Վիքիդարան hywikisource https://hy.wikisource.org/wiki/%D4%B3%D5%AC%D5%AD%D5%A1%D5%BE%D5%B8%D6%80_%D5%A7%D5%BB MediaWiki 1.39.0-wmf.25 first-letter Մեդիա Սպասարկող Քննարկում Մասնակից Մասնակցի քննարկում Վիքիդարան Վիքիդարանի քննարկում Պատկեր Պատկերի քննարկում MediaWiki MediaWiki քննարկում Կաղապար Կաղապարի քննարկում Օգնություն Օգնության քննարկում Կատեգորիա Կատեգորիայի քննարկում Հեղինակ Հեղինակի քննարկում Պորտալ Պորտալի քննարկում Էջ Էջի քննարկում Ինդեքս Ինդեքսի քննարկում TimedText TimedText talk Մոդուլ Մոդուլի քննարկում Gadget Gadget talk Gadget definition Gadget definition talk 104 2951 345799 202709 2022-08-19T12:36:02Z Դավիթ Կիրանց 10524 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Դավիթ Կիրանց" /></noinclude>ազգի մեջ կան և միշտ կլինեն ամեն տեսակի հասարակական ու քաղաքական կուսակցություններ ու հոսանքներ, բայց բոլորովին ուրիշ բան Է ժողովրդի ամբողջությունը։ Այո՛, լինում են դեպքեր, մի որևէ հոսանք ուժ է առնում ու ժամանակավոր էս կամ էն կալմը քաշում կյանքն ու մարդկանց ուշքը, բայց դրանք մոմենտներ են ամեն ժողովրդի կյանքի մեջ, որոնցից ոչ մինը աոանձին վերցրած պատասխան չի տալ դրված հարցին, և նա դարձյալ կխոսի ու պատասխան կոպի, թե որն է էս ժողովրդի պատմական ճանապարհը, սրա գոյության խորհուրդը, ի՞նչ է կամենում սա, սրա ոգին։ Եվ ուր որոնենք էդ ոգին։ Արդյոք Սասունի, Զեյթունի, Մոկաց, Ղարաբաղի ու Լոռու սարերո՞ւմ, թե՞. Շիրակի, Արարատի ու Մուշի դաշտերում։ Արդյոք հին վանքերի միստիք կամարների տա՞կ, ուր ծավալվում է «խորհուրդ խորին անհաս անսկիզբն», թե՞ դալար մարգերում ու խաղա հանգիստ հովիտներում, ուր «Լուսնյակն անուշ, հովն անուշ, շինականի քունն անուշ»։ Արդյոք «ի խորոց սրտի խօսք ընդ Աստուծոյ» խոսողի երկնաչու պաղատանքնե՞րի մեջ, թե՞ «Վերք Հայաստանիի» հայրենասիրական ողբի հառաչանքների ու մորմոքների մեջ։ Իհարկե, էս ամեն տեղերում, էս ամենի մեջ։ Եվ ի՜նչքան մեծ է խաղաղ կյանքի ու խաղաղ աշխատանքի կարոտը էս ամեն տեղերում ու ամենի մեջ, խորթ արյունի ու պատերազմի, խորթ սրածության ու ավերածության,.. Ո՞րն է հայ ժողովրդի ոգին և ի՞նչ է ուզում նա։ {{Կենտրոն|ՈՒՂՂԱԾ «ՎԵՐՔ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻՆ»}} Մի գրական-պատմական ոաումնասիրության¹ համար վերցրել էի «Վերք Հայաստանին», և հատկապես Բաքվի Կուլտուրական Միության հրատարակությունը երկու պատճառով, նախ, որ շատ է տարածված, երկրորդ՝ արտատպած է Մոսկվայի ժամհարյան հրատարակությունից². իսկ ժամհարյանի հրատարակությունը ուղղած ու լրացրած է հեղինակի ձեռագրով, «որպեսզի գրքի տը– 92<noinclude></noinclude> h5xwottjwqsvrv919vflutsvsz7k48e 104 2952 345803 116410 2022-08-19T13:01:52Z Դավիթ Կիրանց 10524 