first-letter">คุยเรื่องวิธีใช้</namespace>
      <namespace key="14" case="first-letter">หมวดหมู่</namespace>
      <namespace key="15" case="first-letter">คุยเรื่องหมวดหมู่</namespace>
      <namespace key="100" case="first-letter">สถานีย่อย</namespace>
      <namespace key="101" case="first-letter">คุยเรื่องสถานีย่อย</namespace>
      <namespace key="102" case="first-letter">ผู้สร้างสรรค์</namespace>
      <namespace key="103" case="first-letter">คุยเรื่องผู้สร้างสรรค์</namespace>
      <namespace key="114" case="first-letter">งานแปล</namespace>
      <namespace key="115" case="first-letter">คุยเรื่องงานแปล</namespace>
      <namespace key="250" case="first-letter">หน้า</namespace>
      <namespace key="251" case="first-letter">คุยเรื่องหน้า</namespace>
      <namespace key="252" case="first-letter">ดัชนี</namespace>
      <namespace key="253" case="first-letter">คุยเรื่องดัชนี</namespace>
      <namespace key="710" case="first-letter">TimedText</namespace>
      <namespace key="711" case="first-letter">TimedText talk</namespace>
      <namespace key="828" case="first-letter">มอดูล</namespace>
      <namespace key="829" case="first-letter">คุยเรื่องมอดูล</namespace>
      <namespace key="2300" case="first-letter">Gadget</namespace>
      <namespace key="2301" case="first-letter">Gadget talk</namespace>
      <namespace key="2302" case="case-sensitive">Gadget definition</namespace>
      <namespace key="2303" case="case-sensitive">Gadget definition talk</namespace>
    </namespaces>
  </siteinfo>
  <page>
    <title>ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร</title>
    <ns>0</ns>
    <id>208</id>
    <revision>
      <id>188143</id>
      <parentid>98349</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:38:46Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="59407" xml:space="preserve">{{ลบ|ท5 - ไม่ใช่ภาษาไทย}}
{{วิกิพีเดีย|ธรรมจักกัปปวัตตนสูตร|ธรรมจักกัปปวัตตนสูตร}}

{{เสียง|บทสวดพระธรรมจักรกัปปวัตตนสูตร.ogg|ฟังบทสวดพระธรรมจักรกัปปวัตตนสูตรบาลี}}

{{เสียง|หัวใจธรรมจักรกัปปวัตตนสูตร.ogg|หัวใจธรรมจักรกัปปวัตตนสูตรบาลี}}

== ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร (บาลี) ==

เอวัมเม สุตัง เอกัง สะมะยัง ภะคะวา พาราณะสิยัง วิหะระติ อิสิปะตะเน มิคะทาเย ตัตฺระ โข ภะคะวา ปัญจะวัคคิเย ภิกขู อามันเตสิ 

เทฺวเม (''อ่านว่า ทเว-เม'') ภิกขะเว อันตา ปัพพะชิเตนะ นะ เสวิตัพพา โย จายัง กาเมสุ กามะสุขัลลิกานุโยโค หีโน คัมโม โปถุชชะนิโก อะนะริโย อะนัตถะสัญหิโต โย จายัง อัตตะกิละมะถานุโยโค ทุกโข อะนะริโย อะนัตถะสัญหิโต 

เอ เต เต ภิกขะเว อุโภ อันเต อะนุปะคัมมะ มัชฌิมา ปะฏิปะทา ตะถาคะเตนะ อะภิสัมพุทธา จักขุกะระณี ญาณะกะระณี อุปะสะมายะ อะภิญญายะ สัมโพธายะ นิพพานายะ สังวัตตะติ

กะตะมา จะ สา ภิกขะเว มัชฌิมา ปะฏิปะทา ตะถาคะเตนะ อะภิสัมพุทธา จักขุกะระณี ญาณะกะระณี อุปะสะมายะ อะภิญญายะ สัมโพธายะ นิพพานายะ สังวัตตะติ

อะยะเมวะ อะริโย อัฏฐังคิโก มัคโค เสยยะถีทัง สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปโป สัมมาวาจา สัมมากัมมันโต สัมมาอาชีโว สัมมาวายาโม สัมมาสะติ สัมมาสะมาธิ 

อะยัง โข สา ภิกขะเว มัชฌิมา ปะฏิปะทา ตะถาคะเตนะ อะภิสัมพุทธา จักขุกะระณี ญาณะกะระณี อุปะสะมายะ อะภิญญายะ สัมโพธายะ นิพพานายะ สังวัตตะติ

อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขัง อะริยะสัจจัง ชาติปิ ทุกขา ชะราปิ ทุกขา มะระณัมปิ ทุกขัง โสกะปะริเทวะทุกขะ โทมะนัสสุปายา สาปิ ทุกขา อัปปิเยหิ สัมปะโยโค ทุกโข ปิเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข ยัมปิจฉัง นะ ละภะติ ตัมปิ ทุกขัง สังขิตเตนะ ปัญจุปาทานักขันธา ทุกขา 

อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะสะมุทะโย อะริยะสัจจัง ยายัง ตัณหา โปโนพภะวิกา นันทิราคะสะหะคะตา ตัตฺระตัตฺราภินันทินี เสยยะถีทัง กามะตัณหา ภะวะตัณหา วิภะวะตัณหา 

อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะนิโรโธ อะริยะสัจจัง โย ตัสสาเยวะ ตัณหายะ อะเสสะวิราคะนิโรโธ จาโค ปะฏินิสสัคโค มุตติ อะนาละโย 

อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะนิโรธะคามินี ปะฏิปะทา อะริยะสัจจัง 

อะยะเมวะ อะริโย อัฏฐังคิโก มัคโค เสยยะถีทัง สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปโป สัมมาวาจา สัมมากัมมันโต สัมมาอาชีโว สัมมาวายาโม สัมมาสะติ สัมมาสะมาธิ

อิทัง ทุกขัง อะริยะสัจจันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ 

ตัง โข ปะนิทัง ทุกขัง อะริยะสัจจัง ปะริญเญยยันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ 

ตัง โข ปะนิทัง ทุกขัง อะริยะสัจจัง ปะริญญาตันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ

อิทัง ทุกขะสะมุทะโย อะริยะสัจจันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ 

ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะสะมุทะโย อะริยะสัจจัง ปะหาตัพพันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ 

ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะสะมุทะโย อะริยะสัจจัง ปะหีนันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ

อิทัง ทุกขะนิโรโธ อะริยะสัจจันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ

ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะนิโรโธ อะริยะสัจจัง สัจฉิกาตัพพันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ 

ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะนิโรโธ อะริยะสัจจัง สัจฉิกะตันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ 

อิทัง ทุกขะนิโรธะคามินี ปะฏิปะทา อะริยะสัจจันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ

ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะนิโรธะคามินี ปะฏิปะทา อะริยะสัจจัง ภาเวตัพพันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ 

ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะนิโรธะคามินี ปะฏิปะทา อะริยะสัจจัง ภาวิตันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ 

ยาวะกีวัญจะ เม ภิกขะเว อิเมสุ จะตูสุ อะริยะสัจเจสุ เอวันติปะริวัฏฏัง ทฺวาทะสาการัง ยะถาภูตัง ญาณะทัสสะนัง นะ สุวิสุทธัง อะโหสิ 

เนวะ ตาวาหัง ภิกขะเว สะเทวะเก โลเก สะมาระเก สะพฺรัหฺมะเก สัสสะมะณะพฺราหฺมะณิยา ปะชายะ สะเทวะมะนุสสายะ อะนุตตะรัง สัมมาสัมโพธิง อะภิสัมพุทโธ ปัจจัญญาสิง 

ยะโต จะ โข เม ภิกขะเว อิเมสุ จะตูสุ อะริยะสัจเจสุ เอวันติปะริวัฏฏัง ทฺวาทะสาการัง ยะถาภูตัง ญาณะทัสสะนัง สุวิสุทธัง อะโหสิ 

อะถาหัง ภิกขะเว สะเทวะเก โลเก สะมาระเก สะพฺรัหฺมะเก สัสสะมะณะพฺราหฺมะณิยา ปะชายะ สะเทวะมะนุสสายะ อะนุตตะรัง สัมมาสัมโพธิง อะภิสัมพุทโธ ปัจจัญญาสิง 

ญาณัญจะ ปะนะ เม ทัสสะนัง อุทะปาทิ อะกุปปา เม วิมุตติ อะยะมันติมา ชาติ นัตถิทานิ ปุนัพภะโวติ 

อิทะมะโวจะ ภะคะวา อัตตะมะนา ปัญจะวัคคิยา ภิกขู ภะคะวะโต ภาสิตัง อะภินันทุง อิมัสฺมิญจะ ปะนะ เวยยากะระณัสฺมิง ภัญญะมาเน อายัสฺมะโต โกณฑัญญัสสะ วิระชัง วีตะมะลัง ธัมมะจักขุง อุทะปาทิ ยังกิญจิ สุมุทะยะธัมมัง สัพพันตัง นิโรธะธัมมันติ 

ปะวัตติเต จะ ภะคะวะตา ธัมมะจักเก ภุมมา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง เอตัมภะคะวะตา พาราณะสิยัง อิสิปะตะเนมิคะทาเย อะนุตตะรัง ธัมมะจักกัง ปะวัตติตัง อัปปะฏิวัตติยัง สะมะเณนะ วา พฺราหฺมะเณนะ วา เทเวนะ วา มาเรนะ วา พฺรัหฺมุนา วา เกนะจิวา โลกัสฺมินติ

ภุมมานัง เทวานัง สัททัง สุตฺวา จาตุมมะหาราชิกา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

จาตุมมะหาราชิกานัง เทวานัง สัททัง สุตฺวา ตาวะติงสา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

ตาวะติงสานัง เทวานัง สัททัง สุตฺวา ยามา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

ยามานัง เทวานัง สัททัง สุตฺวา ตุสิตา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

ตุสิตานัง เทวานัง สัททัง สุตวา นิมมานะระตี เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

นิมมานะระตีนัง เทวานัง สัททัง สุตวา ปะระนิมมิตะวะสะวัตตี เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

ปะระนิมมิตะวะสะวัตตีนัง เทวานัง สัททัง สุตวา พฺรัหฺมะปาริสัชชา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

พฺรัหฺมะปาริสัชชานัง เทวานัง สัททัง สุตวา พฺรัหฺมะปะโรหิตา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

พฺรัหฺมะปะโรหิตานัง เทวานัง สัททัง สุตวา มะหาพฺรัหฺมา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

มะหาพฺรัหฺมานัง เทวานัง สัททัง สุตวา ปะริตตาภา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

ปะริตตาภานัง เทวานัง สัททัง สุตวา อัปปะมาณาภา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

อัปปะมาณาภานัง เทวานัง สัททัง สุตวา อาภัสสะรา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

อาภัสสะรานัง เทวานัง สัททัง สุตวา ปะริตตะสุภา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

ปะริตตะสุภานัง เทวานัง สัททัง สุตวา อัปปะมาณะสุภา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

อัปปะมาณะสุภานัง เทวานัง สัททัง สุตวา สุภะกิณฺหะกา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

สุภะกิณฺหะกานัง เทวานัง สัททัง สุตวา เวหัปผะลา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

เวหัปผะลานัง เทวานัง สัททัง สุตวา อะวิหา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

อะวิหานัง เทวานัง สัททัง สุตวา อะตัปปา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

อะตัปปานัง เทวานัง สัททัง สุตวา สุทัสสา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

สุทัสสานัง เทวานัง สัททัง สุตวา สุทัสสี เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

สุทัสสีนัง เทวานัง สัททัง สุตวา อะกะนิฏฐะกา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ 

เอตัมภะคะวะตา พาราณะสิยัง อิสิปะตะเนมิคะทาเย อะนุตตะรัง ธัมมะจักกัง ปะวัตติตัง อัปปะฏิวัตติยัง สะมะเณนะ วา พฺราหฺมะเณนะ วา เทเวนะ วา มาเรนะ วา พรัหมุนา วา เกนะจิ วา โลกัสฺมินติ

อิติหะเตนะ ขะเณนะ เตนะ มุหุตเตนะ ยาวะ พฺรัหฺมะโลกา สัทโท อัพภุคคัจฉิ อะยัญจะ ทะสะสะหัสสี โลกะธาตุ สังกัมปิ สัมปะกัมปิ สัมปะเวธิ อัปปะมาโณ จะ โอฬาโร โอภาโส โลเก ปาตุระโหสิ อะติกกัมเมวะ เทวานัง เทวานุภาวัง 

อะถะโข ภะคะวา อุทานัง อุทาเนสิ อัญญาสิ วะตะ โภ โกณฑัญโญ อัญญาสิ วะตะ โภ โกณฑัญโญติ 

อิติหิทัง อายัสฺมะโต โกณฑัญญัสสะ อัญญาโกณฑัญโญ เตฺววะ(''อ่านว่า ตเว-วะ'')นามัง อะโหสีติ

==ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร(แปล ฉบับสมบูรณ์)==

===บทนำ ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร===

&lt;big&gt;'':อนุตตะรัง อภิสัมโพธิง สัมพุชฌิตวา ตะถาคะโต

:ปะฐะมัง ยัง อะเทเสสิ ธัมมะจักกัง อะนุตตะรัง

:สัมมะเทวะ ปะวัตเตนโต โลเก อัปปะฏิวัตติยัง

:ยัตถากขาตา อุโภ อันตา ปะฎิปัตติ จะ มัชฌิมา

:จะตูสวาริยะสัจเจสุ วิสุทธัง ญาณะทัสสะนัง

:เทสิตัง ธัมมะราเชนะ สัมมาสัมโพธิกิตตะนัง

:นาเมนะ วิสสุตัง สุตตัง ธัมมะจักกัปปะวัตตะนัง

:เวยยากะระณะปาเฐนะ สังคีตันตัมภะณามะ เส ฯ''&lt;/big&gt;


พระตถาคต คือ พระพุทธเจ้า ครั้นได้ตรัสรู้ธรรม ได้แก่ อริยสัจ 4 ซึ่งเป็นธรรมอันสูงสุด ไม่มีธรรมใดที่สูงไปกว่า ได้ทรงแสดงให้เห็นเป็นจักร คือ วงล้อ ประกอบด้วยซี่ 8 ซี่ คือธรรมอันเป็นทางสายกลาง 8 ประการ ซึ่งเป็นทางที่หลีกเว้นการปฏิบัติตนแบบสุดโต่ง 2 คือ หมกหมุ่นในกามคุณ และ ทรมานตนด้วยวิธีการต่างๆ เป็นข้อ ปฏิบัติอันเป็นกลาง ให้เกิดปัญญารู้แจ้งเห็นจริง ให้บริสุทธิ์จากกิเลส, พวกเราทั้งหลาย จงร่วมกันสวดพระธรรมจักรนั้น ที่พระพุทธเจ้าผู้ทรงเป็นธรรมราช ทรงแสดงไว้แล้ว มีชื่อปรากฏว่า ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร เป็นพระสูตรที่ประกาศให้ทราบถึงการที่พระองค์ ได้บรรลุสัมมาสัมโพธิญาณ ซึ่งพระสงฆ์ผู้ทรงไว้ซึ่งความรู้ทั้งหลาย ได้ร้อยกรองไว้โดยทำเป็นบทสวดมนต์ที่ถูกต้องตามหลักบาลีไวยากรณ์ เทอญฯ

===ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร===


:เอวัมเม สุตังฯ เอกัง สะมะยัง ภะคะวา พาราณะสิยัง วิหะระติ อิสิปะตะเน มิคะทาเย ตัตระ โข ภะคะวา ปัญจะวัคคิเย ภิกขู อามันเตสิ

ข้าพเจ้า ได้สดับมาอย่างนี้ สมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้าผู้ทรงไว้ซึ่งพระมหากรุณาธิคุณ เสด็จประทับอยู่ที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน ใกล้เมืองพาราณสีในเวลานั้น พระองค์ได้ตรัสเตือนพระภิกษุเบญจวัคคีย์ว่า

:เทวเม ภิกขะเว อันตา ปัพพะชิเตนะ นะ เสวิตัพพา โย จายัง กาเมสุ กามะสุขัลลิกานุโยโค หีโน คัมโม โปถุชชะนิโก อะนะริโย อะนัตถะสัญหิโต โย จายัง อัตตะกิละมะถานุโยโค ทุกโข อะนะริโย อะนัตถะสัญหิโต ฯ

ภิกษุทั้งหลาย ผู้ออกบวชแสวงหาความหลุดพ้น ไม่ควรปฎิบัติตน 2 ประการ คือ (1) การแสวงหาความสุขทางกามคุณ แบบสุดโต่ง ซึ่งทำให้จิตใจต่ำทราม เป็นเรื่องของชาวบ้านที่มีความใคร่ เป็นเรื่องของคนมีกิเลสหนาไม่ใช่เป็นสิ่งประเสริฐ คือ มีแต่จะก่อให้เกิดข้าศึกคือกิเลส ไม่มีสาระประโยชน์อันใด (2) การปฏิบัติตนแบบก่อให้เกิดความทุกข์ทรมาน เป็นสภาวะที่ทนได้ยาก ไม่ใช่สิ่งประเสริฐ คือ มีแต่จะก่อให้เกิดข้าศึก คือ กิเลสไม่มีสาระประโยชน์อันใด ฯ

:เอเต เต ภิกขะเว อุโภ อันเต อะนุปะคัมมะ มัชฌิมา ปะฏิปะทา ตะถาคะเตนะ อะภิสัมพุทธา จักขุกะระณี ญาณะกะระณี อุปะสะมายะ อะภิญญายะ สัมโพธายะ นิพพานายะ สังวัตตะติฯ

:กะตะมา จะ สา ภิกขะเว มัชฌิมา ปะฏิปะทา ตะถา คะเตนะ อะภิสัมพุทธา จักขุกะระณี ญาณะกะระณี อุปะสะ มายะ อะภิญญายะ สัมโพธายะ นิพพานายะ สังวัตตะติ ฯ

:อะยะเมวะ อะริโย อัฏฐังคิโก มัคโค ฯ เสยยะถีทัง ฯ สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปโป สัมมาวาจา สัมมากัมมันโต สัมมาอาชีโว สัมมาวายาโม สัมมาสะติ สัมมาสะมาธิ ฯ

ภิกษุทั้งหลาย หลักปฏิบัติอันเป็น ทางสายกลาง หลีกเลี่ยงจากการปฏิบัติแบบสุดโต่ง ซึ่งเราตถาคตได้ตรัสรู้แล้ว ด้วยปัญญาอันยวดยิ่ง เห็นได้ด้วยตาใน รู้ด้วยญาณภายใน เป็นไปเพื่อความสงบกิเลส เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความรู้อย่างทั่วถึง เพื่อความดับกิเลสและกองทุกข์ ได้แก่ อริยมรรคมีองค์ 8 คือ (1) ความเห็นชอบ (2) ความดำริชอบ (3) วาจาชอบ (4) การงานชอบ (5) เลี้ยงชีวิตชอบ (6) ความเพียรชอบ (7) ความระลึกชอบ (8) ความตั้งจิตชอบ

:อะยัง โข สา ภิกขะเว มัชฌิมา ปะฏิปะทา ตะถาคะ เตนะ อะภิ สัมพุทธา จักขุกะระณี ญาณะกะระณี อุปะสะมายะ อะภิญญายะ สัมโพธายะ นิพพานายะ สังวัตตะติ ฯ

:อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขัง อะริยะสัจจัง ชาติปิ ทุกขา ชะราปิ ทุกขา มะระณัมปิ ทุกขัง โสกะปะริเทวะทุกขะโทมะนัสสุปายาสาปิ ทุกขา อัปปิเยหิ สัมปะโยโค ทุกโข ปิเยหิ วิปปะโยโค ทุกโข ยัมปิจฉัง นะ ละภะติ ตัมปิ ทุกขัง สังขิตเตนะ ปัญจุปาทานักขันธา ทุกขา

ภิกษุทั้งหลาย ทุกขอริยสัจ คือ ความจริงที่ช่วยมนุษย์ให้เป็นผู้ประเสริฐเกี่ยวกับการพิจารณาเห็นทุกข์ เป็นอย่างนี้ คือ การเข้าใจว่า &quot;เกิด แก่ เจ็บ ตาย&quot; ล้วนแต่ เป็นทุกข์ แม้แต่ความโศรกเศร้าเสียใจ ความร่ำไรรำพัน ความทุกข์กายทุกข์ใจ ทั้งความคับแค้นใจก็เป็นทุกข์ ประสบกับสิ่งที่ไม่เป็นที่รักก็เป็นทุกข์ พลัดพรากจากสิ่งที่เป็นที่รักก็เป็นทุกข์ ปราถนาสิ่งใด ไม่ได้สิ่งนั้นก็เป็นทุกข์ ว่าโดยย่อ การยึดมั่นแบบฝังใจ ว่า เบญจขันธ์ (คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ) ว่าเป็น อัตตา เป็นตัวเรา เป็นเหตุทำให้เกิดความทุกข์แท้จริง

:อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะสะมุมะโย อะริยะสัจจัง ฯ ยายัง ตัณหา โปโนพภะวิกา นันทิราคะสะหะคะตา ตัตระ ตัตราภิ นันทินี ฯ เสยยะถีทัง ฯ กามะตัณหา ภะวะตัณหา วิภะวะตัณหา ฯ

ภิกษุทั้งหลาย เหตุทำให้เกิดความทุกข์ (สมุทัย) มีอย่างนี้ คือ ความอยากเกินควร ที่เรียกว่า ทะยานอยาก ทำให้ต้องเวียนว่ายตายเกิด เป็นไปด้วยความกำหนัด ด้วยอำนาจความเพลิดเพลิน มัวเพลิดเพลินอย่างหลงระเริงในสิ่งที่ก่อให้เกิดความกำหนัดรักใคร่นั้นๆ ได้แก่

(1) ความทะยานอยากในสิ่งที่ก่อให้เกิดความใคร่

(2) ความทะยานอยากในความอยากเป็นนั่นอยากเป็นนี่

(3) ความทะยานอยากในความที่จะพ้นจากภาวะที่ไม่อยากเป็๋น เช่น ไม่อยากจะเป็นคนไร้เกียรติ ไร้ยศ เป็นต้น อยากจะดับสูญไปเลย ถ้าไม่ได้เป็นอย่างนั้น อย่างนี้

:อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะนิโรโธ อะริยะสัจจังฯ โย ตัสสาเยวะ ตัณหายะ อะเสสะวิราคะ นิโรโธ จาโค ปะฏินิสสัคโค มุตติ อะนาละโย ฯ

:ภิกษุทั้งหลาย นิโรธ คือ ความดับทุกข์อย่างแท้จริง คือ ดับความกำหนัดอย่างสิ้นเชิง มิให้ตัณหาเหลือยู่ สละตัณหา ปล่อยวางตัณหาข้ามพ้นจากตัณหา ไม่มีเยื่อใยในตัณหา

:อิทัง โข ปะนะ ภิกขะเว ทุกขะนิโรธะคามินี ปะฏิปะทา อะริยะ สัจจัง ฯ

:อะยะเมวะ อะริโย อัฏฐังคิโก มัคโค ฯ เสยยะถีทัง ฯ สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปโป สัมมาวาจา สัมมากัมมันโต สัมมา อาชีโว สัมมาวายาโม สัมมาสะติ สัมมาสะมาธิ ฯ

ภิกษุทั้งหลาย ทุกขโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ คือ ข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์อย่างแท้จริง คือ อริยมรรคมีองค์ 8 ได้แก่ (1) ความเห็นชอบ (2) ความดำริชอบ (3) วาจาชอบ (4) การงานชอบ (5) เลี้ยงชีวิตชอบ (6) ความเพียรชอบ (7) ความระลึกชอบ (8) ความตั้งจิตมั่นชอบ

:อิทัง ทุกขัง อะริยะสัจจันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ ฯ

:ตัง โข ปะนิทัง ทุกขัง อะริยะสัจจัง ปะริญเญยยันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิฯ

:ตัง โข ปะนิทัง ทุกขัง อะริยะสัจจัง ปะริญญาตันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิฯ

ภิกษุทั้งหลาย ดวงตาเห็นธรรม ญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง อย่างแจ่มแจ้งในธรรมทั้งหลาย ที่เรายังไม่ได้เคยรับฟังมาในกาลก่อน ว่านี้ เป็นทุกขอริยสัจจ เป็นสิ่งที่ควรกำหนดรู้ ภิกษุทั้งหลาย (บัดนี้) เราได้ดวงตาเห็นธรรม เกิดญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง อย่างแจ่มแจ้งในธรรมทั้งหลายที่เรายังไม่ได้เคยรับฟังมาในกาลก่อน ว่านี้เป็นทุกขอริยสัจ เราได้กำหนดรู้แล้ว

:อิทัง ทุกขะสะมุทะโย อะริยะสัจจันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง

:อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ ฯ

:ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะสะมุทมะโย อะริยะสัจจัง ปะหาตัพพันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ ฯ

:ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะสะมุทะโย อะริยะสัจจัง ปะหีนันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ

:ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ ฯ

ภิกษุทั้งหลาย ดวงตาเห็นธรรม ญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง อย่างแจ่มแจ้งในธรรมทั้งหลาย ที่เรายังไม่ได้เคยรับฟังมาในกาลก่อน ว่านี้เป็นทุกสมุทัยอริยสัจ เป็นสิ่งที่ควรละ ภิกษุทั้งหลาย (บัดนี้) เราได้ดวงตาเห็นธรรม เกิดญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง อย่างแจ่มแจ้งในธรรมทั้งหลาย ที่เรายังไม่ได้เคยรับฟังมาในกาลก่อน ว่านี้เป็นทุกขสมุทัยอริยสัจเราละได้แล้ว

:อิทัง ทุกขะนิโรโธ อะริยะสัจจันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง

:อุทะปาทิ ฯ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ ฯ

:ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะนิโรโธ อะริยะสัจจัง สัจจิกาตัพพันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ ฯ

:ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะนิโรโธ อะริยะสัจจัง สัจจิกะตันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ

:ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ ฯ

ภิกษุทั้งหลาย ดวงตาเห็นธรรม ญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง อย่างแจ่มแจ้งในธรรมทั้งหลาย ที่เรายังไม่ได้เคยรับฟังมาในกาลก่อน ว่านี้เป็น ทุกขนิโรธอริยสัจ เป็นสิ่งที่ควรทำให้แจ้ง ภิกษุทั้งหลาย (บัดนี้) เราได้ดวงตาเห็นธรรม เกิดญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง อย่างแจ่มแจ้งในธรรมทั้งหลาย ที่เรายังไม่ได้เคยรับฟังมาในกาลก่อน ว่าเป็น ทุกขนิโรธอริยสัจ เราได้ทำให้แจ้งแล้ว

