Вера беларуса (Цётка)

<mediawiki xmlns="http://www.mediawiki.org/xml/export-0.10/" xmlns:xsi="http://www.w3.org/2001/XMLSchema-instance" xsi:schemaLocation="http://www.mediawiki.org/xml/export-0.10/ http://www.mediawiki.org/xml/export-0.10.xsd" version="0.10" xml:lang="be">
  <siteinfo>
    <sitename>Вікікрыніцы</sitename>
    <dbname>bewikisource</dbname>
    <base>https://be.wikisource.org/wiki/%D0%93%D0%B0%D0%BB%D0%BE%D1%9E%D0%BD%D0%B0%D1%8F_%D1%81%D1%82%D0%B0%D1%80%D0%BE%D0%BD%D0%BA%D0%B0</base>
    <generator>MediaWiki 1.39.0-wmf.22</generator>
    <case>first-letter</case>
    <namespaces>
      <namespace key="-2" case="first-letter">Мультымедыя</namespace>
      <namespace key="-1" case="first-letter">Адмысловае</namespace>
      <namespace key="0" case="first-letter" />
      <namespace key="1" case="first-letter">Размовы</namespace>
      <namespace key="2" case="first-letter">Удзельнік</namespace>
      <namespace key="3" case="first-letter">Размовы з удзельнікам</namespace>
      <namespace key="4" case="first-letter">Вікікрыніцы</namespace>
      <namespace key="5" case="first-letter">Размовы пра Вікікрыніцы</namespace>
      <namespace key="6" case="first-letter">Файл</namespace>
      <namespace key="7" case="first-letter">Размовы пра файл</namespace>
      <namespace key="8" case="first-letter">MediaWiki</namespace>
      <namespace key="9" case="first-letter">Размовы пра MediaWiki</namespace>
      <namespace key="10" case="first-letter">Шаблон</namespace>
      <namespace key="11" case="first-letter">Размовы пра шаблон</namespace>
      <namespace key="12" case="first-letter">Даведка</namespace>
      <namespace key="13" case="first-letter">Размовы пра даведку</namespace>
      <namespace key="14" case="first-letter">Катэгорыя</namespace>
      <namespace key="15" case="first-letter">Размовы пра катэгорыю</namespace>
      <namespace key="102" case="first-letter">Аўтар</namespace>
      <namespace key="103" case="first-letter">Размовы пра аўтара</namespace>
      <namespace key="104" case="first-letter">Старонка</namespace>
      <namespace key="105" case="first-letter">Размовы пра старонку</namespace>
      <namespace key="106" case="first-letter">Індэкс</namespace>
      <namespace key="107" case="first-letter">Размовы пра індэкс</namespace>
      <namespace key="710" case="first-letter">TimedText</namespace>
      <namespace key="711" case="first-letter">TimedText talk</namespace>
      <namespace key="828" case="first-letter">Модуль</namespace>
      <namespace key="829" case="first-letter">Размовы пра модуль</namespace>
      <namespace key="2300" case="first-letter">Gadget</namespace>
      <namespace key="2301" case="first-letter">Gadget talk</namespace>
      <namespace key="2302" case="case-sensitive">Gadget definition</namespace>
      <namespace key="2303" case="case-sensitive">Gadget definition talk</namespace>
    </namespaces>
  </siteinfo>
  <page>
    <title>Вера беларуса (Цётка)</title>
    <ns>0</ns>
    <id>266</id>
    <revision>
      <id>84117</id>
      <parentid>38761</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:01:31Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>Gleb Leo перанёс старонку [[Вера Беларуса]] у [[Вера беларуса (Цётка)]]</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="1811" xml:space="preserve">{{загаловак
 | назва     = Вера Беларуса
 | аўтар     = Алаіза Пашкевіч (Цётка)
 | крыніца   = http://rv-blr.com/vershu/view/137
 | секцыя    = Верш з зборніка ''[[Скрыпка беларуская]]''
 | папярэдні = [[Мае думкі (Цётка)|Мае думкі]]
 | наступны  = [[Мужык не зьмяніўся]]
 | анатацыі  = 
}}

&lt;poem&gt;
Веру, братцы: людзьмі станем,
Хутка скончым мы свой сон;
На сьвет Божы шчырэй глянем,
Век напіша нам закон.
Не чарнілам на паперу,
Дзесь ў архівы не здае, —
Ён зьбірае поту меру
І на ніву нашу лье,
Землю поіць, яна родзе
Сок ў зярнятах нам на хлеб.
Спажываем, а ў народзе
Штось як шэпча: «Ўставай, сьлеп!»
Веру, братцы, ў нашу сілу,
Веру ў волі нашай гарт:
Чую агонь ў нас — ня брыну,
Бачу, братцы, мы ня з карт,
Мы ня з гіпсу, мы — з каменьня,
Мы — з жалеза, мы — са сталі,
Нас кавалі у пламеньні,
Каб мацьнейшымі мы сталі.
Цяпер, братцы, мы з граніту,
Душа наша з дынаміту,
Рука цьвёрда, грудзь акута,
Пара, братцы, парваць пута!
&lt;/poem&gt;

(''Кастрычнік-лістапад 1905'')

=== Глядзіце таксама ===
* [http://pl.wiersze.wikia.com/wiki/Wiara_Białorusina Wiara Białorusina] (Polski)