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Դավիթ Կիրանց" /></noinclude>պագրությանը հեղինակի բարձր անվան վայել արժանավորությաններն ունենա…», ինչպես ասված Է հառաջաբանում։ Բայց մեծ եղավ ցավս, երբ գտա, որ Էնքան խնամքով ու զգուշավորությամբ արած Մոսկվայի հրատարակությունը ոչ միայն չի ուղղել հնի— Թիֆլիսի հրատարակության, ափաշկարա սխալները, այլև նրա վրա ավելացրել Է նոր, ավելի խոշոր սխալներ։ Բաքվի Կուլտուրական Միությունն Էլ նրանից արտատպելիս իր սխալներն Է ավելացրել, և, ահա, Էսօր հայ ժողովրդի պաշտելի «Վերք Հայաստանին» դրված Է մեր սեղանի վրա իբրև հայ գրքերի մեջ ամենաանփույթ տպված գրքերից մինը, գուցե հենց ամենաանփույթ տպվածը։ Հին, 1858 թ. Թիֆլիսի տպագրության մեջ սխալներ կան. օրինակ. Էջ 100 տպված Է «խ ո ռ ը վեր ածելով», փոխանակ «խ ո տ ը վեր ածելով», դիբա, փոխ. դիբ ա, Էջ 258 քյանդաղ, փոխ. փիանդազ Է, Էջ 128 վտանկավոր ճամփերով, փոխ. վտանգավոր ճամփեքով, կամ թե չէ հնում՝ էջմիածնի միաբանքն էնպես ցրվեցան, որ «երկու ջանիցը հինգն էլա չմնացին…», նորերում, ուղղածներումն էլ նույն (էջ 109, 120, 138, 269) և սրանց նման ավել կամ պակաս կարևորություն ունեցող սխալներ անարատ մնացել են իրենց տեղը։ էդ հերիք չի, որ եղած սխալները թողել են, շատ ուղիղ տեղեր էլ փչացրել են ու սխալ են տպել։ Օրինակ, հնի մեջ (101) ասում է՝ «Աչքդ սառչի ոչ, սրտիդ ու բերնիդ հոփ տուր»։ Նորերը (109) շինել են՝ «Աչքն սառչի ոչ…», հնում (111)՝ «կես սհաթ չքաշեց…», նորերը (121) շինել են՝ «կես սհաթ անց չքաշեց…»։ Հնում (129) Մ ո կ լ լ ո ւ ն, նորերը (188) շինել են՝ Մ օ կ լ ո ւ ն։ Հնում (129)՝ «Օդը ապականվել էր ջամդաքի հոտով ու հարամի ղշերը, որ աշխարհքի տակիցն ասես, թռել, հավաքվել էին…»։ Նորերը (138)՝ հարամի ղշերը դարձրել են համամի ղշերը։ Հինը (130)՝ պատմություններ է անում, ու ասում է՝ «էսքան բանն անց էր կացել… մեր կողմը ոչինչ խաբար չկար», նորերը (139) շինել են՝ «է ս բ ա ն ն անց էր կացել…», հինը (132) ասում է՝ «…անունը քարերը սասանեցնում էր», նորերը շինել են (141) «…անունը քարերը սասանեցնում է ի ն»։ Հինը (135) ասում է՝ վարժատան չէին… որ… «քունները վարպետի անսիրտ պատմության վրա տաներ (թե՝ հայք էլ<noinclude></noinclude> nzeo627hj8inqcqokhrzi1wp3gxbeo4 104 2994 345796 202436 2022-08-19T12:14:42Z Սվետա Աղասարյան 8131 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Սվետա Աղասարյան" /></noinclude>Հանձնաժողովը հարաբերության մեջ է մտնելու ուրիշ հայաբնակ քաղաքների հոբելյանական հանձնաժողովների հետ թե՛ առաջարկի խմբագրության և թե՛ գործադրության միջոցի վերաբերությամբ վերջնական եզրակացության գալու և համազգային հանգանակություն թաց անելու համար։ Պետք է ասեմ, որ Պետերբուրգի խորհուրդը ի միջի այլոց