:อิทัง ทุกขะนิโรธะคามินี ปะฏิปะทา อะริยะสัจจันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิฯ

:ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะนิโรธะคามินี ปะฏิปะทา อะริสัจจัง ภาเวตัพพันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ ฯ

:ตัง โข ปะนิทัง ทุกขะนิโรธะคามินี ปะฏิปะทา อะริยะสัจจัง ภาวิตันติ เม ภิกขะเว ปุพเพ อะนะนุสสุเตสุ ธัมเมสุ จักขุง อุทะปาทิ ญาณัง อุทะปาทิ ปัญญา อุทะปาทิ วิชชา อุทะปาทิ อาโลโก อุทะปาทิ ฯ

ภิกษุทั้งหลาย ดวงตาเห็นธรรม ญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง อย่างแจ่มแจ้งในธรรมทั้งหลาย ที่เรายังไม่ได้เคยรับฟังมาในกาลก่อน ว่านี้เป็น ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ เป็นสิ่งที่ควรเจริญ ภิกษุทั้งหลาย (บัดนี้) เราได้ดวงตาเห็นธรรม เกิดญาณ ปัญญา วิชชา แสงสว่าง อย่างแจ่มแจ้งในธรรมทั้งหลาย ที่เรายังไม่ได้เคยรับฟังมาในกาลก่อน ว่าเป็น ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ เราได้เจริญแล้ว

:ยาวะกีวัญจะ เม ภิกขะเว อิเมสุ จะตูสุ อะริยะสัจเจสุ เอวันติ ปะริวัฏฏัง ทวาทะสาการัง ยะถาภูตัง ญาณะทัสสะนัง นะ สุวิสุทธัง อะโหสิ ฯ

ภิกษุทั้งหลาย เมื่อใดการหยั่งรู้ การเห็นตามความเป็นจริง ว่าอริยสัจ 4 มี 3 รอบ มีอาการ 12 (ได้แก่ 1. หยั่งรู้อริยสัจ แต่ละอย่างตามความเป็นจริง 2. หยั่งรู้กิจของอริยสัจ 3. หยั่งรู้กิจอันได้ทำแล้ว ในอริยสัจ) ยังไม่หมดจดเพียงใด

:เนวะ ตาวาหัง ภิกขะเว สะเทวะเก โลเก สะมาระเก สะพรัหมะเก สัสสะมะณะ พราหมะณิยา ปะชายะ สะเทวะมะนุสสายะ อะนุตตะรัง สัมมาสัมโพธิง อะภิสัมพุทโธ ปัจจัญญาสิง ฯ

ภิกษุทั้งหลาย เรายืนยันตนว่า เป็นผู้ตรัสรู้ชอบด้วยตนเอง ไม่มีใครจะเทียบได้ ไม่ว่าจะเป็นเทวดา มาร พรหม แม้มวลมนุษย์ ทั้งที่เป็นสมณะเป็นพราหมณ์ ก็เทียบเท่ามิได้เพียงนั้น

:ยะโต จะ โข เม ภิกขะเว อิเมสุ จะตูสุ อะริยะสัจเจสุ เอวันติ ปะริวัฏฏัง ทวาทะสาการัง ยะถาภูตัง ญาณะทัสสะนัง สุวิสุทธัง อะโหสิ ฯ

:อะถาหัง ภิกขะเว สะเทวะเก โลเก สะมาระเก สะพรัหมะเก สัสสะมะณะพราหมะณิยา ปะชายะ สะเทวะมะนุสสายะ อะนุตตะรัง สัมมาสัมโพธิง อะภิสัมพุทโธ ปัจจัญญาสิง ฯ

ภิกษุทั้งหลาย เมื่อใดการหยั่งรู้ การเห็นตามความเป็นจริงดังกล่าวมาหมดจดดีแล้ว เมื่อนั้นเราได้ยืนยันตนเป็นผู้ตรัสรู้ชอบดังกล่าวแล้ว เช่นนั้น

:ญาณัญจะ ปะนะ เม ทัสสะนัง อุทะปาทิ อะกุปปา เม วิมุตติ อะยะมันติมา ชาติ นัตถิทานิปุ นัพภะโวติ ฯ

การหยั่งรู้ การเห็นตามความเป็นจริงได้เกิดขึ้นแก่เราแล้วว่า ความหลุดพ้นของเราไม่มีการกลับกำเริบอีกแล้ว ชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายแล้ว ไม่ต้องมีการเวียนว่ายตายเกิดอีก

:อิทะมะโว จะ ภะคะวาฯ อัตตะมะนา ปัญจะวัคคิยา ภิขู ภะคะวะโต ภาสิตัง อะภินันทุง ฯ

ครั้นพระพุทธองค์ ผู้ทรงไว้ซึ่งพระมหากรุณาธิคุณได้แสดงธรรมโดยปริยายดังกล่าวมา เหล่าภิกษูเบญจวัคคีย์ ก็ได้มีใจยินดีเพลินในการแสดงธรรมของพระพุทธเจ้า

:อิมัสมิญจะ ปะนะ เวยยากะระณัสมิ ภัญญะมาเน อายัส มะโต โกณฑัญญัสสะ วิระชัง วีตะมะลัง ธัมมะจักขุง อุทะปาทิ ยังกิญจิ สุมุทะยะธัมมัง สัพพันตัง นิโรธะธัมมันติ ฯ

ก็แล เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสแสดงธรรมอย่างแจ่มแจ้งอย่างมีหลัก ท่านโกณทัญญะ ผู้ทรงไว้ซึ่งอาวุโส ได้เกิดธรรมจักษุ คือ ได้รู้แจ้งเห็นจริงซึ่งพระธรรมที่พระพุทธองค์ทรงแสดง กำจัดธุลี กำจัดมลทินเสียได้ มีความเข้าใจตามความเป็นจริงว่ สิ่งใดเกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย สิ่งนั้นย่อมดับไปเป็นธรรมดา เพราะสิ้นเหตุปัจจัย

:ปะวัตติเต จะ ภะคะวะตา ธัมมะจักเก ภุมมา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง เอตัมภะคะวะตา พาราณะสิยัง อิสิปะตะเน มิคะทาเย

:อะนุตตะรัง ธัมมะจักกัง ปะวัตติตัง อัปปะฏิวัตติยัง สะมะเณนะ วา พราหมะเณนะ วา เทเวนะ วา มาเรนะ วา พรัหมุนา วา เกนะจิวา โลกัสมินติ ฯ

ครั้นพระพุทธองค์ ผู้ทรงไว้ซึ่งพระมหากรุณาธิคุณ ได้แสดงธรรมจักร คือ หมุนวงล้อแห่งธรรมที่ประกอบด้วย 8 ซี่ คือ อริยมรรคมีองค์ 8 เหล่าภุมเทวดา ก็เปล่งเสียงสาธุการบันลือลั่นว่า วงล้อแห่งธรรม ไม่มีวงล้ออื่นใดจะหมุนสู้ได้ ได้รับการหมุนไปโดยพระพุทธเจ้า ผู้ทรงไว้ซึ่งพระมหากรุณาธิคุณแล้ว ณ ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน ใกล้เมืองพาราณสี ซึ่งไม่มีใครทำได้มาก่อน ไม่ว่าจะเป็นสมณะ พราหมณ์ เทวดา มาร พรหม

:ภุมมานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:จาตุมมะหาราชิกา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุงฯ จาตุมมะหาราชิกานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:ตาวะติงสา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ตาวะติงสานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:ยามา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ ยามานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:ตุสิตา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ ตุสิตานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:นิมมานะระตี เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ นิมมานะระตีนัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:ปะระนิมมิตะวะสะวัตตี เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ ปะระนิมมิตะวะสะวัตตีนัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:พรัหมะปาริสัชชา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ พรัหมะปะริสัชชานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:พรัหมะปะโรหิตา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ พรัหมะปะโรหิตานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:มะหาพรัหมา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ มะหาพรัหมานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:ปะริตตาภา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ ปะริตตาภานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:อัปปะมาณาภา เทวา สัททะมะนุสสา เวสุง ฯ อัปปะมาณาภานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:อาภัสสะรา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ อาภัสสะรานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:ปะริตตะสุภา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ ปะริตตะสุภานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:อัปปะมาณะสุภา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ อัปปะมาณะสุภานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:สุภะกิณหะกา เทวา สัททะ มะนุสสาเวสุงฯ สุภะกิณหะกานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:เวหัปผะลา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ เวหัปผะลานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:อะวิหา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ อะวิหานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:อะตัปปา เทวา สัททะมะนุสสา เวสุง ฯ อะตัปปานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:สุทัสสา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ สุทัสสานัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:สุทัสสี เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ สุทัสสีนัง เทวานัง สัททัง สุตวา

:อะกะนิฏฐะกา เทวา สัททะมะนุสสาเวสุง ฯ

:เอตัมภะคะวะตา พาราณะสิยัง อิสิปะตะเน มิคะทาเย อะนุตตะรัง ธัมมะจักกัง ปะวัตติตัง อัปปะฏิ วัตติยัง สะมะเณนะ วา พราหมะเณนะ วา เทเวนะ วา มาเรนะ วา พรัหมุนา วา เกนะจิ วา โลกัสมินติ ฯ

เหล่าเทพเจ้าชั้นจาตุมมหาราชิกา ครั้นได้ยินเสียงเหล่าเทพภุมเทวดาต่างก็ส่งเสียงสาธุการ บันลือลั่นสืบต่อไปจนถึงเทพเจ้าชั้นดาวดึงส์ ชั้นยามะ ชั้นดุสิต ชั้นนิมมานรดี ชั้นปรนิมมิตวสวัตดี จนกระทั่งถึงชั้นพรหม ตั้งแต่พรหมปาริสัชชา พรหมปโรหิตา มหาพรหม ปริตตาภาพรหม อัปมาณาภาพรหม อาภัสสราพรหม ปริตตสุภาพรหม อัปปมาณสุภาพรหม สุภกิณหกาพรหม เวหัปผลาพรหม อวิหาพรหม อตัปปาพรหม สุทัสสาพรหม สุทัสสีพรหม จนกระทั่งถึงอกนิฎฐกาพรหมเป็นที่สุด ก็ส่งเสียงสาธุการบันลือลั่น เพียงครู่เดียว เสียงได้บันลือไปทั่วพรหมโลก

:อิติหะ เตนะ ขะเณนะ เตนะ มุหุตเตนะ ยาวะ พรัหมะโลกา สัทโท อัพภุคคัจฉิฯ อะยันจะ ทะสะสะหัสสี โลกะธาตุ สังกัมปิ

:สัมปะกัมปิ สัมปะเวธิฯ อัปปะมาโณ จะ โอฬาโร โอภาโส โลเก ปาตุระโหสิ อะติกกัมเมวะ เทวานัง เทวานุภาวัง ฯ

ทั้งหมื่นโลกธาตุได้หวั่นไหว สะเทือนสะท้าน เสียงดังสนั่นลั่นไป ทั้งแสงสว่างอันหาประมาณมิได้ ได้ปรากฏขึ้นในโลก เหนือกว่าอานุภาพของเหล่าพรหม

:อะถะโข ภะคะวา อุทานัง อุทาเนสิ อัญญาสิ วะตะ โภ โกณฑัญโญ อัญญาสิ วะตะ โภ โกณฑัญโญติ อิติหิทัง อายัสมะโต

:โกณฑัญญัสสะ อัญญาโกณฑัญโญ เตววะ นามัง อะโหสีติ ฯ

ต่อจากนั้นพระพุทธองค์ ผู้ทรงไว้ซึ่งพระมหากรุณาธิคุณ ได้ทรงเปล่งอุทานออกมาว่า &quot;โกณฑัญญะได้รู้แล้วหนอ ผู้เจริญทั้งหลาย โกณฑัญญะ ได้รู้แล้วหนอ ผู้เจริญทั้งหลาย&quot; เพราะเหตุนี้ ท่านโกณฑัญญะจึงได้นามว่าอัญญาโกณฑัญญะ


จบ ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร

[[หมวดหมู่:พระสูตรในพระไตรปิฎกเถรวาท]]</text>
      <sha1>854df76n1bbfe6rmk2tpasqty5zoih4</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>คำถวายดอกไม้ธูปเทียนในวันอัฏฐมีบูชา</title>
    <ns>0</ns>
    <id>15263</id>
    <revision>
      <id>188144</id>
      <parentid>170336</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:39:18Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>แจ้งลบด้วย[[WS:iScript|สจห.]]: ท5 - ไม่ใช่ภาษาไทย</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="5069" xml:space="preserve">{{ลบ|ท5 - ไม่ใช่ภาษาไทย}}

{{no source}}
{{no header}}
{{วิกิพีเดีย|วันอัฏฐมีบูชา|วันอัฏฐมีบูชา}}


'''การประกอบพิธีอัฏฐมีบูชานั้น นิยมทำกันในตอนค่ำและปฏิบัติอย่างเดียวกันกับประกอบพิธีวิสาขบูชา มีคำบูชาดังนี้'''


ยะมัมหะ โข มะยัง, ภะคะวันตัง สะระณัง คะตา,
โย โน ภะคะวา สัตถา, ยัสสะ จะ มะยัง, 
ภะคะวะโต ธัมมัง โรเจมะ, อะโหสิ โข โส ภะคะวา, 
มัชฌิเมสุ ชะนะปะเทสุ, อะริยะเกสุ มะนุสเสสุ อุปปันโน, 
ขัตติโย ชาติยา, โคตะโม โคตเตนะ, 
สักยะปุตโต สักยะกุลา ปัพพะชิโต, 
สะเทวะเก โลเก สะมาระเก สะพรัหมะเก, 
สัสสะมะณะพราหมะณิยา ปะชายะ สะเทวะมะนุสสายะ, 
อะนุตตะรัง สัมมาสัมโพธิง อะภิสัมพุทโธ, 
นิสสังสะยัง โข โส ภะคะวา, อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ, 
วิชชาจะระณะสัมปันโน, สุคะโต โลกะวิทู, 
อนุตตะโร ปุริสทัมมะสาระถิ, 
สัตถา เทวะมะนุสสานัง, พุทโธ ภะคะวา 
สวากขาโต โข ปะนะ, เตนะ ภะคะวา ธัมโม, 
สันทิฏฐิโก, อะกาลิโก, เอหิปัสสิโก โอปะนะยิโก, 
ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหิ. 

สุปะฏิปันโน โข ปะนัสสะ, ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ, 
อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ, 
ญายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ, 
สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ, 
ยะทิทัง จัตตาริ ปุริสะยุคานิ, อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา, 
เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ, 
อาหุเนยโย, ปาหุเนยโย, ทักขิเนยโย อัญชลีกะระณีโย. 

อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสะ. 
อะยัง โข ปะนะ ถูโป (ปฏิมา) ตัง ภะคะวันตัง อุททิสสะ กโต (อุททิสสิ กตา) ยาวะเทวะ ทัสสะเนนะ, 
ตัง ภะคะวันตัง อะนุสสะริตวา, ปะสาทะสังเวคะปะฏิลาภายะ, 
มะยัง โข เอตะระหิ, อิมัง วิสาขะปุณณะมิโตปะรัง อัฏฐะมีกาลัง, 
ตัสสะ ภะคะวะโต สรีรัชฌาปะนะกาละสัมมะตัง ปัตวา, 
อิมัง ฐานัง สัมปัตตา, อิเม ทัณฑะทีปะธูปะ-, 
ปุปผาทิสักกาเร คะเหตวา, อัตตะโน กายัง สักการุปะธานัง กะริตวา, 
ตัสสะ ภะคะวะโต ยะถาภุจเจ คุเณ อะนุสสะรันตา, 
อิมัง ถูปัง (ปะฏิมาฆะรัง) ติกขัตตุง ปะทักขิณัง กะริสสามะ, 
ยะถาคะหิเตหิ สักกาเรหิ ปูชัง กุรุมานา. 

สาธุ โน ภันเต ภะคะวา, สุจิระปะรินิพพุโตปิ, 
ญาตัพเพหิ คุเณหิ, อะตีตารัมมะณะตายะ ปัญญายะมาโน, 
อิเม อัมเหหิ คะหิเต, สักกาเร ปะฏิคคัณหาตุ, 
อัมหากัง, ฑีฆะรัตตัง, หิตายะ, สุขายะ.

[[หมวดหมู่:คำถวายดอกไม้ธูปเทียนในวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา]]</text>
      <sha1>nq8ohkfl2vkvle0zphjob1r2s4mmlac</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องเปลี่ยนชื่อดินแดนที่กองทัพไทยตีได้</title>
    <ns>0</ns>
    <id>30214</id>
    <revision>
      <id>188134</id>
      <parentid>87154</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:27:10Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>+ {{ความเที่ยงตรง}}</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4687" xml:space="preserve">{{ความเที่ยงตรง}}
{{หัวเรื่อง2
|ชื่อเรื่อง= ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องเปลี่ยนชื่อดินแดนที่กองทัพไทยตีได้ &lt;br&gt; (ประกาศในวิกิซอร์ซนี้ มีการผันอักษรให้เป็นการเขียนปัจจุบัน หากท่านต้องการดูต้นฉบับกรุณาดูฉบับในอ้างอิง)
|ชื่อเรื่องย่อย=
|วิกิพีเดียชื่อเรื่อง= 
|พระราชนิพนธ์=
|พระนิพนธ์=
|ผู้แต่ง= 
|ผู้แต่งไม่ลิงก์= กองบัญชาการทหารสูงสุด
|วิกิพีเดียผู้แต่ง=
|ผู้แปล=
|เรื่องก่อนหน้า=
|เรื่องถัดไป= 
|ก่อนหน้า=
|ถัดไป=
|หมายเหตุ= 
}}
[[ไฟล์:Thai government Garuda emblem (Version 2).svg|center|125px]]

{{c|{{fs|125%|ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด}}}}
{{c|{{fs|125%|เรื่องเปลี่ยนชื่อดินแดนที่กองทัพไทยตีได้}}}}

{{rule|8em}}

:ด้วยการที่กองทัพไทยได้ยาตรากำลังเข้าไปในดินแดนของข้าศึก ทำการยึดแคว้นสหรัฐไทยใหญ่และมอบหมายการปกครองดินแดนส่วนนี้ให้อยู่ในอำนาจของกองทัพพายัพไว้แล้วนั้น บัดนี้ กองทัพพายัพได้จัดการปกครองเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้ว แต่โดยที่ปรากฎว่าประชาชนในดินแดนส่วนนี้เป็นชนเผ่าไทย มีเลือดเนื้อเชื้อไขสืบสายโลหิตแห่งเชื้อชาติไทย สืบเนื่องกันมาตั้งแต่เดิมเช่นเดียวกันกับชนเผ่าไทยทั้งหลายในประเทศไทยทุกประการ แม้ว่าการที่ดินแดนส่วนนี้ต้องแตกแยกการปกครองจากไทยไปเป็นเวลาช้านานก็ตาม แต่ความเป็นไทยและความเป็นเผ่าพันธุ์ร่วมสายโลหิตไทยด้วยกันก็คงมีอยู่โดยสมบูรณ์ จึงเป็นการสมควรที่จะได้เปลี่ยนชื่อดินแดนส่วนนี้เสียใหม่ เพื่อให้ต้องตามเผ่าพันธุ์และตรงกับประวัติศาสตร์แห่งชาติไทย

:ฉนั้น ให้เปลี่ยนชื่อ แคว้นสหรัฐไทยใหญ่ เป็น&lt;u&gt;สหรัฐไทยเดิม&lt;/u&gt; กิจการใดๆอันได้ดำเนินไปแล้วโดยอาศัยคำว่าสหรัฐไทยใหญ่ ให้พึงเปลี่ยนเป็นสหรัฐไทยเดิม ตามที่ได้ประกาศนี้โดยตลอด

:จึงขอประกาศให้ทราบโดยทั่วกัน

{{c|ประกาศ ณ วันที่ 22 มกราคม 2486}}
{{c|จอมพล ป. พิบูลสงคราม}}
{{c|ผู้บัญชาการทหารสูงสุด}}

----
{{ed}}
----

== อ้างอิง ==
* [http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2486/D/007/544.PDF ราชกิจจานุเบกษา] เล่มที่ 60 ตอนที่ 7 หน้า 544 วันที่ 2 กุมภาพันธ์ 2486
{{แม่แบบ:ข้อมูลข่าวสารของราชการ-ไทย}}
[[หมวดหมู่:ประกาศทางราชการทหาร]]</text>
      <sha1>03ymx27jfo6q066jez4vv49r5j8u63b</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องห้ามรับชำระหนี้ด้วยเงินตราอย่างอื่น</title>
    <ns>0</ns>
    <id>30215</id>
    <revision>
      <id>188136</id>
      <parentid>77753</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:27:26Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>+ {{ความเที่ยงตรง}}</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3798" xml:space="preserve">{{ความเที่ยงตรง}}
{{หัวเรื่อง2
|ชื่อเรื่อง= ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องห้ามรับชำระหนี้ด้วยเงินตราอย่างอื่นที่มิใช่เงินตราไทย &lt;br&gt; (ประกาศในวิกิซอร์ซนี้ มีการผันอักษรให้เป็นการเขียนปัจจุบัน หากท่านต้องการดูต้นฉบับกรุณาดูฉบับในอ้างอิง)
|ชื่อเรื่องย่อย=
|วิกิพีเดียชื่อเรื่อง= 
|พระราชนิพนธ์=
|พระนิพนธ์=
|ผู้แต่ง= 
|ผู้แต่งไม่ลิงก์= กองบัญชาการทหารสูงสุด
|วิกิพีเดียผู้แต่ง=
|ผู้แปล=
|เรื่องก่อนหน้า=
|เรื่องถัดไป= 
|ก่อนหน้า=
|ถัดไป=
|หมายเหตุ= 
}}
[[ไฟล์:Thai government Garuda emblem (Version 2).svg|center|125px]]

{{c|{{fs|125%|ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด}}}}
{{c|{{fs|125%|เรื่องห้ามรับชำระหนี้ด้วยเงินตราอย่างอื่นที่มิใช่เงินตราไทย}}}}

{{rule|8em}}

:เนื่องด้วยปรากฎว่ามีผู้นำเงินตราอย่างอื่นที่มิใช่เงินตราไทยเข้ามาใช้ชำระหนี้กันแพร่หลายในประเทศไทยมากขึ้น เพื่อป้องกันมิให้บุคคลผู้จะรับชำระหนี้ต้องเสื่อมเสียประโยชน์อันตนควรมีควรได้ จึงขอประกาศให้ประชาชนทั้งหลายทราบว่า เงินตราที่จะชำระหนี้ได้ตามกฎหมายนั้น คือเงินตราของรัฐบาลไทยเท่านั้น ฉนั้น เมื่อมีบุคคลใดนำเงินตราอย่างอื่นๆมาชำระ จึงควรบอกปัดไม่ยอมรับเงินตรานั้นเสียโดยเด็ดขาด ทั้งนี้เว้นแต่ในดินแดนรัฐไทรบุรี รัฐปะลิส รัฐกลันตัน และรัฐตรังกานู ซึ่งทางราชการทหารยังยอมให้ใช้เงินตราอย่างอื่นบางชนิดได้เท่านั้น

{{c|ประกาศ ณ วันที่ 25 มกราคม 2486}}
{{c|จอมพล ป. พิบูลสงคราม}}
{{c|ผู้บัญชาการทหารสูงสุด}}

== อ้างอิง ==
* [http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2486/A/031/1082.PDF ราชกิจจานุเบกษา] เล่มที่ 61 ตอนที่ 10 หน้า 270 วันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2487
----
{{ed}}
----
{{แม่แบบ:ข้อมูลข่าวสารของราชการ-ไทย}}
[[หมวดหมู่:ประกาศทางราชการทหาร]]</text>
      <sha1>1my3zyoowjoomvp5xv94foz00p2jvi8</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องการจัดปกครองดินแดนภาคใต้ 4 รัฐ</title>
    <ns>0</ns>
    <id>30216</id>
    <revision>
      <id>188133</id>
      <parentid>77762</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:26:56Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>+ {{ความเที่ยงตรง}}</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="6708" xml:space="preserve">{{ความเที่ยงตรง}}
{{หัวเรื่อง2
|ชื่อเรื่อง= ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องการจัดปกครองดินแดนภาคใต้ 4 รัฐ &lt;br&gt; (ประกาศในวิกิซอร์ซนี้ มีการผันอักษรให้เป็นการเขียนปัจจุบัน หากท่านต้องการดูต้นฉบับกรุณาดูฉบับในอ้างอิง)
|ชื่อเรื่องย่อย=
|วิกิพีเดียชื่อเรื่อง= 
|พระราชนิพนธ์=
|พระนิพนธ์=
|ผู้แต่ง= 
|ผู้แต่งไม่ลิงก์= กองบัญชาการทหารสูงสุด
|วิกิพีเดียผู้แต่ง=
|ผู้แปล=
|เรื่องก่อนหน้า=
|เรื่องถัดไป= 
|ก่อนหน้า=
|ถัดไป=
|หมายเหตุ= 
}}
{{c|{{fs|125%|ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด}}}}
{{c|คำสั่ง ท. สนาม &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; กองบัญชาการทหารสูงสุด}}
{{c|ที่ 108/86 &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; 7 ก.ย. 86}}

{{c|{{fs|112%|เรื่องการจัดปกครองดินแดนภาคใต้ 4 รัฐ}}}}

{{rule|8em}}

:เนื่องจากทางการทหารจะได้รับมอบดินแดนภาคใต้ 4 รัฐมาอยู่ในความปกครอง คือรัฐไทรบุรี รัฐปะลิส รัฐกลันตัน และรัฐตรังกานู จึงเป็นการสมควรที่จะกำหนดระเบียบวิธีการปกครองดินแดนส่วนนี้ให้เป็นการเรียบร้อยสืบไป ฉนั้น ให้จัดการปกครองดังต่อไปนี้

