Vikifontaro eowikisource https://eo.wikisource.org/wiki/Vikifontaro:%C4%88efpa%C4%9Do MediaWiki 1.39.0-wmf.21 first-letter Aŭdvidaĵo Specialaĵo Diskuto Uzanto Uzanto-Diskuto Vikifontaro Vikifontaro diskuto Dosiero Dosiero-Diskuto MediaWiki MediaWiki-Diskuto Ŝablono Ŝablono-Diskuto Helpo Helpo-Diskuto Kategorio Kategorio-Diskuto Aŭtoro Aŭtoro-Diskuto Paĝo Paĝo-Diskuto Indekso Indekso-Diskuto TimedText TimedText talk Modulo Modulo-Diskuto Gadget Gadget talk Gadget definition Gadget definition talk 104 15263 62742 57796 2022-07-22T00:03:57Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Lepticed7" />{{rh|6|{{sc|abato prévost}}|}}</noinclude>''{{Vdf|kvietiĝas|malkvietiĝas}}. Ili rapidis for de siaj domoj, kaj alkuris are al malluksa gastejo, antaŭ kies pordo staris du kovritaj ĉaretoj. La ĉevaloj, kiuj estis ankoraŭ jungitaj kaj kiuj ŝajnis premegitaj de laceco kaj de varmeco, montris, ke tiuj du veturiloj estis alvenintaj nur de nelonge. Mi haltis momente por min informi pri la kaŭzo de tiu tumulto; sed min malmulte sciigis la scivola popolamaso, kiu neniel atentis al miaj demandoj, kaj ĉiam antaŭeniris al la gastejo, dum ĉiuj sin interpuŝis unu la alian kun multe da konfuzo. Fine, ĉar pafarkisto vestite de banduliero kaj havante musketon sur la ŝultro, aperis sur la sojlo de la pordo, mi per signo de mano lin venigis al mi. Mi petis de li, ke li al mi konigu la motivon de tiu puŝegado.'' ''« Negravaĵo, sinjoro, li diris: dekduo da ĝojovirinoj, kiujn mi kondukas kun miaj kunuloj ĝis Havre-de-Grâce<ref>Elparolu: ''Havr’-de-Gras’''.</ref>, kie ni ilin enŝipigos al Ameriko. Kelkaj inter ili estas beletaj; kaj kredeble tio ekscitas la scivolecon de tiuj bonaj vilaĝanoj. »'' ''Mi estus transen irinta post tiu klarigo, se min ne estus haltigintaj ekkrioj de maljunulino, kiu eliris el la gastejo, plektante manojn kaj kriante, ke tio estas barbaraĵo, abomenaĵo, kompatindaĵo.'' ''« Kio do okazas? mi diris al ŝi.'' ''— Ha! sinjoro, eniru, ŝi respondis, kaj vidu ĉu tiu vidaĵo ne estas kapabla fendi koron. »'' ''La scivolo min malsuprenirigis el mia ĉevalo, kiun mi lasis al mia ĉevalzorgisto. Mi malfacile eniris, borante la popolamason, kaj mi vids efektive ion sufiĉe kortuŝantan.'' ''Inter la dekdu knabinoj, kiuj estis katenitaj sesope per mezo de l’ korpo, unu vidiĝis, kies mieno kaj''<noinclude><references/></noinclude> 1d77uplaqxlbb7mo6ykgg26id16r89r 104 15264 62741 47618 2022-07-22T00:02:39Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Lepticed7" />{{rh|188|{{sc|abato prévost}}|}}</noinclude>en mian koron, komencas produkti fruktojn, pri kiuj li estos baldaŭ kontenta. Li certigis, ke tiel dolĉa certigo donis al li kompensaĵon por ĉiuj laciĝoj de lia vojaĝo. Ni pasigis kune du monatojn en nova Orléans, atendante la alvenon de ŝipoj de Francujo; kaj fine, nin metinte sur maron, ni prenis teron antaŭ dekkvin tagoj ĉe Havre-de-Grâce. Alveninte, mi skribis al mia familio. Mi sciis per la respondo de mia pli maljuna frato malĝojan novaĵon pri la morto de mia patro, al kiu mi tro rajte tremas, ke miaj konduteraroj estas kunhelpintaj. Ĉar vento estis favora por trafi Calais’on, mi tuj enŝipiĝis, intencante aliri, je kelkaj mejloj for de tiu urbo, al ĝentilhomo de mia parencaro, ĉe kiu mia frato al mi skribas, ke li devas atendi mian alvenon. »<noinclude><references/></noinclude> j9843cvvth2iymdjh7eyltzf1n3b30z 104 15270 62734 62247 2022-07-21T23:59:03Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Taba1964" />{{rh|106|{{sc|abato prévost}}|}}</noinclude>mi povu atendi facile pli bonan fortunon, kiu ŝajne ne povis manki, ĉu per miaj naturaj rajtoj, ĉu per rimedoj de ludo. Pro tio, dum unuaj semajnoj, mi pensis nur ĝui mian situacion; kaj, pro forto de honoro same kiel pro restaĵo de timado al polico, de tago al tago mi prokrastis rekomenci miajn rilatojn kun la kunligitoj de la hotelo de T…: mi min kontentigis, ludante en malpli malbonfamaj kunvenejoj, en kiuj favoro de l’sorto ebligis, ke mi ne bezonu min humiligi ĝis helpado de industrio. Mi pasigis en urbo parton de tagmezo, kaj mi revenis vespermanĝi en Chaillot, tre ofte akompanita de sinjoro de T…, kies amikeco por ni pligrandiĝis de tago al tago. Manon trovis rimedojn kontraŭ enuo. Ŝi socialligiĝis en najbareco kun kelkaj junaj fraŭlinoj, kiujn printempo alkondukis en tiun lokon. Promenado kaj malgrandaj ekzercoj, taŭgaj por ilia sekso, faris sinsekve ilian okupadon. Ludado, kies limojn ili reguligis, liveris monsumon por pagi veturilon. Ili iris en Boulogne’an<ref>Elparolu: ''Bulonj’''.</ref> arbaron por spiri aeron: kaj en vespero, kiam mi revenis, mi retrovis Manon’on pli belan, pli kontentan, pli pasiplenan, ol iam ajn ŝi estis. Tamen altiĝis kelkaj nuboj, kiuj ŝajnis minaci la konstruaĵon de mia feliĉeco. Sed ili malkonfuze vaporiĝis; kaj la petola humoro de Manon igis la finon tiel komika, ke mi trovas ankoraŭ dolĉecon en memoro, kiu al mi prezentas ŝian amemon kaj la agrablecon de ŝia spirito. La sola servisto, kiu faris nian servistaron, iam min prenis aparte por diri, kun multe da embaraso, ke li havas tre gravan sekreton por konigi al mi. Mi lin<noinclude><references/></noinclude> 0y4goq3q3ehrnfzqyysff60dzamukbp 104 15271 62739 62248 2022-07-22T00:01:40Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Taba1964" />{{rh||{{sc|manon lescaut}}|107}}</noinclude>kuraĝigis, ke li parolu libere. Post kelkaj ŝanceliĝoj, li komprenigis al mi, ke fremda sinjorego ŝajnis kaptita de granda amo al fraŭlino Manon. La konfuzo de mia sango sin sentigis en ĉiuj miaj vejnoj. « Ĉu ŝi sentas samon al li? mi interrompis pli rapide, ol ebligis prudento por min sciigi. » Mia eksciteco lin timigis. Li respondis kun mieno maltrankvila, ke lia sagaceco ne iris tiel malproksimen: sed, rimarkinte, ke de kelkaj tagoj tiu fremdulo venas senmanke en Boulogne’an arbaron, ke li malsupreniras el sia karoso kaj eniras sola en flankan aleon, ŝajnante serĉi okazon por vidi aŭ renkonti la fraŭlinon, li havis ideon, sin kunligi kun liaj servistoj, por ekscii