արծարծեց էջմիածնի ճեմարանի լսարանները Հայագիտության հայկական Ակադեմիա դարձնելու և գրական ֆոնդն էլ պատմագրական կամ հայագիտական ֆոնդի հետ միաժամանակ դնելու խնդիրը, և այս խնդիրները ավելի պաշտպանություն գաաՌ Մոսկվայի հայ ինտելիգենցիայի մի շրջանում, որը պատրաստվում է Մոսկվայի հայ գաղութը ժողովի հրավիրելու և Մոսկվափ հանձնաժողովն ընտրելու։ Անկասկած՝ հայոց տպագրության 400-ամյակի տոնի արտակարգ մեծ կուլտուրական խորհուրդն ու արժեքը, ձեռնարկած գործի ընդհանուր ազգային նշանակությունն ու կարևորութւունը և ձեռնարկող մարդկանց հեղինակավորությունն ու լրջությունը կենտրոնացնելու են այս գործի վրա ամեն տեղի հայ ժողովրդի առադրությունը, սերն ու ջերմ, միահամուռ աջակցությունը։ {{Կենտրոն|ՏԽՈԻՐ ՀԻՇՈՂՈՒԹՅՈՒՆ (Ղազարի մահվան տարեդարձին)}} Ուղիղ մի տարի առաջ՝ մին էլ այսօր էր, որ նա դարձավ հիշողություն։ Մենք էլ հիշողություններ կգրենք։ Ուրիշ ի՞նչ կարող է անել մեր մարդկային ապիկարությունը ամենազոր մահվան հանդեպ։ Սակայն այսօր, նրա մահվան առաջին տարեդարձին ես այս չեմ պատմելու, թե ինչ զգացմունքով էինք կապված մենք կյանքում ու ինչ օրեր անցկացրինք, ոչ էլ նրանից եմ խոսելու, թե ինչ եղավ նրա մահն ինձ համար, այլ հիշատտկելտ եմ մի երկու տարօրինակ դեպք։ Տարօրինակ եմ ասում, որովհետև սովորաբար ա<noinclude></noinclude> ts6flob9k37ne2pdrt6asg2jr5p096e 104 2997 345798 116434 2022-08-19T12:23:43Z Սվետա Աղասարյան 8131 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Սվետա Աղասարյան" /></noinclude>որպես գործիդ հազար անգամ ավելի թանկ էր որպես ընկեր, և ինչքան էլ շնորհալի լիներ որպես ստեղծտգործող, անհամեմատ ավելի բարձր էր որպես ստեղծագործություն։ Աստծո հազվադեպ հաշող ու պայծառ ստեղծագործություններից մինն էր նա։ {{Կենտրոն|ԵՐԵԿՎԱՆ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՎ ԱՅՍՕՐՎԱՆ ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ}} Նորից ոռնում է հին ծանոթ գույժը — «Տաճկաստանում կոտորում են հայերին»․․․ Նորից կոտորածի մռայլ մղձավանջը ծանրանում է մեր հոգնած սրտերին և Նորից ամենուրեք դալկանում է Արևելքի հին տառապյալը — հայ։ ժողովուրդը։ Ոմանք ասում են՝ սուտ է, կոտորած չկա։ Հայերի դատարկ սարսափն է միայն, որ աղաղակում է այդպես զարհուրելի։ Բայց մեր աշխարհքներին ու կիսավայրենի ժողովուրդներին ծանոթ մարդը ամենայն հեշտությամբ պետք է հավատա կոտորածին։ Եթե մինչև անգամ միայն սարսափն է գոռում այսօր, մի՞թե սարսափը դատարկ բան է, էն էլ սարսափելի երկրում ու սարսափելի ժողովուրդների մեջ։ էդ էն սարսափն է, որ աղաղակում է ամեն կոտորածից առաջ ի լուր աշխարհի։ Մի՛ ասեք, թե սուտ է և ապարդյուն ու թշվառ քաղաքականության մի՛ դիմեք անհույս ու շատ փորձված կողմերում։ Դիտեցեք հայոց պատմությանը, Կովկասի