:1. &lt;u&gt;การปกครอง&lt;/u&gt;
::ให้มอบดินแดนทั้ง 4 รัฐนี้ ให้กองทัพบกสนามจัดการปกครองตามแบบแผนทางการทหาร โดยใช้ระเบียบการปกครองให้เป็นการเหมาะกับเหตุการณ์
:2. &lt;u&gt;การบังคับบัญชา&lt;/u&gt;
::ก. ให้มีข้าหลวงทหารเป็นผู้บังคับบัญชาประจำทุกๆรัฐ เรียกว่าข้าหลวงทหารประจำรัฐ กับให้มีเจ้าหน้าที่ฝ่ายพลเรือนและตำรวจเป็นผู้ช่วยตามรูปการปกครองเท่าที่สมควร และขึ้นอยู่ในบังคับบัญชาโดยตรงของข้าหลวงใหญ่ทหาร
::ข. ให้มีข้าหลวงใหญ่ทหารเป็นผู้บังคับบัญชารวมทั้ง 4 รัฐอีกชั้นหนึ่ง โดยมีอำนาจการปกครองและบังคับบัญชาข้าหลวงทหารประจำรัฐต่างๆดังกล่าวแล้ว ข้าหลวงใหญ่ทหารขึ้นตรงต่อผู้บัญชาการกองพล 6 และแม่ทัพกองทัพบกสนามตามลำดับ ถึงผู้บัญชาการทหารสูงสุด
::ค. ข้าหลวงใหญ่ทหารมีอำนาจกำหนดระเบียบการปกครองขึ้นใช้โดยนำเอาระเบียบการปกครองของรัฐทั้ง 4 ที่มีอยู่แล้วและเห็นว่าเป็นการเหมาะสม มาประกอบกับระเบียบการปกครองของราชอาณาจักรไทย เพื่อให้เหมาะสมกับเหตุการณ์และท้องที่ ตลอดถึงประชาชน
::ง. ให้มีหัวหน้าที่ปรึกษาประจำกองข้าหลวงใหญ่ทหาร มีอำนาจและหน้าที่ช่วยข้าหลวงใหญ่ทหารในกิจการทั่วไป
::จ. ให้มีผบ.ตำรวจสนามประจำกองข้าหลวงใหญ่ทหาร มีอำนาจและหน้าที่ช่วยข้าหลวงใหญ่ทหารในกิจการฝ่ายตำรวจ
:3. กิจการอื่นนอกจากนี้ จะได้สั่งภายหลัง

:ทั้งนี้ ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป

{{c|จอมพล ป. พิบูลสงคราม}}
{{c|ผบ.ทหารสูงสุด}}

----
{{ed}}
----

== อ้างอิง ==
* [http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2486/D/047/2866.PDF ราชกิจจานุเบกษา] เล่มที่ 60 ตอนที่ 47 หน้า 2866 วันที่ 14 กันยายน 2486
{{แม่แบบ:ข้อมูลข่าวสารของราชการ-ไทย}}
[[หมวดหมู่:ประกาศทางราชการทหาร]]</text>
      <sha1>380x4x5h9p5zxtup7rdzr3z62q6ub9f</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องการจัดการปกครองรัฐเมืองพาน</title>
    <ns>0</ns>
    <id>30218</id>
    <revision>
      <id>188132</id>
      <parentid>77761</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:24:17Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>+ {{ความเที่ยงตรง}}</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4870" xml:space="preserve">{{ความเที่ยงตรง}}
{{หัวเรื่อง2
|ชื่อเรื่อง= ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องการจัดการปกครองรัฐเมืองพาน &lt;br&gt; (ประกาศในวิกิซอร์ซนี้ มีการผันอักษรให้เป็นการเขียนปัจจุบัน หากท่านต้องการดูต้นฉบับกรุณาดูฉบับในอ้างอิง)
|ชื่อเรื่องย่อย=
|วิกิพีเดียชื่อเรื่อง= 
|พระราชนิพนธ์=
|พระนิพนธ์=
|ผู้แต่ง= 
|ผู้แต่งไม่ลิงก์= กองบัญชาการทหารสูงสุด
|วิกิพีเดียผู้แต่ง=
|ผู้แปล=
|เรื่องก่อนหน้า=
|เรื่องถัดไป= 
|ก่อนหน้า=
|ถัดไป=
|หมายเหตุ= 
}}
{{c|{{fs|125%|ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด}}}}
{{c|คำสั่ง ท. สนาม &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp;บก.ทหารสูงสุด}}
{{c|ที่ 133/86 &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; 14 ต.ค. 86}}

{{c|{{fs|112%|เรื่องการจัดการปกครองรัฐเมืองพาน}}}}

{{rule|8em}}

:เพื่อให้การปกครองท้องที่รัฐเมืองพานซึ่งได้รับมอบจากกองทัพญี่ปุ่นได้เป็นไปโดยเรียบร้อย จึงให้จัดการปกครองดังต่อไปนี้

:1. ให้กองทัพบกดำเนินการปกครองดินแดนส่วนนี้อย่างแบบทหาร เช่นเดียวกับท้องที่ในสหรัฐไทยเดิม
:2. ให้กำหนดเขตท้องที่รัฐเมืองพานฝั่งตะวันตกแม่น้ำสาละวินเป็นอำเภอหนึ่ง เรียกว่าอำเภอเมืองพาน
:3. ให้มีนายตำรวจเป็นหัวหน้าสถานีตำรวจ และทำหน้าที่ในตำแหน่งนายอำเภอ ขึ้นอยู่ในบังคับบัญชาของผู้กำกับการตำรวจสนามจังหวัดเชียงใหม่และ ท.พายัพ ตามลำดับถึงผบ.ทหารสูงสุด
:4. ในทางอรรถคดี ให้ศาลอำเภอเมืองหางแห่งสหรัฐไทยเดิมมีอำนาจตลอดในเขตท้องที่อำเภอเมืองพานนี้ด้วยทุกประการ
:5. ให้ใช้ระเบียบการต่างๆโดยอนุโลมตามวิธีการปกครองเกี่ยวกับอำเภอโดยทั่วไป เท่าที่ไม่ขัดกับแบบแผนทางการทหาร

:ทั้งนี้ ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป

{{c|จอมพล ป. พิบูลสงคราม}}
{{c|ผบ.ทหารสูงสุด}}

----
{{ed}}
----

== อ้างอิง ==
* [http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2486/D/055/3272.PDF ราชกิจจานุเบกษา] เล่มที่ 60 ตอนที่ 55 หน้า 3272 วันที่ 18 ตุลาคม 2486
{{แม่แบบ:ข้อมูลข่าวสารของราชการ-ไทย}}
[[หมวดหมู่:ประกาศทางราชการทหาร]]</text>
      <sha1>2ocvtywetsn2087249obp6q2pbtlk5w</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องเปลี่ยนสภาพกิจการของกรมรถไฟเป็นรถไฟทหาร</title>
    <ns>0</ns>
    <id>30220</id>
    <revision>
      <id>188131</id>
      <parentid>77773</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:24:10Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>+ {{ความเที่ยงตรง}}</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4431" xml:space="preserve">{{ความเที่ยงตรง}}
{{หัวเรื่อง2
|ชื่อเรื่อง= ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องเปลี่ยนสภาพกิจการของกรมรถไฟเป็นรถไฟทหาร &lt;br&gt; (ประกาศในวิกิซอร์ซนี้ มีการผันอักษรให้เป็นการเขียนปัจจุบัน หากท่านต้องการดูต้นฉบับกรุณาดูฉบับในอ้างอิง)
|ชื่อเรื่องย่อย=
|วิกิพีเดียชื่อเรื่อง= 
|พระราชนิพนธ์=
|พระนิพนธ์=
|ผู้แต่ง= 
|ผู้แต่งไม่ลิงก์= กองบัญชาการทหารสูงสุด
|วิกิพีเดียผู้แต่ง=
|ผู้แปล=
|เรื่องก่อนหน้า=
|เรื่องถัดไป= 
|ก่อนหน้า=
|ถัดไป=
|หมายเหตุ= 
}}
{{c|{{fs|125%|ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด}}}}
{{c|คำสั่ง ท. สนาม &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp;บก.ทหารสูงสุด}}
{{c|ที่ 172/86 &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; 8 ธ.ค. 86}}

{{c|{{fs|112%|เรื่องเปลี่ยนสภาพกิจการของกรมรถไฟเป็นรถไฟทหาร}}}}

{{rule|8em}}

:เพื่อให้กิจการรถไฟดำเนินไปเรียบร้อยดี และเป็นไปตามแผนการส่วนรวมของทหาร
 
:ฉนั้น ให้กิจการทุกส่วนของกรมรถไฟเปลี่ยนสภาพเป็นรถไฟทหารและขึ้นในบังคับบัญชาผู้บัญชาการทหารสูงสุด ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป

:สำหรับการบังคับบัญชาและการดำเนินงานนั้น ให้เจ้าหน้าที่ทุกตำแหน่งในกรมรถไฟคงประจำหน้าที่ตามระเบียบการบริหารราชการของกรมรถไฟทุกประการ แต่จะต้องอยู่ในระเบียบวินัยอย่างทหารโดยเคร่งครัด และผู้บัญชาการทหารสูงสุดจะได้ตั้งผู้บัญชาการรถไฟทหาร(ผรท.)ไปเป็นผู้แทนในการอำนวยการรถไฟอีกขั้นหนึ่ง ซึ่งเจ้าหน้าที่รถไฟจะต้องฟังบังคับบัญชาโดยตรง

{{c|จอมพล ป. พิบูลสงคราม}}
{{c|ผบ.ทหารสูงสุด}}

----
{{ed}}
----

== อ้างอิง ==
* [http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2486/D/065/3862.PDF ราชกิจจานุเบกษา] เล่มที่ 60 ตอนที่ 65 หน้า 3862 วันที่ 14 ธันวาคม 2486
{{แม่แบบ:ข้อมูลข่าวสารของราชการ-ไทย}}
[[หมวดหมู่:ประกาศทางราชการทหาร]]</text>
      <sha1>pgvairblykv7yj2177xmh1e57hkv2d3</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องการตั้งผู้บัญชาการรถไฟทหาร</title>
    <ns>0</ns>
    <id>30228</id>
    <revision>
      <id>188130</id>
      <parentid>77774</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:23:46Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>+ {{ความเที่ยงตรง}}</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4280" xml:space="preserve">{{ความเที่ยงตรง}}
{{หัวเรื่อง2
|ชื่อเรื่อง= ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องการตั้งผู้บัญชาการรถไฟทหาร &lt;br&gt; (ประกาศในวิกิซอร์ซนี้ มีการผันอักษรให้เป็นการเขียนปัจจุบัน หากท่านต้องการดูต้นฉบับกรุณาดูฉบับในอ้างอิง)
|ชื่อเรื่องย่อย=
|วิกิพีเดียชื่อเรื่อง= 
|พระราชนิพนธ์=
|พระนิพนธ์=
|ผู้แต่ง= 
|ผู้แต่งไม่ลิงก์= กองบัญชาการทหารสูงสุด
|วิกิพีเดียผู้แต่ง=
|ผู้แปล=
|เรื่องก่อนหน้า=
|เรื่องถัดไป= 
|ก่อนหน้า=
|ถัดไป=
|หมายเหตุ= 
}}
{{c|{{fs|125%|ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด}}}}
{{c|คำสั่ง ท. สนาม &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp;บก.ทหารสูงสุด}}
{{c|ที่ 173/86 &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; 8 ธ.ค. 86}}

{{c|{{fs|112%|เรื่องการตั้งผู้บัญชาการรถไฟทหาร}}}}

{{rule|8em}}

:โดยที่ได้สั่งให้กิจการทุกส่วนของกรมรถไฟเปลี่ยนสภาพเป็นรถไฟทหาร และขึ้นในบังคับบัญชาผู้บัญชาการทหารสูงสุดแล้วตาม[[ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องเปลี่ยนสภาพกิจการของกรมรถไฟเป็นรถไฟทหาร|คำสั่ง ท.สนามที่ 172/86 ลง 8 ธ.ค. 86]]
 
:ฉนั้น ให้ พล.ท. มังกร พรหมโยธี เป็นผู้บัญชาการรถไฟทหาร (ผรท.) ทำหน้าที่อำนวยการรถไฟแทนผู้บัญชาการทหารสูงสุดตามคำสั่ง ท.สนามฉบับที่กล่าวมาข้างต้น ส่วนการจัดการหน้าที่ในกองอำนวยการของผู้บัญชาการรถไฟทหารนั้น ให้ผู้บัญชาการรถไฟทหารพิจารณาและเสนอมา เพื่อผู้บัญชาการทหารสูงสุดจะได้สั่งตั้งต่อไป

{{c|จอมพล ป. พิบูลสงคราม}}
{{c|ผบ.ทหารสูงสุด}}

----
{{ed}}
----

== อ้างอิง ==
* [http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2486/D/065/3863.PDF ราชกิจจานุเบกษา] เล่มที่ 60 ตอนที่ 65 หน้า 3863 วันที่ 14 ธันวาคม 2486
{{แม่แบบ:ข้อมูลข่าวสารของราชการ-ไทย}}
[[หมวดหมู่:ประกาศทางราชการทหาร]]</text>
      <sha1>kdg6t2a67zwbi48qmykd9jsoqpse6v5</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ส่วนที่ 1 การปฏิรูปประเทศด้านการเมือง</title>
    <ns>0</ns>
    <id>31193</id>
    <revision>
      <id>188138</id>
      <parentid>80851</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:29:18Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>แจ้งลบด้วย[[WS:iScript|สจห.]]: อ2</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="196" xml:space="preserve">{{ลบ|อ2}}

#เปลี่ยนทาง [[การปฏิรูปประเทศด้านการเมือง/1.2 สถานการณ์และแนวโน้ม]]</text>
      <sha1>qvp19y37vx0fg83c2gsgf3imfqpll1p</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>วาระพัฒนาที่ 8 การปฏิรูประบบข้อมูลเพื่อการพัฒนาประเทศ/รายงาน</title>
    <ns>0</ns>
    <id>31382</id>
    <revision>
      <id>188139</id>
      <parentid>81813</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:29:44Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>แจ้งลบด้วย[[WS:iScript|สจห.]]: อ2</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="218" xml:space="preserve">{{ลบ|อ2}}

#เปลี่ยนทาง [[วาระพัฒนาที่ 8 การปฏิรูประบบข้อมูลเพื่อการพัฒนาประเทศ/ข้อ 6]]</text>
      <sha1>tcq6bet1m3doimmwvae7zrbqo9kx1q2</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>สังศิต พิริยะรังสรรค์</title>
    <ns>0</ns>
    <id>31511</id>
    <revision>
      <id>188140</id>
      <parentid>82512</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:29:58Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>แจ้งลบด้วย[[WS:iScript|สจห.]]: ท5</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2259" xml:space="preserve">{{ลบ|ท5}}

= วิกิพีเดีย =
รองศาสตราจารย์ สังศิต พิริยะรังสรรค์ คณบดีวิทยาลัยนวัตกรรมสังคม มหาวิทยาลัยรังสิต, สมาชิกสภาขับเคลื่อนการปฏิรูปประเทศ(สปท.), กรรมการต่อต้านการทุจริตแห่งชาติ, อดีตกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิในคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการฟอกเงิน (ป.ป.ง.) ,อดีตสมาชิกสภาปฏิรูปแห่งชาติ(สปช.),อดีตสมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ, อดีตรองประธานสภาที่ปรึกษาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ, ผู้อำนวยการหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาธรรมาภิบาล มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม และผู้อำนวยการหลักสูตรปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาผู้นำทางสังคม ธุรกิจและการเมือง มหาวิทยาลัยรังสิต [https://th.wikipedia.org/wiki/สังศิต_พิริยะรังสรรค์ อ่านเพิ่มเติม]


= หน้าที่ลิงค์มา =
[https://th.wikisource.org/wiki/พิเศษ:บทความที่โยงมา/สังศิต_พิริยะรังสรรค์ หน้าที่ลิงค์มา]

= เชิงอรรถ =
[[หมวดหมู่:สมาชิกสภาขับเคลื่อนการปฏิรูปประเทศ]]
[[หมวดหมู่:สมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งชาติ]]</text>
      <sha1>0tepnmamoouy85ewwpfn9lxqsiypbd3</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>มูฮัมหมัด ยูนูส</title>
    <ns>0</ns>
    <id>31536</id>
    <revision>
      <id>188142</id>
      <parentid>96814</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:30:32Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>แจ้งลบด้วย[[WS:iScript|สจห.]]: ท5</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2473" xml:space="preserve">{{ลบ|ท5}}

มูฮัมหมัด ยูนูส (ภาษาเบงกอล: মুহাম্মদ ইউনুস Muhammôd Iunus) เป็นนายธนาคารและนักเศรษฐศาสตร์ชาวบังกลาเทศผู้ริเริ่มและพัฒนาแนวคิด “ไมโครเครดิต” หรือ การให้กู้เงินโดยไม่ต้องใช้หลักทรัพย์ค้ำประกัน โดยจะให้กู้แก่ผู้ประกอบการหรือชาวบ้านซึ่งยากจนเกินกว่าจะมีคุณสมบัติพอเพียงที่จะกู้เงินจากธนาคารทั่วไป นอกจากนั้น ยูนูสยังเป็นผู้ก่อตั้ง “กรามีนแบงค์” หรือ ธนาคารกรามีน อีกด้วย ทั้งยูนูสและธนาคารที่เขาก่อตั้งขึ้นได้รับรางวัลโนเบลสาขาสันติภาพร่วมกันในปี พ.ศ. 2549 สำหรับ “ความพยายามในการสร้างพัฒนาการทางสังคมและเศรษฐกิจจากเบื้องล่าง” ยูนูสเคยได้รับรางวัลและเกียรติคุณอื่นๆในระดับนานาชาตินอกเหนือจากนี้มาแล้วมากมาย เขาเป็นผู้แต่งหนังสือ Banker to The Poor รวมถึงเป็นผู้ร่วมก่อตั้งมูลนิธิกรามีนอีกด้วย [https://th.wikipedia.org/wiki/มูฮัมหมัด_ยูนูส อ่านเพิ่ม]


&lt;DynamicPageList&gt;
category  = มูฮัมหมัด ยูนูส
count    = 20
order   = ascending
mode  = unordered
ordermethod = popularity
&lt;/DynamicPageList&gt;

= หน้าที่ลิงก์มา =

[[หมวดหมู่:นายธนาคาร]]
[[หมวดหมู่:นักเศรษฐศาสตร์]]
[[หมวดหมู่:ชาวบังกลาเทศ]]</text>
      <sha1>2mo4boymfar7z26jajwb6mhs2miu02c</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>วาระปฏิรูปพิเศษ 1 วิสาหกิจเพื่อสังคม/ผนวกก2</title>
    <ns>0</ns>
    <id>31543</id>
    <revision>
      <id>188141</id>
      <parentid>82628</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:30:24Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>แจ้งลบด้วย[[WS:iScript|สจห.]]: ท5</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2400" xml:space="preserve">{{ลบ|ท5}}

= บันทึกหลักการและเหตุผลประกอบร่างพระราชบัญญัติส่งเสริมวิสาหกิจเพื่อสังคม พ.ศ. .... =
= หลักการ =
ให้มีกฎหมายว่าด้วยการส่งเสริมวิสาหกิจเพื่อสังคม
= เหตุผล =
โดยที่การประกอบกิจการหรือการดำเนินการของภาคเอกชนจานวนมาก ซึ่งมีเป้าหมายเพื่อแก้ไขปัญหาและพัฒนาชุมชน สังคม หรือสิ่งแวดล้อม อันถือเป็นการประกอบกิจการหรือการดำเนินการเพื่อสังคมยังไม่ได้รับการส่งเสริมความสามารถในการแข่งขันในตลาดจากภาครัฐเท่าที่ควร ทำให้ผู้ประกอบกิจการเพื่อสังคม
จำนวนหนึ่งยังไม่พร้อมจะเข้ามาแข่งขันทางการค้าทั้งในระดับภายในประเทศและระหว่างประเทศ สมควรกำหนดมาตรการต่าง ๆ เพื่อส่งเสริมให้มีผู้ประกอบกิจการจากภาคเอกชนเข้ามาประกอบกิจการเพื่อสังคมมากขึ้นและเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ โดยประสานการสนับสนุนและความร่วมมือจากภาคส่วนต่าง ๆ เพื่อจะมีผลให้สังคมหรือสิ่งแวดล้อมได้รับการแก้ไขปัญหาและพัฒนาอย่างเหมาะสมและยั่งยืนต่อไป จึงจำเป็นต้องตราพระราชบัญญัตินี้</text>
      <sha1>6k6use8ld2tnscu69tkwitonk6tcon9</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องการจัดการปกครองดินแดน 4 รัฐมลายู</title>
    <ns>0</ns>
    <id>32853</id>
    <revision>
      <id>188135</id>
      <parentid>87150</parentid>
      <timestamp>2022-07-28T20:27:18Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>YURi</username>
        <id>4431</id>
      </contributor>
      <comment>+ {{ความเที่ยงตรง}}</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4298" xml:space="preserve">{{ความเที่ยงตรง}}
{{หัวเรื่อง2
|ชื่อเรื่อง= ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องการจัดการปกครองดินแดน 4 รัฐมลายู &lt;br&gt; (ประกาศในวิกิซอร์ซนี้ มีการผันอักษรให้เป็นการเขียนปัจจุบัน หากท่านต้องการดูต้นฉบับกรุณาดูฉบับในอ้างอิง)
|ชื่อเรื่องย่อย=
|วิกิพีเดียชื่อเรื่อง= 
|พระราชนิพนธ์=
|พระนิพนธ์=
|ผู้แต่ง= 
|ผู้แต่งไม่ลิงก์= กองบัญชาการทหารสูงสุด
|วิกิพีเดียผู้แต่ง=
|ผู้แปล=
|เรื่องก่อนหน้า=
|เรื่องถัดไป= 
|ก่อนหน้า=
|ถัดไป=
|หมายเหตุ= 
}}
{{c|{{fs|125%|ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด}}}}
{{c|คำสั่ง ท. สนาม &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp;บก.ทหารสูงสุด}}
{{c|ที่ 174/86 &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; &amp;nbsp; 9 พ.ย. 86}}

{{c|{{fs|112%|เรื่องการจัดการปกครองดินแดน 4 รัฐมลายู}}}}

{{rule|8em}}

:ตาม[[ประกาศกองบัญชาการทหารสูงสุด เรื่องการจัดปกครองดินแดนภาคใต้ 4 รัฐ|คำสั่ง ท.สนาม ที่ 108/86]] ลงวันที่ 7 ก.ย. 86 กำหนดวิธีการปกครองดินแดน 4 รัฐมลายู โดยมอบหมายให้กองทัพบกสนามเป็นผู้จัดการปกครองและให้ข้าหลวงใหญ่ทหารเป็นผู้บังคับบัญชา ขึ้นตรงต่อผู้บัญชาการกองพล 6 และแม่ทัพบกสนามตามลำดับถึงผู้บัญชาการทหารสูงสุดนั้น บัดนี้ เพื่อให้การปกครองดินแดนส่วนนี้รัดกุมและเป็นไปตามนโยบายใกล้ชิดยิ่งขึ้น จึงให้ข้าหลวงใหญ่ทหารเป็นผู้ปกครองบังคับบัญชารัฐมลายู โดยขึ้นตรงต่อผู้บัญชาการทหารสูงสุด

:ทั้งนี้ ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป

{{c|จอมพล ป. พิบูลสงคราม}}
{{c|ผบ.ทหารสูงสุด}}

----
{{ed}}
----

==อ้างอิง==
* [http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2486/D/068/3921.PDF ราชกิจจานุเบกษา] เล่มที่ 60 ตอนที่ 68 หน้า 1921 วันที่ 21 ธันวาคม 2486
{{แม่แบบ:ข้อมูลข่าวสารของราชการ-ไทย}}
[[หมวดหมู่:ประกาศทางราชการทหาร]]</text>
      <sha1>81sa002u7ivp0jjeat1zfy99as7nly0</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ผู้ใช้:Thastp/ทดลองเขียน</title>
    <ns>2</ns>
    <id>53949</id>
    <revision>
      <id>188150</id>
      <parentid>188077</parentid>
      <timestamp>2022-07-29T10:12:51Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Thastp</username>
        <id>9008</id>
      </contributor>
      <comment>/* VI. มูลค่าและแรงงาน */</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="103921" xml:space="preserve">[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร]]

== VI. มูลค่าและแรงงาน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 7|VI. มูลค่าและแรงงาน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = VI. มูลค่าและแรงงาน
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 6|V. ค่าจ้างและราคา]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

{{ตรคป|Citizens, I have now arrived at a point where I must enter upon the real development of the question. I cannot promise to do this in a very satisfactory way, because to do so I should be obliged to go over the whole field of political economy. I can, as the French would say, but eflleurer la question, touch upon the main points. |พลเมือง ผมได้มาถึงจุดที่ผมจำต้องเข้าสู่คำถามที่เกิดขึ้นจริง ผมไม่สามารถสัญญาได้ว่าจะทำได้ในแบบที่น่าพึงพอใจมากนัก เพราะในการที่จะทำนั้นผมถูกบังคับให้ต้องพูดถึงสาขาวิชาของเศรษฐศาสตร์การเมืองทั้งหมด แต่ผมจะสามารถ ''เอเฟลอเร ลา แก็สตียง'' หรือแตะที่จุดหลัก ๆ อย่างที่ชาวฝรั่งเศสเขาพูดกัน}}

{{ตรคป|The first question we have to put is: What is the value of a commodity? How is it determined? |คำถามข้อแรกที่เราต้องตั้งคือ: มูลค่าของโภคภัณฑ์ตืออะไร มันถูกกำหนดอย่างไร}}

{{ตรคป|At first sight it would seem that the value of a commodity is a thing quite relative, and not to be settled without considering one commodity in its relations to all other commodities. In fact, in speaking of the value, the value in exchange of a commodity, we mean the proportional quantities in which it exchanges with all other commodities. But then arises the question: How are the proportions in which commodities exchange with each other regulated? |เมื่อมองผ่านครั้งแรก ก็เหมือนกับว่ามูลค่าของสินค้าโภคภัณฑ์นั้นเป็นสิ่งสัมพัทธ์พอสมควร และไม่ถูกกำหนดโดยไม่พิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างโภคภัณฑ์อย่างหนึ่งกับโภคภัณฑ์อย่างอื่นทั้งหมด  แท้จริงแล้วเมื่อพูดถึงมูลค่า มูลค่าในการแลกเปลี่ยนสินค้าโภคภัณฑ์ เราหมายถึงปริมาณตามอัตราส่วนที่มันถูกแลกเปลี่ยนกับโภคภัณฑ์อื่น ๆ ทั้งหมด แต่ก็เกิดคำถามขึ้นว่า: อัตราส่วนเหล่านั้นที่สินค้าโภคภัณฑ์ถูกแลกเปลี่ยนกันด้วยนั้นถูกควบคุมอย่างไร}}

{{ตรคป|We know from experience that these proportions vary infinitely. Taking one single commodity, wheat, for instance, we shall find that a quarter of wheat exchanges in almost countless variations of proportion with different commodities. Yet, its value remaining always the same, whether expressed in silk, gold, or any other commodity, it must be something distinct from, and independent of, these different rates of exchange with different articles. It must be possible to express, in a very different form, these various equations with various commodities. |เรารู้จากประสบการณ์ว่าอัตราส่วนเหล่านี้แปรผันอย่างไม่รู้จบ ยกตัวอย่างโภคภัณฑ์อย่างหนึ่ง เช่นข้าวสาลี เราจะพบว่าข้าวสาลีหนึ่งควอเตอร์นั้นถูกแลกเปลี่ยนกับสินค้าโภคภัณฑ์อื่น ๆ ในอัตราส่วนที่นับไม่ถ้วน ทว่ามูลค่าของมันคงอยู่อย่างเดิมเสมอ ไม่ว่าจะถูกแสดงออกในรูปของไหม ทองคำ หรือโภคภัณฑ์อื่นใด มันจะต้องเป็นสิ่งอื่นซึ่งแยกออกจาก และเป็นอิสระจากอัตราแลกเปลี่ยนที่แตกต่างกันกับสิ่งของอื่น ๆ เหล่านี้ มันจะต้องสามารถแสดงออกซึ่งสมการที่หลากหลายกับโภคภัณฑ์ต่าง ๆ ได้ในรูปแบบที่ต่างออกไป}}

