Վիքիդարան hywikisource https://hy.wikisource.org/wiki/%D4%B3%D5%AC%D5%AD%D5%A1%D5%BE%D5%B8%D6%80_%D5%A7%D5%BB MediaWiki 1.39.0-wmf.25 first-letter Մեդիա Սպասարկող Քննարկում Մասնակից Մասնակցի քննարկում Վիքիդարան Վիքիդարանի քննարկում Պատկեր Պատկերի քննարկում MediaWiki MediaWiki քննարկում Կաղապար Կաղապարի քննարկում Օգնություն Օգնության քննարկում Կատեգորիա Կատեգորիայի քննարկում Հեղինակ Հեղինակի քննարկում Պորտալ Պորտալի քննարկում Էջ Էջի քննարկում Ինդեքս Ինդեքսի քննարկում TimedText TimedText talk Մոդուլ Մոդուլի քննարկում Gadget Gadget talk Gadget definition Gadget definition talk 104 3067 345808 202484 2022-08-23T12:20:25Z Վարդուհի Ասիրյան 10347 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Վարդուհի Ասիրյան" /></noinclude>տալով ավելի ու ավելի տկարներին և հաճախ նույնիսկ Լն տեսակ մարդկանց, որոնցից ժանդարմները ստորագրություն են առնում, թե էլ դանոս չգրեք։ Եվ փաստ է սա։ Այո՛, փախչում է հայ ուսուցիչը հայոց դպրոցից, և ոչ միայն ինքն է փախչում, այլ փախցնում է և իր զավակներին՝ տալով օտար դպրոցներ, որ նրանք զերծ լինեն ազգային մշակույթի անդաստանում աշխատողների չարքաշ կյանքից, ինչպես հիշված է «Հորիզոնի» հիշյալ հոդվածում։ Եվ եթե մենք ուզում ենք ետ բերել նրան, լավացնել, զորացնել, բարձրացնել ու ամուր կանգնացնել իր տեղը, իր պաշտոնի մեջ, պետք է նրա համար ստեղծենք մարդավայել պայմաններ։ Դրա համար ամենից առաջ պետք է բարձրացնել նրա դասագինը, նրա ռոճիկը։ Եվ նրա ռոճիկը բարձրացնելու ավելի հարմար օր չի կարող լինել, քան էսօրվա օրն է, հայոց գրի ու գրքի մեծ հոբելյանի օրը։ էսօր դրված է հայոց դպրոցական ֆոնդի խնդիրը, հալոց դպրոցի ապահովության խնդիրը։ Եվ եթե դպրոցը ուսուցիչն է, ապա ուրեմն իսկապես դրված է հայ ուսուցչի ապահսվության խնդիրը։ Թող էդ խնդիրը, հարկավ խորհրդակցություններից ու քննություններից հետո, էսօր առնի իրեն իրական որոշումը, մեծ տոնի օրը բարձրացնել հայ ուսուցչի դասագինը ամեն տեղ, թե ծխական դպրոցներում, թե միջնակարգ։ Եվ ցանկալի է, որ էս խնդիրը քննության առնվի մամուլի էջերում։ {{'''Կենտրոն|ՄԵՐ ՀԱՄԱԶԳԱՅԻՆ ՀՈԲԵԼՅԱՆԸ ԵՎ ԴՊՐՈՑՆ ՈՒ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ'''}} Հոբելյանի թե անունը, թե սովորությունը եբրայական ծագումն ունի։ Հիսուն տարին մի անգամ Իսրայելի ժողովուրդը տոնում էր եգիպտական գերությունից ազատվելու օրը, իր ազգային ինքնուրույն կյանքի վերածնության տոնը, և ցնծագին փողահարելով հռչակում էր ի լուր աշխարհի։ էդ տարին բացվում էին նրա բանտերի դռները, զրկվածներն ու տնանկներն ստանում էին