de ili la nomon de ilia mastro, kun kiu ili agas kiel kun itala princo, kaj ke ili mem suspektis ian aman aventuron: li ne povis ricevi aliajn sciigojn, li aldonis tremante, tial ke la princo tiam estis elirinta el arbaro, kaj alpaŝinte al li senfierece, estis petinta de li lian nomon; poste, kvazaŭ li estus diveninta, ke li partoprenas nian servistaron, li lin gratulis, ke li apartenas al la plej ĉarmoplena persono de la tuta mondo. Mi malpacience atendis la sekvon de tiu rakonto. Li ĝin finis per timoplenaj senkulpigoj, kiuj, laŭ mia opinio, nur estis kaŭzitaj de miaj malprudentaj agitaĵoj. Vane mi lin instigis, ke li daŭrigu, nenion kaŝante. Li al mi certigis, ke li scias nenion plu, kaj ke, ĉar tio, kion li al mi ekrakontis, estis okazinta dum la antaŭa tago, li ne estis revidinta la servitojn de l’princo. Mi lin kuraĝigis ne nur per laŭdoj, sed plie per grava rekompenco: kaj, ne montrante eĉ la plej malgrandan malfidon al Manon, mi al li rekomendis per plej trankvila tono, ke li observu ĉiujn klopodojn de la fremdulo. Funde lia teruro lasis en mi kruelajn dubojn. Eble ĝi estis kaŭzo, ke li silentis pri parto de vero. Tamen<noinclude><references/></noinclude> jkvdb657g3raffq6r6cp3yqw6tvalgp 104 15272 62738 60450 2022-07-22T00:01:01Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Taba1964" />{{rh||{{sc|manon lescaut}}|103}}</noinclude>tuje, se li volas havi komplezon halti kun mi momente ĉe iaj komercistoj. Mi ne scias, ĉu li kredis, ke mi faris tiun proponon, por interesigi lian malavarecon, aŭ se tio devenis de simpla ekmovo de bela animo, sed, konsentinte eliri tuje, li min kondukis al la komercistoj, kiuj provizis lian hejmon: li elektigis de mi kelkajn teksaĵojn pli superajn valore ol tion, kion mi intencis fari; kaj kiam mi min preparis pagi, li absolute malpermesis, ke vendisto ricevu de mi eĉ unu moneron. Tiu ĝentilaĵo estis farita tiel afable, ke mi kredis povi frofiti tion senhonte. Ni prenis kune la vojon al Chaillot, en kiun mi alvenis kun malpli da maltrankvileco, ol kiam mi estis elirinta. » ''Ĉar la kavaliro des Grieux estis uzinta pli ol unu horon por fari tiun rakonton, mi petis de li, ke li iom ripozu kaj kun ni sociiĝu en la vespermanĝo. Nia atento opiniigis al li, ke ni estis aŭskultintaj lin plezure. Li certigis, ke ni trovos ion ankoraŭ pli interesan en la sekvo de lia historio: kaj kiam ni estis finintaj la vespermanĝon, li daŭrigis laŭ tiuj terminoj:''<noinclude><references/></noinclude> sbpqnngw102pcnnl3ltozxu8fm1rpdu 104 15274 62735 62249 2022-07-21T23:59:25Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Taba1964" />{{rh|108|{{sc|abato prévost}}|}}</noinclude>post kelkaj pripensoj, min tiel forlasis miaj timadoj, ke mi sentis bedaŭron, ĉar mi estis doninta tiun signon de malforteco. Mi ne povis fari al Manon krimon, ke ŝi estas amata. Tre verŝajne ŝi ne konis sian triumfon: kaj kian vivon mi havos, se mi estas kapabla malfermi tiel facile al ĵaluzeco la enirejon de mia koro? La morgaŭan tagon mi revenis Parizon, havante nenian projekton krom rapidigi la progreson de mia fortuno, ludante pli gravajn monsumojn, por ke, estante pli riĉa, mi povu sen malfacileco forlasi Chaillot’on, tuj kiam io ajn min maltrankviligos. Vespere mi eksciis nenion kapablan malutili al mia ripozo. La fremdulo estis reveninta en Boulogne’an arbaron: kaj kredante sin rajtigita, per tio, kio okazis en antaŭtago, alpaŝi al mia konfidenciulo, li parolis al li pri sia amo, sed laŭ terminoj, kiuj konjektis nenian konsenton kun Manon. Li lin demandis pri mil detaloj. Fine li provis lin interesi al siaj projektoj, promesante gravegan rekompencon; kaj eltirinte leteron, kiun li tenis preta, vane al li proponis kelkajn luidorojn, por ke li ĝin donu al sia mastrino. Du tagoj pasis sen alia okazintaĵo. La tria estis pli ventega. Mi eksciis, revenante el urbo iom malfrue, ke Manon, dum sia promenado, sin disigis momente for de siaj kunulinoj, kaj ke, ĉar la fremdulo, kiu ŝin sekvis laŭ malgrande interspaco, alproksimiĝis al ŝi post signo farita de ŝi, ŝi al li donis leteron, kiun li ricevis kun ĝojoplenaj elmontroj. Sed li havis tempon ilin montri, nur kisante la literojn, ĉar tuje ŝi estis forkurinta. Sed ŝi ŝajnis eksterordinare ĝoja dum restaĵo de l’ tago; kaj de kiam ŝi estis veninta hejmen, tiu humoro ne ŝin forlasis. Kompreneble mi tremetis je ĉia vorto. « Ĉu vi estas certa, mi diris malĝoje al mia servisto, ke viaj okuloj vin ne erarigis? »<noinclude><references/></noinclude> k6cjr7i7fa9y5vpr5m61lajgebhmns2 104 15275 62740 62250 2022-07-22T00:01:57Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Taba1964" />{{rh||{{sc|manon lescaut}}|109}}</noinclude><nowiki /> Li prenis ateste ĉielon pri sia bonfido. Mi ne scias al kio la turmentoj de mia koro min estus fortirintaj, se Manon, kiu aŭdis min revenantan, ne estus alkurinta al mi kun ŝajno de malpacienco kaj plendoj pro mia malrapideco. Ŝi ne atendis mian respondon por min premi per karesoj; sed kiam ŝi vidis sin solan kun mi, ŝi min fortege riproĉis, ke mi kutimas reveni tiel malfrue. Ĉar mia silento al ŝi lasis liberecon por daŭrigi, ŝi diris, ke de tri semajnoj mi ne pasigis tagon tutan kun ŝi; ke ŝi ne povas toleri tiel longajn forestadon; ke ŝi petas almenaŭ unu tagon de tempo al tempo, kaj ke morgaŭ ŝi volas min vidi apud ŝi de mateno ĝis vespero. « Mi ĉeestos tie ĉi, ne dubu pri tio, mi respondis per tono iom kolereta. » Ŝi ne ŝajnis multe atenti mian ĉagrenon; kaj en ekmovo de ĝojo, kiu efektive ŝajnis al mi strange vivega, ŝi faris mil plaĉindajn pentraĵojn pri la maniero laŭ kiu ŝi pasigis tagon. « Stranga knabino, mi diris al mi mem: kion mi devas atendi de tia komenco? » La aventuro de nua unua disigo revenis en mian spiriton. Tamen mi kredis vidi en la fundo de ŝia ĝojo kaj de ŝiaj karesoj signojn de vereco, kiuj akordiĝis kun ŝajnoj. Ne estis malfacile al mi alĵeti la malĝojecon, kontraŭ kiu mi ne povis min defendi dum vespermanĝo, sur malgajnon, kiun mi estis farinta en la ludado. Mi konsideris kiel tre profitplene