[[Катэгорыя:Скрыпка беларуская]]</text>
      <sha1>s6w77covq4er9jlark5ja4rakk8873k</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Ворагам (Колас - Багачы і панства...)</title>
    <ns>0</ns>
    <id>5901</id>
    <redirect title="Ворагам (Багачы і панства…)" />
    <revision>
      <id>84055</id>
      <parentid>14287</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T04:03:26Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>EmausBot</username>
        <id>725</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>Робат: выпраўленьне падвойнага перанакіраваньня → [[Ворагам (Багачы і панства…)]]</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="64" xml:space="preserve">#REDIRECT [[Ворагам (Багачы і панства…)]]</text>
      <sha1>513qs0373qf5opwkvm8s72cbbryjlq5</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Покліч (Колас - Гэй, чуеце, хлопцы? Дзе вы, адкажэце?..)</title>
    <ns>0</ns>
    <id>5914</id>
    <redirect title="Покліч (Гэй, чуеце, хлопцы? Дзе вы, адкажэце?..)" />
    <revision>
      <id>84057</id>
      <parentid>14314</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T04:03:46Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>EmausBot</username>
        <id>725</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>Робат: выпраўленьне падвойнага перанакіраваньня → [[Покліч (Гэй, чуеце, хлопцы? Дзе вы, адкажэце?..)]]</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="95" xml:space="preserve">#REDIRECT [[Покліч (Гэй, чуеце, хлопцы? Дзе вы, адкажэце?..)]]</text>
      <sha1>s2ddzr3pqut43et9us335saw4lfv26z</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Покліч (Колас - Гэй, чулыя сэрцам! Гэй, душы жывыя!..)</title>
    <ns>0</ns>
    <id>5915</id>
    <redirect title="Покліч (Гэй, чулыя сэрцам! Гэй, душы жывыя!..)" />
    <revision>
      <id>84058</id>
      <parentid>14316</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T04:03:56Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>EmausBot</username>
        <id>725</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>Робат: выпраўленьне падвойнага перанакіраваньня → [[Покліч (Гэй, чулыя сэрцам! Гэй, душы жывыя!..)]]</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="92" xml:space="preserve">#REDIRECT [[Покліч (Гэй, чулыя сэрцам! Гэй, душы жывыя!..)]]</text>
      <sha1>2cj6q7uc25kuyym1512lmtlwysyxe56</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Ворагам (Колас - За што лілася кроў людская?..)</title>
    <ns>0</ns>
    <id>7225</id>
    <redirect title="Ворагам (За што лілася кроў людская?..)" />
    <revision>
      <id>84056</id>
      <parentid>16880</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T04:03:36Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>EmausBot</username>
        <id>725</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>Робат: выпраўленьне падвойнага перанакіраваньня → [[Ворагам (За што лілася кроў людская?..)]]</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="82" xml:space="preserve">#REDIRECT [[Ворагам (За што лілася кроў людская?..)]]</text>
      <sha1>m945e3ha94vz31g9yban8d9bcpct2ox</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Новая беларуская літаратура (Адам Багдановіч).pdf/4</title>
    <ns>104</ns>
    <id>16765</id>
    <revision>
      <id>84137</id>
      <parentid>48880</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:43:58Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2422" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{цэнтар|'''Новая беларуская літаратура.'''|памер=120%}}

Новы кругабег беларускае літаратуры пачынаецца ад пачатку XX стагодзьдзя, калі гэтая літаратура вызначалася як нешта маючае пэўную мэту, як нешта згуртаванае каля адзінага асяродку «нацыянальнага
адраджэньня». Цэнтрам гэтае літаратуры была газэта «Наша Ніва» якая пачала выходзіць у 1906 годзе у Вільні.

Дагэтуль беларуская літаратура, ня кажучы ужо аб старадауным кругабегу, які мае свае значэньне, свае багацьце, але больш для разьвіцьця пісьмовае мовы, чым для літаратуры; мае паасобных пісьменьнікау, якія з больш—менш рознай адпаведнай кожнаму з-іх здольнасьцю і умовамі жыцьця йшлі у напрамку абуджэньня у беларусах іх нацыянальнай—сьвядомасьці. Гэта былі у большасьці прадстаўнікі
беларускае шляхты, як [[Аўтар:Ян Чачот|{{Абмылка|Ян.|Ян}} {{Разьбіўка|Чачот}}]], [[Аўтар:Аляксандр Рыпінскі|А. {{Разьбіўка|Рыпінскі}}]] і [[Аўтар:Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч|В. {{Разьбіўка|Дунін-Марцінкевіч}}]] і інш. (да 1870г.). Выдатнейшы з-іх быу {{Разьбіўка|Дунін-Марцінкевіч}}, але праца іх ня мела ні сувязі, ні паступовасьці і мела на мэце даць беларусу кніжку на роднай мове.

Больш зрабілі й падрыхтавалі глебу для кругабегу новай літаратуры паэты-народнікі, якія пісалі у канцы XIX стагодзьдзя. З іх трэба адзначыць двох—[[Аўтар:Францішак Багушэвіч|Ф. {{Разьбіўка|{{Перанос-пачатак|Ба|гушэвіча}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>9xt9zlljx7qlkxsh9oy79f3ltzbr244</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Новая беларуская літаратура (Адам Багдановіч).pdf/5</title>
    <ns>104</ns>
    <id>16766</id>
    <revision>
      <id>84111</id>
      <parentid>48885</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T10:52:55Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3043" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Перанос-канец|Ба|гушэвіча}}]] і [[Аўтар:Янка Лучына|Яна Няслухоускага]]}}. Ужо у гэты час {{Разьбіўка|Ф. Багушэвіч}} паставіу справу літаратурнай творчасьці на шлях ня толькі цікавасьці да роднай
мовы, але адзначыу і паважнасьць гэтай мовы як аднаго з найгалоуных сродкау да разьвіцьця нацыянальнага беларускага руху. У сваей прадмове да вершау пад назвай «[[Дудка беларуская|Дудка Беларуская]]» у 1891 г. ен заклікае беларусау трымацца сваей мовы «каб ня умерці».

У літаратурнай творчасьці ен бачыць ня толькі «кніжку на роднай мове», але й наогул народную справу. У яго творах адбіваецца, разам з народна-сацыяльнымі й нацыянальнымі матывамі, і гарачы пратэст супроць сацыяльнага і нацыянальнага няравенства.—(«[[Не цурайся|Ня цурайся мяне]]», «[[Дурны мужык, як варона|Дурны мужык як варона]]» і інш). У тым жа напрамку пісау свае творы й сучасьнік Багушэвіча—{{Разьбіўка|Ян Няслухоускі}}. Такія-ж матывы чуюцца у яго вершах, як напр., «[[Што думае Янка, везучы дровы ў горад|Што думае Янка]]» і інш.

Творчасьць {{Разьбіўка|Багушэвіча, Няслухоускага}} а так-сама й папярэдніх паэтау, прабіла глебу нацыянальнай сьвядомасьці беларусау, але для вялікага пашырэньня ідэі нацыянальнага адраджэньня патрабавауся рэвалюцыйны уздым 1905 году, які разам з сацыялістычным рухам падняў і нацыянальны рух. Усе прыгнечаныя нацыі былі захоплены хваляй нацыянальнага вызваленьня. Гэта хваля чапіушая да гэтага
толькі перадавую інтэлігэнцыю пашыраецца сярод шырокіх колау народнай інтэлігэнцыі, перадавога сялянства і рамесьніцтва. Цяпер у вершах беларускія паэты заклікаюць народ ня толькі да нацыянальнай сьвядомасьці, але і да сацыяльнага вызваленьня {{Перанос-пачатак|Рэва|люцыйнае}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>fb9hpzz8pmbd2th77q9zjtl38piz2dl</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84135</id>
      <parentid>84111</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:42:36Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3066" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Перанос-канец|Ба|гушэвіча}}]] і [[Аўтар:Янка Лучына|Яна Няслухоускага]]}}. Ужо у гэты час Ф. {{Разьбіўка|Багушэвіч}} паставіу справу літаратурнай творчасьці на шлях ня толькі цікавасьці да роднай
мовы, але адзначыу і паважнасьць гэтай мовы як аднаго з найгалоуных сродкау да разьвіцьця нацыянальнага беларускага руху. У сваей прадмове да вершау пад назвай «[[Дудка беларуская|Дудка Беларуская]]» у 1891 г. ен заклікае беларусау трымацца сваей мовы «каб ня умерці».