պատմությանը, Արևելքի պատմությանը — նրանք ձեզ կասեն, էդպես է եղել միշտ — սարսափ ու կոտորած, սարսափ ու կոտորած… իսկ վերջին դարերում սարսափի, կոտորածի հետ միաժամանակ կկարդաք, «ս. պատրիարքը գնաց մեծ եպարքոսի մոտ, նրան հավաստիացրին, որ արդեն կարգադրություն է եղած խաղաղությունը վերականգնելու և չարագործներին պատժելու, կամ թե չէ՝ պատրիարքը հրաժարական տվեց…» և դարձյալ սարսափ ու կոտորած, սարսափ ու կոտորած..․ ւտ<noinclude></noinclude> hjass55njx6w98ke119fqg88umzwcbk 104 3090 345802 202502 2022-08-19T12:57:03Z Սիմոնյան Կարեն 10661 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Սիմոնյան Կարեն" /></noinclude>հովիտում մեր անցյալ քաղաքական կյանքն է զարգացել ու անցել, մյուսի հովիտում մեր հին ու նոր կրոններն են ծաղկել, մեր ազգային սրբությունները, մեր ազգային դպրություն—գրականությո՛ւնը։ էջմիածնից թերևս ավելի հեշտ լինի դուրս անել հայ ժոդովրդին, քան թե Արաքսի ու Եփրատի հովիտներից։ Ահա էսօր էլ մեր աչքի առջև՝ տեսնում ենք, թե ինչպես մերթ ռուս զորքի հետ հայն է առաջ շարժվում ու լցվում Արևելյան Եփրատի կամ Արածանա հովիտը, Ալաշկերտի շրջանը, մերթ թուրքն ու քուրդն են լցվում թուրք զորքի հետ միասին։ Եվ հենց էս րոպեին, երբ գրում եմ էս տողերը, թուրք բանակն ու քրդական ալայները, որ մի քանի օր առաջ գազանաբար հոշոտեցին Զեթկանի, Մոլլա Սալեյմանի, Խաստուրի ե այլ .գյուղերի իրենց ձեռքն անցած հայ ժողովրդին, ռուս զորքի առջև նորից ետ քաշված երախներն արյունոտ, Ղլիջ-Գյադուկի բարձրությունները բռնած, նորից հանել են իրենց արյունակալած աչքերը ներքե, Եփրատի հովիտի վրա։ Էն հովիտի վրա, ուր հեթանոս հայը Վարդավառ ու Ծաղկազարդ պաշտեք Է իր Անահիտն ու Աստղիկը, իր Արամազդն ու Վահագնը. Էն հովիտի վրա, ուր հայ ժողովուրդը իր Մեծ Տրդատի հետ միասին մկրտվել Է Արածանու սուրբ ջրերում, քրիստոնեություն Է ընդունել, ու իր մկրտության տեղը տաճար Է կանգնել, ճակատին դրոշմել.— Ով կընկնի Էս վեմի վրա՝ կջախջախվի, իսկ ում վրա սա կընկնի՝ կհոսի ջրի պես։ Էն հովիտի վրա, ուր հայ ժողովուրդը դարերով ճակատ-ճակատի Է զարկել հին Պարս՛կաստանի ու Արևելքի բոլոր աշխարհակալների հետ։ ՛Էն հովիտի վրա, ուր փռված Է Ձիրավի դաշտը, որի վրա Էնքան ու Էնքան հաղթանակներով խոյացել են Արշակունիները, Բագրատունիները, Մամիկոնյաններն ու Արծրանիները։ Էն հովիտի վրա, որին շրջապատել են Ծաղկանց լեռները, Թարթողի շղթան, Նպատն ու Սուկավետը, որի վրա, իր ալևոր գլուխը մինչև երկինք բարձրացած՝ հսկում Է Ազատ Մասիսը։ Էն հովիտը շարունակ լցվել Է հայի արյունով ու արտասուքով, ավերակով ու դիակով։ 1878 թվին Էլ եղած հոծ հայությունը դուրս եկավ, գաղթեց ռուս զորքի հետ և միայն մի մասը նորից<noinclude></noinclude> 7j2nqoi624n1filuiwodvdhybft0avq 