por mi, ke la ideo ne forlasi Chaillot’on dum sekvanta tago estu deveninta de ŝi mem. Tio al mi gajnigis tempon por miaj decidoj. Mia ĉeesto forigis ĉiuspecajn timadojn por la morgaŭo: kaj se mi rimarkos nenion, kiu min devigos eksplodigi miajn eltrovojn, mi jam estis decidinta, ke en la posta tago<noinclude><references/></noinclude> cgglwf1t7dzvoj155d08impyrrxref8 104 15295 62736 47705 2022-07-21T23:59:51Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Lepticed7" />{{rh|110|{{sc|abato prévost}}|}}</noinclude>mi transportos mian loĝejon en urbon, en kvartalon, en kiu mi havos nenian konatiĝon kun princoj. Tiu aranĝo al mi igis pasigi nokton pli trankvilan: sed ĝi ne demetis de mi la doloron, ke mi estu rajtigita tremi por ia nova malfideleco. Kiam mi vekiĝis, Manon al mi anoncis, ke, kvankam mi pasigos tagon en mia apartamento, tamen ŝi pretendas, ke pro tio mi ne havu ŝajnon pli malordigitan ol kutime, kaj ke ŝi volas, ke miaj haroj estu preparitaj de ŝia propra mano. Ili estis tre belaj. Tio estas amuzo, kiun kelkafoje ŝi donis al si. Sed ŝi alportis pli da zorgoj, ol mi neniam ŝin vidis fari en tiu okupado. Por ŝin kontentigi mi estis devigita sidiĝi antaŭ ŝian tualettablon kaj toleri ĉiujn malgrandajn serĉadojn, kiujn ŝi provis por min plibeligi. Dum ŝi laboradis, ofte ŝi turnigis mian vizaĝon al si: kaj apogante siajn ambaŭ manojn sur miajn ŝultrojn, ŝi min rigardis kun avida scivoleco. Poste montrinte sian kontenton per unu aŭ du kisadoj, ŝi reprenigis de mi mian staton por daŭrigi sian agon. Tiu petolaĵo min okupis ĝis horo de tagmanĝo. La fervoro, per kiu ŝi tion faris, ŝajnis al mi tiel natura, kaj ŝia gajeco tiel malmute odoris artifikon ke, ne povante akordigi ŝajnojn tiel konstantajn kun projekto de nigra perfido, pli ol unu fojon mi estis tentita malfermi al ŝi mian koron, kaj min liberigi el ŝarĝo, kiu komencis min pezi. Sed ĉiumomente mi esperis, ke tiu malfermigo venos de ŝi, kaj antaŭtempe mi faris al mi pri tio feliĉegan triumfon. Ni reeniris en ŝian tualetejon. Ŝi ekreordigis miajn harojn; kaj pro komplezo mi estis cedanta al ĉiuj ŝiaj voladoj, kiam oni venis nin averti, ke la princo de… petas por ŝin vidi. Tiu nomo min varmigis ĝis kolero. « kion do? mi ekkriis, ŝin repuŝante, kiu? kia princo? »<noinclude><references/></noinclude> 27yab43jo68qsrxim1g4cs7o4s25j0k 104 15951 62716 55645 2022-07-21T23:31:15Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Lepticed7" />{{c|&mdash; 4 &mdash;}}</noinclude>{{Vdf|stante|konstante}} sekvis ĝiajn progresojn kun ĝojo, feliĉa pri tio, ke mi almenaŭ havis la okazon en antaŭaj jaroj, kunlabori en Germanujo por ebligi la kreon de tiu Societo kaj por disvastigi nian karan Esperanton. Al la Germana Esperantista Societo mi kore deziras daŭran, brilan prosperadon, ĝis kiam fine nia plej alta celo estos atingita. Berlin, Marto 1909. {{Dekstra|{{gsp|Jean Borel}}}} {{f|'''Antaŭparolo al la 4a eldono'''|c}} Post 16 jaroj, kiam nova eldono de tiu ĉi libreto fariĝas necesa, tralegante ĝin, mi trovas malmulton ŝanĝotan, pruvo por tio, ke malgraŭ la daŭra evoluo kaj konstanta pliriĉiĝo de Esperanto, nia lingvo gardas sian unuecan korektecon, dank’ al sia fortika fundamenta bazo. La malfacilaj tutmondaj cirkonstancoj travivitaj de post la kreo de nia Esperanto Biblioteko Internacia malhelpis tiel rapidan progresadon de tiu kolekto, kiel ni deziris; tamen ĝi komencis efektivigi sian programon kaj posedas jam 35 verketojn kun enhavoj tre malsimilaj kaj tradukojn el 14 diversaj lingvoj. La ĉiama favoro montrita al nia Biblioteko de la Esperantistoj de ĉiuj landoj permesas al ni, esperi la realigon de nia plano. Recco (Italujo), Oktobro 1925. {{Dekstra|{{gsp|Jean Borel}}}}<noinclude><references/></noinclude> c5c6zazp82ia2a3pra6xreworsa44w4 104 16315 62743 60998 2022-07-22T00:04:24Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Taba1964" />{{rh||{{sc|manon lescaut}}|7}}</noinclude>''vizaĝo konformiĝis kun ŝia nuna situacio tiel malbone ke en ĉiu alia stato mi estus opiniinta, ke ŝi estas unuaranga persono. Ŝia malĝojeco, la malpureco de ŝiaj tolaĵoj kaj de ŝiaj vestaĵoj ŝin tiel malmulte malbeligis, ke ŝia vidaĵo al mi inspiris respekton kaj kompaton. Tamen ŝi penis sin deturni, tiom kiom ŝiaj katenoj tion ebligis, por ke ŝian vizaĝon ne povu rigardi la ĉeestantoj. La penado de ŝi farita por sin kaŝi estais tiel natura, ke ĝi ŝajnis deveni de sento de modesteco. Ĉar la ses gardistoj, kiuj akompanis tiun malfeliĉan bandon, estis same en la ĉambro, mi prenis la ĉefon aparte, kaj petis de li klarigon pri la sorto de tiu bela knabino. Li povis min sciigi nur laŭ maniero tute ĝenerala.'' ''« Mi ŝin eltiris el Hospitalo, li diris, laŭ ordonoj de lia polica generalleŭtenanta Moŝto. Verŝajne ŝi ne estis enfermita en ĝin por virtaĵoj. Kelkajn fojojn, mi ŝin demandis sur la vojo: sed ŝi obstine nenion respondis. Sed kvankam oni ne ordonis, ke mi indulgu al ŝi pli ol al la aliaj, tamen mi ŝin iom respektetas, ĉar ŝajnas al mi, ke ŝi valoras iom pli ol ŝiaj kunulinoj. Jen estas junulo, aldonis la pafarkisto, kiu povos multe pli bone ol mi vin instrui pri la kaŭzo de ŝia malfeliĉaĵo. Li ŝin akompanis de nia eliro el Parizo, kaj ne ĉesas plori, eĉ unu momenton. Devige li estas aŭ ŝia frato, aŭ ŝia amanto. »'' ''Mi min turnis al la angulo, en kiu sidis tiu junulo. Li ŝajnis entombigita en profundan revadon. Neniam mi vidis figuron de doloro pli vivantan. Li estis tre simple vestita; sed oni rimarkis, de la unua ekrigardo, ke li havas nobelnaskecon kaj bonedukitecon. Mi alproksimiĝis al li: li sin levis; kaj mi malkovris en liaj okuloj, sur lia vizaĝo kaj en ĉiuj liaj movadoj ŝajnon tiel delikatan kaj tiel nobelan, ke mi sentis min nature eman utili al li.''