У літаратурнай творчасьці ен бачыць ня толькі «кніжку на роднай мове», але й наогул народную справу. У яго творах адбіваецца, разам з народна-сацыяльнымі й нацыянальнымі матывамі, і гарачы пратэст супроць сацыяльнага і нацыянальнага няравенства.—(«[[Не цурайся|Ня цурайся мяне]]», «[[Дурны мужык, як варона|Дурны мужык як варона]]» і інш). У тым жа напрамку пісау свае творы й сучасьнік Багушэвіча—{{Разьбіўка|Ян Няслухоускі}}. Такія-ж матывы чуюцца у яго вершах, як напр., «[[Што думае Янка, везучы дровы ў горад|Што думае Янка]]» і інш.

Творчасьць {{Разьбіўка|Багушэвіча}}, {{Разьбіўка|Няслухоускага}} а так-сама й папярэдніх паэтау, прабіла глебу нацыянальнай сьвядомасьці беларусау, але для вялікага пашырэньня ідэі нацыянальнага адраджэньня патрабавауся рэвалюцыйны уздым 1905 году, які разам з сацыялістычным рухам падняў і нацыянальны рух. Усе прыгнечаныя нацыі былі захоплены хваляй нацыянальнага вызваленьня. Гэта хваля чапіушая да гэтага
толькі перадавую інтэлігэнцыю пашыраецца сярод шырокіх колау народнай інтэлігэнцыі, перадавога сялянства і рамесьніцтва. Цяпер у вершах беларускія паэты заклікаюць народ ня толькі да нацыянальнай сьвядомасьці, але і да сацыяльнага вызваленьня {{Перанос-пачатак|Рэва|люцыйнае}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>9mgfc5y67f0mcuhny4awt6z7cz1ptt1</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84139</id>
      <parentid>84135</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:44:26Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3089" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Перанос-канец|Ба|гушэвіча}}}}]] і {{Разьбіўка|[[Аўтар:Янка Лучына|Яна Няслухоускага]]}}. Ужо у гэты час Ф. {{Разьбіўка|Багушэвіч}} паставіу справу літаратурнай творчасьці на шлях ня толькі цікавасьці да роднай мовы, але адзначыу і паважнасьць гэтай мовы як аднаго з найгалоуных сродкау да разьвіцьця нацыянальнага беларускага руху. У сваей прадмове да вершау пад назвай «[[Дудка беларуская|Дудка Беларуская]]» у 1891 г. ен заклікае беларусау трымацца сваей мовы «каб ня умерці».

У літаратурнай творчасьці ен бачыць ня толькі «кніжку на роднай мове», але й наогул народную справу. У яго творах адбіваецца, разам з народна-сацыяльнымі й нацыянальнымі матывамі, і гарачы пратэст супроць сацыяльнага і нацыянальнага няравенства.—(«[[Не цурайся|Ня цурайся мяне]]», «[[Дурны мужык, як варона|Дурны мужык як варона]]» і інш). У тым жа напрамку пісау свае творы й сучасьнік Багушэвіча—{{Разьбіўка|Ян Няслухоускі}}. Такія-ж матывы чуюцца у яго вершах, як напр., «[[Што думае Янка, везучы дровы ў горад|Што думае Янка]]» і інш.

Творчасьць {{Разьбіўка|Багушэвіча}}, {{Разьбіўка|Няслухоускага}} а так-сама й папярэдніх паэтау, прабіла глебу нацыянальнай сьвядомасьці беларусау, але для вялікага пашырэньня ідэі нацыянальнага адраджэньня патрабавауся рэвалюцыйны уздым 1905 году, які разам з сацыялістычным рухам падняў і нацыянальны рух. Усе прыгнечаныя нацыі былі захоплены хваляй нацыянальнага вызваленьня. Гэта хваля чапіушая да гэтага
толькі перадавую інтэлігэнцыю пашыраецца сярод шырокіх колау народнай інтэлігэнцыі, перадавога сялянства і рамесьніцтва. Цяпер у вершах беларускія паэты заклікаюць народ ня толькі да нацыянальнай сьвядомасьці, але і да сацыяльнага вызваленьня {{Перанос-пачатак|Рэва|люцыйнае}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>jh2dty4lgwjuktseauasstmnzdswwqc</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Новая беларуская літаратура (Адам Багдановіч).pdf/6</title>
    <ns>104</ns>
    <id>16767</id>
    <revision>
      <id>84115</id>
      <parentid>48891</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T10:59:20Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3137" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Перанос-канец|Рэва|люцыйнае}} натхненьне выклікае творчасьць {{Разьбіўка|[[Аўтар:Цётка|Цеткі]], [[Аўтар:Карусь Каганец|К. Каганца]] і [[Аўтар:Ядвігін Ш.|Ядвігіна Ш.]]}} Пазьней яны далучаюцца да таго гуртка пісьменьнікаў, які працуе каля «Нашае Нівы». Гэта паэты рэвалюцыянэры і творы іх у гэты час больш адбіваюць рэвалюцыйнае імкненьне да барацьбы. Асабліва гэтым характарызуюцца творы {{Разьбіўка|[[Аўтар:Алаіза Пашкевіч (Цётка)|Цеткі]] (Алеізіі Пашкевічанкі}}), якая вяла актыуную рэвалюцыйную працу у 1904—5 г. сярод Віленскіх рабочых. У сваіх творах Цетка кідала кліч да сацыяльнай барацьбы і часта вершам карысталася як агітацыйным лістком.
{{Block center/s}}
«Цяпер, братцы, мы з граніту,&lt;br /&gt;
Душа наша з дынаміту,&lt;br /&gt;
Рука цьверда, грудзь акута,&lt;br /&gt;
Пара, братцы, парваць путы»,&lt;br /&gt;
{{gap|4em}}(Вера беларуса—верш. 1905 г.).
{{Block center/e}}
Той жа сэнс маюць і другія творы {{Разьбіўка|Цеткі}}, як вершы «[[Хрэст на свабоду]]», «[[Скрыпка беларуская|Скрыпка]]»—нарыс—«[[Прысяга над крывавамі разорамі]]» і інш.