{{ตรคป|Besides, if I say a quarter of wheat exchanges with iron in a certain proportion, or the value of a quarter of wheat is expressed in a certain amount of iron, I say that the value of wheat and its equivalent in iron are equal to some third thing, which is neither wheat nor iron, because I suppose them to express the same magnitude in two different shapes. Either of them, the wheat or the iron, must, therefore, independently of the other, be reducible to this third thing which is their common measure. |นอกจากนั้น หากผมบอกว่าข้าวสาลีหนึ่งควอเตอร์จะถูกแลกเปลี่ยนกับเหล็กในอัตราส่วนอย่างหนึ่ง หรือก็คือมูลค่าของข้าวสาลีหนึ่งควอเตอร์ซึ่งถูกแสดงออกเป็นเหล็กปริมาณหนึ่ง ผมกำลังบอกว่ามูลค่าของข้าวสาลีและของเหล็กที่เท่ากันนั้นก็เท่ากับสิ่งที่สามอีกสิ่ง ซึ่งไม่ใช่ทั้งข้าวสาลีหรือเหล็ก เพราะผมให้มันแสดงถึงขนาดที่เท่ากันในสองรูปร่าง ดังนั้นทั้งสอง ข้าวสาลีหรือเหล็ก จึงจะต้องสามารถถูกลดรูปเป็นสิ่งที่สามนี้ได้ ซึ่งก็คือมาตรวัดที่ทั้งสองมีร่วมกัน}}

{{ตรคป|To elucidate this point I shall recur to a very simple geometrical illustration. In comparing the areas of triangles of all possible forms and magnitudes, or comparing triangles with rectangles, or any other rectilinear figure, how do we proceed? We reduce the area of any triangle whatever to an expression quite different from its visible form. Having found from the nature of the triangle that its area is equal to half the product of its base by its height, we can then compare the different values of all sorts of triangles, and of all rectilinear figures whatever, because all of them may be resolved into a certain number of triangles. |เพื่อไขความประเด็นนี้ ผมจะย้อนกลับไปหาการแสดงให้เห็นเชิงเรขาคณิตอย่างง่ายมาก ๆ เวลาที่เราเปรียบเทียบพื้นที่ของสามเหลี่ยมในทุก ๆ รูปแบบและทุกขนาด หรือเปรียบเทียบสามเหลี่ยมกับสี่เหลี่ยม หรือรูปสี่ด้านรูปอื่น ๆ เราจะดำเนินอย่างไร เราลดรูปพื้นฐานของสามเหลี่ยมใด ๆ ให้กลายเป็นการแสดงออกในรูปที่ต่างไปจากรูปปรากฏของมัน ด้วยเหตุว่าเราได้ค้นพบธรรมชาติของสามเหลี่ยมแล้วว่าพื้นที่นั้นเท่ากับครึ่งหนึ่งของผลคูณของฐานกับความสูง จากนั้นเราจึงเปรียบเทียบค่าต่าง ๆ ของสามเหลี่ยมรูปแบบหลากชนิด และรูปสี่เหลี่ยมทั้งหลาย หรืออย่างไรก็ตาม เพราะพวกมันทั้งหมดสามารถถูกสลายกลายเป็นรูปสามเหลี่ยมจำนวนหนึ่งได้}}

{{ตรคป|The same mode of procedure must obtain with the values of commodities. We must be able to reduce all of them to an expression common to all, and distinguishing them only by the proportions in which they contain that identical measure. |เราจะต้องได้มาซึ่งกระบวนการเดียวกันสำหรับมูลค่าของสินค้าโภคภัณฑ์ เราจะต้องสามารถลดรูปมันทั้งหมดให้กลายเป็นการแสดงออกอย่างหนึ่งซึ่งมีร่วมกันทั้งหมด และต่างกันด้วยอัตราส่วนต่าง ๆ ของมาตรวัดที่มีเหมือนกันเหล่านั้นที่พวกมันมี}}

{{ตรคป|As the exchangeable values of commodities are only social functions of those things, and have nothing at all to do with their natural qualities, we must first ask, What is the common social substance of all commodities? It is Labour. To produce a commodity a certain amount of labour must be bestowed upon it, or worked up in it. And I say not only Labour, but Social Labour. A man who produces an article for his own immediate use, to consume it himself, creates a product, but not a commodity. As a self-sustaining producer he has nothing to do with society. But to produce a commodity, a man must not only produce an article satisfying some social want, but his labour itself must form part and parcel of the sum total of labour expended by society. It must be subordinate to the Division of Labour within Society. It is nothing without the other visions of labour, and on its part is required to integrate them. |เนื่องด้วยมูลค่าแลกเปลี่ยนของโภคภัณฑ์นั้นเป็นเพียงคุณลักษณะทางสังคมของสิ่งเหล่านั้น และไม่มีความเกี่ยวข้องแต่อย่างใดกับคุณภาพทางธรรมชาติของมัน เราจึงต้องถามก่อนว่า สสารทางสังคมที่สินค้าโภคภัณฑ์ทั้งหมดมีร่วมกันนั้นคืออะไร มันคือแรงงาน ในการผลิตโภคภัณฑ์จะต้องได้รับมอบแรงงานปริมาณหนึ่ง หรือถูกกระทำลงไป  และผมไม่ได้กล่าวถึงแรงงานเท่านั้น แต่เป็นแรงงานทางสังคม ผู้ใดที่ผลิตสิ่งของมาใช้เองทันที มาบริโภคเอง คนนั้นได้สร้างผลิตภัณฑ์ใช่โภคภัณฑ์ ในฐานะที่เป็นผู้ผลิตซึ่งยังยืนด้วยตัวเอง เขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับสังคมเลย แต่เพื่อที่จะผลิตโภคภัณฑ์ คนนั้นใช่แต่จะต้องผลิตสิ่งของเพื่อสนองความต้องการทางสังคมอย่างหนึ่งเท่านั้น แต่แรงงานของเขาเองจะต้องเป็นมัดเป็นส่วนหนึ่งของผลรวมทั้งมวลของแรงงานซึ่งสังคมได้ใช้ไป มันจะต้องอยู่ใต้บังคับบัญชาของการแบ่งงานกันทำภายในสังคม มันไม่เป็นสิ่งใดเลยหากไร้แรงงานในวิสัยอื่น และมันจำเป็นต้องบูรณาการพวกมันเข้ากันในส่วนของมันเอง}}

{{ตรคป|If we consider commodities as values, we consider them exclusively under the single aspect of realized, fixed, or, if you like, crystallized social labour. In this respect they can differ only by representing greater or smaller quantities of labour, as, for example, a greater amount of labour may be worked up in a silken handkerchief than in a brick. But how does one measure quantities of labour? By the time the labour lasts, in measuring the labour by the hour, the day, etc. Of course, to apply this measure, all sorts of labour are reduced to average or simple labour as their unit. |}}

{{ตรคป|We arrive, therefore, at this conclusion. A commodity has a value, because it is a crystallization of social labour. The greatness of its value, of its relative value, depends upon the greater or less amount of that social substance contained in it; that is to say, on the relative mass of labour necessary for its production. The relative values of commodities are, therefore, determined by the respective quantities or amounts of labour, worked up, realized, fixed in them. The correlative quantities of commodities which can be produced in the same time of labour are equal. Or the value of one commodity is to the value of another commodity as the quantity of labour fixed in the one is to the quantity of labour fixed in the other. |}}

{{ตรคป|I suspect that many of you will ask, Does then, indeed, there exist such a vast, or any difference whatever, between determining the values of commodities by wages, and determining them by the relative quantities of labour necessary for their production? You must, however, be aware that the reward for labour, and quantity of labour, are quite disparate things. Suppose, for example, equal quantities of labour to be fixed in one quarter of wheat and one ounce of gold. I resort to the example because it was used by Benjamin Franklin in his first essay published in 1729, and entitled, A Modest Enquiry into the Nature and Necessity of a Paper Currency, where he, one of the first, hit upon the true nature of value. Well. We suppose, then, that one quarter of wheat and one ounce of gold are equal values or equivalents, because they are crystallizations of equal amounts of average labour, of so many days' or so many weeks' labour respectively fixed in them. In thus determining the relative values of gold and corn, do we refer in any way whatever to the wages of the agricultural labourer and the miner? Not a bit. We leave it quite indeterminate how their day's or week's labour was paid, or even whether wages labour was employed at all. If it was, wages may have been very unequal. The labourer whose labour is realized in the quarter of wheat may receive two bushels only, and the labourer employed in mining may receive one-half of the ounce of gold. Or, supposing their wages to be equal, they may deviate in all possible proportions from the values of the commodities produced by them. They may amount to one-half, one-third, one-fourth, one-fifth, or any other proportional part of the one quarter of corn or the one ounce of gold. Their wages can, of course, not exceed, not be more than the values of the commodities they produced, but they can be less in every possible degree. Their wages will be limited by the values of the products, but the values of their products will not be limited by the wages. And above all, the values, the relative values of corn and gold, for example, will have been settled without any regard whatever to the value of the labour employed, that is to say, to wages. To determine the values of commodities by the relative quantities of labour fixed in them, is, therefore, a thing quite different from the tautological method of determining the value of commodities by the value of labour, or by wages. This point, however, will be further elucidated in the progress of our inquiry. |}}

{{ตรคป|In calculating the exchangeable value of a commodity we must add to the quantity of labour last employed the quantity of labour previously worked up in the raw material of the commodity, and the labour bestowed on the implements, tools, machinery, and buildings, with which such labour is assisted. For example, the value of a certain amount of cotton-yarn is the crystallization of the quantity of labour added to the cotton during the spinning process, the quantity of labour previously realized in the cotton itself, the quantity of labour realized in the coal, oil, and other auxiliary substances used, the quantity of labour fixed in the steam-engine, the spindles, the factory building, and so forth. Instruments of production properly so-called, such as tools, machinery, buildings, serve again and again for a longer or shorter period during repeated processes of production. If they were used up at once, like the raw material, their whole value would at once be transferred to the commodities they assist in producing. But as a spindle, for example, is but gradually used up, an average calculation is made, based upon the average time it lasts, and its average waste or wear and tear during a certain period, say a day. In this way we calculate how much of the value of the spindle is transferred to the yarn daily spun, and how much, therefore, of the total amount of labour realized in a pound of yarn, for example, is due to the quantity of labour previously realized in the spindle. For our present purpose it is not necessary to dwell any longer upon this point. |}}

{{ตรคป|It might seem that if the value of a commodity is determined by the quantity of labour bestowed upon its production, the lazier a man, or the clumsier a man, the more valuable his commodity, because the greater the time of labour required for finishing the commodity. This, however, would be a sad mistake. You will recollect that I used the word &quot;Social labour,&quot; and many points are involved in this qualification of &quot;Social.&quot; In saying that the value of a commodity is determined by the quantity of labour worked up or crystallized in it, we mean the quantity of labour necessary for its production in a given state of society, under certain social average conditions of production, with a given social average intensity, and average skill of the labour employed. When, in England, the power-loom came to compete with the hand-loom, only one-half the former time of labour was wanted to convert a given amount of yarn into a yard of cotton or cloth. The poor hand-loom weaver now worked seventeen or eighteen hours daily, instead of the nine or ten hours he had worked before. Still the product of twenty hours of his labour represented now only ten social hours of labour, or ten hours of labour socially necessary for the conversion of a certain amount of yarn into textile stuffs. His product of twenty hours had, therefore, no more value than his former product of ten hours. |}}

{{ตรคป|If then the quantity of socially necessary labour realized in commodities regulates their exchangeable values, every increase in the quantity of labour wanted for the production of a commodity must augment its value, as every diminution must lower it. |}}

{{ตรคป|If the respective quantities of labour necessary for the production of the respective commodities remained constant, their relative values also would be constant. But such is not the case. The quantity of labour necessary for the production of a commodity changes continuously with the changes in the productive powers of the labour employed. The greater the productive powers of labour, the more produce is finished in a given time of labour: and the smaller the productive powers of labour, the less produce is finished in the same time. If, for example, in the progress of population it should become necessary to cultivate less fertile soils, the same amount of produce would be only attainable by a greater amount of labour spent, and the value of agricultural produce would consequently rise. On the other hand, if with the modern means of production, a single spinner converts into yarn, during one working day, many thousand times the amount of cotton which he could have spun during the same time with the spinning wheel, it is evident that every single pound of cotton will absorb many thousand times less of spinning labour than it did before, and, consequently, the value added by spinning to every single pound of cotton will be a thousand times less than before. The value of yarn will sink accordingly. |}}

{{ตรคป|Apart from the different natural energies and acquired working abilities of different peoples, the productive powers of labour must principally depend: |}}

{{ตรคป|Firstly. Upon the natural conditions of labour, such as fertility of soil, mines, and so forth; |}}

{{ตรคป|Secondly. Upon the progressive improvement of the Social Powers of Labour, such as are derived from production on a grand scale, concentration of capital and combination of labour, subdivision of labour, machinery, improved methods appliance of chemical and other natural agencies, shortening of time and space by means of communication and transport, and every other contrivance by which science presses natural agencies into the service of labour, and by which the social or co-operative character of labour is developed. The greater the productive powers of labour, the less labour is bestowed upon a given amount of produce; hence the smaller the value of this produce. The smaller the productive powers of labour, the more labour is bestowed upon the same amount of produce; hence the greater its value. As a general law we may, therefore, set it down that: -- |}}

{{ตรคป|The values of commodities are directly as the times of labour employed in their production, and are inversely as the productive powers of the labour employed. |}}

{{ตรคป|Having till now only spoken of Value, I shall add a few words about Price, which is a peculiar form assumed by value. |}}

{{ตรคป|Price, taken by itself, is nothing but the monetary expression of value. The values of all commodities of this country, or example, are expressed in gold prices, while on the Continent they are mainly expressed in silver prices. The value of gold or silver, like that of all other commodities, is regulated by the quantity of labour necessary for getting them. You exchange a certain amount of your national products, in which a certain amount of your national labour is crystallized, for the produce of the gold and silver producing countries, in which a certain quantity of their labour is crystallized. It is in this way, in fact by barter, that you learn to express in gold and silver the values of all commodities, that is, the respective quantities of labour bestowed upon them. Looking somewhat closer into the monetary expression of value, or what comes to the same, the conversion of value into price, you will find that it is a process by which you give to the values of all commodities an independent and homogeneous form, or by which you express them as quantities of equal social labour. So far as it is but the monetary expression of value, price has been called natural price by Adam Smith, &quot;prix necessaire&quot; by the French physiocrats.|}}

{{ตรคป|What then is the relation between value and market prices, or between natural prices and market prices? You all know that the market price is the same for all commodities of the same kind, however the conditions of production may differ for the individual producers. The market price expresses only the average amount of social labour necessary, under the average conditions of production, to supply the market with a certain mass of a certain article. It is calculated upon the whole lot of a commodity of a certain description. |}}

{{ตรคป|So far the market price of a commodity coincides with its value. On the other hand, the oscillations of market prices, rising now over, sinking now under the value or natural price, depend upon the fluctuations of supply and demand. The deviations of market prices from values are continual, but as Adam Smith says: |}}

{{ตรคป|&lt;blockquote&gt;The natural price . . . is the central price, to which the prices of all commodities are continually gravitating. Different accidents may sometimes keep them suspended a good deal above it, and sometimes force them down even somewhat below it. But whatever may be the obstacles which hinder them from settling in this centre of repose and continuance they are constantly tending towards it.&lt;/blockquote&gt; |}}

{{ตรคป|I cannot now sift this matter. It suffices to say that if supply and demand equilibrate each other, the market prices of commodities will correspond with their natural prices, that is to say, with, their values, as determined by the respective quantities of labour required for their production. But supply and demand must constantly tend to equilibrate each other, although they do so only by compensating one fluctuation by another, a rise by a fall, and vice versa. If instead of considering only the daily fluctuations you analyze the movement of market prices for longer periods, as Mr. Tooke, for example, has done in his History of Prices, you will find that the fluctuations of market prices, their deviations from values, their ups and downs, paralyze and compensate each other; so that apart from the effect of monopolies and some other modifications I must now pass by, all descriptions of commodities are, on average, sold at their respective values or natural prices. The average periods during which the fluctuations of market prices compensate each other are different for different kinds of commodities, because with one kind it is easier to adapt supply to demand than with the other. |}}

{{ตรคป|If then, speaking broadly, and embracing somewhat longer periods, all descriptions of commodities sell at their respective values, it is nonsense to suppose that profit, not in individual cases, but that the constant and usual profits of different trades spring from surcharging the prices of commodities, or selling them at a price over and above their value. The absurdity of this notion becomes evident if it is generalized. What a man would constantly win as a seller he would as constantly lose as a purchaser. It would not do to say that there are men who are buyers without being sellers, or consumers without being producers. What these people pay to the producers, they must first get from them for nothing. If a man first takes your money and afterwards returns that money in buying your commodities, you will never enrich yourselves by selling your commodities too dear to that same man. This sort of transaction might diminish a loss, but would never help in realizing a profit. |}}

{{ตรคป|To explain, therefore, the general nature of profits, you must start from the theorem that, on an average, commodities are sold at their real values, and that profits are derived from selling them at their values, that is, in proportion to the quantity of labour realized in them. If you cannot explain profit upon this supposition, you cannot explain it at all. This seems paradox and contrary to every-day observation. It is also paradox that the earth moves round the sun, and that water consists of two highly inflammable gases. Scientific truth is always paradox, if judged by every-day experience, which catches only the delusive appearance of things.|}}

== VII. พลังที่ใช้แรงงาน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 7|VI. มูลค่าและแรงงาน]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

Having now, as far as it could be done in such a cursory manner, analyzed the nature of Value, of the Value of any commodity whatever, we must turn our attention to the specific Value of Labour. And here, again, I must startle you by a seeming paradox. All of you feel sure that what they daily sell is their Labour; that, therefore, Labour has a Price, and that, the price of a commodity being only the monetary expression of its value, there must certainly exist such a thing as the Value of Labour. However, there exists no such thing as the Value of Labour in the common acceptance of the word. We have seen that the amount of necessary labour crystallized in a commodity constitutes its value. Now, applying this notion of value, how could we define, say, the value of a ten hours working day? How much labour is contained in that day? Ten hours' labour. To say that the value of a ten hours working day is equal to ten hours' labour, or the quantity of labour contained in it, would be a tautological and, moreover, a nonsensical expression. Of course, having once found out the true but hidden sense of the expression &quot;Value of Labour,&quot; we shall be able to interpret this irrational, and seemingly impossible application of value, in the same way that, having once made sure of the real movement of the celestial bodies, we shall be able to explain their apparent or merely phenomenal movements. 

What the working man sells is not directly his Labour, but his Labour Power, the temporary disposal of which he makes over to the capitalist. This is so much the case that I do not know whether by the English laws, but certainly by some Continental laws, the maximum time is fixed for which a man is allowed to sell his labouring power. If allowed to do so for any indefinite period whatever, slavery would be immediately restored. Such a sale, if it comprised his lifetime, for example, would make him at once the lifelong slave of his employer. 

One of the oldest economists and most original philosophers of England -- Thomas Hobbes -- has already, in his ''Leviathan'', instinctively hit upon this point overlooked by all his successors. He says: &quot;''The value or worth of a man'' is, as in all other things, his price: that is, so much as would be given for the ''Use of his Power''.&quot; 

Proceeding from this basis, we shall be able to determine the Value of Labour as that of all other commodities. 

But before doing so, we might ask, how does this strange phenomenon arise, that we find on the market a set of buyers, possessed of land, machinery, raw material, and the means of subsistence, all of them, save land in its crude state, the products of labour, and on the other hand, a set of sellers who have nothing to sell except their labouring power, their working arms and brains? That the one set buys continually in order to make a profit and enrich themselves, while the other set continually sells in order to earn their livelihood? The inquiry into this question would be an inquiry into what the economists call &quot;Previous, or Original Accumulation,&quot; but which ought to be called Original Expropriation. We should heed that this so-called Original Accumulation means nothing but a series of historical processes, resulting in a Decomposition of Original Union existing between the Labouring Man and his Instruments of Labour. Such an inquiry, however, lies beyond the pale of my present subject. The Separation between the Man of Labour and the Instruments of Labour once established, such a state of things will maintain itself and reproduce itself upon a constantly increasing scale, until a new and fundamental revolution in the mode of production should again overturn it, and restore the original union in a new historical form.

What, then, is the Value of Labouring Power? 

Like that of every other commodity, its value is determined by the quantity of labour necessary to produce it. The labouring power of a man exists only in his living individuality. A certain mass of necessaries must be consumed by a man to grow up and maintain his life. But the man, like the machine, will wear out, and must be replaced by another man. Beside the mass of necessaries required for his own maintenance, he wants another amount of necessaries to bring up a certain quota of children that are to replace him on the labour market and to perpetuate the race of labourers. Moreover, to develop his labouring power, and acquire a given skill, another amount of values must be spent. For our purpose it suffices to consider only average labour, the costs of whose education and development are vanishing magnitudes. Still I must seize upon this occasion to state that, as the costs of producing labouring powers of different quality differ, so must differ the values of the labouring powers employed in different trades. The cry for an equality of wages rests, therefore, upon a mistake, is an insane wish never to be fulfilled. It is an offspring of that false and superficial radicalism that accepts premises and tries to evade conclusions. Upon the basis of the wages system the value of labouring power is settled like that of every other commodity; and as different kinds of labouring power have different values, or require different quantities of labour for their production, they must fetch different prices in the labour market. To clamour for equal or even equitable retribution on the basis of the wages system is the same as to clamour for freedom on the basis of the slavery system. What you think just or equitable is out of the question. The question is: What is necessary and unavoidable with a given system of production? 

After what has been said, it will be seen that the value of labouring power is determined by the value of the necessaries required to produce, develop, maintain, and perpetuate the labouring power. 

== VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

Now suppose that the average amount of the daily necessaries of a labouring man require six hours of average labour for their production. Suppose, moreover, six hours of average labour to be also realized in a quantity of gold equal to 3s. Then 3s. would be the Price, or the monetary expression of the Daily Value of that man's Labouring Power. If he worked daily six hours he would daily produce a value sufficient to buy the average amount of his daily necessaries, or to maintain himself as a labouring man. 

But our man is a wages labourer. He must, therefore, sell his labouring power to a capitalist. If he sells it at 3s. daily, or 18s. weekly, he sells it at its value. Suppose him to be a spinner. If he works six hours daily he will add to the cotton a value of 3s. daily. This value, daily added by him, would be an exact equivalent for the wages, or the price of his labouring power, received daily. But in that case no surplus value or surplus produce whatever would go to the capitalist. Here, then, we come to the rub. 

In buying the labouring power of the workman, and paying its value, the capitalist, like every other purchaser, has acquired the right to consume or use the commodity bought. You consume or use the labouring power of a man by making him work, as you consume or use a machine by making it run. By paying the daily or weekly value of the labouring power of the workman, the capitalist has, therefore, acquired the right to use or make that labouring power work during the whole day or week. The working day or the working week has, of course, certain limits, but those we shall afterwards look more closely at. 

For the present I want to turn your attention to one decisive point. 

The value of the labouring power is determined by the quantity of labour necessary to maintain or reproduce it, but the use of that labouring power is only limited by the active energies and physical strength of the labourer. The daily or weekly value of the labouring power is quite distinct from the daily or weekly exercise of that power, the same as the food a horse wants and the time it can carry the horseman are quite distinct. The quantity of labour by which the value of the workman's labouring power is limited to the quantity of labour which his labouring power is apt to perform. Take the example of our spinner. We have seen that, to daily reproduce his labouring power, he must daily reproduce a value of three shillings, which he will do by working six hours daily. But this does not disable him from working ten or twelve or more hours a day. But by paying the daily or weekly value of the spinner's labouring power, the capitalist has acquired the right of using that labouring power during the whole day or week. He will, therefore, make him work say, daily, twelve hours. Over and above the six hours required to replace his wages, or the value of his labouring power, he will, therefore, have to work six other hours, which I shall call hours of surplus labour, which surplus labour will realize itself in a surplus value and a surplus produce. If our spinner, for example, by his daily labour of six hours, added three shillings' value to the cotton, a value forming an exact equivalent to his wages, he will, in twelve hours, add six shillings' worth to the cotton, and produce a proportional surplus of yarn. As he has sold his labouring power to the capitalist, the whole value of produce created by him belongs to the capitalist, the owner pro tem. of his labouring power. By advancing three shillings, the capitalist will, therefore, realize a value of six shillings, because, advancing a value in which six hours of labour are crystallized, he will receive in return a value in which twelve hours of labour are crystallized. By repeating this same process daily, the capitalist will daily advance three shillings and daily pocket six shillings, one-half of which will go to pay wages anew, and the other half of which will form surplus value, for which the capitalist pays no equivalent. It is this sort of exchange between capital and labour upon which capitalistic production, or the wages system, is founded, and which must constantly result in reproducing the working man as a working man, and the capitalist as a capitalist.

The rate of surplus value, all other circumstances remaining the same, will depend on the proportion between that necessary to reproduce the value of the labouring power and the surplus time or surplus labour performed for the capitalist. It will, therefore, depend on the ratio in which the working day is prolonged over and above that extent, by working which the working man would only reproduce the value of his labouring power, or replace his wages. 

== IX. มูลค่าของแรงงาน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

We must now return to the expression, &quot;''Value, or Price of Labour.''&quot; 

We have seen that, in fact, it is only the value of the labouring power, measured by the values of commodities necessary for its maintenance. But since the workman receives his wages after his labour is performed, and knows, moreover, that what he actually gives to the capitalist is his labour, the value or price of his labouring power necessarily appears to him as the price or value of his labour itself. If the price of his labouring power is three shillings, in which six hours of labour are realized, and if he works twelve hours, he necessarily considers these three shillings as the value or price of twelve hours of labour, although these twelve hours of labour realize themselves in a value of six shillings. A double consequence flows from this. 

Firstly. The value or price of the labouring power takes the semblance of the price or value of labour itself, although, strictly speaking, value and price of labour are senseless terms. 

Secondly. Although one part only of the workman's daily labour is paid, while the other part is unpaid, and while that unpaid or surplus labour constitutes exactly the fund out of which surplus value or profit is formed, it seems as if the aggregate labour was paid labour. 

This false appearance distinguishes wages labour from other historical forms of labour. On the basis of the wages system even the unpaid labour seems to be paid labour. With the slave, on the contrary, even that part of his labour which is paid appears to be unpaid. Of course, in order to work the slave must live, and one part of his working day goes to replace the value of his own maintenance. But since no bargain is struck between him and his master, and no acts of selling and buying are going on between the two parties, all his labour seems to be given away for nothing. 