<noinclude><references/></noinclude> ko9nexlosswqbftu62duwtdyqrrixiq 4 16439 62715 60948 2022-07-21T21:21:48Z Lepticed7 3194 /* La Sankta Biblio */ wikitext text/x-wiki Tiu paĝo listas la librojn sen skanaĵoj, sed kun ekzistantaj indeksoj. La tekstoj devas esti dividataj en paĝoj. Pri libroj sen indeksoj, vidu [[Vikifontaro:Libroj sen indekso]]. == Sinjoro Tadeo == * Libro: [[Sinjoro Tadeo]] * Indekso: [[Indekso:Mickiewicz - Sinjoro Tadeo, 1918, Grabowski.pdf]] == La Revizoro == * Libro: [[La Revizoro]] * Indekso: [[Indekso:Gogol - La Revizoro, 1907, Zamenhof.pdf]] == Idoj de Orfeo == * Libro: [[Idoj de Orfeo]] * Indekso: [[Indekso:Bulthuis - Idoj de Orfeo, 1923.pdf]] == Fabloj de I. A. Krilov == * Libro: [[Fabloj de I. A. Krilov]] * Indekso: [[Indekso:Krilov - Fabloj de I. A. Krilov, 1910, Devjatnin.pdf]] == Vivo de Zamenhof == * Libro: [[Vivo de Zamenhof]] * Indekso: [[Indekso:Privat - Vivo de Zamenhof, 1920.pdf]] == Iliado == * Libro: [[Iliado]] * Indekso: [[Indekso:Homero - Iliado, 1896, Kofman.pdf]] == Fundamenta Krestomatio == * Libro: [[Fundamenta Krestomatio]] * Indekso: [[Indekso:Zamenhof - Fundamenta Krestomatio, 1903.pdf]] == El Parnaso de Popoloj == * Libro: [[El Parnaso de Popoloj]] * Indekso: [[Indekso:Grabowski - El Parnaso de Popoloj, 1913.pdf]] == La Sankta Biblio == * Libroj: [[Malnova Testamento (Zamenhof)]] & [[Nova Testamento]] * Indekso: [[Indekso:Zamenhof - La Sankta Biblio, 1927.djvu]] == Ĉu li? == * Libro: [[Ĉu li?]] * Indekso: [[Indekso:Vallienne - Ĉu li?, 1908.pdf]] [[Kategorio:Vikifontaro:Bontenado]] sbuurxyuf3b5pegqd06ut86u9233v8h 104 16473 62717 58126 2022-07-21T23:31:39Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Lepticed7" />{{c|&mdash; 4 &mdash;}}</noinclude><section begin="grilo"/>najtingalo. — „La laboremaj gren-rikoltistoj”, respondis la grilo, „aŭdas min kun multa plezuro, kaj ĉu vi malkonfesos, ke ili estas la plej utilaj homoj en la homa respubliko?” „Tion mi ne malkonfesas”, diris la najtingalo; „sed pro tio vi ne fieriĝu pri ilia aprobo. Al honorindaj homoj, kiuj donas ĉiujn siajn pensojn al sia laboro, devas ja manki plej delikataj sentoj. Ne fieriĝu do pri via kantado, ĝis kiam la senzorga ŝafpaŝtisto, kiu mem ĉarmege ludas sur sia fluto, kun silenta ravo vin aŭskultos.” <section end="grilo"/> <section begin="leono"/>{{f|'''Leono, bovo, kaprino kaj ŝafo'''|c}} Bovo, kaprino kaj ŝafo kuniĝis kun leono kaj foriris kune por ĉasadi. Kiam ili estis mortigintaj en la arbaro belan kaj grandan cervon, la leono ĝin dividis en kvar partojn kaj diris: „La unuan parton prenas mi, ĉar mi estas leono kaj reĝo de ĉiuj bestoj; la dua estas mia, ĉar mi estas pli forta ol vi; la tria estas ŝuldata al mi kiel mia parto de la ĉaskaptajo; kaj kiu volas havi la kvaran, tiu devas batali kun mi pro ĝi.” La aliaj devis do foriri senigitaj, kaj la leono gardis la tutan kaptaĵon por si. <section end="leono"/> <section begin="statuo"/>{{f|'''La bronza statuo'''|c}} Bronza statuo de bonega artisto fandiĝis en bula amaso per la varmego de furioza brulado. Tiu ĉi amaso venis en la manojn <section end="statuo"/><noinclude><references/></noinclude> 9zdrq7mv9yyite0qnsmrifmmukma9j2 62719 62717 2022-07-21T23:32:20Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Lepticed7" />{{c|&mdash; 6 &mdash;}}</noinclude><section begin="grilo"/>najtingalo. — „La laboremaj gren-rikoltistoj”, respondis la grilo, „aŭdas min kun multa plezuro, kaj ĉu vi malkonfesos, ke ili estas la plej utilaj homoj en la homa respubliko?” „Tion mi ne malkonfesas”, diris la najtingalo; „sed pro tio vi ne fieriĝu pri ilia aprobo. Al honorindaj homoj, kiuj donas ĉiujn siajn pensojn al sia laboro, devas ja manki plej delikataj sentoj. Ne fieriĝu do pri via kantado, ĝis kiam la senzorga ŝafpaŝtisto, kiu mem ĉarmege ludas sur sia fluto, kun silenta ravo vin aŭskultos.” <section end="grilo"/> <section begin="leono"/>{{f|'''Leono, bovo, kaprino kaj ŝafo'''|c}} Bovo, kaprino kaj ŝafo kuniĝis kun leono kaj foriris kune por ĉasadi. Kiam ili estis mortigintaj en la arbaro belan kaj grandan cervon, la leono ĝin dividis en kvar partojn kaj diris: „La unuan parton prenas mi, ĉar mi estas leono kaj reĝo de ĉiuj bestoj; la dua estas mia, ĉar mi estas pli forta ol vi; la tria estas ŝuldata al mi kiel mia parto de la ĉaskaptajo; kaj kiu volas havi la kvaran, tiu devas batali kun mi pro ĝi.” La aliaj devis do foriri senigitaj, kaj la leono gardis la tutan kaptaĵon por si. <section end="leono"/> <section begin="statuo"/>{{f|'''La bronza statuo'''|c}} Bronza statuo de bonega artisto fandiĝis en bula amaso per la varmego de furioza brulado. Tiu ĉi amaso venis en la manojn <section end="statuo"/><noinclude><references/></noinclude> fqv8mxowyqlwn6nivarmjnokzkylptu 104 16474 62718 58128 2022-07-21T23:32:08Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Lepticed7" />{{c|&mdash; 7 &mdash;}}</noinclude><section begin="statuo"/>de alia artisto, kaj per sia lerteco li faris el ĝi novan statuon, malsimilan al la unua laŭ tio, kion ĝi reprezentis, sed, sama laŭ bongusto kaj beleco. La envio ĝin vidis kaj grincigis la dentojn. Fine ĝi imagis mizeran konsolon: „La bona viro ne estus stariginta tiun ĉi bonetan pecon, se la materio de la malnova statuo ne estus helpinta lin.” <section end="statuo"/> <section begin="herkuleso"/>{{f|'''Herkuleso'''|c}} Kiam Herkuleso estis akceptata en la ĉielon, li, el ĉiuĵ dioj, unue salutis Junon. La tuta ĉielo kaj Juno miris pri tio. „Al via malamikino”, oni kriis al li, „vi montras tian preferon?” — „Jes, al ŝi mem”, respondis Herkuleso. „Nur ŝiaj persekutoj donis al mi okazon, fari la agojn, per kiuj mi meritis la ĉielon.” La Olimpo konsentis pri la respondo de la nova dio, kaj Juno repaciĝis. {{----}}<section end="herkuleso"/><noinclude><references/></noinclude> er04tzxeo9vv4wjfujxe8d483xpqczs 104 16479 62722 58134 2022-07-21T23:33:27Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Lepticed7" />{{c|&mdash; 12 &mdash;}}</noinclude><section begin="frederiko"/><nowiki /> Tiam la reĝo leviĝis. Dormeme li oscedis, etendis sin kaj diris: „Ho, se mi nur ne estus reĝo!” <section end="frederiko"/> <section begin="pantalonoj"/>{{f|'''Flikitaj pantalonoj'''|c}} En tiuj ĉi du vortoj kaj en la multkolore flikitaj pantalonoj estas tuta mondo da zorganta patrina amo, da laboraj nokt-horoj