У творах {{Разьбіўка|К. Каганца}} менш рэвалюцыйнасьці, але больш нацыянальных матывау. Вершы «[[Кабзар (Каганец)|Кабзар]]», «[[Нёман (Каганец)|Неман]]», п‘еса «[[У іншым шчасьці няшчасьце схавана|У іншым шчасьці няшчасьцье схована]]» і іншыя наскрозь прасочаны {{Абмылка|любасцью|любасьцю}} да беларускай старасьветчыны, якую паэта часам і ідэалізуе.

{{Разьбіўка|Ядвігін Ш. (А. Лявіцкі)}} супрацоунік {{Разьбіўка|Цеткі й Каганца}} яшчэ раней за іх піша свае гумарыстычныя апавяданьні («[[Суд (Ядвігін)|Суд]]», «[[Важная фіга|Важная Фіга]]») і больш вядомы як паэта гумарысты-сатырык. Але яго гумарыстычныя творы грунтуюцца на народным быце й значна адбіваюць гэты бок беларускага жыцьця. Есьць у яго творы й лірычнага характару («[[Васількі (1914)|Васількі]]»).&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ftluukpr2qyy6zc3vk494bbx5qgy3nf</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84116</id>
      <parentid>84115</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:00:39Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3233" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Перанос-канец|Рэва|люцыйнае}} натхненьне выклікае творчасьць {{Разьбіўка|[[Аўтар:Цётка|Цеткі]], [[Аўтар:Карусь Каганец|К. Каганца]] і [[Аўтар:Ядвігін Ш.|Ядвігіна Ш.]]}} Пазьней яны далучаюцца да таго гуртка пісьменьнікаў, які працуе каля «Нашае Нівы». Гэта паэты рэвалюцыянэры і творы іх у гэты час больш адбіваюць рэвалюцыйнае імкненьне да барацьбы. Асабліва гэтым характарызуюцца творы {{Разьбіўка|[[Аўтар:Алаіза Пашкевіч (Цётка)|Цеткі]] (Алеізіі Пашкевічанкі}}), якая вяла актыуную рэвалюцыйную працу у 1904—5 г. сярод Віленскіх рабочых. У сваіх творах Цетка кідала кліч да сацыяльнай барацьбы і часта вершам карысталася як агітацыйным лістком.
{{Block center/s}}
«Цяпер, братцы, мы з граніту,&lt;br /&gt;
Душа наша з дынаміту,&lt;br /&gt;
Рука цьверда, грудзь акута,&lt;br /&gt;
Пара, братцы, парваць путы»,&lt;br /&gt;
{{gap|4em}}(Вера беларуса—верш. 1905 г.).
{{Block center/e}}
Той жа сэнс маюць і другія творы {{Разьбіўка|Цеткі}}, як вершы «[[Хрэст на свабоду]]», «[[Скрыпка беларуская|Скрыпка]]»—нарыс—«[[Прысяга над крывавымі разорамі|Прысяга над {{Абмылка|крывавамі|крывавымі}} разорамі]]» і інш.

У творах {{Разьбіўка|К. Каганца}} менш рэвалюцыйнасьці, але больш нацыянальных матывау. Вершы «[[Кабзар (Каганец)|Кабзар]]», «[[Нёман (Каганец)|Неман]]», п‘еса «[[У іншым шчасьці няшчасьце схавана|У іншым шчасьці няшчасьцье схована]]» і іншыя наскрозь прасочаны {{Абмылка|любасцью|любасьцю}} да беларускай старасьветчыны, якую паэта часам і ідэалізуе.

{{Разьбіўка|Ядвігін Ш. (А. Лявіцкі)}} супрацоунік {{Разьбіўка|Цеткі й Каганца}} яшчэ раней за іх піша свае гумарыстычныя апавяданьні («[[Суд (Ядвігін)|Суд]]», «[[Важная фіга|Важная Фіга]]») і больш вядомы як паэта гумарысты-сатырык. Але яго гумарыстычныя творы грунтуюцца на народным быце й значна адбіваюць гэты бок беларускага жыцьця. Есьць у яго творы й лірычнага характару («[[Васількі (1914)|Васількі]]»).&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>rnjrurvtinf2hq2wjvwzk79c0p2uqgb</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84119</id>
      <parentid>84116</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:01:39Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3276" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Перанос-канец|Рэва|люцыйнае}} натхненьне выклікае творчасьць {{Разьбіўка|[[Аўтар:Цётка|Цеткі]], [[Аўтар:Карусь Каганец|К. Каганца]] і [[Аўтар:Ядвігін Ш.|Ядвігіна Ш.]]}} Пазьней яны далучаюцца да таго гуртка пісьменьнікаў, які працуе каля «Нашае Нівы». Гэта паэты рэвалюцыянэры і творы іх у гэты час больш адбіваюць рэвалюцыйнае імкненьне да барацьбы. Асабліва гэтым характарызуюцца творы {{Разьбіўка|[[Аўтар:Алаіза Пашкевіч (Цётка)|Цеткі]] (Алеізіі Пашкевічанкі}}), якая вяла актыуную рэвалюцыйную працу у 1904—5 г. сярод Віленскіх рабочых. У сваіх творах Цетка кідала кліч да сацыяльнай барацьбы і часта вершам карысталася як агітацыйным лістком.
{{Block center/s}}
«Цяпер, братцы, мы з граніту,&lt;br /&gt;
Душа наша з дынаміту,&lt;br /&gt;
Рука цьверда, грудзь акута,&lt;br /&gt;
Пара, братцы, парваць путы»,&lt;br /&gt;
{{gap|4em}}([[Вера беларуса (Цётка)|Вера беларуса]]—верш. 1905 г.).
{{Block center/e}}
Той жа сэнс маюць і другія творы {{Разьбіўка|Цеткі}}, як вершы «[[Хрэст на свабоду]]», «[[Скрыпка беларуская|Скрыпка]]»—нарыс—«[[Прысяга над крывавымі разорамі|Прысяга над {{Абмылка|крывавамі|крывавымі}} разорамі]]» і інш.

У творах {{Разьбіўка|К. Каганца}} менш рэвалюцыйнасьці, але больш нацыянальных матывау. Вершы «[[Кабзар (Каганец)|Кабзар]]», «[[Нёман (Каганец)|Неман]]», п‘еса «[[У іншым шчасьці няшчасьце схавана|У іншым шчасьці няшчасьцье схована]]» і іншыя наскрозь прасочаны {{Абмылка|любасцью|любасьцю}} да беларускай старасьветчыны, якую паэта часам і ідэалізуе.