Take, on the other hand, the peasant serf, such as he, I might say, until yesterday existed in the whole East of Europe. This peasant worked, for example, three days for himself on his own field or the held allotted to him, and the three subsequent days he performed compulsory and gratuitous labour on the estate of his lord. Here, then, the paid and unpaid parts of labour were sensibly separated, separated in time and space, and our Liberals overflowed with moral indignation at the preposterous notion of making a man work for nothing. 

In point of fact, however, whether a man works three days of the week for himself on his own field and three days for nothing on the estate of his lord, or whether he works in the factory or the workshop six hours daily for himself and six for his employer, comes to the same, although in the latter case the paid and unpaid portions of labour are inseparably mixed up with each other, and the nature of the whole transaction is completely masked by the intervention of a contract and the pay received at the end of the week. The gratuitous labour appears to be voluntarily given in the one instance, and to be compulsory in the other. That makes all the difference. 

In using the word &quot;value of labour,&quot; I shall only use it as a popular slang term for &quot;value of labouring power.&quot; 

== X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

Suppose an average hour of labour to be realized in a value equal to sixpence, or twelve average hours of labour to be realized in six shillings. Suppose, further, the value of labour to be three shillings or the produce of six hours' labour. If, then, in the raw material, machinery, and so forth, used up in a commodity, twenty-four hours of average labour were realized, its value would amount to twelve shillings. If, moreover, the workman employed by the capitalist added twelve hours of labour to those means of production, these twelve hours would be realized in an additional value of six shillings. The total value of the product would, therefore, amount to thirty-six hours of realized labour, and be equal to eighteen shillings. But as the value of labour, or the wages paid to the workman, would be three shillings only, no equivalent would have been paid by the capitalist for the six hours of surplus labour worked by the workman, and realized in the value of the commodity. By selling this commodity at its value for eighteen shillings, the capitalist would, therefore, realize a value of three shillings, for which he had paid no equivalent. These three shillings would constitute the surplus value or profit pocketed by him. The capitalist would consequently realize the profit of three shillings, not by selling his commodity at a price over and above its value, but by selling it at its real value. 

The value of a commodity is determined by the total quantity of labour contained in it. But part of that quantity of labour is realized in a value, for which an equivalent has been paid in the form of wages; part of it is realized in a value for which no equivalent has been paid. Part of the labour contained in the commodity is paid labour; part is unpaid labour. By selling, therefore, the commodity at its value, that is, as the crystallization of the total quantity of labour bestowed upon it, the capitalist must necessarily sell it at a profit. He sells not only what has cost him an equivalent, but he sells also what has cost him nothing, although it has cost his workman labour. The cost of the commodity to the capitalist and its real cost are different things. I repeat, therefore, that normal and average profits are made by selling commodities not above, but at their real values. 

== XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

The surplus value, or that part of the total value of the commodity in which the surplus labour or unpaid labour of the working man is realized, I call Profit. The whole of that profit is not pocketed by the employing capitalist. The monopoly of land enables the landlord to take one part of that surplus value, under the name of rent, whether the land is used for agriculture, buildings or railways, or for any other productive purpose. On the other hand, the very fact that the possession of the instruments of labour enables the employing capitalist to produce a surplus value, or, what comes to the same, to appropriate to himself a certain amount of unpaid labour, enables the owner of the means of labour, which he lends wholly or partly to the employing capitalist -- enables, in one word, the money-lending capitalist to claim for himself under the name of interest another part of that surplus value, so that there remains to the employing capitalist as such only what is called industrial or commercial profit. 

By what laws this division of the total amount of surplus value amongst the three categories of people is regulated is a question quite foreign to our subject. This much, however, results from what has been stated. 

Rent, Interest, and Industrial Profit are only different names for different parts of the surplus value of the commodity, or the unpaid labour enclosed in it, and they are equally derived from this source, and from this source alone. They are not derived from land as such or from capital as such, but land and capital enable their owners to get their respective shares out of the surplus value extracted by the employing capitalist from the labourer. For the labourer himself it is a matter of subordinate importance whether that surplus value, the result of his surplus labour, or unpaid labour, is altogether pocketed by the employing capitalist, or whether the latter is obliged to pay portions of it, under the name of rent and interest, away to third parties. Suppose the employing capitalist to use only his own capital and to be his own landlord, then the whole surplus value would go into his pocket. 

It is the employing capitalist who immediately extracts from the labourer this surplus value, whatever part of it he may ultimately be able to keep for himself. Upon this relation, therefore, between the employing capitalist and the wages labourer the whole wages system and the whole present system of production hinge. Some of the citizens who took part in our debate were, therefore, wrong in trying to mince matters, and to treat this fundamental relation between the employing capitalist and the working man as a secondary question, although they were right in stating that, under given circumstances, a rise of prices might affect in very unequal degrees the employing capitalist, the landlord, the moneyed capitalist, and, if you please, the tax gatherer. 

Another consequence follows from what has been stated. 

That part of the value of the commodity which represents only the value of the raw materials, the machinery, in one word, no revenue at all, but replaces only capital. But, apart from this, it is false that the other part of the value of the commodity which forms revenue, or may be spent in the form of wages, profits, rent, interest, is constituted by the value of wages, the value of rent, the value of profits, and so forth. We shall, in the first instance, discard wages, and only treat industrial profits, interest, and rent. We have just seen that the surplus value contained in the commodity or that part of its value in which unpaid labour is realized, resolves itself into different fractions, bearing three different names. But it would be quite the reverse of the truth to say that its value is composed of, or formed by, the addition of the independent values of these three constituents. 

If one hour of labour realizes itself in a value of sixpence, if the working day of the labourer comprises twelve hours, if half of this time is unpaid labour, that surplus labour will add to the commodity a surplus value of three shillings, that is, of value for which no equivalent has been paid. This surplus value of three shillings constitutes the whole fund which the employing capitalist may divide, in whatever proportions, with the landlord and the money-lender. The value of these three shillings constitutes the limit of the value they have to divide amongst them. But it is not the employing capitalist who adds to the value of the commodity an arbitrary value for his profit, to which another value is added for the landlord, and so forth, so that the addition of these arbitrarily fixed values would constitute the total value. You see, therefore, the fallacy of the popular notion, which confounds the decomposition of a given value into three parts, with the formation of that value by the addition of three independent values, thus converting the aggregate value, from which rent, profit, and interest are derived, into an arbitrary magnitude. 

If the total profit realized by a capitalist be equal to £100, we call this sum, considered as absolute magnitude, the amount of profit. But if we calculate the ratio which those £100 bear to the capital advanced, we call this relative magnitude. It is evident that this rate of profit may be expressed in a double way. 

Suppose £100 to be the capital advanced in wages. If the surplus value created is also £100 -- and this would show us that half the working day of the labourer consists of unpaid labour -- and if we measured this profit by the value of the capital advanced in wages, we should say that the rate of profit amounted to one hundred per cent., because the value advanced would be one hundred and the value realized would be two hundred. 

If, on the other hand, we should not only consider the capital advanced in wages, but the total capital advanced, say, for example, £500, of which £400 represented the value of raw materials, machinery, and so forth, we should say that the rate of profit amounted only to twenty per cent., because the profit of one hundred would be but the fifth part of the total capital advanced. 

The first mode of expressing the rate of profit is the only one which shows you the real ratio between paid and unpaid labour, the real degree of the exploitation (you must allow me this French word) of labour. The other mode of expression is that in common use, and is, indeed, appropriate for certain purposes. At all events, it is very useful for concealing the degree in which the capitalist extracts gratuitous labour from the workman. 

In the remarks I have still to make I shall use the word Profit for the whole amount of the surplus value extracted by the capitalist without any regard to the division of that surplus value between different parties, and in using the words Rate of Profit, I shall always measure profits by the value of the capital advanced in wages. 

== XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

Deduct from the value of a commodity the value replacing the value of the raw materials and other means of production used upon it, that is to say, deduct the value representing the past labour contained in it, and the remainder of its value will resolve into the quantity of labour added by the working man last employed. If that working man works twelve hours daily, if twelve hours of average labour crystallize themselves in an amount of gold equal to six shillings, this additional value of six shillings is the only value his labour will have created. This given value, determined by the time of his labour, is the only fund from which both he and the capitalist have to draw their respective shares or dividends, the only value to be divided into wages and profits. It is evident that this value itself will not be altered by the variable proportions in which it may be divided amongst the two parties. There will also be nothing changed if in the place of one working man you put the whole working population, twelve million working days, for example, instead of one. 

Since the capitalist and workman have only to divide this limited value, that is, the value measured by the total labour of the working man, the more the one gets the less will the other get, and vice versa. Whenever a quantity is given, one part of it will increase inversely as the other decreases. If the wages change, profits will change in an opposite direction. If wages fall profits will rise; and if wages rise, profits will fall. If the working man, on our former supposition, gets shillings, equal to one-half of the value he has created, or if his whole working day consists half of paid, half of unpaid labour, the rate of profit will be 100 per cent., because the capitalist would also get three shillings. If the working man receives only two shillings, or works only one third of the whole day for himself, the capitalist will get four shillings, and the rate of profit will be 200 per cent. If the working man receives four shillings, the capitalist will only receive two, and the rate of profit would sink to 50 per cent., but all these variations will not affect the value of the commodity. A general rise of wages would, therefore, result in a fall of the general rate of profit, but not affect values. 

But although the values of commodities, which must ultimately regulate their market prices, are exclusively determined by the total quantities of labour fixed in them, and not by the division of that quantity into paid and unpaid labour, it by no means follows that the values of the single commodities, or lots of commodities, produced during twelve hours, for example, will remain constant. The number or mass of commodities produced in a given time of labour, or by a given quantity of labour, depends unon the productive power of the labour employed, and upon its extent or length. With one degree of the productive power of spinning labour, for example, a working day of twelve hours may produce twelve pounds of yarn, with a lesser degree of productive power only two pounds. If then twelve hours' average labour were realized in the value of six shillings in the one case, the twelve pounds of yarn would cost six shillings, in the other case the two pounds of yarn would also cost six shillings. One pound of yarn would, therefore, cost sixpence in the one case, and three shillings in the other. This difference of price would result from the difference in the productive powers of the labour employed. One hour of labour would be realized in one pound of yarn with the greater productive power, while with the smaller productive power, six hours of labour would be realized in one pound of yarn. The price of a pound of yarn would, in the one instance, be only sixpence, although wages were relatively high and the rate of profit low, it would be three shillings in the other instance, although wages were low and the rate of profit high. This would be so because the price of the pound of yarn is regulated by the total amount of labour worked up in it, and not by the proportional division of that total amount into paid and unpaid labour. The fact I have before mentioned that high-priced labour may produce cheap, and low-priced labour may produce dear commodities, loses, therefore, its paradoxical appearance. It is only the expression of the general law that the value of a commodity is regulated by the quantity of labour worked up in it, and that the quantity of labour worked up in it depends altogether upon the productive powers of the labour employed, and will, therefore, vary with every variation in the productivity of labour. 

== XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

Let us now seriously consider the main cases in which a rise of wages is attempted or a reduction of wages resisted. 

1. We have seen that the value of the labouring power, or in more popular parlance, the value of labour, is determined by the value of necessaries, or the quantity of labour required to produce them. If, then, in a given country the value of the daily average necessaries of the labourer represented six hours of labour expressed in three shillings, the labourer would have to work six hours daily to produce an equivalent for his daily maintenance. If the whole working day was twelve hours, the capitalist would pay him the value of his labour by paying him three shillings. Half the working day would be unpaid labour, and the rate of profit would amount to 100 per cent. But now suppose that, consequent upon a decrease of productivity, more labour should be wanted to produce, say, the same amount of agricultural produce, 60 that the price of the average daily necessaries should rise from three to four shillings. In that case the value of labour would rise by one-third, or 331/3 per cent. Eight hours of the working day would be required to produce an equivalent for the daily maintenance of the labourer, according to his old standard of living. The surplus labour would therefore sink from six hours to four, and the rate of profit from 100 to 50 per cent. But in insisting upon a rise of wages, the labourer would only insist upon getting the increased value of his labour, like every other seller of a commodity, who, the costs of his commodities having increased, tries to get its increased value paid. If wages did not rise, or not sufficiently rise, to compensate for the increased values of necessaries, the price of labour would sink below the value of labour, and the labourer's standard of life would deteriorate. 

But a change might also take place in an opposite direction. By virtue of the increased productivity of labour, the same amount of the average daily necessaries might sink from three to two shillings, or only four hours out of the working day, instead of six, be wanted to reproduce an equivalent for the value of the daily necessaries. The working man would now be able to buy with two shillings as many necessaries as he did before with three shillings. Indeed, the value of labour would have sunk, but that diminished value would command the same amount of commodities as before. Then profits would rise from three to four shillings, and the rate of profit from 100 to 200 per cent. Although the labourer's absolute standard of life would have remained the same, his relative wages, and therewith his relative social position, as compared with that of the capitalist, would have been lowered. If the working man should resist that reduction of relative wages, he would only try to get some share in the increased productive powers of his own labour, and to maintain his former relative position in the social scale. Thus, after the abolition of the Corn Laws, and in flagrant violation of the most solemn pledges given during the anti-Corn Law agitation, the English factory lords generally reduced wages ten per cent. The resistance of the workmen was at first baffled, but, consequent upon circumstances I cannot now enter upon, the ten per cent. lost were afterwards regained. 

2. The values of necessaries, and consequently the value of labour, might remain the same, but a change might occur in their money prices, consequent upon a previous change in the value of money. 

By the discovery of more fertile mines and so forth, two ounces of gold might, for example, cost no more labour to produce than one ounce did before. The value of gold would then be depreciated by one-half, or fifty per cent. As the values of all other commodities would then be expressed in twice their former money prices, so also the same with the value of labour. Twelve hours of labour, formerly expressed in six shillings, would now be expressed in twelve shillings. If the working man's wages should remain three shillings, instead of rising to six shillings, the money price of his labour would only be equal to half the value of his labour, and his standard of life would fearfully deteriorate. This would also happen in a greater or lesser degree if his wages should rise, but not proportionately to the fall in the value of gold. In such a case nothing would have been changed, either in the productive powers of labour, or in supply and demand, or in values. Nothing could have changed except the money names of those values. To say that in such a case the workman ought not to insist upon a proportionate rise of wages, is to say that he must be content to be paid with names, instead of with things. All past history proves that whenever such a depreciation of money occurs, the capitalists are on the alert to seize this opportunity for defrauding the workman. A very large school of political economists assert that, consequent upon the new discoveries of gold lands, the better working of silver mines, and the cheaper supply of quicksilver, the value of precious metals has been again depreciated. This would explain the general and simultaneous attempts on the Continent at a rise of wages. 

3. We have till now supposed that the working day has given limits. The working day, however, has, by itself, no constant limits. It is the constant tendency of capital to stretch it to its utmost physically possible length, because in the same degree surplus labour, and consequently the profit resulting therefrom, will be increased. The more capital succeeds in prolonging the working day, the greater the amount of other people's labour it will appropriate. During the seventeenth and even the first two-thirds of the eighteenth century a ten hours working day was the normal working day all over England. During the anti-Jacobin war, which was in fact a war waged by the British barons against the British working masses, capital celebrated its bacchanalia, and prolonged the working day from ten to twelve, fourteen, eighteen hours. Malthus, by no means a man whom you would suspect of a maudlin sentimentalism, declared in a pamphlet, published about 1815, that if this sort of thing was to go on the life of the nation would be attacked at its very source. A few years before the general introduction of the newly-invented machinery, about 1765, a pamphlet appeared in England under the title, An Essay on Trade. The anonymous author, an avowed enemy of the working classes, declaims on the necessity of expanding the limits of the working day. Amongst other means to this end, he proposes working houses, which, he says, ought to be &quot;Houses of Terror.&quot; And what is the length of the working day he prescribes for these &quot;Houses of Terror&quot;? Twelve hours, the very same time which in 1832 was declared by capitalists, political economists, and ministers to be not only the existing but the necessary time of labour for a child under twelve years.

By selling his labouring power, and he must do so under the present system, the working man makes over to the capitalist the consumption of that power, but within certain rational limits. He sells his labouring power in order to maintain it, apart from its natural wear and tear, but not to destroy it. In selling his labouring power at its daily or weekly value, it is understood that in one day or one week that labouring power shall not be submitted to two days' or two weeks' waste or wear and tear. Take a machine worth £1,000. If it is used up in ten years it will add to the value of the commodities in whose production it assists £100 yearly. If it be used up in five years it would add £200 yearly, or the value of its annual wear and tear is in inverse ratio to the time in which it is consumed. But this distinguishes the working man from the machine. Machinery does not wear out exactly in the same ratio in which it is used. Man, on the contrary, decays in a greater ratio than would be visible from the mere numerical addition of work. 

In their attempts at reducing the working day to its former rational dimensions, or, where they cannot enforce a legal fixation of a normal working day, at checking overwork by a rise of wages, a rise not only in proportion to the surplus time exacted, but in a greater proportion, working men fulfil only a duty to themselves and their race. They only set limits to the tyrannical usurpations of capital. Time is the room of human development. A man who has no free time to dispose of, whose whole lifetime, apart from the mere physical interruptions by sleep, meals, and so forth, is absorbed by his labour for the capitalist, is less than a beast of burden. He is a mere machine for producing Foreign Wealth, broken in body and brutalized in mind. Yet the whole history of modern industry shows that capital, if not checked, will recklessly and ruthlessly work to cast down the whole working class to this utmost state of degradation. 

In prolonging the working day the capitalist may pay higher wages and still lower the value of labour, if the rise of wages does not correspond to the greater amount of labour extracted, and the quicker decay of the labouring power thus caused. This may be done in another way. Your middle-class statisticians will tell you, for instance, that the average wages of factory families in Lancashire have risen. They forget that instead of the labour of the man, the head of the family, his wife and perhaps three or four children are now thrown under the Juggernaut wheels of capital, and that the rise of the aggregate wages does not correspond to the aggregate surplus labour extracted from the family. 

Even with given limits of the working day, such as they now exist in all branches of industry subjected to the factory laws, a rise of wages may become necessary, if only to keep up the old standard value of labour. By increasing the intensity of labour, a man may be made to expend as much vital force in one hour as he formerly did in two. This has, to a certain degree, been effected in the trades, placed under the Factory Acts, by the acceleration of machinery, and the greater number of working machines which a single individual has now to superintend. If the increase in the intensity of labour or the mass of labour spent in an hour keeps some fair proportion to the decrease in the extent of the working day, the working man will still be the winner. If this limit is overshot, he loses in one form what he has gained in another, and ten hours of labour may then become as ruinous as twelve hours were before. In checking this tendency of capital, by struggling for a rise of wages corresponding to the rising intensity of labour, the working man only resists the depreciation of his labour and the deterioration of his race.

4. All of you know that, from reasons I have not now to explain, capitalistic production moves through certain periodical cycles. It moves through a state of quiescence, growing animation, prosperity, overtrade, crisis, and stagnation. The market prices of commodities, and the market rates of profit, follow these phases, now sinking below their averages, now rising above them. Considering the whole cycle, you will find that one deviation of the market price is being compensated by the other, and that, taking the average of the cycle, the market prices of commodities are regulated by their values. Well! During the phase of sinking market prices and the phases of crisis and stagnation, the working man, if not thrown out of employment altogether, is sure to have his wages lowered. Not to be defrauded, he must, even with such a fall of market prices, debate with the capitalist in what proportional degree a fall of wages has become necessary. If, during the phases of prosperity, when extra profits are made, he did not battle for a rise of wages, he would, taking the average of one industrial cycle, not even receive his average wages, or the value of his labour. It is the utmost height of folly to demand that while his wages are necessarily affected by the adverse phases of the cycle, he should exclude himself from compensation during the prosperous phases of the cycle. Generally, the values of all commodities are only realized by the compensation of the continuously changing market prices, springing from the continuous fluctuations of demand and supply. On the basis of the present system labour is only a commodity like others. It must, therefore, pass through the same fluctuations to fetch an average price corresponding to its value. It would be absurd to treat it on the one hand as a commodity, and to want on the other hand to exempt it from the laws which regulate the prices of commodities. The slave receives a permanent and fixed amount of maintenance; the wages labourer does not. He must try to get a rise of wages in the one instance, if only to compensate for a fall of wages in the other. If he resigned himself to accept the will, the dictates of the capitalist as a permanent economical law, he would share in all the miseries of the slave, without the security of the slave. 

5. In all the cases I have considered, and they form ninety-nine out of a hundred, you have seen that a struggle for a rise of wages follows only in the track of previous changes, and is the necessary offspring of previous changes in the amount of production, the productive powers of labour, the value of labour, the value of money, the extent or the intensity of labour extracted, the fluctuations of market prices, dependent upon the fluctuations of demand and supply, and consistent with the different phases of the industrial cycle; in one word, as reactions of labour against the previous action of capital. By treating the struggle for a rise of wages independently of all these circumstances, by looking only upon the changes of wages, and overlooking all the other changes from which they emanate, you proceed from a false premise in order to arrive at false conclusions. 

== XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]]
| ถัดไป = 
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

1. Having shown that the periodical resistance on the part of the working men against a reduction of wages, and their periodical attempts at getting a rise of wages, are inseparable from the wages system, and dictated by the very fact of labour being assimilated to commodities, and therefore subject to the laws regulating the general movement of prices; having, furthermore, shown that a general rise of wages would result in a fall in the general rate of profit, but not affect the average prices of commodities, or their values, the question now ultimately arises, how far, in this incessant struggle between capital and labour, the latter is likely to prove successful. 

I might answer by a generalization, and say that, as with all other commodities, so with labour, its market price will, in the long run, adapt itself to its value; that, therefore, despite all the ups and downs, and do what he may, the working man will, on an average, only receive the value of his labour which resolves into the value of his labouring power, which is determined by the value of the necessaries required for its maintenance and reproduction, which value of necessaries finally is regulated by the quantity of labour wanted to produce them.

But there are some peculiar features which distinguish the value of the labouring power, or value of labour, from the value of all other commodities. The value of the labouring power is formed by two elements -- the one merely physical, the other historical or social. Its ultimate limit is determined by the physical element, that is to say, to maintain and reproduce itself, to perpetuate its physical existence, the working class must receive the necessaries absolutely indispensable for living and multiplying. The value of those indispensable necessaries forms, therefore, the ultimate limit of the value of labour. On the other hand, the length of the working day is also limited by ultimate, although very elastic boundaries. Its ultimate limit is given by the physical force of the labouring man. If the daily exhaustion of his vital forces exceeds a certain degree, it cannot be exerted anew, day by day. However, as I said, this limit is very elastic. A quick succession of unhealthy and short-lived generations will keep the labour market as well supplied as a series of vigorous and long-lived generations. 

Besides this mere physical element, the value of labour is in every country determined by a traditional standard of life. It is not mere physical life, but it is the satisfaction of certain wants springing from the social conditions in which people are placed and reared up. The English standard of life may be reduced to the Irish standard; the standard of life of a German peasant to that of a Livonian peasant. The important part which historical tradition and social habitude play in this respect, you may learn from Mr. Thornton's work on Over-population, where he shows that the average wages in different agricultural districts of England still nowadays differ more or less according to the more or less favourable circumstances under which the districts have emerged from the state of serfdom.

This historical or social element, entering into the value of labour, may be expanded, or contracted, or altogether extinguished, so that nothing remains but the physical limit. During the time of the anti-Jacobin war, undertaken, as the incorrigible tax-eater and sinecurist, old George Rose, used to say, to save the comforts of our holy religion from the inroads of the French infidels, the honest English farmers, so tenderly handled in a former chapter of ours, depressed the wages of the agricultural labourers even beneath that mere physical minimum, but made up by Poor Laws the remainder necessary for the physical perpetuation of the race. This was a glorious way to convert the wages labourer into a slave, and Shakespeare's proud yeoman into a pauper. 

By comparing the standard wages or values of labour in different countries, and by comparing them in different historical epochs of the same country, you will find that the value of labour itself is not a fixed but a variable magnitude, even supposing the values of all other commodities to remain constant. 

A similar comparison would prove that not only the market rates of profit change, but its average rates. 

But as to profits, there exists no law which determines their minimum. We cannot say what is the ultimate limit of their decrease. And why cannot we fix that limit? Because although we can fix the minimum of wages, we cannot fix their maximum. We can only say that, the limits of the working day being given, the maximum of profit corresponds to the physical minimum of wages; and that wages being given, the maximum of profit corresponds to such a prolongation of the working day as is compatible with the physical force of the labourer. The maximum of profit is, therefore, limited by the physical minimum of wages and the physical maximum of the working day. It is evident that between the two limits of this maximum rate of profit an immense scale of variations is possible. The fixation of its actual degree is only settled by the continuous struggle between capital and labour, the capitalist constantly tending to reduce wages to their physical minimum, and to extend the working day to its physical maximum, while the working man constantly presses in the opposite direction. 

The matter resolves itself into a question of the respective powers of the combatants. 

2. As to the limitation of the working day in England, as in all other countries, it has never been settled except by legislative interference. Without the working men's continuous pressure from without, that interference would never have taken place. But at all events, the result was not to be attained by private settlement between the working men and the capitalists. This very necessity of general political action affords the proof that in its merely economic action capital is the stronger side. 

As to the limits of the value of labour, its actual settlement always depends upon supply and demand, I mean the demand for labour on the part of capital, and the supply of labour by the working men. In colonial countries the law of supply and demand favours the working man. Hence the relatively high standard of wages in the United States. Capital may there try its utmost. It cannot prevent the labour market from being continuously emptied by the continuous conversion of wages labourers into independent, self-sustaining peasants. The position of a wages labourer is for a very large part of the American people but a probational state, which they are sure to leave within a longer or shorter term. To mend this colonial state of things, the paternal British Government accepted for some time what is called the modern colonization theory, which consists in putting an artificial high price upon colonial land, in order to prevent the too quick conversion of the wages labourer into the independent peasant. 

But let us now come to old civilized countries, in which capital domineers over the whole process of production. Take, for example, the rise in England of agricultural wages from 1849 to 1859. What was its consequence? The farmers could not, as our friend Weston would have advised them, raise the value of wheat, nor even its market prices. They had, on the contrary, to submit to their fall. But during these eleven years they introduced machinery of all sorts, adopted more scientific methods, converted part of arable land into pasture, increased the size of farms, and with this the scale of production, and by these and other processes diminishing the demand for labour by increasing its productive power, made the agricultural population again relatively redundant. This is the general method in which a reaction, quicker or slower, of capital against a rise of wages takes place in old, settled countries. Ricardo has justly remarked that machinery is in constant competition with labour, and can often be only introduced when the price of labour has reached a certain height, but the appliance of machinery is but one of the many methods for increasing the productive powers of labour. This very same development which makes common labour relatively redundant simplifies on the other hand skilled labour, and thus depreciates it. 