kaj certe ankaŭ multe da larmoj. Kiu tiel lerte scias fliki, ne povas esti ordinara homo. Nur per nia propra pripensado pri la vivo de niaj proksimuloj ni sukcesas kompreni la historion de la deveno de tiaj flikitaj pantalonoj kaj kvazaŭ legi el ili la kvanton da laboro kaŝitan tie, — kaj la admirinda eltrovemo de la patrina amo estas mokata de multaj! Kiam vi iam renkontas knabon kun tiel bele flikitaj vestaĵoj, kiu hontas pri la ridado de siaj kamaradoj, kriu al li: „Vi estu fiera pro via patrino, vi ja portas la plej multekostajn pantalonojn de la mondo!” Ĉu patrina amo ne estas enteksita en ili, ĉu tio ne estas pli bela, ol se ili estus trakudritaj per oro, kaj kiam la knabo ilin portas kun fiereco kaj dankemo, ĉu tiam ili ne estas vere animoplenaj pantalonoj? <section end="pantalonoj"/> <section begin="utileco"/>{{f|'''Utileco de l’ telefono'''|c}} Korespondanto de la „Breslauer Morgenzeitung” skribas: <section end="utileco"/><noinclude><references/></noinclude> q81taqgfhox9t4tcsqlhgqz699o2283 104 16481 62723 58136 2022-07-21T23:33:38Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Lepticed7" />{{c|&mdash; 13 &mdash;}}</noinclude><nowiki /> En München, kie mi antaŭe loĝis, mi estis abonanto de la telefono, kaj miaj rilatoj kun la fraŭlinoj de l’ telefona oficejo havis amikan karakteron. Iun nokton, kiam mi revenis hejmen iom malfrue — eble el la bierejo — mi rememoris, ke mi devos forvojaĝi per vagonaro je la 5a matene. Se mi estus irinta en liton, mi konas min sufiĉe bone por scii, ke mi estus vekiĝinta nur posttagmeze. Aliflanke, mi ne posedis vekhorloĝon. Tiam mi havis bonegan ideon: la reĝa interurba telefonoficejo povis helpi min el embaraso. Mi iras al mia telefonilo kaj sonorigas. La fraŭlino respondas: — Jen la oficejo… — Aŭskultu, kara fraŭlino (mi forte akcentis la vorton „kara”), ĉu vi eble havus la bonegecon, veki min per telefono je la kvina precize, mi nepre devas forvojaĝi hodiaŭ matene. Mi aŭdis rideton. — Jes, certe, mi havos tiun bonecon; dormu bone! Je la kvina precize bruegis en mia telefono sonorigado pli taŭga por revivigi mortinton ol por veki viron dormantan kiel ŝtonaĵo. En mia dankemo kaj entuziasmo mi tuj eldiris miajn sentojn per esprimoplenaj paroloj, sed la fraŭlino de l’ reĝa bavara telefono ĉesigis la komunikadon kriante: — Nenian ofendon al la oficistoj, mi petas!<noinclude><references/></noinclude> kut59mcur87vfpprsoy6z1vv4h7crku 104 16497 62724 58210 2022-07-21T23:33:56Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Lepticed7" />{{c|&mdash; 14 &mdash;}}</noinclude><section begin="fripono"/>{{f|'''La honesta fripono'''|c}} En urbeto fripono sidis en malliberejo, kaj li jam estis kondamnita al morto. Li devis esti senkapigota. Sed estis la tempo de la grenrikolto, kaj la ekzekutejo troviĝis meze de la grenkampoj. La urbestraro aŭ la aŭtoritatulo estis embarasita, ĉar se oni tuj ekzekutus la friponon, la tuta greno estus dispremata per la piedoj de la rigardantoj. Oni volonte estus ankoraŭ gardinta la viron en malliberejo, sed tio kostus monon, ĉar oni devus lin nutri kaj vivteni. La urbestraro venigis la viron al si. „Aŭdu”, diris la urbestro, „vi komprenos, ke ni ne povas vin mortigi nun; la tuta greno estus ja ruinigata. Se vi volas preni sur vin por kelkaj monatoj vian nutradon, ni lasos vin iri, sed vi devos reveni almenaŭ ses semajnojn antaŭ Kristnasko. „Jes”, respondis la fripono, „mi nutros min, kaj mi ankaŭ prezentos min en la ĝusta tempo.” Oni lasis la viron foriri, sed kiu ne revenis en la ĝusta tempo, oni jam divenas. Tamen kontraŭ ĉiu atendo kelkajn tagojn antaŭ Kristnasko la viro prezentis sin kaj petis pardonon pro tio, ke li ne revenis en la ĝusta momento; li diris, ke li estis tre malsana kaj ne povis moviĝi el la loko. Nun li estas tie, kaj oni povas laŭ plaĉo pendigi aŭ senkapigi lin, kiam kaj kie oni volas. „Jes”, diris la urbestro, „tio estas tute bona, sed estas terura {{Vdk|mal|malvarmo}}<section end="fripono"/><noinclude><references/></noinclude> bos2zvxvduiqnr6pmprjjo8gckflk6a 104 16498 62725 58208 2022-07-21T23:34:08Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Lepticed7" />{{c|&mdash; 15 &mdash;}}</noinclude>{{Vdf|varmo|malvarmo}} ekstere, kaj al la homoj, kiuj dezirus rigardi la ekzekutadon, frostiĝus nazo kaj oreloj. Ne! nun ĝi estas vere tro danĝera! Kaj krome, de kie oni prenus la tempon? La kristnaskaj kukoj devas esti bakataj. Aŭskultu, se vi nur ĝis Pasko povus vivteni vin, tiam ĉiu havos tempon, kaj la vetero ankaŭ estos pli bona. Vi certe vidos, kion vi faros por vivi ankoraŭ kelkan tempon. „Jes, bone”, respondis la viro, „se tio ne povas esti alia, mi klopodos min vivteni. Verdire mi estus preferinta, esti liberigata de tiu zorgo; atendante mi tamen vivtenos min.” Antaŭ Pasko la fripono denove prezentis sin; sed ĉe la urbestraro ree estis granda embaraso, ĉar mortis la urba kasisto, kiu devis prizorgi ĉiujn enspezojn kaj elspezojn de la urbo. Oni ne sciis, kiel oni reprovizu la vakantan oficon, ĉar oni bezonis honorindan viron, kiu ne trompos la magistraton. „Aŭskultu, mi scias”, diris la urbestro al la urba konsilantaro, „mi konas honorindan hometon por la ofico de urba kasisto.” — „Nu, kiun do?” demandis la estraro. — „Nian friponon!” diris la urbestro. „Li certe estas honesta, li ja revenis du fojojn, dum li estus povinta tiel facile forkuri.” — „Estas vere”, ĉiuj ekkriis, „estas vere; venigu la friponon!” — Oni klarigis al la viro, ke li devas akcepti la vakantan oficon; tio ja estus al li indiferenta, se oni ne pendigus lin. — „Nu”, diris la fripono, „mi tion konsentas akcepti.” — Li akceptis kaj fariĝis urba kasisto.