իրենց ինչքերն ու ստացվածքները,<noinclude></noinclude> 1c8aq2hc4swx367riozr9o9o7pvpm04 345809 345808 2022-08-23T12:21:01Z Վարդուհի Ասիրյան 10347 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Վարդուհի Ասիրյան" /></noinclude>տալով ավելի ու ավելի տկարներին և հաճախ նույնիսկ Լն տեսակ մարդկանց, որոնցից ժանդարմները ստորագրություն են առնում, թե էլ դանոս չգրեք։ Եվ փաստ է սա։ Այո՛, փախչում է հայ ուսուցիչը հայոց դպրոցից, և ոչ միայն ինքն է փախչում, այլ փախցնում է և իր զավակներին՝ տալով օտար դպրոցներ, որ նրանք զերծ լինեն ազգային մշակույթի անդաստանում աշխատողների չարքաշ կյանքից, ինչպես հիշված է «Հորիզոնի» հիշյալ հոդվածում։ Եվ եթե մենք ուզում ենք ետ բերել նրան, լավացնել, զորացնել, բարձրացնել ու ամուր կանգնացնել իր տեղը, իր պաշտոնի մեջ, պետք է նրա համար ստեղծենք մարդավայել պայմաններ։ Դրա համար ամենից առաջ պետք է բարձրացնել նրա դասագինը, նրա ռոճիկը։ Եվ նրա ռոճիկը բարձրացնելու ավելի հարմար օր չի կարող լինել, քան էսօրվա օրն է, հայոց գրի ու գրքի մեծ հոբելյանի օրը։ էսօր դրված է հայոց դպրոցական ֆոնդի խնդիրը, հալոց դպրոցի ապահովության խնդիրը։ Եվ եթե դպրոցը ուսուցիչն է, ապա ուրեմն իսկապես դրված է հայ ուսուցչի ապահսվության խնդիրը։ Թող էդ խնդիրը, հարկավ խորհրդակցություններից ու քննություններից հետո, էսօր առնի իրեն իրական որոշումը, մեծ տոնի օրը բարձրացնել հայ ուսուցչի դասագինը ամեն տեղ, թե ծխական դպրոցներում, թե միջնակարգ։ Եվ ցանկալի է, որ էս խնդիրը քննության առնվի մամուլի էջերում։ {{Կենտրոն|ՄԵՐ ՀԱՄԱԶԳԱՅԻՆ ՀՈԲԵԼՅԱՆԸ ԵՎ ԴՊՐՈՑՆ ՈՒ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ}} Հոբելյանի թե անունը, թե սովորությունը եբրայական ծագումն ունի։ Հիսուն տարին մի անգամ Իսրայելի ժողովուրդը տոնում էր եգիպտական գերությունից ազատվելու օրը, իր ազգային ինքնուրույն կյանքի վերածնության տոնը, և ցնծագին փողահարելով հռչակում էր ի լուր աշխարհի։ էդ տարին բացվում էին նրա բանտերի դռները, զրկվածներն ու տնանկներն ստանում էին իրենց ինչքերն ու ստացվածքները,<noinclude></noinclude> ls08bmx9sr6hi3agp294s3oxivg3dh2 104 3125 345807 202522 2022-08-23T12:09:01Z Վարդուհի Ասիրյան 10347 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Վարդուհի Ասիրյան" /></noinclude>դանի երանգներով, իր կուռ, գեղեցիկ ոճով ու իր վճիտ պարզաթյունով։ Առեք պալատական գրողներից թեկազ ամենամեծերը, ամենալավերը.