The same law obtains in another form. With the development of the productive powers of labour the accumulation of capital will be accelerated, even despite a relatively high rate of wages. Hence, one might infer, as Adam Smith, in whose days modern industry was still in its infancy, did infer, that the accelerated accumulation of capital must turn the balance in favour of the working man, by securing a growing demand for his labour. From this same standpoint many contemporary writers have wondered that English capital having grown in the last twenty years so much quicker than English population, wages should not have been more enhanced. But simultaneously with the process of accumulation there takes place a progressive change in the composition of capital. That part of the aggregate capital which consists of fixed capital, machinery, raw materials, means of production in all possible forms, progressively increases as compared with the other part of capital, which is laid out in wages or in the purchase of labour. This law has been stated in a more or less accurate manner by Mr. Barton, Ricardo, Sismondi, Professor Richard Jones, Professor Ramsay, Cherbuliez, and others. 

If the proportion of these two elements of capital was originally one to one, it will, in the progress of industry, become five to one, and so forth. If of a total capital of 600, 300 is laid out in instruments, raw materials, and so forth, and 300 in wages, the total capital wants only to be doubled to create a demand for 600 working men instead of for 300. But if of a capital of 600, 500 is laid out in machinery, materials, and so forth, and 100 only in wages, the same capital must increase from 600 to 3,600 in order to create a demand for 600 workmen instead of 300. In the progress of industry the demand for labour keeps, therefore, no pace with the accumulation of capital. It will still increase in a constantly diminishing ratio as compared with the increase of capital.

These few hints will suffice to show that the very development of modern industry must progressively turn the scale in favour of the capitalist against the working man, and that consequently the general tendency of capitalistic production is not to raise, but to sink the average standard of wages, or to push the value of labour more or less to its minimum limit. Such being the tendency of things in this system, is this saying that the working class ought to renounce their resistance against the encroachments of capital, and abandon their attempts at making the best of the occasional chances for the temporary improvement? If they did, they would be degraded to one level mass of broken wretches past salvation. I think I have shown that their struggles for the standard of wages are incidents inseparable from the whole wages system, that in 99 cases out of 100 their efforts at raising wages are only efforts at maintaining the given value of labour, and that the necessity of debating their price with the capitalist is inherent in their condition of having to sell themselves as commodities. By cowardly giving way in their every-day conflict with capital, they would certainly disqualify themselves for the initiating of any larger movement. 

At the same time, and quite apart from the general servitude involved in the wages system, the working class ought not to exaggerate to themselves the ultimate working of these every-day struggles. They ought not to forget that they are fighting with effects, but not with the causes of those effects; that they are retarding the downward movement, but not changing its direction; that they are applying palliatives, not curing the malady. They ought, therefore, not to be exclusively absorbed in these unavoidable guerilla fights incessantly springing up from the never-ceasing encroachments of capital or changes of the market. They ought to understand that, with all the miseries it imposes upon them, the present system simultaneously engenders the material conditions and the social forms necessary for an economical reconstruction of society. Instead of the conservative motto, &quot;A fair day's wage for a fair day's work!&quot; they ought to inscribe on their banner the revolutionary watchword, &quot;Abolition of the wages system!&quot; 

After this very long and, I fear, tedious exposition which I was obliged to enter into to do some justice to the subject matter, I shall conclude by proposing the following resolutions: 

Firstly. A general rise in the rate of wages would result in a fall of the general rate of profit, but, broadly speaking, not affect the prices of commodities. 

Secondly. The general tendency of capitalist production is not to raise, but to sink the average standard of wages. 

Thirdly. Trades Unions work well as centres of resistance against the encroachments of capital. They fail partially from an injudicious use of their power. They fail generally from limiting themselves to a guerilla war against the effects of the existing system, instead of simultaneously trying to change it, instead of using their organized forces as a lever for the final emancipation of the working class, that is to say, the ultimate abolition of the wages system.</text>
      <sha1>t6fja6xxmzic14yrvv0u8qzp15kdp12</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>188151</id>
      <parentid>188150</parentid>
      <timestamp>2022-07-29T10:33:18Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Thastp</username>
        <id>9008</id>
      </contributor>
      <comment>/* VI. มูลค่าและแรงงาน */</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="107376" xml:space="preserve">[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร]]

== VI. มูลค่าและแรงงาน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 7|VI. มูลค่าและแรงงาน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = VI. มูลค่าและแรงงาน
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 6|V. ค่าจ้างและราคา]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

{{ตรคป|Citizens, I have now arrived at a point where I must enter upon the real development of the question. I cannot promise to do this in a very satisfactory way, because to do so I should be obliged to go over the whole field of political economy. I can, as the French would say, but eflleurer la question, touch upon the main points. |พลเมือง ผมได้มาถึงจุดที่ผมจำต้องเข้าสู่คำถามที่เกิดขึ้นจริง ผมไม่สามารถสัญญาได้ว่าจะทำได้ในแบบที่น่าพึงพอใจมากนัก เพราะในการที่จะทำนั้นผมถูกบังคับให้ต้องพูดถึงสาขาวิชาของเศรษฐศาสตร์การเมืองทั้งหมด แต่ผมจะสามารถ ''เอเฟลอเร ลา แก็สตียง'' หรือแตะที่จุดหลัก ๆ อย่างที่ชาวฝรั่งเศสเขาพูดกัน}}

{{ตรคป|The first question we have to put is: What is the value of a commodity? How is it determined? |คำถามข้อแรกที่เราต้องตั้งคือ: มูลค่าของโภคภัณฑ์ตืออะไร มันถูกกำหนดอย่างไร}}

{{ตรคป|At first sight it would seem that the value of a commodity is a thing quite relative, and not to be settled without considering one commodity in its relations to all other commodities. In fact, in speaking of the value, the value in exchange of a commodity, we mean the proportional quantities in which it exchanges with all other commodities. But then arises the question: How are the proportions in which commodities exchange with each other regulated? |เมื่อมองผ่านครั้งแรก ก็เหมือนกับว่ามูลค่าของสินค้าโภคภัณฑ์นั้นเป็นสิ่งสัมพัทธ์พอสมควร และไม่ถูกกำหนดโดยไม่พิจารณาความสัมพันธ์ระหว่างโภคภัณฑ์อย่างหนึ่งกับโภคภัณฑ์อย่างอื่นทั้งหมด  แท้จริงแล้วเมื่อพูดถึงมูลค่า มูลค่าในการแลกเปลี่ยนสินค้าโภคภัณฑ์ เราหมายถึงปริมาณตามอัตราส่วนที่มันถูกแลกเปลี่ยนกับโภคภัณฑ์อื่น ๆ ทั้งหมด แต่ก็เกิดคำถามขึ้นว่า: อัตราส่วนเหล่านั้นที่สินค้าโภคภัณฑ์ถูกแลกเปลี่ยนกันด้วยนั้นถูกควบคุมอย่างไร}}

{{ตรคป|We know from experience that these proportions vary infinitely. Taking one single commodity, wheat, for instance, we shall find that a quarter of wheat exchanges in almost countless variations of proportion with different commodities. Yet, its value remaining always the same, whether expressed in silk, gold, or any other commodity, it must be something distinct from, and independent of, these different rates of exchange with different articles. It must be possible to express, in a very different form, these various equations with various commodities. |เรารู้จากประสบการณ์ว่าอัตราส่วนเหล่านี้แปรผันอย่างไม่รู้จบ ยกตัวอย่างโภคภัณฑ์อย่างหนึ่ง เช่นข้าวสาลี เราจะพบว่าข้าวสาลีหนึ่งควอเตอร์นั้นถูกแลกเปลี่ยนกับสินค้าโภคภัณฑ์อื่น ๆ ในอัตราส่วนที่นับไม่ถ้วน ทว่ามูลค่าของมันคงอยู่อย่างเดิมเสมอ ไม่ว่าจะถูกแสดงออกในรูปของไหม ทองคำ หรือโภคภัณฑ์อื่นใด มันจะต้องเป็นสิ่งอื่นซึ่งแยกออกจาก และเป็นอิสระจากอัตราแลกเปลี่ยนที่แตกต่างกันกับสิ่งของอื่น ๆ เหล่านี้ มันจะต้องสามารถแสดงออกซึ่งสมการที่หลากหลายกับโภคภัณฑ์ต่าง ๆ ได้ในรูปแบบที่ต่างออกไป}}

{{ตรคป|Besides, if I say a quarter of wheat exchanges with iron in a certain proportion, or the value of a quarter of wheat is expressed in a certain amount of iron, I say that the value of wheat and its equivalent in iron are equal to some third thing, which is neither wheat nor iron, because I suppose them to express the same magnitude in two different shapes. Either of them, the wheat or the iron, must, therefore, independently of the other, be reducible to this third thing which is their common measure. |นอกจากนั้น หากผมบอกว่าข้าวสาลีหนึ่งควอเตอร์จะถูกแลกเปลี่ยนกับเหล็กในอัตราส่วนอย่างหนึ่ง หรือก็คือมูลค่าของข้าวสาลีหนึ่งควอเตอร์ซึ่งถูกแสดงออกเป็นเหล็กปริมาณหนึ่ง ผมกำลังบอกว่ามูลค่าของข้าวสาลีและของเหล็กที่เท่ากันนั้นก็เท่ากับสิ่งที่สามอีกสิ่ง ซึ่งไม่ใช่ทั้งข้าวสาลีหรือเหล็ก เพราะผมให้มันแสดงถึงขนาดที่เท่ากันในสองรูปร่าง ดังนั้นทั้งสอง ข้าวสาลีหรือเหล็ก จึงจะต้องสามารถถูกลดรูปเป็นสิ่งที่สามนี้ได้ ซึ่งก็คือมาตรวัดที่ทั้งสองมีร่วมกัน}}

{{ตรคป|To elucidate this point I shall recur to a very simple geometrical illustration. In comparing the areas of triangles of all possible forms and magnitudes, or comparing triangles with rectangles, or any other rectilinear figure, how do we proceed? We reduce the area of any triangle whatever to an expression quite different from its visible form. Having found from the nature of the triangle that its area is equal to half the product of its base by its height, we can then compare the different values of all sorts of triangles, and of all rectilinear figures whatever, because all of them may be resolved into a certain number of triangles. |เพื่อไขความประเด็นนี้ ผมจะย้อนกลับไปหาการแสดงให้เห็นเชิงเรขาคณิตอย่างง่ายมาก ๆ เวลาที่เราเปรียบเทียบพื้นที่ของสามเหลี่ยมในทุก ๆ รูปแบบและทุกขนาด หรือเปรียบเทียบสามเหลี่ยมกับสี่เหลี่ยม หรือรูปสี่ด้านรูปอื่น ๆ เราจะดำเนินอย่างไร เราลดรูปพื้นฐานของสามเหลี่ยมใด ๆ ให้กลายเป็นการแสดงออกในรูปที่ต่างไปจากรูปปรากฏของมัน ด้วยเหตุว่าเราได้ค้นพบธรรมชาติของสามเหลี่ยมแล้วว่าพื้นที่นั้นเท่ากับครึ่งหนึ่งของผลคูณของฐานกับความสูง จากนั้นเราจึงเปรียบเทียบค่าต่าง ๆ ของสามเหลี่ยมรูปแบบหลากชนิด และรูปสี่เหลี่ยมทั้งหลาย หรืออย่างไรก็ตาม เพราะพวกมันทั้งหมดสามารถถูกสลายกลายเป็นรูปสามเหลี่ยมจำนวนหนึ่งได้}}

{{ตรคป|The same mode of procedure must obtain with the values of commodities. We must be able to reduce all of them to an expression common to all, and distinguishing them only by the proportions in which they contain that identical measure. |เราจะต้องได้มาซึ่งกระบวนการเดียวกันสำหรับมูลค่าของสินค้าโภคภัณฑ์ เราจะต้องสามารถลดรูปมันทั้งหมดให้กลายเป็นการแสดงออกอย่างหนึ่งซึ่งมีร่วมกันทั้งหมด และต่างกันด้วยอัตราส่วนต่าง ๆ ของมาตรวัดที่มีเหมือนกันเหล่านั้นที่พวกมันมี}}

{{ตรคป|As the exchangeable values of commodities are only social functions of those things, and have nothing at all to do with their natural qualities, we must first ask, What is the common social substance of all commodities? It is Labour. To produce a commodity a certain amount of labour must be bestowed upon it, or worked up in it. And I say not only Labour, but Social Labour. A man who produces an article for his own immediate use, to consume it himself, creates a product, but not a commodity. As a self-sustaining producer he has nothing to do with society. But to produce a commodity, a man must not only produce an article satisfying some social want, but his labour itself must form part and parcel of the sum total of labour expended by society. It must be subordinate to the Division of Labour within Society. It is nothing without the other visions of labour, and on its part is required to integrate them. |เนื่องด้วยมูลค่าแลกเปลี่ยนของโภคภัณฑ์นั้นเป็นเพียงคุณลักษณะทางสังคมของสิ่งเหล่านั้น และไม่มีความเกี่ยวข้องแต่อย่างใดกับคุณภาพทางธรรมชาติของมัน เราจึงต้องถามก่อนว่า สสารทางสังคมที่สินค้าโภคภัณฑ์ทั้งหมดมีร่วมกันนั้นคืออะไร มันคือแรงงาน ในการผลิตโภคภัณฑ์จะต้องได้รับมอบแรงงานปริมาณหนึ่ง หรือถูกกระทำลงไป  และผมไม่ได้กล่าวถึงแรงงานเท่านั้น แต่เป็นแรงงานทางสังคม ผู้ใดที่ผลิตสิ่งของมาใช้เองทันที มาบริโภคเอง คนนั้นได้สร้างผลิตภัณฑ์ใช่โภคภัณฑ์ ในฐานะที่เป็นผู้ผลิตซึ่งยังยืนด้วยตัวเอง เขาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับสังคมเลย แต่เพื่อที่จะผลิตโภคภัณฑ์ คนนั้นใช่แต่จะต้องผลิตสิ่งของเพื่อสนองความต้องการทางสังคมอย่างหนึ่งเท่านั้น แต่แรงงานของเขาเองจะต้องเป็นมัดเป็นส่วนหนึ่งของผลรวมทั้งมวลของแรงงานซึ่งสังคมได้ใช้ไป มันจะต้องอยู่ใต้บังคับบัญชาของการแบ่งงานกันทำภายในสังคม มันไม่เป็นสิ่งใดเลยหากไร้แรงงานในวิสัยอื่น และมันจำเป็นต้องบูรณาการพวกมันเข้ากันในส่วนของมันเอง}}

{{ตรคป|If we consider commodities as values, we consider them exclusively under the single aspect of realized, fixed, or, if you like, crystallized social labour. In this respect they can differ only by representing greater or smaller quantities of labour, as, for example, a greater amount of labour may be worked up in a silken handkerchief than in a brick. But how does one measure quantities of labour? By the time the labour lasts, in measuring the labour by the hour, the day, etc. Of course, to apply this measure, all sorts of labour are reduced to average or simple labour as their unit. |หากเราถือว่าโภคภัณฑ์เป็นมูลค่า เราพิจารณาพวกมันในแง่มุมด้านเดียวนั้นคือแรงงานทางสังคมซึ่งกลายเป็นจริง ถูกตรึง หรือถ้าคุณอนุญาต ที่ตกผลึกลงมาโดยเฉพาะ ในแง่นี้พวกมันแตกต่างกันด้วยปริมาณของแรงงานที่พวกมันเป็นตัวแทนว่าอันไหนมากกว่าหรือน้อยกว่าเท่านั้น ตัวอย่างเช่นผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมอาจเป็นการปรากฏของแรงงานที่มากกว่าก้อนอิฐ แต่เราจะวัดปริมาณของแรงงานอย่างไร ก็ด้วยระยะเวลาที่ใช้ ด้วยการวัดแรงงานตามรายชั่วโมง รายวัน ฯลฯ แน่นอนว่าเพื่อที่จะใช้การวัดเช่นนี้ แรงงานทุกชนิดจะถูกลดรูปเป็นหน่วยของแรงงานอย่างง่ายหรือโดยเฉลี่ย
}}

{{ตรคป|We arrive, therefore, at this conclusion. A commodity has a value, because it is a crystallization of social labour. The greatness of its value, of its relative value, depends upon the greater or less amount of that social substance contained in it; that is to say, on the relative mass of labour necessary for its production. The relative values of commodities are, therefore, determined by the respective quantities or amounts of labour, worked up, realized, fixed in them. The correlative quantities of commodities which can be produced in the same time of labour are equal. Or the value of one commodity is to the value of another commodity as the quantity of labour fixed in the one is to the quantity of labour fixed in the other. |เราจึงได้ข้อสรุปมาดังนี้ว่า สินค้าโภคภัณฑ์มีมูลค่า เพราะมันเป็นผลึกของแรงงานทางสังคม ขนาดของมูลค่าของมัน ของมูลค่าเชิงสัมพัทธ์ของมัน ขึ้นอยู่กับปริมาณของสสารทางสังคมนั้นที่อาจมีอยู่ข้างในในปริมาณที่มากหรือน้อยก็ตาม กล่าวคือ ขึ้นอยู่กับมวลเชิงสัมพัทธ์ของแรงงานที่จำเป็นในการผลิตมัน มูลค่าสัมพัทธ์ของสินค้าโภคภัณฑ์นั้นจึงถูกกำหนดโดยปริมาณหรือขนาดของแรงงานของแต่ละชิ้น ซึ่งถูกกระทำ กลายเป็นจริง และถูกตรึงไว้ในมัน ปริมาณสหสัมพันธ์ของสินค้าโภคภัณฑ์ที่สามารถผลิตได้ในช่วงเวลาเท่ากันนั้นจะเท่ากัน หรือก็คือ มูลค่าของโภคภัณฑ์ชิ้นหนึ่งเป็นต่อมูลค่าโภคภัณฑ์ชิ้นอื่น เช่นเดียวกับที่ปริมาณของแรงงานซึ่งถูกตรึงไว้ในอันหนึ่งเป็นต่อปริมาณของแรงงานซึ่งถูกตรึงไว้ในอันอื่น}}

{{ตรคป|I suspect that many of you will ask, Does then, indeed, there exist such a vast, or any difference whatever, between determining the values of commodities by wages, and determining them by the relative quantities of labour necessary for their production? You must, however, be aware that the reward for labour, and quantity of labour, are quite disparate things. Suppose, for example, equal quantities of labour to be fixed in one quarter of wheat and one ounce of gold. I resort to the example because it was used by Benjamin Franklin in his first essay published in 1729, and entitled, A Modest Enquiry into the Nature and Necessity of a Paper Currency, where he, one of the first, hit upon the true nature of value. Well. We suppose, then, that one quarter of wheat and one ounce of gold are equal values or equivalents, because they are crystallizations of equal amounts of average labour, of so many days' or so many weeks' labour respectively fixed in them. In thus determining the relative values of gold and corn, do we refer in any way whatever to the wages of the agricultural labourer and the miner? Not a bit. We leave it quite indeterminate how their day's or week's labour was paid, or even whether wages labour was employed at all. If it was, wages may have been very unequal. The labourer whose labour is realized in the quarter of wheat may receive two bushels only, and the labourer employed in mining may receive one-half of the ounce of gold. Or, supposing their wages to be equal, they may deviate in all possible proportions from the values of the commodities produced by them. They may amount to one-half, one-third, one-fourth, one-fifth, or any other proportional part of the one quarter of corn or the one ounce of gold. Their wages can, of course, not exceed, not be more than the values of the commodities they produced, but they can be less in every possible degree. Their wages will be limited by the values of the products, but the values of their products will not be limited by the wages. And above all, the values, the relative values of corn and gold, for example, will have been settled without any regard whatever to the value of the labour employed, that is to say, to wages. To determine the values of commodities by the relative quantities of labour fixed in them, is, therefore, a thing quite different from the tautological method of determining the value of commodities by the value of labour, or by wages. This point, however, will be further elucidated in the progress of our inquiry. |}}

{{ตรคป|In calculating the exchangeable value of a commodity we must add to the quantity of labour last employed the quantity of labour previously worked up in the raw material of the commodity, and the labour bestowed on the implements, tools, machinery, and buildings, with which such labour is assisted. For example, the value of a certain amount of cotton-yarn is the crystallization of the quantity of labour added to the cotton during the spinning process, the quantity of labour previously realized in the cotton itself, the quantity of labour realized in the coal, oil, and other auxiliary substances used, the quantity of labour fixed in the steam-engine, the spindles, the factory building, and so forth. Instruments of production properly so-called, such as tools, machinery, buildings, serve again and again for a longer or shorter period during repeated processes of production. If they were used up at once, like the raw material, their whole value would at once be transferred to the commodities they assist in producing. But as a spindle, for example, is but gradually used up, an average calculation is made, based upon the average time it lasts, and its average waste or wear and tear during a certain period, say a day. In this way we calculate how much of the value of the spindle is transferred to the yarn daily spun, and how much, therefore, of the total amount of labour realized in a pound of yarn, for example, is due to the quantity of labour previously realized in the spindle. For our present purpose it is not necessary to dwell any longer upon this point. |}}

{{ตรคป|It might seem that if the value of a commodity is determined by the quantity of labour bestowed upon its production, the lazier a man, or the clumsier a man, the more valuable his commodity, because the greater the time of labour required for finishing the commodity. This, however, would be a sad mistake. You will recollect that I used the word &quot;Social labour,&quot; and many points are involved in this qualification of &quot;Social.&quot; In saying that the value of a commodity is determined by the quantity of labour worked up or crystallized in it, we mean the quantity of labour necessary for its production in a given state of society, under certain social average conditions of production, with a given social average intensity, and average skill of the labour employed. When, in England, the power-loom came to compete with the hand-loom, only one-half the former time of labour was wanted to convert a given amount of yarn into a yard of cotton or cloth. The poor hand-loom weaver now worked seventeen or eighteen hours daily, instead of the nine or ten hours he had worked before. Still the product of twenty hours of his labour represented now only ten social hours of labour, or ten hours of labour socially necessary for the conversion of a certain amount of yarn into textile stuffs. His product of twenty hours had, therefore, no more value than his former product of ten hours. |}}

{{ตรคป|If then the quantity of socially necessary labour realized in commodities regulates their exchangeable values, every increase in the quantity of labour wanted for the production of a commodity must augment its value, as every diminution must lower it. |}}

{{ตรคป|If the respective quantities of labour necessary for the production of the respective commodities remained constant, their relative values also would be constant. But such is not the case. The quantity of labour necessary for the production of a commodity changes continuously with the changes in the productive powers of the labour employed. The greater the productive powers of labour, the more produce is finished in a given time of labour: and the smaller the productive powers of labour, the less produce is finished in the same time. If, for example, in the progress of population it should become necessary to cultivate less fertile soils, the same amount of produce would be only attainable by a greater amount of labour spent, and the value of agricultural produce would consequently rise. On the other hand, if with the modern means of production, a single spinner converts into yarn, during one working day, many thousand times the amount of cotton which he could have spun during the same time with the spinning wheel, it is evident that every single pound of cotton will absorb many thousand times less of spinning labour than it did before, and, consequently, the value added by spinning to every single pound of cotton will be a thousand times less than before. The value of yarn will sink accordingly. |}}

{{ตรคป|Apart from the different natural energies and acquired working abilities of different peoples, the productive powers of labour must principally depend: |}}

{{ตรคป|Firstly. Upon the natural conditions of labour, such as fertility of soil, mines, and so forth; |}}

{{ตรคป|Secondly. Upon the progressive improvement of the Social Powers of Labour, such as are derived from production on a grand scale, concentration of capital and combination of labour, subdivision of labour, machinery, improved methods appliance of chemical and other natural agencies, shortening of time and space by means of communication and transport, and every other contrivance by which science presses natural agencies into the service of labour, and by which the social or co-operative character of labour is developed. The greater the productive powers of labour, the less labour is bestowed upon a given amount of produce; hence the smaller the value of this produce. The smaller the productive powers of labour, the more labour is bestowed upon the same amount of produce; hence the greater its value. As a general law we may, therefore, set it down that: -- |}}

{{ตรคป|The values of commodities are directly as the times of labour employed in their production, and are inversely as the productive powers of the labour employed. |}}

{{ตรคป|Having till now only spoken of Value, I shall add a few words about Price, which is a peculiar form assumed by value. |}}

{{ตรคป|Price, taken by itself, is nothing but the monetary expression of value. The values of all commodities of this country, or example, are expressed in gold prices, while on the Continent they are mainly expressed in silver prices. The value of gold or silver, like that of all other commodities, is regulated by the quantity of labour necessary for getting them. You exchange a certain amount of your national products, in which a certain amount of your national labour is crystallized, for the produce of the gold and silver producing countries, in which a certain quantity of their labour is crystallized. It is in this way, in fact by barter, that you learn to express in gold and silver the values of all commodities, that is, the respective quantities of labour bestowed upon them. Looking somewhat closer into the monetary expression of value, or what comes to the same, the conversion of value into price, you will find that it is a process by which you give to the values of all commodities an independent and homogeneous form, or by which you express them as quantities of equal social labour. So far as it is but the monetary expression of value, price has been called natural price by Adam Smith, &quot;prix necessaire&quot; by the French physiocrats.|}}

{{ตรคป|What then is the relation between value and market prices, or between natural prices and market prices? You all know that the market price is the same for all commodities of the same kind, however the conditions of production may differ for the individual producers. The market price expresses only the average amount of social labour necessary, under the average conditions of production, to supply the market with a certain mass of a certain article. It is calculated upon the whole lot of a commodity of a certain description. |}}

{{ตรคป|So far the market price of a commodity coincides with its value. On the other hand, the oscillations of market prices, rising now over, sinking now under the value or natural price, depend upon the fluctuations of supply and demand. The deviations of market prices from values are continual, but as Adam Smith says: |}}

{{ตรคป|&lt;blockquote&gt;The natural price . . . is the central price, to which the prices of all commodities are continually gravitating. Different accidents may sometimes keep them suspended a good deal above it, and sometimes force them down even somewhat below it. But whatever may be the obstacles which hinder them from settling in this centre of repose and continuance they are constantly tending towards it.&lt;/blockquote&gt; |}}

{{ตรคป|I cannot now sift this matter. It suffices to say that if supply and demand equilibrate each other, the market prices of commodities will correspond with their natural prices, that is to say, with, their values, as determined by the respective quantities of labour required for their production. But supply and demand must constantly tend to equilibrate each other, although they do so only by compensating one fluctuation by another, a rise by a fall, and vice versa. If instead of considering only the daily fluctuations you analyze the movement of market prices for longer periods, as Mr. Tooke, for example, has done in his History of Prices, you will find that the fluctuations of market prices, their deviations from values, their ups and downs, paralyze and compensate each other; so that apart from the effect of monopolies and some other modifications I must now pass by, all descriptions of commodities are, on average, sold at their respective values or natural prices. The average periods during which the fluctuations of market prices compensate each other are different for different kinds of commodities, because with one kind it is easier to adapt supply to demand than with the other. |}}

{{ตรคป|If then, speaking broadly, and embracing somewhat longer periods, all descriptions of commodities sell at their respective values, it is nonsense to suppose that profit, not in individual cases, but that the constant and usual profits of different trades spring from surcharging the prices of commodities, or selling them at a price over and above their value. The absurdity of this notion becomes evident if it is generalized. What a man would constantly win as a seller he would as constantly lose as a purchaser. It would not do to say that there are men who are buyers without being sellers, or consumers without being producers. What these people pay to the producers, they must first get from them for nothing. If a man first takes your money and afterwards returns that money in buying your commodities, you will never enrich yourselves by selling your commodities too dear to that same man. This sort of transaction might diminish a loss, but would never help in realizing a profit. |}}

{{ตรคป|To explain, therefore, the general nature of profits, you must start from the theorem that, on an average, commodities are sold at their real values, and that profits are derived from selling them at their values, that is, in proportion to the quantity of labour realized in them. If you cannot explain profit upon this supposition, you cannot explain it at all. This seems paradox and contrary to every-day observation. It is also paradox that the earth moves round the sun, and that water consists of two highly inflammable gases. Scientific truth is always paradox, if judged by every-day experience, which catches only the delusive appearance of things.|}}

== VII. พลังที่ใช้แรงงาน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 7|VI. มูลค่าและแรงงาน]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

Having now, as far as it could be done in such a cursory manner, analyzed the nature of Value, of the Value of any commodity whatever, we must turn our attention to the specific Value of Labour. And here, again, I must startle you by a seeming paradox. All of you feel sure that what they daily sell is their Labour; that, therefore, Labour has a Price, and that, the price of a commodity being only the monetary expression of its value, there must certainly exist such a thing as the Value of Labour. However, there exists no such thing as the Value of Labour in the common acceptance of the word. We have seen that the amount of necessary labour crystallized in a commodity constitutes its value. Now, applying this notion of value, how could we define, say, the value of a ten hours working day? How much labour is contained in that day? Ten hours' labour. To say that the value of a ten hours working day is equal to ten hours' labour, or the quantity of labour contained in it, would be a tautological and, moreover, a nonsensical expression. Of course, having once found out the true but hidden sense of the expression &quot;Value of Labour,&quot; we shall be able to interpret this irrational, and seemingly impossible application of value, in the same way that, having once made sure of the real movement of the celestial bodies, we shall be able to explain their apparent or merely phenomenal movements. 