<noinclude><references/></noinclude> h2fui5sbm9i1zpf5nxx2kc49fun1msg 104 17043 62720 59408 2022-07-21T23:32:53Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Taba1964" />{{c|&mdash; 9 &mdash;}}</noinclude><section begin="mensogo"/>pardoneblan, eĉ kiel necesegan, vi tamen ne rajtus fari tion, ĉar vi scias, ke ĉiu mensogo min ĉagrenas. {{gsp|Karlo}}: Kia abomena vorto „mensogo”! Malgranda neveraĵeto ne meritas tiun ĉi nomon. {{gsp|Rudolfo}}: Jes! Kiu ne evitas la malgrandajn malveraĵojn, tiu baldaŭ venas al la grandaj. Oni devas esti singardema antaŭ la unua paŝo, oni ne povas esti tro severa en tiuj ĉi principoj! {{gsp|Karlo}}: Dio mia, kion mi do tiel terurege mensogis? {{gsp|Rudolfo}}: Mi demandis vin, kie vi estis hieraŭ posttagmeze; vi respondis: ĉe s-ro Schmidt — kaj tio ne estis vera. {{gsp|Karlo}}: Nu ĵes, pro multaj motivoj vi ne devis scii, kie mi estis, — sed se vi insistas, mi ĝin diros al vi! {{gsp|Rudolfo}}: Ne, mi ne volas ĝin scii, mi ne plu volas ĝin scii. Tio ŝajnus esti malkonfido, kaj tio estas nekonata de mi. Mi scias, ke vi faros nenion malbonan. {{gsp|Karlo}}: Nu do... kara sinjoro Wassenberg! {{gsp|Rudolfo}}: Vi povas iri, kien vi volas, mi ne limas vin en tio. Vi ankaŭ povas kaŝi al mi, kien vi iras, se vi havas motivon por tio, mi ankaŭ toleros tion, sed {{gsp|mensogi}} vi ne rajtas. {{gsp|Karlo}} : Mi ne refaros ĝin. {{gsp|Rudolfo}}: Vi jam multfoje tion promesis, sed vi ne pienumas vian promeson. Ce vi fariĝis preskaŭ inklino, diri malveron. <section end="mensogo"/><noinclude><references/></noinclude> nrmpuj49a8yxoc47npbmgbsx9dkx6cw 104 17044 62721 62619 2022-07-21T23:33:07Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kwamikagami" />{{c|&mdash; 10 &mdash;}}</noinclude><section begin="mensogo"/>{{gsp|Karlo}}: Vi faras min pli nigra, ol mi estas. Mi havas kelkafoje plezuron, inciteti aliajn per malgrandaj eltrovaĵoj, ilin trompeti; tio akrigas la spiriton, la komprenon. {{gsp|Rudolfo}}: La mensogo? {{gsp|Karlo}}: Ho jes! Ĉu vi kredas, ke tio estas facila? {{gsp|Rudolfo}}: Kio estas malfacila en ĝi? {{gsp|Karlo}}: Ion elpensi, ion igi kredinda, ne embarasiĝi en kontraŭdiroj, por tio estas necesa spirito, sprito, atento, memregado — kaj ofte mi diras ion neveran nur por ekzercadi, por valorigi mian spriton. {{gsp|Rudolfo}}: Vi serĉas eblajn senkulpigajn motivojn, sed vi ne sukcesas. Mensogi povas la plej malsaĝa viro, malsaĝeco plej multe mensogas. {{gsp|Karlo}}: Vi volas min elpeli el mia lasta fortikaĵo. {{gsp|Rudolfo}}: Jes, ĉar mi volas, ke vi estu verema. {{gsp|Karlo}}: Nu, mi volas pliboniĝi. Ĉu vi ne plu koleras? {{gsp|Rudolfo}}: Karlo, vi ja komprenas, ke nur mia inklino, mia amikeco al vi, igas min tiel paroli. Mi dezirus vidi ĉe mia instruato, kiu devas honorigi min kaj sin mem, nenian malperfektecon kaj precipe ne tiun ĉi. {{gsp|Karlo}}: Tiam vi pardonas min? (Streĉas al li la manon.) {{gsp|Rudolfo}} (Streĉas la manon): Nu, mi konsentas! {{Dekstra|{{gsp|Benedix}}}} {{----}}<section end="mensogo"/><noinclude><references/></noinclude> lwhdl8wi2blggy687yixn6x80szx2rn 104 17046 62727 59224 2022-07-21T23:35:37Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Taba1964" />{{c|&mdash; 16 &mdash;}}</noinclude><section begin="kronprinco"/>{{f|'''Kronprinco Frederiko Vilhelmo kiel kuracisto'''|c}} Estis en Julio de l’ jaro 1865a. En la banurbo Karlsbad en Bohemujo restadis multaj bangastoj. Inter ili troviĝis ankaŭ sinjoro, kiun ĉiuj respektplene salutis. Iun tagon tiu ĉi sinjoro promenadis en la belaj ĝardenoj de la urbo. Iu ekkaptis lin ĉe la vesto. Li turnis sin, kaj antaŭ li staris malriĉa knabino, kiu petante levis la manojn al li kaj petegis almozon. „Kiu sendas vin por almozpeti, mia infano?“ demandis li afable. „Mia malsana patrino“, respondis la infano. „Kie estas via patro?“ „Li mortis. — Ho ve, ni forte malsatas!“ ŝi aldonis ploregante. „Konduku min al via patrino!“: li diris kaj iris kun la infano. La knabineto kondukis lin en ruiniĝantan dometon. Tie ili supreniris sur du mallarĝaj, mallumaj ŝtuparoj, ĝis kiam ili alvenis en mizerega subtegmenta ĉambro. En unu angulo kuŝis sur pajlo kaj ĉifonoj la malgrasiĝinta, malsana patrino kun infaneto inter la brakoj. „Ho, sinjoro doktoro“, ŝi diris per malforta voĉo, „malprave estas, ke mia filino venigis vin sekrete. Mi havas neniun pfenigon kaj ne povas pagi ion.“ La fremda sinjoro diris mallaŭte kelkajn parolojn al sia servisto, kiu sekvis lin kaj tuj poste foriris.<section end="kronprinco"/><noinclude><references/></noinclude> 08p1narrfkkxtjxd1smpwtn5oh2sxxz 62728 62727 2022-07-21T23:43:39Z Kwamikagami 494 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kwamikagami" />{{c|&mdash; 16 &mdash;}}</noinclude><section begin="kronprinco"/>{{f|'''Kronprinco Frederiko Vilhelmo kiel kuracisto'''|c}} Estis en Julio de l’ jaro 1865a. En la banurbo Karlsbad en Bohemujo restadis multaj bangastoj. Inter ili troviĝis ankaŭ sinjoro, kiun ĉiuj respektplene salutis. Iun tagon tiu ĉi sinjoro promenadis en la belaj ĝardenoj de la urbo. Iu ekkaptis lin ĉe la vesto. Li turnis sin, kaj antaŭ li staris malriĉa knabino, kiu petante levis la manojn al li kaj petegis almozon. „Kiu sendas vin por almozpeti, mia infano?“ demandis li afable. „Mia malsana patrino“, respondis la infano. „Kie estas via patro?“ „Li mortis. — Ho ve, ni forte malsatas!“ ŝi aldonis ploregante. „Konduku min al via patrino!“: li diris kaj iris kun la infano. La knabineto kondukis lin en ruiniĝantan dometon. Tie ili supreniris sur du mallarĝaj, mallumaj ŝtuparoj, ĝis kiam ili alvenis en mizerega subtegmenta ĉambro. En unu angulo kuŝis sur pajlo kaj ĉifonoj la malgrasiĝinta, malsana patrino kun infaneto inter la brakoj. „Ho, sinjoro doktoro“, ŝi diris per malforta voĉo, „malprave estas, ke mia filino venigis vin sekrete. Mi havas neniun pfenigon kaj ne povas pagi ion.“ La fremda sinjoro diris mallaŭte kelkajn parolojn al sia servisto, kiu sekvis lin kaj tuj poste foriris.<section end="kronprinco"/><noinclude><references/></noinclude> o09u6lkde7vwiphreckcqccl2zcav9g 104 17047 62729 59225 2022-07-21T23:43:53Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Taba1964" />{{c|&mdash; 17 &mdash;}}</noinclude><section begin="kronprinco"/>„Cu vi tie havas iun, kiu por vi zorgas?“ li demandis. „Ne“, respondis la virino, „mi havas neniun parencon, kiu povus zorgi por mi. Dum kiam mia edzo vivis, ĉio estis tute bona. De kiam li mortis, mi laboris tage kaj nokte por nutri nin. Sed nun mi malsaniĝis, kaj la bezono estas tiom pli granda. Ho, miaj kompatindaj infanoj!