{{Разьбіўка|Ядвігін Ш. (А. Лявіцкі)}} супрацоунік {{Разьбіўка|Цеткі й Каганца}} яшчэ раней за іх піша свае гумарыстычныя апавяданьні («[[Суд (Ядвігін)|Суд]]», «[[Важная фіга|Важная Фіга]]») і больш вядомы як паэта гумарысты-сатырык. Але яго гумарыстычныя творы грунтуюцца на народным быце й значна адбіваюць гэты бок беларускага жыцьця. Есьць у яго творы й лірычнага характару («[[Васількі (1914)|Васількі]]»).&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>fjhvhicsphluu3s7jway2qcn57un39w</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84128</id>
      <parentid>84119</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:22:15Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3218" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Перанос-канец|Рэва|люцыйнае}} натхненьне выклікае творчасьць {{Разьбіўка|[[Аўтар:Цётка|Цеткі]], [[Аўтар:Карусь Каганец|К. Каганца]] і [[Аўтар:Ядвігін Ш.|Ядвігіна Ш.]]}} Пазьней яны далучаюцца да таго гуртка пісьменьнікаў, які працуе каля «Нашае Нівы». Гэта паэты рэвалюцыянэры і творы іх у гэты час больш адбіваюць рэвалюцыйнае імкненьне да барацьбы. Асабліва гэтым характарызуюцца творы {{Разьбіўка|Цеткі (Алеізіі Пашкевічанкі}}), якая вяла актыуную рэвалюцыйную працу у 1904—5 г. сярод Віленскіх рабочых. У сваіх творах Цетка кідала кліч да сацыяльнай барацьбы і часта вершам карысталася як агітацыйным лістком.
{{Block center/s}}
«Цяпер, братцы, мы з граніту,&lt;br /&gt;
Душа наша з дынаміту,&lt;br /&gt;
Рука цьверда, грудзь акута,&lt;br /&gt;
Пара, братцы, парваць путы»,&lt;br /&gt;
{{gap|4em}}([[Вера беларуса (Цётка)|Вера беларуса]]—верш. 1905 г.).
{{Block center/e}}
Той жа сэнс маюць і другія творы {{Разьбіўка|Цеткі}}, як вершы «[[Хрэст на свабоду]]», «[[Скрыпка беларуская|Скрыпка]]»—нарыс—«[[Прысяга над крывавымі разорамі|Прысяга над {{Абмылка|крывавамі|крывавымі}} разорамі]]» і інш.

У творах {{Разьбіўка|К. Каганца}} менш рэвалюцыйнасьці, але больш нацыянальных матывау. Вершы «[[Кабзар (Каганец)|Кабзар]]», «[[Нёман (Каганец)|Неман]]», п‘еса «[[У іншым шчасьці няшчасьце схавана|У іншым шчасьці няшчасьцье схована]]» і іншыя наскрозь прасочаны {{Абмылка|любасцью|любасьцю}} да беларускай старасьветчыны, якую паэта часам і ідэалізуе.

{{Разьбіўка|Ядвігін Ш. (А. Лявіцкі)}} супрацоунік {{Разьбіўка|Цеткі й Каганца}} яшчэ раней за іх піша свае гумарыстычныя апавяданьні («[[Суд (Ядвігін)|Суд]]», «[[Важная фіга|Важная Фіга]]») і больш вядомы як паэта гумарысты-сатырык. Але яго гумарыстычныя творы грунтуюцца на народным быце й значна адбіваюць гэты бок беларускага жыцьця. Есьць у яго творы й лірычнага характару («[[Васількі (1914)|Васількі]]»).&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>m6dfreggx9xwj0dxrvrencmmtz8fnav</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84133</id>
      <parentid>84128</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:41:34Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3264" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Перанос-канец|Рэва|люцыйнае}} натхненьне выклікае творчасьць {{Разьбіўка|[[Аўтар:Цётка|Цеткі]]}}, [[Аўтар:Карусь Каганец|К. {{Разьбіўка|Каганца}}]] і [[Аўтар:Ядвігін Ш.|{{Разьбіўка|Ядвігіна}} Ш.]] Пазьней яны далучаюцца да таго гуртка пісьменьнікаў, які працуе каля «Нашае Нівы». Гэта паэты рэвалюцыянэры і творы іх у гэты час больш адбіваюць рэвалюцыйнае імкненьне да барацьбы. Асабліва гэтым характарызуюцца творы {{Разьбіўка|Цеткі (Алеізіі Пашкевічанкі}}), якая вяла актыуную рэвалюцыйную працу у 1904—5 г. сярод Віленскіх рабочых. У сваіх творах Цетка кідала кліч да сацыяльнай барацьбы і часта вершам карысталася як агітацыйным лістком.
{{Block center/s}}
«Цяпер, братцы, мы з граніту,&lt;br /&gt;
Душа наша з дынаміту,&lt;br /&gt;
Рука цьверда, грудзь акута,&lt;br /&gt;
Пара, братцы, парваць путы»,&lt;br /&gt;
{{gap|4em}}([[Вера беларуса (Цётка)|Вера беларуса]]—верш. 1905 г.).
{{Block center/e}}
Той жа сэнс маюць і другія творы {{Разьбіўка|Цеткі}}, як вершы «[[Хрэст на свабоду]]», «[[Скрыпка беларуская|Скрыпка]]»—нарыс—«[[Прысяга над крывавымі разорамі|Прысяга над {{Абмылка|крывавамі|крывавымі}} разорамі]]» і інш.

У творах {{Разьбіўка|К. Каганца}} менш рэвалюцыйнасьці, але больш нацыянальных матывау. Вершы «[[Кабзар (Каганец)|Кабзар]]», «[[Нёман (Каганец)|Неман]]», п‘еса «[[У іншым шчасьці няшчасьце схавана|У іншым шчасьці няшчасьцье схована]]» і іншыя наскрозь прасочаны {{Абмылка|любасцью|любасьцю}} да беларускай старасьветчыны, якую паэта часам і ідэалізуе.