What the working man sells is not directly his Labour, but his Labour Power, the temporary disposal of which he makes over to the capitalist. This is so much the case that I do not know whether by the English laws, but certainly by some Continental laws, the maximum time is fixed for which a man is allowed to sell his labouring power. If allowed to do so for any indefinite period whatever, slavery would be immediately restored. Such a sale, if it comprised his lifetime, for example, would make him at once the lifelong slave of his employer. 

One of the oldest economists and most original philosophers of England -- Thomas Hobbes -- has already, in his ''Leviathan'', instinctively hit upon this point overlooked by all his successors. He says: &quot;''The value or worth of a man'' is, as in all other things, his price: that is, so much as would be given for the ''Use of his Power''.&quot; 

Proceeding from this basis, we shall be able to determine the Value of Labour as that of all other commodities. 

But before doing so, we might ask, how does this strange phenomenon arise, that we find on the market a set of buyers, possessed of land, machinery, raw material, and the means of subsistence, all of them, save land in its crude state, the products of labour, and on the other hand, a set of sellers who have nothing to sell except their labouring power, their working arms and brains? That the one set buys continually in order to make a profit and enrich themselves, while the other set continually sells in order to earn their livelihood? The inquiry into this question would be an inquiry into what the economists call &quot;Previous, or Original Accumulation,&quot; but which ought to be called Original Expropriation. We should heed that this so-called Original Accumulation means nothing but a series of historical processes, resulting in a Decomposition of Original Union existing between the Labouring Man and his Instruments of Labour. Such an inquiry, however, lies beyond the pale of my present subject. The Separation between the Man of Labour and the Instruments of Labour once established, such a state of things will maintain itself and reproduce itself upon a constantly increasing scale, until a new and fundamental revolution in the mode of production should again overturn it, and restore the original union in a new historical form.

What, then, is the Value of Labouring Power? 

Like that of every other commodity, its value is determined by the quantity of labour necessary to produce it. The labouring power of a man exists only in his living individuality. A certain mass of necessaries must be consumed by a man to grow up and maintain his life. But the man, like the machine, will wear out, and must be replaced by another man. Beside the mass of necessaries required for his own maintenance, he wants another amount of necessaries to bring up a certain quota of children that are to replace him on the labour market and to perpetuate the race of labourers. Moreover, to develop his labouring power, and acquire a given skill, another amount of values must be spent. For our purpose it suffices to consider only average labour, the costs of whose education and development are vanishing magnitudes. Still I must seize upon this occasion to state that, as the costs of producing labouring powers of different quality differ, so must differ the values of the labouring powers employed in different trades. The cry for an equality of wages rests, therefore, upon a mistake, is an insane wish never to be fulfilled. It is an offspring of that false and superficial radicalism that accepts premises and tries to evade conclusions. Upon the basis of the wages system the value of labouring power is settled like that of every other commodity; and as different kinds of labouring power have different values, or require different quantities of labour for their production, they must fetch different prices in the labour market. To clamour for equal or even equitable retribution on the basis of the wages system is the same as to clamour for freedom on the basis of the slavery system. What you think just or equitable is out of the question. The question is: What is necessary and unavoidable with a given system of production? 

After what has been said, it will be seen that the value of labouring power is determined by the value of the necessaries required to produce, develop, maintain, and perpetuate the labouring power. 

== VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 8|VII. พลังที่ใช้แรงงาน]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

Now suppose that the average amount of the daily necessaries of a labouring man require six hours of average labour for their production. Suppose, moreover, six hours of average labour to be also realized in a quantity of gold equal to 3s. Then 3s. would be the Price, or the monetary expression of the Daily Value of that man's Labouring Power. If he worked daily six hours he would daily produce a value sufficient to buy the average amount of his daily necessaries, or to maintain himself as a labouring man. 

But our man is a wages labourer. He must, therefore, sell his labouring power to a capitalist. If he sells it at 3s. daily, or 18s. weekly, he sells it at its value. Suppose him to be a spinner. If he works six hours daily he will add to the cotton a value of 3s. daily. This value, daily added by him, would be an exact equivalent for the wages, or the price of his labouring power, received daily. But in that case no surplus value or surplus produce whatever would go to the capitalist. Here, then, we come to the rub. 

In buying the labouring power of the workman, and paying its value, the capitalist, like every other purchaser, has acquired the right to consume or use the commodity bought. You consume or use the labouring power of a man by making him work, as you consume or use a machine by making it run. By paying the daily or weekly value of the labouring power of the workman, the capitalist has, therefore, acquired the right to use or make that labouring power work during the whole day or week. The working day or the working week has, of course, certain limits, but those we shall afterwards look more closely at. 

For the present I want to turn your attention to one decisive point. 

The value of the labouring power is determined by the quantity of labour necessary to maintain or reproduce it, but the use of that labouring power is only limited by the active energies and physical strength of the labourer. The daily or weekly value of the labouring power is quite distinct from the daily or weekly exercise of that power, the same as the food a horse wants and the time it can carry the horseman are quite distinct. The quantity of labour by which the value of the workman's labouring power is limited to the quantity of labour which his labouring power is apt to perform. Take the example of our spinner. We have seen that, to daily reproduce his labouring power, he must daily reproduce a value of three shillings, which he will do by working six hours daily. But this does not disable him from working ten or twelve or more hours a day. But by paying the daily or weekly value of the spinner's labouring power, the capitalist has acquired the right of using that labouring power during the whole day or week. He will, therefore, make him work say, daily, twelve hours. Over and above the six hours required to replace his wages, or the value of his labouring power, he will, therefore, have to work six other hours, which I shall call hours of surplus labour, which surplus labour will realize itself in a surplus value and a surplus produce. If our spinner, for example, by his daily labour of six hours, added three shillings' value to the cotton, a value forming an exact equivalent to his wages, he will, in twelve hours, add six shillings' worth to the cotton, and produce a proportional surplus of yarn. As he has sold his labouring power to the capitalist, the whole value of produce created by him belongs to the capitalist, the owner pro tem. of his labouring power. By advancing three shillings, the capitalist will, therefore, realize a value of six shillings, because, advancing a value in which six hours of labour are crystallized, he will receive in return a value in which twelve hours of labour are crystallized. By repeating this same process daily, the capitalist will daily advance three shillings and daily pocket six shillings, one-half of which will go to pay wages anew, and the other half of which will form surplus value, for which the capitalist pays no equivalent. It is this sort of exchange between capital and labour upon which capitalistic production, or the wages system, is founded, and which must constantly result in reproducing the working man as a working man, and the capitalist as a capitalist.

The rate of surplus value, all other circumstances remaining the same, will depend on the proportion between that necessary to reproduce the value of the labouring power and the surplus time or surplus labour performed for the capitalist. It will, therefore, depend on the ratio in which the working day is prolonged over and above that extent, by working which the working man would only reproduce the value of his labouring power, or replace his wages. 

== IX. มูลค่าของแรงงาน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 9|VIII. การผลิตมูลค่าส่วนเกิน]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

We must now return to the expression, &quot;''Value, or Price of Labour.''&quot; 

We have seen that, in fact, it is only the value of the labouring power, measured by the values of commodities necessary for its maintenance. But since the workman receives his wages after his labour is performed, and knows, moreover, that what he actually gives to the capitalist is his labour, the value or price of his labouring power necessarily appears to him as the price or value of his labour itself. If the price of his labouring power is three shillings, in which six hours of labour are realized, and if he works twelve hours, he necessarily considers these three shillings as the value or price of twelve hours of labour, although these twelve hours of labour realize themselves in a value of six shillings. A double consequence flows from this. 

Firstly. The value or price of the labouring power takes the semblance of the price or value of labour itself, although, strictly speaking, value and price of labour are senseless terms. 

Secondly. Although one part only of the workman's daily labour is paid, while the other part is unpaid, and while that unpaid or surplus labour constitutes exactly the fund out of which surplus value or profit is formed, it seems as if the aggregate labour was paid labour. 

This false appearance distinguishes wages labour from other historical forms of labour. On the basis of the wages system even the unpaid labour seems to be paid labour. With the slave, on the contrary, even that part of his labour which is paid appears to be unpaid. Of course, in order to work the slave must live, and one part of his working day goes to replace the value of his own maintenance. But since no bargain is struck between him and his master, and no acts of selling and buying are going on between the two parties, all his labour seems to be given away for nothing. 

Take, on the other hand, the peasant serf, such as he, I might say, until yesterday existed in the whole East of Europe. This peasant worked, for example, three days for himself on his own field or the held allotted to him, and the three subsequent days he performed compulsory and gratuitous labour on the estate of his lord. Here, then, the paid and unpaid parts of labour were sensibly separated, separated in time and space, and our Liberals overflowed with moral indignation at the preposterous notion of making a man work for nothing. 

In point of fact, however, whether a man works three days of the week for himself on his own field and three days for nothing on the estate of his lord, or whether he works in the factory or the workshop six hours daily for himself and six for his employer, comes to the same, although in the latter case the paid and unpaid portions of labour are inseparably mixed up with each other, and the nature of the whole transaction is completely masked by the intervention of a contract and the pay received at the end of the week. The gratuitous labour appears to be voluntarily given in the one instance, and to be compulsory in the other. That makes all the difference. 

In using the word &quot;value of labour,&quot; I shall only use it as a popular slang term for &quot;value of labouring power.&quot; 

== X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 10|IX. มูลค่าของแรงงาน]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

Suppose an average hour of labour to be realized in a value equal to sixpence, or twelve average hours of labour to be realized in six shillings. Suppose, further, the value of labour to be three shillings or the produce of six hours' labour. If, then, in the raw material, machinery, and so forth, used up in a commodity, twenty-four hours of average labour were realized, its value would amount to twelve shillings. If, moreover, the workman employed by the capitalist added twelve hours of labour to those means of production, these twelve hours would be realized in an additional value of six shillings. The total value of the product would, therefore, amount to thirty-six hours of realized labour, and be equal to eighteen shillings. But as the value of labour, or the wages paid to the workman, would be three shillings only, no equivalent would have been paid by the capitalist for the six hours of surplus labour worked by the workman, and realized in the value of the commodity. By selling this commodity at its value for eighteen shillings, the capitalist would, therefore, realize a value of three shillings, for which he had paid no equivalent. These three shillings would constitute the surplus value or profit pocketed by him. The capitalist would consequently realize the profit of three shillings, not by selling his commodity at a price over and above its value, but by selling it at its real value. 

The value of a commodity is determined by the total quantity of labour contained in it. But part of that quantity of labour is realized in a value, for which an equivalent has been paid in the form of wages; part of it is realized in a value for which no equivalent has been paid. Part of the labour contained in the commodity is paid labour; part is unpaid labour. By selling, therefore, the commodity at its value, that is, as the crystallization of the total quantity of labour bestowed upon it, the capitalist must necessarily sell it at a profit. He sells not only what has cost him an equivalent, but he sells also what has cost him nothing, although it has cost his workman labour. The cost of the commodity to the capitalist and its real cost are different things. I repeat, therefore, that normal and average profits are made by selling commodities not above, but at their real values. 

== XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 11|X. กำไรถูกสร้างขึ้นด้วยการขายโภคภัณฑ์ที่มูลค่าของมัน]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

The surplus value, or that part of the total value of the commodity in which the surplus labour or unpaid labour of the working man is realized, I call Profit. The whole of that profit is not pocketed by the employing capitalist. The monopoly of land enables the landlord to take one part of that surplus value, under the name of rent, whether the land is used for agriculture, buildings or railways, or for any other productive purpose. On the other hand, the very fact that the possession of the instruments of labour enables the employing capitalist to produce a surplus value, or, what comes to the same, to appropriate to himself a certain amount of unpaid labour, enables the owner of the means of labour, which he lends wholly or partly to the employing capitalist -- enables, in one word, the money-lending capitalist to claim for himself under the name of interest another part of that surplus value, so that there remains to the employing capitalist as such only what is called industrial or commercial profit. 

By what laws this division of the total amount of surplus value amongst the three categories of people is regulated is a question quite foreign to our subject. This much, however, results from what has been stated. 

Rent, Interest, and Industrial Profit are only different names for different parts of the surplus value of the commodity, or the unpaid labour enclosed in it, and they are equally derived from this source, and from this source alone. They are not derived from land as such or from capital as such, but land and capital enable their owners to get their respective shares out of the surplus value extracted by the employing capitalist from the labourer. For the labourer himself it is a matter of subordinate importance whether that surplus value, the result of his surplus labour, or unpaid labour, is altogether pocketed by the employing capitalist, or whether the latter is obliged to pay portions of it, under the name of rent and interest, away to third parties. Suppose the employing capitalist to use only his own capital and to be his own landlord, then the whole surplus value would go into his pocket. 

It is the employing capitalist who immediately extracts from the labourer this surplus value, whatever part of it he may ultimately be able to keep for himself. Upon this relation, therefore, between the employing capitalist and the wages labourer the whole wages system and the whole present system of production hinge. Some of the citizens who took part in our debate were, therefore, wrong in trying to mince matters, and to treat this fundamental relation between the employing capitalist and the working man as a secondary question, although they were right in stating that, under given circumstances, a rise of prices might affect in very unequal degrees the employing capitalist, the landlord, the moneyed capitalist, and, if you please, the tax gatherer. 

Another consequence follows from what has been stated. 

That part of the value of the commodity which represents only the value of the raw materials, the machinery, in one word, no revenue at all, but replaces only capital. But, apart from this, it is false that the other part of the value of the commodity which forms revenue, or may be spent in the form of wages, profits, rent, interest, is constituted by the value of wages, the value of rent, the value of profits, and so forth. We shall, in the first instance, discard wages, and only treat industrial profits, interest, and rent. We have just seen that the surplus value contained in the commodity or that part of its value in which unpaid labour is realized, resolves itself into different fractions, bearing three different names. But it would be quite the reverse of the truth to say that its value is composed of, or formed by, the addition of the independent values of these three constituents. 

If one hour of labour realizes itself in a value of sixpence, if the working day of the labourer comprises twelve hours, if half of this time is unpaid labour, that surplus labour will add to the commodity a surplus value of three shillings, that is, of value for which no equivalent has been paid. This surplus value of three shillings constitutes the whole fund which the employing capitalist may divide, in whatever proportions, with the landlord and the money-lender. The value of these three shillings constitutes the limit of the value they have to divide amongst them. But it is not the employing capitalist who adds to the value of the commodity an arbitrary value for his profit, to which another value is added for the landlord, and so forth, so that the addition of these arbitrarily fixed values would constitute the total value. You see, therefore, the fallacy of the popular notion, which confounds the decomposition of a given value into three parts, with the formation of that value by the addition of three independent values, thus converting the aggregate value, from which rent, profit, and interest are derived, into an arbitrary magnitude. 

If the total profit realized by a capitalist be equal to £100, we call this sum, considered as absolute magnitude, the amount of profit. But if we calculate the ratio which those £100 bear to the capital advanced, we call this relative magnitude. It is evident that this rate of profit may be expressed in a double way. 

Suppose £100 to be the capital advanced in wages. If the surplus value created is also £100 -- and this would show us that half the working day of the labourer consists of unpaid labour -- and if we measured this profit by the value of the capital advanced in wages, we should say that the rate of profit amounted to one hundred per cent., because the value advanced would be one hundred and the value realized would be two hundred. 

If, on the other hand, we should not only consider the capital advanced in wages, but the total capital advanced, say, for example, £500, of which £400 represented the value of raw materials, machinery, and so forth, we should say that the rate of profit amounted only to twenty per cent., because the profit of one hundred would be but the fifth part of the total capital advanced. 

The first mode of expressing the rate of profit is the only one which shows you the real ratio between paid and unpaid labour, the real degree of the exploitation (you must allow me this French word) of labour. The other mode of expression is that in common use, and is, indeed, appropriate for certain purposes. At all events, it is very useful for concealing the degree in which the capitalist extracts gratuitous labour from the workman. 

In the remarks I have still to make I shall use the word Profit for the whole amount of the surplus value extracted by the capitalist without any regard to the division of that surplus value between different parties, and in using the words Rate of Profit, I shall always measure profits by the value of the capital advanced in wages. 

== XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 12|XI. ส่วนต่าง ๆ ที่มูลค่าส่วนเกินถูกจำแนกไป]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

Deduct from the value of a commodity the value replacing the value of the raw materials and other means of production used upon it, that is to say, deduct the value representing the past labour contained in it, and the remainder of its value will resolve into the quantity of labour added by the working man last employed. If that working man works twelve hours daily, if twelve hours of average labour crystallize themselves in an amount of gold equal to six shillings, this additional value of six shillings is the only value his labour will have created. This given value, determined by the time of his labour, is the only fund from which both he and the capitalist have to draw their respective shares or dividends, the only value to be divided into wages and profits. It is evident that this value itself will not be altered by the variable proportions in which it may be divided amongst the two parties. There will also be nothing changed if in the place of one working man you put the whole working population, twelve million working days, for example, instead of one. 

Since the capitalist and workman have only to divide this limited value, that is, the value measured by the total labour of the working man, the more the one gets the less will the other get, and vice versa. Whenever a quantity is given, one part of it will increase inversely as the other decreases. If the wages change, profits will change in an opposite direction. If wages fall profits will rise; and if wages rise, profits will fall. If the working man, on our former supposition, gets shillings, equal to one-half of the value he has created, or if his whole working day consists half of paid, half of unpaid labour, the rate of profit will be 100 per cent., because the capitalist would also get three shillings. If the working man receives only two shillings, or works only one third of the whole day for himself, the capitalist will get four shillings, and the rate of profit will be 200 per cent. If the working man receives four shillings, the capitalist will only receive two, and the rate of profit would sink to 50 per cent., but all these variations will not affect the value of the commodity. A general rise of wages would, therefore, result in a fall of the general rate of profit, but not affect values. 

But although the values of commodities, which must ultimately regulate their market prices, are exclusively determined by the total quantities of labour fixed in them, and not by the division of that quantity into paid and unpaid labour, it by no means follows that the values of the single commodities, or lots of commodities, produced during twelve hours, for example, will remain constant. The number or mass of commodities produced in a given time of labour, or by a given quantity of labour, depends unon the productive power of the labour employed, and upon its extent or length. With one degree of the productive power of spinning labour, for example, a working day of twelve hours may produce twelve pounds of yarn, with a lesser degree of productive power only two pounds. If then twelve hours' average labour were realized in the value of six shillings in the one case, the twelve pounds of yarn would cost six shillings, in the other case the two pounds of yarn would also cost six shillings. One pound of yarn would, therefore, cost sixpence in the one case, and three shillings in the other. This difference of price would result from the difference in the productive powers of the labour employed. One hour of labour would be realized in one pound of yarn with the greater productive power, while with the smaller productive power, six hours of labour would be realized in one pound of yarn. The price of a pound of yarn would, in the one instance, be only sixpence, although wages were relatively high and the rate of profit low, it would be three shillings in the other instance, although wages were low and the rate of profit high. This would be so because the price of the pound of yarn is regulated by the total amount of labour worked up in it, and not by the proportional division of that total amount into paid and unpaid labour. The fact I have before mentioned that high-priced labour may produce cheap, and low-priced labour may produce dear commodities, loses, therefore, its paradoxical appearance. It is only the expression of the general law that the value of a commodity is regulated by the quantity of labour worked up in it, and that the quantity of labour worked up in it depends altogether upon the productive powers of the labour employed, and will, therefore, vary with every variation in the productivity of labour. 

== XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 13|XII. ความสัมพันธ์โดยทั่วไปของกำไร ค่าจ้าง และราคา]]
| ถัดไป = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]]
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

Let us now seriously consider the main cases in which a rise of wages is attempted or a reduction of wages resisted. 

1. We have seen that the value of the labouring power, or in more popular parlance, the value of labour, is determined by the value of necessaries, or the quantity of labour required to produce them. If, then, in a given country the value of the daily average necessaries of the labourer represented six hours of labour expressed in three shillings, the labourer would have to work six hours daily to produce an equivalent for his daily maintenance. If the whole working day was twelve hours, the capitalist would pay him the value of his labour by paying him three shillings. Half the working day would be unpaid labour, and the rate of profit would amount to 100 per cent. But now suppose that, consequent upon a decrease of productivity, more labour should be wanted to produce, say, the same amount of agricultural produce, 60 that the price of the average daily necessaries should rise from three to four shillings. In that case the value of labour would rise by one-third, or 331/3 per cent. Eight hours of the working day would be required to produce an equivalent for the daily maintenance of the labourer, according to his old standard of living. The surplus labour would therefore sink from six hours to four, and the rate of profit from 100 to 50 per cent. But in insisting upon a rise of wages, the labourer would only insist upon getting the increased value of his labour, like every other seller of a commodity, who, the costs of his commodities having increased, tries to get its increased value paid. If wages did not rise, or not sufficiently rise, to compensate for the increased values of necessaries, the price of labour would sink below the value of labour, and the labourer's standard of life would deteriorate. 

But a change might also take place in an opposite direction. By virtue of the increased productivity of labour, the same amount of the average daily necessaries might sink from three to two shillings, or only four hours out of the working day, instead of six, be wanted to reproduce an equivalent for the value of the daily necessaries. The working man would now be able to buy with two shillings as many necessaries as he did before with three shillings. Indeed, the value of labour would have sunk, but that diminished value would command the same amount of commodities as before. Then profits would rise from three to four shillings, and the rate of profit from 100 to 200 per cent. Although the labourer's absolute standard of life would have remained the same, his relative wages, and therewith his relative social position, as compared with that of the capitalist, would have been lowered. If the working man should resist that reduction of relative wages, he would only try to get some share in the increased productive powers of his own labour, and to maintain his former relative position in the social scale. Thus, after the abolition of the Corn Laws, and in flagrant violation of the most solemn pledges given during the anti-Corn Law agitation, the English factory lords generally reduced wages ten per cent. The resistance of the workmen was at first baffled, but, consequent upon circumstances I cannot now enter upon, the ten per cent. lost were afterwards regained. 

2. The values of necessaries, and consequently the value of labour, might remain the same, but a change might occur in their money prices, consequent upon a previous change in the value of money. 

By the discovery of more fertile mines and so forth, two ounces of gold might, for example, cost no more labour to produce than one ounce did before. The value of gold would then be depreciated by one-half, or fifty per cent. As the values of all other commodities would then be expressed in twice their former money prices, so also the same with the value of labour. Twelve hours of labour, formerly expressed in six shillings, would now be expressed in twelve shillings. If the working man's wages should remain three shillings, instead of rising to six shillings, the money price of his labour would only be equal to half the value of his labour, and his standard of life would fearfully deteriorate. This would also happen in a greater or lesser degree if his wages should rise, but not proportionately to the fall in the value of gold. In such a case nothing would have been changed, either in the productive powers of labour, or in supply and demand, or in values. Nothing could have changed except the money names of those values. To say that in such a case the workman ought not to insist upon a proportionate rise of wages, is to say that he must be content to be paid with names, instead of with things. All past history proves that whenever such a depreciation of money occurs, the capitalists are on the alert to seize this opportunity for defrauding the workman. A very large school of political economists assert that, consequent upon the new discoveries of gold lands, the better working of silver mines, and the cheaper supply of quicksilver, the value of precious metals has been again depreciated. This would explain the general and simultaneous attempts on the Continent at a rise of wages. 

3. We have till now supposed that the working day has given limits. The working day, however, has, by itself, no constant limits. It is the constant tendency of capital to stretch it to its utmost physically possible length, because in the same degree surplus labour, and consequently the profit resulting therefrom, will be increased. The more capital succeeds in prolonging the working day, the greater the amount of other people's labour it will appropriate. During the seventeenth and even the first two-thirds of the eighteenth century a ten hours working day was the normal working day all over England. During the anti-Jacobin war, which was in fact a war waged by the British barons against the British working masses, capital celebrated its bacchanalia, and prolonged the working day from ten to twelve, fourteen, eighteen hours. Malthus, by no means a man whom you would suspect of a maudlin sentimentalism, declared in a pamphlet, published about 1815, that if this sort of thing was to go on the life of the nation would be attacked at its very source. A few years before the general introduction of the newly-invented machinery, about 1765, a pamphlet appeared in England under the title, An Essay on Trade. The anonymous author, an avowed enemy of the working classes, declaims on the necessity of expanding the limits of the working day. Amongst other means to this end, he proposes working houses, which, he says, ought to be &quot;Houses of Terror.&quot; And what is the length of the working day he prescribes for these &quot;Houses of Terror&quot;? Twelve hours, the very same time which in 1832 was declared by capitalists, political economists, and ministers to be not only the existing but the necessary time of labour for a child under twelve years.