“ La sinjoro donis al la knabino monon kaj diris: „Tuj iru por aĉeti panon kaj vinon!“ Baldaŭ revenis la malgrandulino kun pano sub la brako kaj botelo da vino en la mano. La sinjoro malfermis la botelon kaj enverŝis vinon en glason por la malsanulino. Poste li detranĉis por ĉiu pecon da pano kaj donis ĝin al ili por manĝi. „Dio rekompencu vin pro tio!“ diris la virino kun larmoj en la okuloj. Tuj poste eniris kuracisto, kiun la servisto estis serĉinta. Respektplene li kliniĝis antaŭ la fremda sinjoro, kaj laŭ ties deziro esploris la malsanan virinon. Dume la sinjoro nerimarkite metis monbileton sur la tablon kaj eliris. Fininte la kuracisto diris al la malsanulino, ke li de nun revenos ĉiutage, kaj ke ŝi ne bezonas turmentiĝi pro la pago; li ricevis la ordonon, pagi la medikamentojn al la apotekisto. „Kiu do estis la fremdulo?“ mirigite demandis la virino.<section end="kronprinco"/><noinclude><references/></noinclude> dqjsqrp4nznindatv80znfkeduydq7l 62730 62729 2022-07-21T23:45:58Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="1" user="Taba1964" />{{c|&mdash; 17 &mdash;}}</noinclude><section begin="kronprinco"/>„Cu vi ne havas iun, kiu por vi zorgas?“ li demandis. „Ne“, respondis la virino, „mi havas neniun parencon, kiu povus zorgi por mi. Dum kiam mia edzo vivis, ĉio estis tute bona. De kiam li mortis, mi laboris tage kaj nokte por nutri nin. Sed nun mi malsaniĝis, kaj la bezono estas tiom pli granda. Ho, miaj kompatindaj infanoj!“ La sinjoro donis al la knabino monon kaj diris: „Tuj iru por aĉeti panon kaj vinon!“ Baldaŭ revenis la malgrandulino kun pano sub la brako kaj botelo da vino en la mano. La sinjoro malfermis la botelon kaj enverŝis vinon en glason por la malsanulino. Poste li detranĉis por ĉiu pecon da pano kaj donis ĝin al ili por manĝi. „Dio rekompencu vin pro tio!“ diris la virino kun larmoj en la okuloj. Tuj poste eniris kuracisto, kiun la servisto estis serĉinta. Respektplene li kliniĝis antaŭ la fremda sinjoro, kaj laŭ ties deziro esploris la malsanan virinon. Dume la sinjoro nerimarkite metis monbileton sur la tablon kaj eliris. Fininte la kuracisto diris al la malsanulino, ke li de nun revenos ĉiutage, kaj ke ŝi ne bezonas turmentiĝi pro la pago; li ricevis la ordonon, pagi la medikamentojn al la apotekisto. „Kiu do estis la fremdulo?“ mirigite demandis la virino.<section end="kronprinco"/><noinclude><references/></noinclude> annr2v6unaic26tqiwrbyeqzlggsuba 62731 62730 2022-07-21T23:52:55Z Kwamikagami 494 /* Proofread */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kwamikagami" />{{c|&mdash; 17 &mdash;}}</noinclude><section begin="kronprinco"/>„Cu vi ne havas iun, kiu por vi zorgas?“ li demandis. „Ne“, respondis la virino, „mi havas neniun parencon, kiu povus zorgi por mi. Dum kiam mia edzo vivis, ĉio estis tute bona. De kiam li mortis, mi laboris tage kaj nokte por nutri nin. Sed nun mi malsaniĝis, kaj la bezono estas tiom pli granda. Ho, miaj kompatindaj infanoj!“ La sinjoro donis al la knabino monon kaj diris: „Tuj iru por aĉeti panon kaj vinon!“ Baldaŭ revenis la malgrandulino kun pano sub la brako kaj botelo da vino en la mano. La sinjoro malfermis la botelon kaj enverŝis vinon en glason por la malsanulino. Poste li detranĉis por ĉiu pecon da pano kaj donis ĝin al ili por manĝi. „Dio rekompencu vin pro tio!“ diris la virino kun larmoj en la okuloj. Tuj poste eniris kuracisto, kiun la servisto estis serĉinta. Respektplene li kliniĝis antaŭ la fremda sinjoro, kaj laŭ ties deziro esploris la malsanan virinon. Dume la sinjoro nerimarkite metis monbileton sur la tablon kaj eliris. Fininte la kuracisto diris al la malsanulino, ke li de nun revenos ĉiutage, kaj ke ŝi ne bezonas turmentiĝi pro la pago; li ricevis ankaŭ la ordonon, pagi la medikamentojn al la apotekisto. „Kiu do estis la fremdulo?“ mirigite demandis la virino.<section end="kronprinco"/><noinclude><references/></noinclude> 4uu2f5wtdsn7vpxbd0rszuvjgxkrlry 62732 62731 2022-07-21T23:57:16Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kwamikagami" />{{c|&mdash; 17 &mdash;}}</noinclude><section begin="kronprinco"/>„Cu vi ne havas iun, kiu por vi zorgas?“ li demandis. „Ne“, respondis la virino, „mi havas neniun parencon, kiu povus zorgi por mi. Dum kiam mia edzo vivis, ĉio estis tute bona. De kiam li mortis, mi laboris tage kaj nokte por nutri nin. Sed nun mi malsaniĝis, kaj la bezono estas tiom pli granda. Ho, miaj kompatindaj infanoj!“ La sinjoro donis al la knabino monon kaj diris: „Tuj iru por aĉeti panon kaj vinon!“ Baldaŭ revenis la malgrandulino kun pano sub la brako kaj botelo da vino en la mano. La sinjoro malfermis la botelon kaj enverŝis vinon en glason por la malsanulino. Poste li detranĉis por ĉiu pecon da pano kaj donis ĝin al ili por manĝi. „Dio rekompencu vin pro tio!“ diris la virino kun larmoj en la okuloj. Tuj poste eniris kuracisto, kiun la servisto estis serĉinta. Respektplene li kliniĝis antaŭ la fremda sinjoro, kaj laŭ ties deziro esploris la malsanan virinon. Dume la sinjoro nerimarkite metis monbileton sur la tablon kaj eliris. Fininte la kuracisto diris al la malsanulino, ke li de nun revenos ĉiutage, kaj ke ŝi ne bezonas turmentiĝi pro la pago; li ricevis ankaŭ la ordonon, pagi la medikamentojn al la apotekisto. „Kiu do estis la fremdulo?“ mirigite demandis la virino.<section end="kronprinco"/><noinclude><references/> {{rh|Legolibreto.