{{Разьбіўка|Ядвігін Ш. (А. Лявіцкі)}} супрацоунік {{Разьбіўка|Цеткі й Каганца}} яшчэ раней за іх піша свае гумарыстычныя апавяданьні («[[Суд (Ядвігін)|Суд]]», «[[Важная фіга|Важная Фіга]]») і больш вядомы як паэта гумарысты-сатырык. Але яго гумарыстычныя творы грунтуюцца на народным быце й значна адбіваюць гэты бок беларускага жыцьця. Есьць у яго творы й лірычнага характару («[[Васількі (1914)|Васількі]]»).&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>rjho8cz236kd4r9za62kncajbd3exl5</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84134</id>
      <parentid>84133</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:42:03Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3287" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Перанос-канец|Рэва|люцыйнае}} натхненьне выклікае творчасьць {{Разьбіўка|[[Аўтар:Цётка|Цеткі]]}}, [[Аўтар:Карусь Каганец|К. {{Разьбіўка|Каганца}}]] і [[Аўтар:Ядвігін Ш.|{{Разьбіўка|Ядвігіна}} Ш.]] Пазьней яны далучаюцца да таго гуртка пісьменьнікаў, які працуе каля «Нашае Нівы». Гэта паэты рэвалюцыянэры і творы іх у гэты час больш адбіваюць рэвалюцыйнае імкненьне да барацьбы. Асабліва гэтым характарызуюцца творы {{Разьбіўка|Цеткі (Алеізіі Пашкевічанкі}}), якая вяла актыуную рэвалюцыйную працу у 1904—5 г. сярод Віленскіх рабочых. У сваіх творах Цетка кідала кліч да сацыяльнай барацьбы і часта вершам карысталася як агітацыйным лістком.
{{Block center/s}}
«Цяпер, братцы, мы з граніту,&lt;br /&gt;
Душа наша з дынаміту,&lt;br /&gt;
Рука цьверда, грудзь акута,&lt;br /&gt;
Пара, братцы, парваць путы»,&lt;br /&gt;
{{gap|4em}}([[Вера беларуса (Цётка)|Вера беларуса]]—верш. 1905 г.).
{{Block center/e}}
Той жа сэнс маюць і другія творы {{Разьбіўка|Цеткі}}, як вершы «[[Хрэст на свабоду]]», «[[Скрыпка беларуская|Скрыпка]]»—нарыс—«[[Прысяга над крывавымі разорамі|Прысяга над {{Абмылка|крывавамі|крывавымі}} разорамі]]» і інш.

У творах {{Разьбіўка|К. Каганца}} менш рэвалюцыйнасьці, але больш нацыянальных матывау. Вершы «[[Кабзар (Каганец)|Кабзар]]», «[[Нёман (Каганец)|Неман]]», п‘еса «[[У іншым шчасьці няшчасьце схавана|У іншым шчасьці няшчасьцье схована]]» і іншыя наскрозь прасочаны {{Абмылка|любасцью|любасьцю}} да беларускай старасьветчыны, якую паэта часам і ідэалізуе.

{{Разьбіўка|Ядвігін}} Ш. (А. {{Разьбіўка|Лявіцкі}}) супрацоунік {{Разьбіўка|Цеткі й Каганца}} яшчэ раней за іх піша свае гумарыстычныя апавяданьні («[[Суд (Ядвігін)|Суд]]», «[[Важная фіга|Важная Фіга]]») і больш вядомы як паэта гумарысты-сатырык. Але яго гумарыстычныя творы грунтуюцца на народным быце й значна адбіваюць гэты бок беларускага жыцьця. Есьць у яго творы й лірычнага характару («[[Васількі (1914)|Васількі]]»).&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>jrauc07exowh3zxrb37wijcdri14aew</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Новая беларуская літаратура (Адам Багдановіч).pdf/8</title>
    <ns>104</ns>
    <id>16769</id>
    <revision>
      <id>84121</id>
      <parentid>48895</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:10:01Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3193" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;з маленства паэта цікавіуся кніжкамі, чым і папауняу свае разьвіцьце. Рана ен пачау і пісаць вершы. Сьпярша ён пісаў па польску, а пасьля перайшоў на беларускую мову. З часу выхаду «Нашае Нівы» {{Разьбіўка|Я. Купала}} пачынае у ей зьмяшчаць свае творы і адразу займае у ей галоўнае месца. Пасьля творы яго выдаваліся й паасобку у зборніках. Па гэты час выйшлі зборнікі: «[[Жалейка (1908)|Жалейка]]»—(1908 г.), «[[Гусьляр (1910)|Гусьляр]]»—(1910 г.), «[[Шляхам жыцьця (1913)|Шляхам жыцьця]]» — (два выданьні 1913 г. і 1923 г.) І «[[Спадчына (1922)|Спадчына]]» — (1922 г.) і тры паасобныя выданьні п‘ес: «[[Адвечная песьня (1910)|Адвечная песьня]]» — драматычныя абразкі у XII зьявах, «[[Сон на кургане]]» — драматычная паэма у 4 абразох і «[[Раскіданае гняздо]]»—драма у 5 актах.

Творчасьць {{Разьбіўка|Я. Купалы}} разностайная. Ён піша байкі, паэмы й драматычныя творы, але найбольш вершы. Яго вершы выдаюцца глыбокай ідзевасьцю, дасканалай тэхнікай і чаруючай мэледыяй. Зьместам
сваім усе творы {{Разьбіўка|Купалы}} круцяцца каля адзінага стрыжаня—нацыянальнага адраджэньня бацькаушчыны Беларусі. Але гэта ідэя, якой захоплены поэта, ня мае у {{Разьбіўка|Купалы}} вузка — шавіністычнага характару, а знаходзіцца у цеснай сувязі з сацыяльным становішчам бацькаушчыны проці якога паэта моцна абураецца.

Малюючы у значнай частцы сваіх вершаў {{Абмылка|цяжк|цяжкі}} палітычны і аканамічны стан беларусау, іх цемру й гаротнае жыцьце (як напр. вершы: «[[Жалейка (1908)/С песняў беларускага мужыка|З песьняў белар. мужыка]]», «[[Жалейка (1908)/С песняў мужыцких|З песняў мужыцкіх]]», «[[Жніво (Купала)|Жніво]]», «[[Жалейка (1908)/А хто там идзе?|А хто там ідзе]]» і інш., {{Разьбіўка|Купала}} заклікае свой народ абудзіцца ат шматвяковага сну і моцна абураецца на той панскі уціск на той «сьвіст {{Перанос-пачатак|данош|чыкау}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>rb4s1kmwkmt8ijj7kr5ekmfikvaezke</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84122</id>
      <parentid>84121</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:10:21Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3149" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;з маленства паэта цікавіуся кніжкамі, чым і папауняу свае разьвіцьце. Рана ен пачау і пісаць вершы. Сьпярша ён пісаў па польску, а пасьля перайшоў на беларускую мову. З часу выхаду «Нашае Нівы» {{Разьбіўка|Я. Купала}} пачынае у ей зьмяшчаць свае творы і адразу займае у ей галоўнае месца. Пасьля творы яго выдаваліся й паасобку у зборніках. Па гэты час выйшлі зборнікі: «[[Жалейка (1908)|Жалейка]]»—(1908 г.), «[[Гусьляр (1910)|Гусьляр]]»—(1910 г.), «[[Шляхам жыцьця (1913)|Шляхам жыцьця]]» — (два выданьні 1913 г. і 1923 г.) І «[[Спадчына (1922)|Спадчына]]» — (1922 г.) і тры паасобныя выданьні п‘ес: «[[Адвечная песьня (1910)|Адвечная песьня]]» — драматычныя абразкі у XII зьявах, «[[Сон на кургане]]» — драматычная паэма у 4 абразох і «[[Раскіданае гняздо]]»—драма у 5 актах.

