Til kristin fólk á foldum her

Wikiheimild fowikisource https://fo.wikisource.org/wiki/Fors%C3%AD%C3%B0a MediaWiki 1.39.0-wmf.23 first-letter Miðil Serstakt Kjak Brúkari Brúkarakjak Wikiheimild Wikiheimild-kjak Mynd Myndakjak MediaWiki MediaWiki-kjak Fyrimynd Fyrimyndakjak Hjálp Hjálparkjak Bólkur Bólkakjak Page Page talk Index Index talk TimedText TimedText talk Module Module talk Gadget Gadget talk Gadget definition Gadget definition talk Til kristin fólk á foldum her 0 1950 3402 2353 2022-08-13T00:08:41Z Kwamikagami 2079 wikitext text/x-wiki Av [[w:Kvívíks Jógvan|Jógvan Dánialsson (Kvívíks Jógvan)]]. <poem> 1. Til kristin fólk á foldum her nú jóladagur gleði ber, tí Jesus læt seg føða. Maria moy í heim hann bar, og jólanátt hann føddur var, sum skriftin um man røða. Einglar syngja, tí alvísa Guði prísa, frið teir boða teim, sum Harrans náði skoða. 2. Brátt verðin gjørdist honum trong, ein krubba var hans fyrsta song og spjarrar vøgguklæði; hann átti ikki kongaslott, men fjósið tóktist honum gott, sum tó var sveinur frægi. Lítið ansast besti lutur, hægsti gudur, her av mongum. Jesus finst í høli trongum. 3. Í heimi her hann vaks til mans, so fáir góvu honum ans, men óvinir hann hevði; um síni tungu lívsins kor úttalaði hann hesi orð, tá hann á sinni segði: Villur revur holu eigur, fuglur reiður, eg ei náddi hvíla høvur mítt á kodda. 4. So lítið verðin unti tær, hvat skal hon tá væl unna mær, sum eri mikið minni? Nóg mikið lærusveini er, tú fylgir honum á hans ferð, um úti ella inni. Harri, lær meg tolin vera, glaður bera til mín enda tað, tú sjálvur mær vilt senda. </poem> ==Kelda== *[http://sang.fo/index.php?view=song&o=id&h=ASC&p=1&e=50&s=0&id=2122 Sang.fo] [[Bólkur:Jógvan Dánialsson]] [[Bólkur:Sangur]] a47w1h8ofjxnelf5cbaqz43a1nh1f3i Nú er tann stundin 0 2373 3395 2022-08-12T17:13:44Z RoarMorkoreHansen 2048 Stovnaði síðu við "1. Nú er tann stundin komin til handa á hesum landi, at vit skulu taka lógvatak saman máli til frama. 2. Illa er nú við Føroya máli vorðið, annaðhvørt orðið, ið nú berst av munni á munni av køllum og kvinnum, í útlendskum rennur. 3. Er tað ikki skomm, at várt móðurmál kæra so illa skal fara og burtur rekast sum avdeyðahundur og týnast so sundur? 4. Skulu vit nú aftur undir lúta sum áður fyri fúta! og taka mót treytu..." wikitext text/x-wiki 1. Nú er tann stundin komin til handa á hesum landi, at vit skulu taka lógvatak saman máli til frama. 2. Illa er nú við Føroya máli vorðið, annaðhvørt orðið, ið nú berst av munni á munni av køllum og kvinnum, í útlendskum rennur. 3. Er tað ikki skomm, at várt móðurmál kæra so illa skal fara og burtur rekast sum avdeyðahundur og týnast so sundur? 4. Skulu vit nú aftur undir lúta sum áður fyri fúta! og taka mót treytum, teir á okkum leggja; er slíkt fyri seggir? 5. Hoyr, latum okkum tó mót útlendskum ganga, tað sláa undir vanga; útnyrðingur skal tað av landinum føra - sum sápubløðra! 6. Latum tað kennast á okkara talu sum sól eftir æli, at burtur er rikin tann fremmandi arvi; lat tað vera starvið! 