By selling his labouring power, and he must do so under the present system, the working man makes over to the capitalist the consumption of that power, but within certain rational limits. He sells his labouring power in order to maintain it, apart from its natural wear and tear, but not to destroy it. In selling his labouring power at its daily or weekly value, it is understood that in one day or one week that labouring power shall not be submitted to two days' or two weeks' waste or wear and tear. Take a machine worth £1,000. If it is used up in ten years it will add to the value of the commodities in whose production it assists £100 yearly. If it be used up in five years it would add £200 yearly, or the value of its annual wear and tear is in inverse ratio to the time in which it is consumed. But this distinguishes the working man from the machine. Machinery does not wear out exactly in the same ratio in which it is used. Man, on the contrary, decays in a greater ratio than would be visible from the mere numerical addition of work. 

In their attempts at reducing the working day to its former rational dimensions, or, where they cannot enforce a legal fixation of a normal working day, at checking overwork by a rise of wages, a rise not only in proportion to the surplus time exacted, but in a greater proportion, working men fulfil only a duty to themselves and their race. They only set limits to the tyrannical usurpations of capital. Time is the room of human development. A man who has no free time to dispose of, whose whole lifetime, apart from the mere physical interruptions by sleep, meals, and so forth, is absorbed by his labour for the capitalist, is less than a beast of burden. He is a mere machine for producing Foreign Wealth, broken in body and brutalized in mind. Yet the whole history of modern industry shows that capital, if not checked, will recklessly and ruthlessly work to cast down the whole working class to this utmost state of degradation. 

In prolonging the working day the capitalist may pay higher wages and still lower the value of labour, if the rise of wages does not correspond to the greater amount of labour extracted, and the quicker decay of the labouring power thus caused. This may be done in another way. Your middle-class statisticians will tell you, for instance, that the average wages of factory families in Lancashire have risen. They forget that instead of the labour of the man, the head of the family, his wife and perhaps three or four children are now thrown under the Juggernaut wheels of capital, and that the rise of the aggregate wages does not correspond to the aggregate surplus labour extracted from the family. 

Even with given limits of the working day, such as they now exist in all branches of industry subjected to the factory laws, a rise of wages may become necessary, if only to keep up the old standard value of labour. By increasing the intensity of labour, a man may be made to expend as much vital force in one hour as he formerly did in two. This has, to a certain degree, been effected in the trades, placed under the Factory Acts, by the acceleration of machinery, and the greater number of working machines which a single individual has now to superintend. If the increase in the intensity of labour or the mass of labour spent in an hour keeps some fair proportion to the decrease in the extent of the working day, the working man will still be the winner. If this limit is overshot, he loses in one form what he has gained in another, and ten hours of labour may then become as ruinous as twelve hours were before. In checking this tendency of capital, by struggling for a rise of wages corresponding to the rising intensity of labour, the working man only resists the depreciation of his labour and the deterioration of his race.

4. All of you know that, from reasons I have not now to explain, capitalistic production moves through certain periodical cycles. It moves through a state of quiescence, growing animation, prosperity, overtrade, crisis, and stagnation. The market prices of commodities, and the market rates of profit, follow these phases, now sinking below their averages, now rising above them. Considering the whole cycle, you will find that one deviation of the market price is being compensated by the other, and that, taking the average of the cycle, the market prices of commodities are regulated by their values. Well! During the phase of sinking market prices and the phases of crisis and stagnation, the working man, if not thrown out of employment altogether, is sure to have his wages lowered. Not to be defrauded, he must, even with such a fall of market prices, debate with the capitalist in what proportional degree a fall of wages has become necessary. If, during the phases of prosperity, when extra profits are made, he did not battle for a rise of wages, he would, taking the average of one industrial cycle, not even receive his average wages, or the value of his labour. It is the utmost height of folly to demand that while his wages are necessarily affected by the adverse phases of the cycle, he should exclude himself from compensation during the prosperous phases of the cycle. Generally, the values of all commodities are only realized by the compensation of the continuously changing market prices, springing from the continuous fluctuations of demand and supply. On the basis of the present system labour is only a commodity like others. It must, therefore, pass through the same fluctuations to fetch an average price corresponding to its value. It would be absurd to treat it on the one hand as a commodity, and to want on the other hand to exempt it from the laws which regulate the prices of commodities. The slave receives a permanent and fixed amount of maintenance; the wages labourer does not. He must try to get a rise of wages in the one instance, if only to compensate for a fall of wages in the other. If he resigned himself to accept the will, the dictates of the capitalist as a permanent economical law, he would share in all the miseries of the slave, without the security of the slave. 

5. In all the cases I have considered, and they form ninety-nine out of a hundred, you have seen that a struggle for a rise of wages follows only in the track of previous changes, and is the necessary offspring of previous changes in the amount of production, the productive powers of labour, the value of labour, the value of money, the extent or the intensity of labour extracted, the fluctuations of market prices, dependent upon the fluctuations of demand and supply, and consistent with the different phases of the industrial cycle; in one word, as reactions of labour against the previous action of capital. By treating the struggle for a rise of wages independently of all these circumstances, by looking only upon the changes of wages, and overlooking all the other changes from which they emanate, you proceed from a false premise in order to arrive at false conclusions. 

== XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน ==
[[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 15|XIV. การต่อสู้ระหว่างทุนกับแรงงานและผลลัพธ์ของมัน]]

หัวเรื่องงานแปล
&lt;!-- ข้อมูลหลัก --&gt;
| ชื่อ = ค่าจ้าง ราคา และกำไร
| ศักราช = ค.ศ.
| ปี = 1865
| ภาษา = en
| ต้นฉบับ = Wages, Price and Profit
| ผู้สร้างสรรค์ = คาร์ล มาคส์
| บรรณาธิการ = เอเลนอร์ มาคส์ เอฟลิง
| ส่วน = 
| ผู้มีส่วนร่วม = 
| ก่อนหน้า = [[งานแปล:ค่าจ้าง ราคา และกำไร/บทที่ 14|XIII. กรณีหลักของความพยายามในการเพิ่มค่าจ้างหรือการต่อต้านการลดต่ำลงของมัน]]
| ถัดไป = 
| หมายเหตุ = 
&lt;!-- ข้อมูลย่อย (สำหรับจัดระเบียบหรือเชื่อมโยงไปหน้าอื่น) --&gt;
| หมวดหมู่ = 
| แก้กำกวม = 
| รุ่น = 
| สถานีย่อย = 
| ผู้สร้างสรรค์ที่เกี่ยวข้อง = 
| วิกิพีเดีย = 
| คอมมอนส์ = 
| หมวดหมู่คอมมอนส์ = 
| วิกิคำคม = 
| วิกิข่าว = 
| วิกิพจนานุกรม = 
| วิกิตำรา = 
| วิกิห้องสมุด = 
| วิกิสนเทศ = 
| วิกิท่องเที่ยว = 
| วิกิวิทยาลัย = 
| วิกิสปีชีส์ = 
| เมทา = 

1. Having shown that the periodical resistance on the part of the working men against a reduction of wages, and their periodical attempts at getting a rise of wages, are inseparable from the wages system, and dictated by the very fact of labour being assimilated to commodities, and therefore subject to the laws regulating the general movement of prices; having, furthermore, shown that a general rise of wages would result in a fall in the general rate of profit, but not affect the average prices of commodities, or their values, the question now ultimately arises, how far, in this incessant struggle between capital and labour, the latter is likely to prove successful. 

I might answer by a generalization, and say that, as with all other commodities, so with labour, its market price will, in the long run, adapt itself to its value; that, therefore, despite all the ups and downs, and do what he may, the working man will, on an average, only receive the value of his labour which resolves into the value of his labouring power, which is determined by the value of the necessaries required for its maintenance and reproduction, which value of necessaries finally is regulated by the quantity of labour wanted to produce them.

But there are some peculiar features which distinguish the value of the labouring power, or value of labour, from the value of all other commodities. The value of the labouring power is formed by two elements -- the one merely physical, the other historical or social. Its ultimate limit is determined by the physical element, that is to say, to maintain and reproduce itself, to perpetuate its physical existence, the working class must receive the necessaries absolutely indispensable for living and multiplying. The value of those indispensable necessaries forms, therefore, the ultimate limit of the value of labour. On the other hand, the length of the working day is also limited by ultimate, although very elastic boundaries. Its ultimate limit is given by the physical force of the labouring man. If the daily exhaustion of his vital forces exceeds a certain degree, it cannot be exerted anew, day by day. However, as I said, this limit is very elastic. A quick succession of unhealthy and short-lived generations will keep the labour market as well supplied as a series of vigorous and long-lived generations. 

Besides this mere physical element, the value of labour is in every country determined by a traditional standard of life. It is not mere physical life, but it is the satisfaction of certain wants springing from the social conditions in which people are placed and reared up. The English standard of life may be reduced to the Irish standard; the standard of life of a German peasant to that of a Livonian peasant. The important part which historical tradition and social habitude play in this respect, you may learn from Mr. Thornton's work on Over-population, where he shows that the average wages in different agricultural districts of England still nowadays differ more or less according to the more or less favourable circumstances under which the districts have emerged from the state of serfdom.

This historical or social element, entering into the value of labour, may be expanded, or contracted, or altogether extinguished, so that nothing remains but the physical limit. During the time of the anti-Jacobin war, undertaken, as the incorrigible tax-eater and sinecurist, old George Rose, used to say, to save the comforts of our holy religion from the inroads of the French infidels, the honest English farmers, so tenderly handled in a former chapter of ours, depressed the wages of the agricultural labourers even beneath that mere physical minimum, but made up by Poor Laws the remainder necessary for the physical perpetuation of the race. This was a glorious way to convert the wages labourer into a slave, and Shakespeare's proud yeoman into a pauper. 

By comparing the standard wages or values of labour in different countries, and by comparing them in different historical epochs of the same country, you will find that the value of labour itself is not a fixed but a variable magnitude, even supposing the values of all other commodities to remain constant. 

A similar comparison would prove that not only the market rates of profit change, but its average rates. 

But as to profits, there exists no law which determines their minimum. We cannot say what is the ultimate limit of their decrease. And why cannot we fix that limit? Because although we can fix the minimum of wages, we cannot fix their maximum. We can only say that, the limits of the working day being given, the maximum of profit corresponds to the physical minimum of wages; and that wages being given, the maximum of profit corresponds to such a prolongation of the working day as is compatible with the physical force of the labourer. The maximum of profit is, therefore, limited by the physical minimum of wages and the physical maximum of the working day. It is evident that between the two limits of this maximum rate of profit an immense scale of variations is possible. The fixation of its actual degree is only settled by the continuous struggle between capital and labour, the capitalist constantly tending to reduce wages to their physical minimum, and to extend the working day to its physical maximum, while the working man constantly presses in the opposite direction. 

The matter resolves itself into a question of the respective powers of the combatants. 

2. As to the limitation of the working day in England, as in all other countries, it has never been settled except by legislative interference. Without the working men's continuous pressure from without, that interference would never have taken place. But at all events, the result was not to be attained by private settlement between the working men and the capitalists. This very necessity of general political action affords the proof that in its merely economic action capital is the stronger side. 

As to the limits of the value of labour, its actual settlement always depends upon supply and demand, I mean the demand for labour on the part of capital, and the supply of labour by the working men. In colonial countries the law of supply and demand favours the working man. Hence the relatively high standard of wages in the United States. Capital may there try its utmost. It cannot prevent the labour market from being continuously emptied by the continuous conversion of wages labourers into independent, self-sustaining peasants. The position of a wages labourer is for a very large part of the American people but a probational state, which they are sure to leave within a longer or shorter term. To mend this colonial state of things, the paternal British Government accepted for some time what is called the modern colonization theory, which consists in putting an artificial high price upon colonial land, in order to prevent the too quick conversion of the wages labourer into the independent peasant. 

But let us now come to old civilized countries, in which capital domineers over the whole process of production. Take, for example, the rise in England of agricultural wages from 1849 to 1859. What was its consequence? The farmers could not, as our friend Weston would have advised them, raise the value of wheat, nor even its market prices. They had, on the contrary, to submit to their fall. But during these eleven years they introduced machinery of all sorts, adopted more scientific methods, converted part of arable land into pasture, increased the size of farms, and with this the scale of production, and by these and other processes diminishing the demand for labour by increasing its productive power, made the agricultural population again relatively redundant. This is the general method in which a reaction, quicker or slower, of capital against a rise of wages takes place in old, settled countries. Ricardo has justly remarked that machinery is in constant competition with labour, and can often be only introduced when the price of labour has reached a certain height, but the appliance of machinery is but one of the many methods for increasing the productive powers of labour. This very same development which makes common labour relatively redundant simplifies on the other hand skilled labour, and thus depreciates it. 

The same law obtains in another form. With the development of the productive powers of labour the accumulation of capital will be accelerated, even despite a relatively high rate of wages. Hence, one might infer, as Adam Smith, in whose days modern industry was still in its infancy, did infer, that the accelerated accumulation of capital must turn the balance in favour of the working man, by securing a growing demand for his labour. From this same standpoint many contemporary writers have wondered that English capital having grown in the last twenty years so much quicker than English population, wages should not have been more enhanced. But simultaneously with the process of accumulation there takes place a progressive change in the composition of capital. That part of the aggregate capital which consists of fixed capital, machinery, raw materials, means of production in all possible forms, progressively increases as compared with the other part of capital, which is laid out in wages or in the purchase of labour. This law has been stated in a more or less accurate manner by Mr. Barton, Ricardo, Sismondi, Professor Richard Jones, Professor Ramsay, Cherbuliez, and others. 

If the proportion of these two elements of capital was originally one to one, it will, in the progress of industry, become five to one, and so forth. If of a total capital of 600, 300 is laid out in instruments, raw materials, and so forth, and 300 in wages, the total capital wants only to be doubled to create a demand for 600 working men instead of for 300. But if of a capital of 600, 500 is laid out in machinery, materials, and so forth, and 100 only in wages, the same capital must increase from 600 to 3,600 in order to create a demand for 600 workmen instead of 300. In the progress of industry the demand for labour keeps, therefore, no pace with the accumulation of capital. It will still increase in a constantly diminishing ratio as compared with the increase of capital.

These few hints will suffice to show that the very development of modern industry must progressively turn the scale in favour of the capitalist against the working man, and that consequently the general tendency of capitalistic production is not to raise, but to sink the average standard of wages, or to push the value of labour more or less to its minimum limit. Such being the tendency of things in this system, is this saying that the working class ought to renounce their resistance against the encroachments of capital, and abandon their attempts at making the best of the occasional chances for the temporary improvement? If they did, they would be degraded to one level mass of broken wretches past salvation. I think I have shown that their struggles for the standard of wages are incidents inseparable from the whole wages system, that in 99 cases out of 100 their efforts at raising wages are only efforts at maintaining the given value of labour, and that the necessity of debating their price with the capitalist is inherent in their condition of having to sell themselves as commodities. By cowardly giving way in their every-day conflict with capital, they would certainly disqualify themselves for the initiating of any larger movement. 

At the same time, and quite apart from the general servitude involved in the wages system, the working class ought not to exaggerate to themselves the ultimate working of these every-day struggles. They ought not to forget that they are fighting with effects, but not with the causes of those effects; that they are retarding the downward movement, but not changing its direction; that they are applying palliatives, not curing the malady. They ought, therefore, not to be exclusively absorbed in these unavoidable guerilla fights incessantly springing up from the never-ceasing encroachments of capital or changes of the market. They ought to understand that, with all the miseries it imposes upon them, the present system simultaneously engenders the material conditions and the social forms necessary for an economical reconstruction of society. Instead of the conservative motto, &quot;A fair day's wage for a fair day's work!&quot; they ought to inscribe on their banner the revolutionary watchword, &quot;Abolition of the wages system!&quot; 

After this very long and, I fear, tedious exposition which I was obliged to enter into to do some justice to the subject matter, I shall conclude by proposing the following resolutions: 

Firstly. A general rise in the rate of wages would result in a fall of the general rate of profit, but, broadly speaking, not affect the prices of commodities. 

Secondly. The general tendency of capitalist production is not to raise, but to sink the average standard of wages. 

Thirdly. Trades Unions work well as centres of resistance against the encroachments of capital. They fail partially from an injudicious use of their power. They fail generally from limiting themselves to a guerilla war against the effects of the existing system, instead of simultaneously trying to change it, instead of using their organized forces as a lever for the final emancipation of the working class, that is to say, the ultimate abolition of the wages system.</text>
      <sha1>58i2eit121pp3ygs5so16pb82hcoplv</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>ดัชนี:วรรณกรรมศักดินา - จิตร ภูมิศักด์ - ๒๕๑๙.pdf</title>
    <ns>252</ns>
    <id>57110</id>
    <revision>
      <id>188145</id>
      <parentid>186458</parentid>
      <timestamp>2022-07-29T07:57:12Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Venise12mai1834</username>
        <id>8884</id>
      </contributor>
      <model>proofread-index</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="1322" xml:space="preserve">{{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template
|ประเภท=หนังสือ
|ชื่อ=[[บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา]]
|ภาษา=th
|เล่ม=
|ผู้สร้างสรรค์=[[ผู้สร้างสรรค์:จิตร ภูมิศักดิ์|จิตร ภูมิศักดิ์]]
|ผู้แปล=
|บรรณาธิการ=
|ผู้วาดภาพประกอบ=
|สถานศึกษา=
|ผู้เผยแพร่=[[สถานีย่อย:ชมรมหนังสือแสงตะวัน|ชมรมหนังสือแสงตะวัน]]
|สถานที่=กรุงเทพฯ
|ปี=2519
|รหัส=
|ISBN=
|OCLC=
|LCCN=
|BNF_ARK=
|ARC=
|จากวารสาร=
|ที่มา=pdf
|ภาพ=1
|ความคืบหน้า=C
|การผสานหน้า=no
|วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์=
|หน้า=&lt;pagelist
1 = -
2 = 4
2to249 = thai
/&gt;
|ชุดเล่ม=
|จำนวน=
|หมายเหตุ=# [[บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา/ผู้วายชนม์|ผู้วายชนม์]] (น. 4)
# [[บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา/บทที่ 1|บทบาททางวรรณคดีของพระมหามนตรี]] (น. 19)
# [[บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา/บทที่ 2|โองการแช่งน้ำ]] (น. 104)
# [[บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา/บทที่ 3|อดีต ปัจจุบัน และอนาคตของสตรีไทย]] (น. 174)
|Width=
|Css=
|Header={{หสล|{{{pagenum}}}|''ทีปกร''|''xxx''}}{{สต}}
|Footer=
}}
[[หมวดหมู่:ดัชนีวรรณกรรม]]</text>
      <sha1>tsgsa1c3l85n0nmlco6uiwb7rowlb5i</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>188146</id>
      <parentid>188145</parentid>
      <timestamp>2022-07-29T07:58:38Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Venise12mai1834</username>
        <id>8884</id>
      </contributor>
      <model>proofread-index</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="1406" xml:space="preserve">{{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template
|ประเภท=หนังสือ
|ชื่อ=[[บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา]]
|ภาษา=th
|เล่ม=
|ผู้สร้างสรรค์=[[ผู้สร้างสรรค์:จิตร ภูมิศักดิ์|จิตร ภูมิศักดิ์]]
|ผู้แปล=
|บรรณาธิการ=
|ผู้วาดภาพประกอบ=
|สถานศึกษา=
|ผู้เผยแพร่=[[สถานีย่อย:ชมรมหนังสือแสงตะวัน|ชมรมหนังสือแสงตะวัน]]
|สถานที่=กรุงเทพฯ
|ปี=2519
|รหัส=
|ISBN=
|OCLC=
|LCCN=
|BNF_ARK=
|ARC=
|จากวารสาร=
|ที่มา=pdf
|ภาพ=1
|ความคืบหน้า=C
|การผสานหน้า=no
|วันที่ตรวจสอบเนื้อหาเสร็จสมบูรณ์=
|หน้า=&lt;pagelist
1 = -
2 = 4
2to249 = thai
/&gt;
|ชุดเล่ม=
|จำนวน=
|หมายเหตุ=# [[บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา/ผู้วายชนม์|ผู้วายชนม์]] (น. 4)
# [[บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา/บทที่ 1|บทบาททางวรรณคดีของพระมหามนตรี]] (น. 19)
# [[บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา/บทที่ 2|โองการแช่งน้ำ]] (น. 104)
# [[บทวิเคราะห์วรรณกรรมยุคศักดินา/บทที่ 3|อดีต ปัจจุบัน และอนาคตของสตรีไทย]] (น. 174)
|Width=
|Css=
|Header={{หสล|{{{pagenum}}}|''ทีปกร''|''บทบาททางวรรณคดีของพระมหามนตรี''}}{{สต}}
|Footer=
}}
[[หมวดหมู่:ดัชนีวรรณกรรม]]</text>
      <sha1>htbmv82eo3m92maxhpxfwy5719m2sgq</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>หน้า:วรรณกรรมศักดินา - จิตร ภูมิศักด์ - ๒๕๑๙.pdf/17</title>
    <ns>250</ns>
    <id>57524</id>
    <revision>
      <id>188147</id>
      <timestamp>2022-07-29T08:06:47Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Venise12mai1834</username>
        <id>8884</id>
      </contributor>
      <comment>/* พิสูจน์อักษรแล้ว */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2437" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Venise12mai1834&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{กซ|บทประพันธ์ชิ้นนี้เป็นผลจากการศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับวรรณคดีสมัยโบราณของไทยเรา ซึ่งเป็นงานที่ควรได้รับการส่งเสริมอย่างยิ่ง, ด้วยว่าวรรณคดีสมัยโบราณของเรานั้นมีอยู่มากมายที่ถูกฝังหายไปหรือถูกหมกไว้ภายใต้โคลนเลนแห่งความเห็นแก่ตัวของบุคคลบางคนและคนบางหมู่บางเหล่า แต่นั่นแหละ, การค้นคว้าเพียงขั้นแรกนี้ย่อมจะสมบูรณ์ทีเดียวไม่ได้ เหตุดังนี้ หากท่านผู้ใดมีข้อความรู้เพิ่มเติมจะช่วยกันส่งเสริมข้อเชียนชิ้นนี้ให้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น ก็จะเป็นการดีและน่าจะเป็นกุศลอันใหญ่หลวงนักแก่วงการศิลปวรรณคดีของชาวเรา|กว้าง=500px}}

{{ข|บทบาททางวรรณคดีของพระมหามนตรี|บ=font-size:180%}}

{{ข|ทีปกร|บ=font-size:120%}}

{{ซ|๑ {{...}}|บ=font-size:140%}}

''พระมหามนตรี (ทรัพย์) {{...}} นามนี้ โดยแท้ที่จริงแล้ว คือนามของกวีผู้ควรแก่การสรรเสริญเทิดทูนผู้หนึ่งแห่งจักรวาลวรรณคดีของประชาชนในสมัยรัชกาลที่ ๓ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ แต่รู้สึกเสมือนว่า จะเป็นที่รู้จักกันอย่างลางเลือนเกินกว่าที่ควรในหมู่ประชาชนสมัยปัจจุบัน''
{{มปก}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>gbnpy0e94bn8izfxa6viteki1nla0k6</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>หน้า:วรรณกรรมศักดินา - จิตร ภูมิศักด์ - ๒๕๑๙.pdf/18</title>
    <ns>250</ns>
    <id>57525</id>
    <revision>
      <id>188148</id>
      <timestamp>2022-07-29T08:11:23Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Venise12mai1834</username>
        <id>8884</id>
      </contributor>
      <comment>/* พิสูจน์อักษรแล้ว */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3180" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Venise12mai1834&quot; /&gt;{{หสล|๒๐|''ทีปกร''|''บทบาททางวรรณคดีของพระมหามนตรี''}}{{สต}}&lt;/noinclude&gt;''บางทีอาจจะเป็นที่รับรู้กันกว้างขวางว่า ถ้าจะเอ่ยถึงงานชิ้นเยี่ยมของกวีผู้นี้ขึ้นก่อน นั่นคือ 'บทละคร เรื่อง ระเด่นลันได' ทั้งนี้ เพราะระเด่นลันไดเป็นกลอนบทละครที่ตลกขบขันเป็นอมตะ และประชาชนผู้จักกว้างขวางยิ่งกว่าตัวของกวีผู้แต่งเอง''

จริงอยู่ ระเด่นลันไดเป็นเพียงบทละครตลกขนาดสั้น ซึ่งถ้าจะเทียบกับความยาวของบทละครเรื่อง ''อิเหนา'' ของรัชกาลที่ ๓ แล้ว ความยาวของละครของพระมหามนตรีอาจจะไม่ถึงหนึ่งในร้อยของอิเหนา ถ้าจะเปรียบว่า อิเหนาคือนวนิยายเรื่องยาวขนาดสี่เล่มจบ ระเด่นลันไดก็คือนวนิยายประเภทเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งเท่านั้น แต่ภายในความสั้นนี้แหละที่ได้มีคุณค่าแห่งการต่อสู้และบุกเบิกทางวรรณคดีบรรจุอยู่, และก็คุณค่าอันนี้เองที่ได้หล่อหลอมให้ ''&lt;nowiki&gt;'&lt;/nowiki&gt;ระเด่นลันได&lt;nowiki&gt;'&lt;/nowiki&gt;'' ทรงความเป็นอมตะ แทนที่จะถูกกลืนหายไปท่ามกลางบทละครพระราชนิพนธ์ชิ้นมโหฬารที่มีอยู่อย่างมากมายในยุคนั้น

เพื่อจะให้การศึกษาคุณค่าของระเด่นลันไดและบทบาททรรศนะทางวรรณคดีของพระมหามนตรีที่เราจะกระทำกันต่อไปข้างหน้าได้เป็นไปอย่างสมบูรณ์ จึงสมควรที่เราจะได้รู้จักบทละครเรื่องนี้กันเสียชั้นหนึ่งก่อนอย่างคร่าว ๆ เพื่อเป็นพื้นฐานทั่วไปสำหรับประกอบการศึกษาและวิเคราะห์ของเรา
{{มปก}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>c3i7hc5a5lv5lkx1lbch8u0b1qkhvz7</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>คุยกับผู้ใช้:Max.Phuwasit</title>
    <ns>3</ns>
    <id>57526</id>
    <revision>
      <id>188149</id>
      <timestamp>2022-07-29T09:23:40Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>New user message</username>
        <id>1899</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>เพิ่ม[[Template:Welcome|สารต้อนรับ]]ในหน้าคุยของผู้ใช้ใหม่</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="222" xml:space="preserve">{{Template:Welcome|realName=|name=Max.Phuwasit}}

-- [[ผู้ใช้:New user message|New user message]] ([[คุยกับผู้ใช้:New user message|คุย]]) 16:23, 29 กรกฎาคม 2565 (+07)</text>
      <sha1>3rxqyyxxqya3nkeac0ebx45gcj3w5wh</sha1>
    </revision>
  </page>
</mediawiki>