Творчасьць {{Разьбіўка|Я. Купалы}} разностайная. Ён піша байкі, паэмы й драматычныя творы, але найбольш вершы. Яго вершы выдаюцца глыбокай ідзевасьцю, дасканалай тэхнікай і чаруючай мэледыяй. Зьместам
сваім усе творы {{Разьбіўка|Купалы}} круцяцца каля адзінага стрыжаня—нацыянальнага адраджэньня бацькаушчыны Беларусі. Але гэта ідэя, якой захоплены поэта, ня мае у {{Разьбіўка|Купалы}} вузка — шавіністычнага характару, а знаходзіцца у цеснай сувязі з сацыяльным становішчам бацькаушчыны проці якога паэта моцна абураецца.

Малюючы у значнай частцы сваіх вершаў {{Абмылка|цяжк|цяжкі}} палітычны і аканамічны стан беларусау, іх цемру й гаротнае жыцьце (як напр. вершы: «[[Жалейка (1908)/С песняў беларускага мужыка|З песьняў белар. мужыка]]», «[[Жалейка (1908)/С песняў мужыцких|З песняў мужыцкіх]]», «[[Жніво (Купала)|Жніво]]», «[[Жалейка (1908)/А хто там идзе?|А хто там ідзе]]» і інш., {{Разьбіўка|Купала}} заклікае свой народ абудзіцца ат шматвяковага сну і моцна абураецца на той панскі уціск на той «сьвіст данош-&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>t5uq1izip7xrk0sbqy20pt5roc1tm9t</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84127</id>
      <parentid>84122</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:19:04Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3100" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;з маленства паэта цікавіуся кніжкамі, чым і папауняу свае разьвіцьце. Рана ен пачау і пісаць вершы. Сьпярша ён пісаў па польску, а пасьля перайшоў на беларускую мову. З часу выхаду «Нашае Нівы» {{Разьбіўка|Я. Купала}} пачынае у ей зьмяшчаць свае творы і адразу займае у ей галоўнае месца. Пасьля творы яго выдаваліся й паасобку у зборніках. Па гэты час выйшлі зборнікі: «[[Жалейка (1908)|Жалейка]]»—(1908 г.), «[[Гусьляр (1910)|Гусьляр]]»—(1910 г.), «[[Шляхам жыцьця (1913)|Шляхам жыцьця]]» — (два выданьні 1913 г. і 1923 г.) І «[[Спадчына (1922)|Спадчына]]» — (1922 г.) і тры паасобныя выданьні п‘ес: «[[Адвечная песьня (1910)|Адвечная песьня]]» — драматычныя абразкі у XII зьявах, «[[Сон на кургане]]» — драматычная паэма у 4 абразох і «[[Раскіданае гняздо]]»—драма у 5 актах.

Творчасьць {{Разьбіўка|Я. Купалы}} разностайная. Ён піша байкі, паэмы й драматычныя творы, але найбольш вершы. Яго вершы выдаюцца глыбокай ідзевасьцю, дасканалай тэхнікай і чаруючай мэледыяй. Зьместам
сваім усе творы {{Разьбіўка|Купалы}} круцяцца каля адзінага стрыжаня—нацыянальнага адраджэньня бацькаушчыны Беларусі. Але гэта ідэя, якой захоплены поэта, ня мае у {{Разьбіўка|Купалы}} вузка — шавіністычнага характару, а знаходзіцца у цеснай сувязі з сацыяльным становішчам бацькаушчыны проці якога паэта моцна абураецца.

Малюючы у значнай частцы сваіх вершаў {{Абмылка|цяжк|цяжкі}} палітычны і аканамічны стан беларусау, іх цемру й гаротнае жыцьце (як напр. вершы: «[[Зь песьняў беларускага мужыка (Купала)|З песьняў белар. мужыка]]», «[[Вось тут і жыві…|З песняў мужыцкіх]]», «[[Жніво (Купала)|Жніво]]», «[[А хто там ідзе?|А хто там ідзе]]» і інш., {{Разьбіўка|Купала}} заклікае свой народ абудзіцца ат шматвяковага сну і моцна абураецца на той панскі уціск на той «сьвіст данош-&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>bah6k2ovm16geakto5nr09l8ef710ub</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/30</title>
    <ns>104</ns>
    <id>22931</id>
    <revision>
      <id>84029</id>
      <parentid>65106</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:00:58Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2466" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— У нас усё добра, — нецярпліва адказаў доктар. — Вы пачнеце паволі спускаць, і ў вас увесь час павінен быць хто-небудзь каля прыёмніка. Я буду паведамляць аб нашым становішчы. Калі мы дойдзем да дна, стойце так, як цяпер, пакуль я не загадаю. Нельга занадта нацягваць ланцуг, але павольны рух з разьліку некалькіх вузлоў у гадзіну — будзе яму якраз па сіле. А цяпер ''спускайце''.

Ён крыкнуў гэтае слова голасам вар’ята. Гэта была найвялікшая хвіліна ўсяго яго жыцьця, вынік усіх яго мар. На адзін момант я быў напалоханы думкаю, што мы, сапраўды, пад уладай хітрага, тонкага маніяка, звар’яцеўшага на сваёй ідэі. Білю Сканлану падумалася тое самае, бо ён глянуў на мяне з усьмешкай і дакрануўся да свае галавы. Але пасьля гэтага дзікага крыку наш правадыр адразу-ж зрабіўся, як раней, сур’ёзны ды спакойны. І сапраўды, варта было толькі глянуць на парадак і на руплівасьць, якія відаць былі ў кожнай дробязі вакол нас, каб пераканацца ў сіле яго розуму.

Але цяпер уся наша ўвага была зьвернута на дзіўныя новыя ўражаньні, якія нам даваў кожны момант. Клетка паволі спускалася ў глыбіні акіяну. Сьветла-зялёная вада зрабілася цёмнай.

Гэтая вада зноў пагусьцела да дзіўнага сіняга колеру, багатага, глыбокага сіняга колеру, які паступова набываў барвісты колер.

Мы спускаліся ўсё ніжэй ды ніжэй — сто футаў, дзьвесьце футаў, трыста футаў. Кляпаны дзейнічалі&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ivohlokxhjnx28s3ns1vbzm0nzbdgpz</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/31</title>
    <ns>104</ns>
    <id>22932</id>
    <revision>
      <id>84030</id>
      <parentid>65109</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:05:59Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2217" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;вельмі добра. Дыхаць было лёгка і добра, як на палубе карабля. Стрэлка вымяральніка глыбіні паволі рухалася па асьвечаным цыфэрбляту. Чатырыста, пяцьсот, шэсьцьсот...