104 3101 345797 202506 2022-08-19T12:15:39Z Անահիտ Կիրանց 8165 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Անահիտ Կիրանց" /></noinclude>գլուխ Էլ կանգնած Է հայտնի գործիչներից ընտրված մի հասարակական մարմին–Մոսկվայի Հայկական Կոմիտեն։ Ռուսաց բանաստեղծներից, եթե չեմ սխալվում առաջինը Պոլոնսկին է եղել, ՝ որ ուշք է դարձրել Սայաթ-Նովայի վրա ու հիացել։ Պոլոնսկին հանգ(ուցյալ) Ախվերդյանի մոտիկ բարեկամը՝ թերևս ընկերն Է եղած։ Նրա մոտ Է տեսել Սայաթ-Նովայի երգերի տետրակը և, ծանոթանալով, 1851 թվականին «кавказ» թերթի 1—2-ում մի ոգևորված հոդված Է գրել, բնորոշել, գնահատել ու երգերից Էլ մի քանիսը թարգմանել։ Նրանից հետո Էլ են մի քանի անգամ ռուսերեն թարգմանել, բայց առաջին անգամն Է, որ պ. Բրյուսովը թարգմանում Է վարպետի ձեռքով՝ աշխատելով հաղթել գրեթե անհաղթելի արգելքների և՝ ինչպես Սայաթ-Նովայի, Էնպես Էլ Նահապետ Քուչակի երգերը տալ ռուսերեն, խորապես ճանաչելով նրանց մեծությունը և ինքնուր՛ույն շունչն ու երանգը, և նրանց գործերը անվանելով հայ ժ՛ողովրդի ազնվականության վկայական։ «Այո՛, ճշմարիտ Է՝ գեղեցիկ գրականությունը, իբրև հոգու պարզ ու կատարյալ արտահայտություն, ժողովուրդների անխարդախ վկայականն Է, և ինչքան բարձր Է գրականությունը, Էնքան բարձր վկայական Է մի ժողովրդի կուլտուրականության, բայց միաժամանակ նաև բարձր հոգեկան կապ Է ժողովուրդների մեջ։ Մենք ունեցել ենք Էդ բարձր վկայականը, բայց Էդ վկայականը մնացել Է մեր գրպանում, կարդացող չի եղել, դրա համար Էլ չունենք Էն մեծ փոխադարձ շաղկասյը ուրիշ ժողովուրդների հետ։ Մենք ենք միայն օտարների հանճարները ճանաչել, սիրել ու սրտով կապվել նրանց հետ, իսկ մեր ցեղի հանճարը ոչ ոք չի ճանաչել, դրա համար Էլ մեզ ոչ ոք չի գնահատել, չի սիրել ու հոգեպես չի կապվել մեզ հետ։ հոսքիս ամենասյերճախոս ապացույցը հենց ռուս ամսագրի Էս համարն Է, որի մեջ ռուս բանաստեղծը հրճվանքով Է նկատում, որ մեր երգիչներն Էլ են սավառնում են «եթերային բարձունքներում», ուր Հաֆիզն Է սավառնում։ Իսկ «եթերային բարձունքը» Էն երշանիկ աշխարհքն Է, որ բոլոր հայրենիքներն ու<noinclude></noinclude> 4v2tvh67kj6z9m78ptxe8u5du2gj2pp 104 3138 345801 116489 2022-08-19T12:45:34Z Անահիտ Կիրանց 8165 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Անահիտ Կիրանց" /></noinclude>վերջն էլ մեռնում է անժառանգ և մնում է մի սարի ծերի՝ երկար ժամանակ անթաղ ու անգերեզման… {{Կենտրոն|ԱՐԵՎԵԼՔԻ ՆՈՐ ԴԱՐԱԳԼՈՒԽԸ }} Ասիան ու Եվրոպան կամ, ուրիշ խոսքով, Արևելքն ու Արևմուտքը լոկ աշխարհագրական տերմիններ չեն, եղել տարբեր քաղաքակրթություններ ու աշխարհայացքներ։ Հազարավոր տարիների ընթացքում Էդ աշխարհներից ամեն մինը հանդես է բերել իր էս կամ էն գերազանց ուժը՝ իբրև իրեն ներկայացուցչությունը