||2}}</noinclude> 2ev1nuun5h02vi1xczi5oyhtw57rke0 104 17078 62726 62683 2022-07-21T23:34:35Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Kwamikagami" />{{c|&mdash; 47 &mdash;}}</noinclude><section begin="richelieu"/><nowiki /> . . . . . . Richelieu ne kredis, ke li jam atingis sian celon, nek persone nek rilate al la aferoj de la mondo aŭ de Francujo, kaj li ankoraŭ gvidadis la ŝtatan ŝipon kun akre rigardanta okulo kaj la kutima certeco, kiam en 1642 li estis trafata de nova atako de sia malsano. Mortante li diris, ke li neniam havis malamikon, kiu ne estis ankaŭ la malamiko de la ŝtato. La identigo de liaj personaj interesoj kun tiuj de l’ ŝtato, kiu faris lian forton dum la vivo, akompanis lin ĝis la morto. „Mortis granda politikisto“ diris Ludoviko XIII., eksciante pri lia morto; personan bedaŭron li ne esprimis. En tiu ĉi parolo troviĝas klarigo aŭ senkulpigo pri lia tuta sintenado dum la vivo. Kiel ajn juĝis la samtempanoj kaj la posteuloj pri Richelieu, dividitaj inter admiro kaj malamo, teruro kaj honoro, — li estis viro, kiu engravuris la postsignon de sia spirito sur la frunton de l’ jarcento. Al la burbona monarĥio li donis ĝian superecon. La epoko de Hispanujo estis pasinta, la epoko de Francujo estis alveninta. {{dextre|{{gsp|Leopold von Ranke}}|deŝovo=3em}} <center>·············:⫶:·············</center><section end="richelieu"/><noinclude><references/></noinclude> c37ir68q36sbhqw8ktyy2a8i9f7qui8 104 17357 62733 61078 2022-07-21T23:58:17Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="4" user="Lepticed7" />{{rh|14|{{sc|abato prévost}}|}}</noinclude>sed tiam, ne nur tiu difekto ne min haltigis, sed kontraŭe mi aliris al la estrino de mia koro. Kvankam ŝi estis ankoraŭ pli juna ol mi, tamen ŝi akceptis miajn ĝentilaĵojn, ne ŝajnante embarasita. Mi petis de ŝi, kio ŝin altiris al Amiens, kaj ĉu ŝi havas en tiu urbo ian personon de ŝi konitan. Ŝi respondis simplanime, ke ŝi estis sendita en ĝin de siaj gepatroj, por fariĝi monaĥino. Nur de unu momento amo estis en mia koro, tamen ĝi min tiel klerigis, ke mi konsideris tiun projekton kiel baton pereigan por miaj deziroj. Mi parolis laŭ maniero, kiu komprenigis al ŝi miajn sentojn; ĉar ŝi estis multe pli sperta ol mi: malgraŭ ŝia malkonsento oni ŝin sendis al la monaĥinejo, kredeble por haltigi ŝian emon al plezuro, kiu jam estis montriĝinta, kaj kiu kaŭzis poste ĉiujn ŝiajn malfeliĉaĵojn kaj la miajn. Mi kontraŭbatalis la kruelan intencon de ŝiaj gepatroj per ĉiuj motivoj, kiujn al mi povis inspiri mia naskiĝanta amo kaj mia elokventeco skolastika. Ŝi neniel afektante montris nek severecon nek malŝaton. Ŝi diris, post momento de silento, ke ŝi tro antaŭvidas, ke ŝi estos malfeliĉa, sed kredeble tia estas la volo de ĉielo, ĉar ĝi liveras al ŝi neniun rimedon por tion eviti. La mildeco de ŝiaj rigardoj, la ĉarma mieno malgaja, kiun ŝi havis elparolante tiujn vortojn, aŭ prefere la supereco de mia fatalo, kiu min altiris al mia pereo, ne permesis, ke mi eĉ unu momenton ŝanceliĝu en mia respondo. Mi certigis al ŝi, ke se ŝi bonvolas iom konfidi al mia honoro kaj al la senfina amemo, kiun ŝi jam inspiris al mi, mi uzos mian vivadon por ŝin liberigi el la tiraneco de ŝiaj gepatroj, kaj ŝin feliĉigi. Kiam mi pripensas al tio, milfoje mi mire min demandas, de kie en tiu momento venis al mi tiom da maltimo kaj tiom da facileco por esprimi miajn sentojn: sed oni ne diigus amon, se ĝi ne farus miraklojn. Mi aldonis mil konvinkajn aferojn.<noinclude><references/></noinclude> quxkf30jjmpr8u3dqqb02r1kmyesqb0 104 17806 62737 62245 2022-07-22T00:00:13Z Kwamikagami 494 proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="3" user="Taba1964" />{{rh|102|{{sc|abato prévost}}|}}</noinclude>de Lescaut. Li diris, ke, pensante, ke oni povas suspekti, ke li partoprenis la formeton de Manon, li estis irinta tiumatene al Hospitalo, kaj ke li petis por ŝin vidi, ŝajnigante ne scii tion, kio okazis; ke oni tiel malmulte pensis kulpigi ĉu lin ĉu min, ke oni kontraŭe rapidis al li konigi tiun aventuron kiel strangan novaĵon, kaj ke oni miris, ke knabino tiel beleta kiel Manon, estis decidinta forkuri kun lakco; ke li nur respondis malvarme, ke li ne miras pro tio, ĉar oni faras ĉion por libereco. Li daŭrigis, rakontante, ke de tie li iris al la domo de Lescaut, esperante trovi min kaj mian ĉarmoplenan amatinon; ke la posedanto de la domo, kiu estas karosisto, li certigis, ke li vidis nek ŝin nek min; sed ke ne estas mirinde, ke ni ne eniris en lian domon, se ni devis veni tien nur por vidi Lescaut’on, ĉar sendube ni estis eksciintaj, ke li estis mortigita proksimume en la sama tempo. Antaŭ du horoj ĉirkaŭe, unu el amikoj de Lescaut, korpogardisto kiel li, venis por lin vidi, kaj al li proponis ludi. Lescaut gajnis tiel rapide, ke la alia post unu horo estis malgajninta cent skudojn, tio estas, sian tutan monon. Tiu malfeliĉulo, vidante sin sen unu monero, petis de Lescaut, ke li bonvolu prunti al li la duonon de la sumo de li perditan; kaj pro ia malfacileco naskita de tiu okazo, ili sin disputis reciproke kun treega kolero. Lescaut rifuzis ekstereniri por meti la spadon en la manon; kaj la alia ĵuris, lin forlasante, ke li rompos lian kapon; kaj li tion plenumis dum vespero mem. Sinjoro de T... havis honestecon aldoni, ke li estis estinta tre maltrankvila pri ni, kaj li daŭrigis proponi al mi siajn servojn. Mi sen ŝanceliĝo al li sciigis la lokon de nia rifuĝejo. Li petis de mi, ke mi opiniu bone, se li venus vespermanĝi kun ni. Ĉar mi ne havis plu ion por fari, krom preni tolaĵojn kaj vestojn por Manon, mi diris, ke ni povas eliri<noinclude><references/></noinclude> dqrqoopl2ox8im8k0r5vjfot8vkxwk4 106 18646 62712 2022-07-21T21:17:24Z Lepticed7 3194 Kreis novan paĝon kun "" proofread-index text/x-wiki {{:MediaWiki:Proofreadpage_index_template |Tipo=book |Titolo=[[Ĉu li?]] |Subtitolo= |Aŭtoro={{de|Henri Vallienne}} |Tradukinto= |Eldonejo= |Eldona_loko= |Jaro=1908 |Fonto=pdf |Bildo=1 |Progreso=NP |Serio= |Paĝoj=<pagelist /> |Enhavo= |Rimarkoj= }} 6zvycy4ftkk7kf1sxk76uujnoawdw5v 104 18647 62713 2022-07-21T21:18:28Z Lepticed7 3194 /* Sen teksto */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="0" user="Lepticed7" /></noinclude><noinclude><references/></noinclude> 15kao14tdmtj1bc8w6x345153986pi5 104 18648 62714 2022-07-21T21:19:03Z Lepticed7 3194 /* Sen teksto */ proofread-page text/x-wiki <noinclude><pagequality level="0" user="Lepticed7" /></noinclude><noinclude><references/></noinclude> 15kao14tdmtj1bc8w6x345153986pi5