– մի Գյոթե, որ էնքան նոր է ու էնքան համայնապարփակ, բայց որ վեյմարի պալատում է ապրել ու երգել, մի Ֆիրդոաի, որ Մահմուդ Շահի երգիչն է, մի Ոտաթավելի, որ Թամար թագուհու երգիչն է, էլ չեմ ասում մի Կոռնեյլի, մի Ռասինի և սրանց նման ուրիշներին, որոնք պալատից դուրս կյանք չեն էլ ընդունում, սրանց դիմացը դրեք մի Մոլիերի, մի Բ՚եոոնսի, մի Բերանժեի կամ մի Իբսենի, որոնց թիկունքին իրենց ժողովուրդներն են կանգնած։ Խոսքս, իհարկե, տաղանդների մեծության ա փոքրության վրա չի, այլ ոգու, շնչի, ուղղության, աշխարհայացքի, և կտեսնեք ի՜նչ ահագին տարբերություն կա։ Մի տեղ տիրողներն են ապրում, մյուս տեղ ժողովուրդները։ Մի տեղ ժողովուրդներն են թամաշավոր, մյուս տեղ թագավորները։ Հայ ժողովուրդն էլ պետք է պարզ հասկանա ու տեր հանդիսանա իր ամենանվիրական ստացվածքին, իր ազգային հանճարին, պետք է ապահովի ու կազմակերպի իր ազգային ոգու արտահայտության ու հզորացման գործը, իսկ թե ո՛րտեղից կամ ի՛նչպես, էդ ամենից հեշտն է։ Ամենից դժվարը հասկանալն ու կամավորելը, ցանկանալն է։ Միայն վերև հիշած ընկերությունները հերիք են, որ մեջտեղից վերանա «որտեղից»-ի խնդիրը, այժմ կխոսենք էն մասին, թե ինչպես պետք է կազմակերպել։ {{Կենտրոն|'''IV''''''Թավատառ տեքստ'''}} Մենք տեսանք, որ հայոց գրականության զարգացումն ապահովելու միջոցը ոչ միայն հնարավոր է գտնեք, այլև պատրաստ կա արդեն։ Մնում է վերջին հարցը, թե ի՞նչպես պետք է կազմակերպել գործը, ո՞ւր կենտրոնացնել միջոցները և ինչ մարմնի որոշումով ու ձեռքով բաշխել։ Ճիշտ է, էս խնդիրը կարող է վեճ հարուցանել մեզանում<noinclude></noinclude> 4uw054zwa2qcbu8be10dqnljbdqk3er 104 3142 345810 202529 2022-08-23T12:21:09Z Դավիթ Կիրանց 10524 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Դավիթ Կիրանց" /></noinclude>ինչքան նոր է մեր բանաստեղծությանը, որ մի մարդ կարող է ընկերներ ունենալ առաջին գրողներից մինչև նորագույնը։ Անարատ ընկերական սիրո զգացմունքով ու խորին հուզմունքով խոնարհվելով առաջին շրջանի իմ հավերժացած ընկերների հիշատակի առջև՝ ողջունում եմ ձեզ, իմ նոր ընկերներ, որ նոր ոգևորությամբ ու նոր երգերով հայտնվում եք հայոց գրական աշխարհքում։ Հրճվանքով եմ լսում, թե իզուր չեն շրջանները իրար հետևել, և դուք՝ թե արվեստի կողմից, թե հոգեկան ապրումների՝ հանդիսանում եք ձեր նախորդ շրջանների զարգացումը։ Բայց նույնքան հրճվանքով եմ նկատում և մեր հասարակական կյանքի զարգացումը, որի պերճ ապացույցը հենց Էսօրվան մեր հանդիսական հասարակությունն Է։ Մենք Էլ ենք եղել սկսնակներ, բայց մեր գրական կյանքի արշալույսին Էս տեսակ հասարակություն, Էս տեսակ դահլիճ, Էս տեսակ ընդհանրական ուշադրություն չենք տեսել։ Սա էլ ձեզ նման նոր Է, մի նոր ժողովուրդ, որ առաջ է եկել էս երեսան տարվա ընթացքում, մեր աչքի առջև, նոր