մյուսի հանդեպ։ Եվրոպա կամ Արևմուտք ասելով մի ժամանակ Հունաստան են հասկացել, նրանից հետո Հռոմ և կամ Բյուզանդիա, ի՛նչպես որ Ասիա, և հատկապես Արևմտյան Ասիա կամ Արևելք՝ երբեմն աբելոն կնշանակեր, երբեմն Ասորեստան, երբեմն Պարսկաստան և երբեմն արաբական խալիֆայություն։ Եվ մինչդեռ քրիստոնյա արևմուտքի ժոդովուրդները ժամանակի ընթացքում վեր են կենում հեգեմոնիայի դեմ ու ձգտում են հավասարակշռոիթյան, մյուս կողմը իսլսլամական արևելքը արաբական (|1ղփքփ4ւււտւէթյա1ւիո; հետո ընկնում Լ թուրքի գերիշխանությունրից հետո թուրքի գերիշխանության և 14-րդ դարից սկսած Թուրքիան հանդիսանում է արևելքի ներկայացուցչությունը արևմուտքի հանդեպ մինչև էսօր։ ԵՎ Բաբելոնից, Ասորեստանից, Պարսկաստանից ու արաբական իշխանությունից հետո Արևելքը երբեք չէր ունեցել էսքան վայրենի, եսքան անկուլտուր ու անարժան մի ներկայացուցչութիոն մինչև թուրքական գերիշխանությունը՝ Արևելքը, որ կրոններ էր տվել աշխարհքին, փիլիսոփայական միստեմներ, շատ մեծ բանաստեղծներ ու գիտություններ՝ մեծ Էլ հարգ ու հմայք ուներ և միշտ կենդանի ապրում Էր ավանդական խոսքը թե՝ Արևելքիցքից Է լույսը։ Թուրքական գերիշխանությունից հետո Արևելքը խավարն ու «բարբարոսությանը դարձան հոմանիշ հասկացողություններ։ նա ոչ միայն ինքը չստեղծագործեց ու ոչ մի հանճարեղ բան<noinclude></noinclude> 7kxkpjzhp14qi3gz7roxr1ha2zykzek 104 3314 345795 202650 2022-08-19T12:01:33Z Ալբերտ Սիմոնյան 11093 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ալբերտ Սիմոնյան" /></noinclude>մյուս կողմից՝ հայս հայտնում, որ Շիրվանգադեն կվարձատրվի ինչպես բարոյապես, այնպես էլ նյութապես, որի կարիքը մանավանղ նա զգում Է։ Հենց այս վերջին արտահայտությունն է, ՛որ դուր չի եկել Թ-ին։ {{Կենտրոն|ՍԻՐԵԼԻ ՇԻՐՎԱՆ (Էջ 126)}} Տպագրվել Է Հթ 1911, մայիսի 22, № 108: {{Կենտրոն|Արձան Խաչատուր Աբովյանին (Էջ 127)}} Տպագրվել Է «Հասկեր», 1911, № 5, Էջ 130—131 (անստորագիր)։ 1. Այս և նախորդ մեջբերումը տե՛ս «Վերք Հայաստանի» բ. գլուխ («Խաչատուր Աբովյանյւ երկերը», Մոսկվա, 1897, Էջ 100, 170): {{Կենտրոն|Գրական Ֆոնդ (էջ 128) }} Տպագրվել է Հթ,1911 հունիսի 4 № 119 1. 1911 թ. հունիսի 3-ին Հթ, № 118-ում Լեոն հանդես եկավ հայ տպագրության 400-ամյակին նվիրված «Համազգային հոբելյան» հոդվածով, ուր հիշեցնելով, որ առաջիկա 1912 թ. լրանում է հայերեն առաջին տպագիր գրքի՝ 1512 թ. վենետիկում հրատարակված «Պարզատումարի» չորսհարյուրամյակը, առաջարկում է նշել այն ինչպես հայրենիքում, այնպես էլ բոլոր գաղթօջախներում որպես համազգային հոբելյան։ {{Կենտրոն|ՊԱՏԱՍԽԱՆ պ. ԿԱՏՈՆԻՆ (էջ 180)}} Տպագրվել Է Հթ, 1911, հոկտեմբերի 9, № 222: 1. «Սուրհանդակ» թերթի հոկտեմբերի 8-ի № 408ում Կատոնը տպագրկ Է «Իմ պատասխանը Հ. Թումանյանին» հոդվածը, գրված՝ բանաստեղծի «Նամակ խմբագրության» (Հթ, 1911, № 220) դեմ, ուր նա դիմկլով Կատոնին բացատրություն Է պահանջում նրանից «Սուրհանդակի» 1911, հոկտեմբերի 8, № 406-ում տպագրած հոդվածի առթիվ։ 2. Ս. Զերքեզյան— ոեակցիոն հրապարակախոս, որը ատդրագրել Է Կատանք Կ. և Իրազեկ ծածկանուններով։ {{Կենտրոն|}}1912 {{Կենտրոն|}}«ՀԱ311Ց Պատմուրյուն» (էջ132) Տպագրվել Է Հթ, 1912, ապրիլի 7№ 71: {{Կենտրոն|}}447<noinclude></noinclude> h0gj94fiha1fz8z0hd314nxx73wd4f3 104 3350 345800 116548 2022-08-19T12:44:04Z Ալբերտ Սիմոնյան 11093 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Ալբերտ Սիմոնյան" /></noinclude>{{Կենտրոն|19 07 }} Անկեղծ չենք ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 55 Վիրավորական հարգանք ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 57 {{Կենտրոն|1908}} Հայոց նոր գրականության հիսնամյակը ․ . . 60 {{Կենտրոն|1909}} Ոչ-գրական ոչնչությունները քննադատ ․ ․ ․ . 62 Թյուրիմացության մութի մեջ ․ ․ ․ ․ ․ 70 Հոբելյանների դեմ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 74 Մեծ ցավը ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 75 {{Կենտրոն|1910}} Ձեվն ու հոգին . . . ․ ․ ․ ․ ․ ․ 79 Մի երկու խորհուրդ մեր գավառական մամուլին ․ ․ ․ ․ ․ 83 «Համլետի» չարչարանքի շաբաթը Թիֆլիսում . . . . . 85 Տխուր Գ. Վ.-ին . . . ․ ․ ․ ․ ․ 89 Հայի ոգին . . ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 90 Ուղղած «Վերք Հայաստանին».. ․ ․ ․ ․ ․ ․ 92 <<Մշակ»-ի պ. Գ. Վ-ին . . . . . . . . . 94 Թե ինչպես իմ «Անբախտ վաճառականները» դարձավ американская... 95 Լեզվական փոխառությունները ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 96 Կեղտոտ մամուլ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 99 Հայ ուսուցչի դատը . . ․ 100 Վռազ պատասխան պ. Ա. Մեղր յանին . . . . . ․ ․ 101 Ամսագրի կարիքը ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 105 Մեր մամուլն ու իր ընթերցողը ․ ․ ․ ․ ․ ․ 108 Ազգագրական գործը մեզանում ․ ․ ․ 109 Հայոց թատրոնի բացումը ․ . . . . . . ․ ․ 110 Ձար վերաբերմունք ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 111 Քաղաքականությունը և մենք . . ․ ․ ․ 112 Նորերի համար ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ 114 <Լ. Ն. Տոլստոյի մահվան առթիվ> . . . . . ․ ․ 116 Շիրվանզադեի հոբելյանը . . . ․ ․ ․ ․ ․ 118 Ամենքը միասին . ․ ․ ․ ․ ․ 120 {{Կենտրոն|1911}} Հայ գրողներին . . . ․ ․ ․ ․ ․ ․ 122 Գավառական երեկույթներ . . 128 Անցնենք տոնին . ․ ․ ․ ․ ․ 124 Զգույշ պետք է լինել . . . 125 Սիրելի Շիրվան . . ․ ․ ․ ․ ․ 126 Արձան Խաչատուր Աբովյանին . . ․ ․ 127<noinclude></noinclude> 5zkf8vgphm7qi428unnbprkeb2sjfav