7. At fremja ta sak latum oss allar royna, bæði moyggjar og sveinar, í kirkju, á ting seta málið við gleði; til tess leggið megi. 8. Teir edilingar av Noregi troddu, tá ið Haraldur ráddi, og ei vildu lúta undir hansara hondum, men stýrdu frá londum. 9. Á Føroya landi teir fótinum festu, teir garparnir reystu, so fríir sum villini fuglar við gaman livdu teir saman. 10. Enn kann tað teljast á okkara ennum, hvaðan rótin rennur, frá hjartanum sama blóð streymar við stinni, sum í Noregi á sinni. 11. Latum okkum minnast, so leingi vit anda, hvar vøggan mundi standa; minnast á gávuna, teir okkum góvu: norðanmáls ljóðið. 12. Ein kvistur spretti av góðum runni, gekk tó ei á lunni; av norrønu tungu rann Føroya málið so hart sum stálið. 13. Um fornkempur nú vildu vitjað aftur, vit kundu staðið fattir og svarað, at aftur hevði fingið ljóðið tað málið, teir góvu. 14. Tí um enn tað einaferð var so vorðið, tað var rikið frá borði, og hoyrdist ei uttan í einumhvørjum skoti, var illa brotið, 15. so hevði tað nú aftur yvirlutan fingið í kirkju, á tingi, í hvørjum føroyingi tá tyntist fyri degi, øðrar skulvu av gleði. 16. Tá skuldu teir okkum so vinaliga tey orðini siga: “Takk, synir og døtur! Tit arvin ei gloymdu, men trúliga goymdu.” 17. Hvílið tit kvirrir, fornir abbar, Noregis kappar; Føroyingar ei ta skomm skulu eiga úr ætt at bregða. amk5kukfdtv71vwr29zu1jolmdmqbii 3396 3395 2022-08-12T17:16:11Z RoarMorkoreHansen 2048 wikitext text/x-wiki 1. Nú er tann stundin komin til handa á hesum landi, at vit skulu taka lógvatak saman máli til frama. 2. Illa er nú við Føroya máli vorðið, annaðhvørt orðið, ið nú berst av munni á munni av køllum og kvinnum, í útlendskum rennur. 3. Er tað ikki skomm, at várt móðurmál kæra so illa skal fara og burtur rekast sum avdeyðahundur og týnast so sundur? 4. Skulu vit nú aftur undir lúta sum áður fyri fúta! og taka mót treytum, teir á okkum leggja; er slíkt fyri seggir? 5. Hoyr, latum okkum tó mót útlendskum ganga, tað sláa undir vanga; útnyrðingur skal tað av landinum føra - sum sápubløðra! 6. Latum tað kennast á okkara talu sum sól eftir æli, at burtur er rikin tann fremmandi arvi; lat tað vera starvið! 7. At fremja ta sak latum oss allar royna, bæði moyggjar og sveinar, í kirkju, á ting seta málið við gleði; til tess leggið megi. 8. Teir edilingar av Noregi troddu, tá ið Haraldur ráddi, og ei vildu lúta undir hansara hondum, men stýrdu frá londum. 9. Á Føroya landi teir fótinum festu, teir garparnir reystu, so fríir sum villini fuglar við gaman livdu teir saman. 10. Enn kann tað teljast á okkara ennum, hvaðan rótin rennur, frá hjartanum sama blóð streymar við stinni, sum í Noregi á sinni. 11. Latum okkum minnast, so leingi vit anda, hvar vøggan mundi standa; minnast á gávuna, teir okkum góvu: norðanmáls ljóðið. 12. Ein kvistur spretti av góðum runni, gekk tó ei á lunni; av norrønu tungu rann Føroya málið so hart sum stálið. 13. Um fornkempur nú vildu vitjað aftur, vit kundu staðið fattir og svarað, at aftur hevði fingið ljóðið tað málið, teir góvu. 14. Tí um enn tað einaferð var so vorðið, tað var rikið frá borði, og hoyrdist ei uttan í einumhvørjum skoti, var illa brotið, 15. so hevði tað nú aftur yvirlutan fingið í kirkju, á tingi, í hvørjum føroyingi tá tyntist fyri degi, øðrar skulvu av gleði. 