ճաշակով, նոր բովանդակությամբ, նոր պահանջներով ու նոր վերաբերմունքով։ Մենք էս տեսակ Ժողովուրդ չենք տեսել։ Իսկ մեզնից առաջ, մեր նախորդները ավելի ևս անմխիթար մթնոլորտում են աչքները բաց արել։ Նրանք էլ ասում էին, թե՝ իրենք պետք է գրեին և կարդալ սովորեցնեին, որ իրենց գրվածքները կարդային։ Իրենք պետք է ընթերցողներ պատրաստեին իրենց համար։ եվ ահա՝ ողջունելով ձեզ, միաժամանակ շնորհավորում եմ, ցույց տալով էս նոր ժողովուրդը, որ էսքան աննախընթաց ոգեվորությամբ խառնվում է մեր գրական երեկոներին և նույնիսկ իր ահավոր աղետի օրերում խոսք է անում ու մտածում իր գրականությունը պաշտպանելու մասին։ Նոր են և քննադատները, որ խոսում են ձեզ հետ։ Նորություն է մեր գրականության մեջ նրանց հարգալից վերաբերմունքն ու կիրառած քննադատական մեթոդը։ Հարկավ նրանք կարող են սխալվել իրենց գնահատությունների մեջ, բայց 2»<noinclude></noinclude> iwh8mwmcwzs4prkxz2h77gz0132h8k2 104 3143 345811 202530 2022-08-23T13:05:10Z Դավիթ Կիրանց 10524 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Դավիթ Կիրանց" /></noinclude>նոր ու շիտակ է նրանց ճանապարհը։ Դուք էլ ուշադիր ու հարգանքով լսեցեք նրանց, օգտվեցեք նրանց դիտողություններից և մի շփոթվեք բնավ, որովհետև ամենից շատ և ամենից լավ բանաստեղծն ինքն է իրեն հասկանում և իր ներքին բնազդն ու ինտուիցիան է իր ամենաուժեղ առաջնորդը։ Համոզված եղեք, որ քննադատը ոչ բանաստեղծ կարող է ստեղծել և ոչ բանաստեղծ կարող է սպանել։ Նա միայն մեկնաբանում, պարզում ու բացատրում է։ Եվ վերջ ի վերջո մի քննադատ կա, որ վերջնականապես որոշում է ապրող է մեռնող գործերը, դա ժամանակն է։ Մի՛ շփոթվեք նաև էն ժամանակ, երբ ազդեցությունների խոսք են անում։ Համաշխարհային գրականության մեջ ոչ մի բանաստեղծ չկա, որ շատ կամ քիչ ազդված չլինի իր նախորդներից։ Ազդեցությունը էն սանդուղքն է, որով սկսնակը բարձրանում է դեպի ինքնուրույնությունը։ Ոչ էլ հուզվեցեք, երբ լավ բանաստեղծություններ շատ չեն գտնում ձեր գրվածքներում։ Լավ բանաստեղծություններ քիչ կան նույնիսկ նշանավոր բանաստեղծների մեջ։ Հիշեցեք Հայնեի խոսքը, որ ասում է թե՝ մեծ բանաստեղծը նա է, որի յոթ գրվածքից մինը լավն է։ Եթե մեծ բանաստեղծը նա է, որի յոթը երգից մինը լավն է, դուք շատ պետք է ուրախ լինեք, եթե ձեր տասնևյոթ կամ քսանևյոթ երգից մինը լավ լինի։ Դրանով էլ դարձյալ կենդանի կմնաք ձեր մայրենի գրականության մեջ։ Խոսքս վերջացնելով՝ կրկին ողջունում եմ ձեզ և ձեզ չեմ ասում՝ բարով եք եկել, ինչպես սովորաբար ասում են ուրիշներին էս հարկի տակ ողջունելիս։ Նրանք դրսից են գալիս, իսկ դուք էս տանիցն եք, էս գերդաստանից