16. Tá skuldu teir okkum so vinaliga tey orðini siga: “Takk, synir og døtur! Tit arvin ei gloymdu, men trúliga goymdu.” 17. Hvílið tit kvirrir, fornir abbar, Noregis kappar; Føroyingar ei ta skomm skulu eiga úr ætt at bregða. f55k5hf3e7383phgxl7bffco4jqaahj 3397 3396 2022-08-12T17:16:32Z RoarMorkoreHansen 2048 wikitext text/x-wiki # 1. Nú er tann stundin komin til handa # á hesum landi, # at vit skulu taka lógvatak saman # máli til frama. # # 2. Illa er nú við Føroya máli vorðið, # annaðhvørt orðið, # ið nú berst av munni á munni av køllum og kvinnum, # í útlendskum rennur. # # 3. Er tað ikki skomm, at várt móðurmál kæra # so illa skal fara # og burtur rekast sum avdeyðahundur # og týnast so sundur? # # 4. Skulu vit nú aftur undir lúta # sum áður fyri fúta! # og taka mót treytum, teir á okkum leggja; # er slíkt fyri seggir? # # 5. Hoyr, latum okkum tó mót útlendskum ganga, # tað sláa undir vanga; # útnyrðingur skal tað av landinum føra # - sum sápubløðra! # # 6. Latum tað kennast á okkara talu # sum sól eftir æli, # at burtur er rikin tann fremmandi arvi; # lat tað vera starvið! # # 7. At fremja ta sak latum oss allar royna, # bæði moyggjar og sveinar, # í kirkju, á ting seta málið við gleði; # til tess leggið megi. # # 8. Teir edilingar av Noregi troddu, # tá ið Haraldur ráddi, # og ei vildu lúta undir hansara hondum, # men stýrdu frá londum. # # 9. Á Føroya landi teir fótinum festu, # teir garparnir reystu, # so fríir sum villini fuglar við gaman # livdu teir saman. # # 10. Enn kann tað teljast á okkara ennum, # hvaðan rótin rennur, # frá hjartanum sama blóð streymar við stinni, # sum í Noregi á sinni. # # 11. Latum okkum minnast, so leingi vit anda, # hvar vøggan mundi standa; # minnast á gávuna, teir okkum góvu: # norðanmáls ljóðið. # # 12. Ein kvistur spretti av góðum runni, # gekk tó ei á lunni; # av norrønu tungu rann Føroya málið # so hart sum stálið. # # 13. Um fornkempur nú vildu vitjað aftur, # vit kundu staðið fattir # og svarað, at aftur hevði fingið ljóðið # tað málið, teir góvu. # # 14. Tí um enn tað einaferð var so vorðið, # tað var rikið frá borði, # og hoyrdist ei uttan í einumhvørjum skoti, # var illa brotið, # # 15. so hevði tað nú aftur yvirlutan fingið # í kirkju, á tingi, # í hvørjum føroyingi tá tyntist fyri degi, # øðrar skulvu av gleði. # # 16. Tá skuldu teir okkum so vinaliga # tey orðini siga: # “Takk, synir og døtur! Tit arvin ei gloymdu, # men trúliga goymdu.” # # 17. Hvílið tit kvirrir, fornir abbar, # Noregis kappar; # Føroyingar ei ta skomm skulu eiga # úr ætt at bregða. l81175ogxfy6zrunvo8xf2019s4fisi 3398 3397 2022-08-12T17:17:52Z RoarMorkoreHansen 2048 wikitext text/x-wiki *1. Nú er tann stundin komin til handa á hesum landi, at vit skulu taka lógvatak saman máli til frama. *2. Illa er nú við Føroya máli vorðið, annaðhvørt orðið, ið nú berst av munni á munni av køllum og kvinnum, í útlendskum rennur. *3. Er tað ikki skomm, at várt móðurmál kæra so illa skal fara og burtur rekast sum avdeyðahundur og týnast so sundur? *4. Skulu vit nú aftur undir lúta sum áður fyri fúta! og taka mót treytum, teir á okkum leggja; er slíkt fyri seggir? *5. Hoyr, latum okkum tó mót útlendskum ganga, tað sláa undir vanga; útnyrðingur skal tað av landinum føra - sum sápubløðra! *6. Latum tað kennast á okkara talu sum sól eftir æli, at burtur er rikin tann fremmandi arvi; lat tað vera starvið! 