և էս տեղից եք մեկնում դեպի կյանք։ Ձեզ ասում եմ՝ բարով գնաք դեպի մեր ժողովուրդն ու աշխարհը, վշտերի, ցավերի, չարիքների ու կարիքների աշխարհը ձեր թարմ ու անկեղծ երգերով, կյանքի լավագույն ձայներով մարդկանց հրապուրելու դեպի ճշմարիտն ու բարին, ազնիվն ու գեղեցիկը։ 280<noinclude></noinclude> g0esczjjp1152g8jk7fjwbuf4y660ca 104 3146 345812 116479 2022-08-23T13:11:59Z Միշա Ասիրյան 10681 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Միշա Ասիրյան" /></noinclude>նում իր սրտի հին ցանկությունը կատարելու, իր ճնշված հայրենիքին ծաոայելու, նրան ավազակներից մաքրելու և քրիստոնյա աշխարհքը պաշտպանելու։ Եվ դրա համար հոր օրհնությունն է խնդրում։ — Գնա, իմ աչքի լույս, իմ հսկա զավակ,– օրհնում է ծերունի հերը։– Բայց օրհնում եմ քեզ բարի գործերի համար․ չար գործի համար օրհնություն չկա։ Գնա, և քո ճամփին ոչ թուրքի ընդեմ մտածիր չար բան, ոչ քրիստոնեին զարկիր բաց դաշտում… Ու վեր կացավ հսկան, աղոթեց, իր նժույգը հեծավ։ Հեծնելը տեսան, բայց էլ չտեսան, ուր գնաց… Ի՜նչ հոյակապ գեղեցկություն և ինչքա՛ն հարազատ ու ճըշմարիտ, որ աշխարհքում գրեթե ծակ բերան չէր մնացել, որ չասեր, թե Ռուսաստանը մի ընկած անդամալուծ է, նրանից ոչինչ չի դուրս գալ։ Վերջին օրերս բուլգարական մինիստրը մինչե անգամ դիակ էր անվանում, և… Եվ հանկարծ… հսկան վեր կացավ տեղից։ Դուրս եկավ, որ ռուաական փեչը, որին նա կպած էր էնքան տարի, նրա համար Պրոմեթեոսի ժայռն է եղել, և էնքան տարի ինքն իր մեջ աճելով ու մխալով ուժ է հավաքել՝ միանգամից վեր կենալու և մի հսկայական զարկով փրկելու իր երկիրը։ Մեծ ու ահավոր մի վայրկյան… Բայց պատահում է, որ երկար տարիներով պառկած հսկաները վեր կենալիս միանգամից չեն կարողանամ ամուր ոտի վրա կանգնեն, մի քանի անգամ չոքում են, մինչև որ վերջնականապես կարողանամ են հաստատուն կանգնել։ Եվ ամեն մի չոքելով հազար հազարավոր մարդիկ են ընկնում տակն ու զար կոտորվում։ Այժմ Ռասաստանի ամեն մի քտդաքացին միտքն մի հոգս պիտի ունենա.— ամուր բոնի, իր աժերի ներածն չափ նեցուկ դառնա ռուսական նոր ոտի կանգնած հսկային, որ նա հաստատուն կանգնի։ էս է պահանջած ինչպես ընդհանուրի, Էնպես Էլ ամեն մի անհատի շահն ու փրկությանը։<noinclude></noinclude> 16afic7indhiycl86agjhv1j3idabmd 100 81832 345813 234415 2022-08-24T11:38:15Z Armineaghayan 2018 wikitext text/x-wiki {{Հեղինակ |լրիվ անուն =Սամվել Սարգսյան | դասակարգում =Սամվել, Սարգսյան| սկզբնատառ = Ս | պատկեր =|հայրանուն=Վլադիմիրի| ծնվել է =1957| մահացել է =2020| մասնագիտություն =}} {{ՀԻ|Տարի=-}} {{ՀԳՀԳ}} 1jdfw00na1vdaar4y1u6ahf07z2ovam