7. At fremja ta sak latum oss allar royna, bæði moyggjar og sveinar, í kirkju, á ting seta málið við gleði; til tess leggið megi. 8. Teir edilingar av Noregi troddu, tá ið Haraldur ráddi, og ei vildu lúta undir hansara hondum, men stýrdu frá londum. 9. Á Føroya landi teir fótinum festu, teir garparnir reystu, so fríir sum villini fuglar við gaman livdu teir saman. 10. Enn kann tað teljast á okkara ennum, hvaðan rótin rennur, frá hjartanum sama blóð streymar við stinni, sum í Noregi á sinni. 11. Latum okkum minnast, so leingi vit anda, hvar vøggan mundi standa; minnast á gávuna, teir okkum góvu: norðanmáls ljóðið. 12. Ein kvistur spretti av góðum runni, gekk tó ei á lunni; av norrønu tungu rann Føroya málið so hart sum stálið. 13. Um fornkempur nú vildu vitjað aftur, vit kundu staðið fattir og svarað, at aftur hevði fingið ljóðið tað málið, teir góvu. 14. Tí um enn tað einaferð var so vorðið, tað var rikið frá borði, og hoyrdist ei uttan í einumhvørjum skoti, var illa brotið, 15. so hevði tað nú aftur yvirlutan fingið í kirkju, á tingi, í hvørjum føroyingi tá tyntist fyri degi, øðrar skulvu av gleði. 16. Tá skuldu teir okkum so vinaliga tey orðini siga: “Takk, synir og døtur! Tit arvin ei gloymdu, men trúliga goymdu.” 17. Hvílið tit kvirrir, fornir abbar, Noregis kappar; Føroyingar ei ta skomm skulu eiga úr ætt at bregða. b3z0iszj51gwn8vniubpu2z0ma0j1zx 3399 3398 2022-08-12T17:18:04Z RoarMorkoreHansen 2048 wikitext text/x-wiki *1. Nú er tann stundin komin til handa á hesum landi, at vit skulu taka lógvatak saman máli til frama. *2. Illa er nú við Føroya máli vorðið, annaðhvørt orðið, ið nú berst av munni á munni av køllum og kvinnum, í útlendskum rennur. *3. Er tað ikki skomm, at várt móðurmál kæra so illa skal fara og burtur rekast sum avdeyðahundur og týnast so sundur? *4. Skulu vit nú aftur undir lúta sum áður fyri fúta! og taka mót treytum, teir á okkum leggja; er slíkt fyri seggir? # Hoyr, latum okkum tó mót útlendskum ganga, tað sláa undir vanga; útnyrðingur skal tað av landinum føra - sum sápubløðra! *6. Latum tað kennast á okkara talu sum sól eftir æli, at burtur er rikin tann fremmandi arvi; lat tað vera starvið! 7. At fremja ta sak latum oss allar royna, bæði moyggjar og sveinar, í kirkju, á ting seta málið við gleði; til tess leggið megi. 8. Teir edilingar av Noregi troddu, tá ið Haraldur ráddi, og ei vildu lúta undir hansara hondum, men stýrdu frá londum. 9. Á Føroya landi teir fótinum festu, teir garparnir reystu, so fríir sum villini fuglar við gaman livdu teir saman. 10. Enn kann tað teljast á okkara ennum, hvaðan rótin rennur, frá hjartanum sama blóð streymar við stinni, sum í Noregi á sinni. 11. Latum okkum minnast, so leingi vit anda, hvar vøggan mundi standa; minnast á gávuna, teir okkum góvu: norðanmáls ljóðið. 12. Ein kvistur spretti av góðum runni, gekk tó ei á lunni; av norrønu tungu rann Føroya málið so hart sum stálið. 13. Um fornkempur nú vildu vitjað aftur, vit kundu staðið fattir og svarað, at aftur hevði fingið ljóðið tað málið, teir góvu. 14. Tí um enn tað einaferð var so vorðið, tað var rikið frá borði, og hoyrdist ei uttan í einumhvørjum skoti, var illa brotið, 15. so hevði tað nú aftur yvirlutan fingið í kirkju, á tingi, í hvørjum føroyingi tá tyntist fyri degi, øðrar skulvu av gleði. 16. Tá skuldu teir okkum so vinaliga tey orðini siga: “Takk, synir og døtur! Tit arvin ei gloymdu, men trúliga goymdu.” 17. Hvílið tit kvirrir, fornir abbar, Noregis kappar; Føroyingar ei ta skomm skulu eiga úr ætt at bregða. ju7x3lthp7bi7dxkfog540zajlsy5ty 3400 3399 2022-08-12T17:20:47Z RoarMorkoreHansen 2048 wikitext text/x-wiki # Nú er tann stundin komin til handa á hesum landi, at vit skulu taka lógvatak saman máli til frama. # Illa er nú við Føroya máli vorðið, annaðhvørt orðið, ið nú berst av munni á munni av køllum og kvinnum, í útlendskum rennur. # Er tað ikki skomm, at várt móðurmál kæra so illa skal fara og burtur rekast sum avdeyðahundur og týnast so sundur? # Skulu vit nú aftur undir lúta sum áður fyri fúta! og taka mót treytum, teir á okkum leggja; er slíkt fyri seggir? # Hoyr, latum okkum tó mót útlendskum ganga, tað sláa undir vanga; útnyrðingur skal tað av landinum føra - sum sápubløðra! # Latum tað kennast á okkara talu sum sól eftir æli, at burtur er rikin tann fremmandi arvi; lat tað vera starvið! # At fremja ta sak latum oss allar royna, bæði moyggjar og sveinar, í kirkju, á ting seta málið við gleði; til tess leggið megi. # Teir edilingar av Noregi troddu, tá ið Haraldur ráddi, og ei vildu lúta undir hansara hondum, men stýrdu frá londum. # Á Føroya landi teir fótinum festu, teir garparnir reystu, so fríir sum villini fuglar við gaman livdu teir saman. # Enn kann tað teljast á okkara ennum, hvaðan rótin rennur, frá hjartanum sama blóð streymar við stinni, sum í Noregi á sinni. # Latum okkum minnast, so leingi vit anda, hvar vøggan mundi standa; minnast á gávuna, teir okkum góvu: norðanmáls ljóðið. # Ein kvistur spretti av góðum runni, gekk tó ei á lunni; av norrønu tungu rann Føroya málið so hart sum stálið. # Um fornkempur nú vildu vitjað aftur, vit kundu staðið fattir og svarað, at aftur hevði fingið ljóðið tað málið, teir góvu. # Tí um enn tað einaferð var so vorðið, tað var rikið frá borði, og hoyrdist ei uttan í einumhvørjum skoti, var illa brotið, # so hevði tað nú aftur yvirlutan fingið í kirkju, á tingi, í hvørjum føroyingi tá tyntist fyri degi, øðrar skulvu av gleði. # Tá skuldu teir okkum so vinaliga tey orðini siga: “Takk, synir og døtur! Tit arvin ei gloymdu, men trúliga goymdu.” # Hvílið tit kvirrir, fornir abbar, Noregis kappar; Føroyingar ei ta skomm skulu eiga úr ætt at bregða. sfhc6v0gbmrfb3vjzg4j8k6xc78plzh Rithøvundur:Jógvan Dánialsson 0 2374 3401 2022-08-13T00:07:33Z Kwamikagami 2079 Víðaristillaði síðuna til [[Kvívíks Jógvan]] wikitext text/x-wiki #REDIRECT [[Kvívíks Jógvan]] l6eb03ssun67rfxogqlp2x385y8egkz 3403 3401 2022-08-13T00:09:01Z Kwamikagami 2079 Removed redirect to [[Kvívíks Jógvan]] wikitext text/x-wiki {{delete}} 35r2j9t4ectnt1cmb7mlgcqvwz6h5k6