— Як вы сябе адчуваеце? — загуў спалоханы голас зьверху.

— Вельмі добра, — гукнуў Маракот.

Але сьвет слабеў. Цяпер быў шэры змрок. Хутка зрабілася ноч.

— Спыніцца тут, — гукнуў наш правадыр. Мы перасталі рухацца і завісьлі на семсот футаў пад роўнем мора. Я пачуў, як пстрыкнуў выключальнік і ў наступную хвіліну пырснуў яркі залаты сьвет які доўгімі бліскучымі дарогамі праз нашы вокны асьвятляў водную пустыню. Мы бачылі тое, чаго ніколі ня бачыў чалавек. Да гэтага часу мы ведалі гэты слой морскай глыбіні толькі па тых нямногіх рыбах, якія плылі вельмі паволі, каб уцячы ад нашага нязграбнага неваду. Цяпер мы бачылі дзіўны вадзяны сьвет такім, якім ён быў сапраўды. Калі мэтай стварэньня быў чалавек, то дзіўна, чаму акіян больш заселены, чым зямля. Мы ўжо прайшлі верхнія слоі, дзе рыбы або ня маюць колеру, або маюць морскую афарбоўку, ультрамарынавыя на сьпіне і срабрыстыя пад жыватом. Тут-жа былі істоты рознастайных афарбовак і формаў, якія толькі існуюць у моры. Крохкія Leptocephalus або лярва вугроў імчаліся міма, як палоскі бліскучага срэбра.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ealrtx4546qoixz2czunli4e7xinh6b</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/33</title>
    <ns>104</ns>
    <id>22934</id>
    <revision>
      <id>84031</id>
      <parentid>65115</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:12:08Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2280" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

Марудныя зьмеяпадобныя мурэны, міногі морскіх глыбінь, выгінаючыся, плылі міма, або чорны рогазуб увесь са шпілек і роту, як дурны, разяўляў ляпу на нас. Часамі міма праплывала, гледзячы на нас жахлівымі чалавечымі вачыма, прысадзістая сапія. Часамі ўсяму малюнку надавала прыгожасьць, падобная да краскі, крышталёва-празрыстая форма морскага жыцьця cystoma або glaucys. Вялізарны caranh шалёна зноў і зноў кідаўся на наша вакно, пакуль яго ня засьціў цень сяміфутовай акулы, і ён зьнік у яе горле. Доктар сядзеў, нібы зачараваны, трымаючы кнігу для запісаў; запісваючы свае нагляданьні, ён мармытаў монолёг навуковых тлумачэньняў.

— Што гэта такое? Што гэта такое? — чуў я, — так, так, Chimoera miralilis, такая самая, як знойдзеная Майкелем Сарс. Божа мой, вось lepidіon, але, наколькі я магу меркаваць, — новы від. Зьвярнеце ўвагу на гэтага macrurys, містэр Хэдлей. Афарбоўка яго зусім іншая, чым тая, якую мы бачылі, злавіўшы яго ў сетку.

Ён быў зьбіты з панталыку толькі адзін раз. Гэта здарылася, калі міма яго вакна, зьверху, вельмі шпарка праімчаўся даўгі, круглаваты прадмет, які пакінуў за сабою трапяткі хвост, што цягнуўся так далёка над намі і пад намі, як толькі мы маглі бачыць. Прызнаюся, што я быў таксама зьдзіўлены, як і доктар, і растлумачыў гэты сакрэт Біль Сканлан.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>m8olx9h4xonk6x5k2uzqttsx2dye8mw</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/34</title>
    <ns>104</ns>
    <id>22935</id>
    <revision>
      <id>84032</id>
      <parentid>65961</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:18:08Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2400" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Гэты олух, Джон Сымней, пусьціў напэўна свой лот поруч з намі. Падобна да жартаў… Каб мы не адчувалі сябе — пакінутымі.

— Зразумела. Зразумела, — сьмяючыся, сказаў Маракот, — новы від, містэр Хэдлей, з Хвастом, як струна роялю, і лотам у носе, але ім-жа трэба вымераць глыбіню, каб застацца вышэй рыфаў, глыбіня якіх адзначана. Усё добра капітан, — гукнуў ён, — можаце спусьціць нас уніз.

І мы пачалі спускацца ніжэй. Доктар Маракот стушыў электрычны сьвет і вакол зноў стала цёмна. Толькі сьвяціў вымяральнік глыбіні, які адзначаў наша паступовае спусканьне. Адчувалася лёгкае гойданьне. Другога руху мы, бадай, не адчувалі. Толькі гэта рука на цыфэрбляце, якая ўвесь час рухалася, сьведчыла аб нашым жахлівым, незразумелым становішчы. Цяпер мы былі на глыбіні тысячы футаў, і паветра зрабілася цяжкаватым. Сканлан змазаў кляпан трубы, па якой ішло паветра, і справа наладзілася. На паўтары тысячы футаў мы спыніліся і калыхаліся сярод глыбіні акіяну. Тут мы зноў запалілі агонь. Міма нас праплыла нейкая вялізная цёмная маса, але мы не маглі дазнацца, быў гэта мечарыб ці акула з глыбокай вады, ці цмок невядомай нам пароды. Доктар хутка стушыў сьвятло.

— Тут для нас галоўная небясьпека, — сказаў ён, — на глыбінях ёсьць стварэньні, проці якіх гэты сталёвы пакой таксама ня можа ўтрымацца, як вулей перад насарогам.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>dwudfwgufa7tg2hhl5f1u9vagzfpm7j</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/35</title>
    <ns>104</ns>
    <id>22936</id>
    <revision>
      <id>84033</id>
      <parentid>67457</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:22:10Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2097" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Mo’ кіты? — сказаў Сканлан.

— Кіты могуць заходзіць на вялікую глыбіню, — адказаў вучаны. — Вядома, што адзін. грэнляндзкі кіт пацягнуў за сабою, бадай, на мілю канату, даўшы нырца проста ўніз. Але кіт пойдзе так нізка толькі тады, калі ён напалоханы або моцна паранены. Гэта магла быць вялізарная сэпія. Яны ёсьць усюль.

— Ну, мне здаецца, што яны занадта мяккія, каб зрабіць нам шкоду. Ну, і пацеха была-б, каб гэтая рыба магла прабіць дзірку ў нікеляванай сталі Мэрыбэнкса.

— Цела іх можа быць мяккае, — адказаў профэcар, — але, „дзюба“ вялікай сэпіі прабіла-б жалеза, і
аднаго ўдару гэтай „дзюбы“ даволі, каб прабіць гэтыя вокны таўшчынёй у цалю, пэргамін.

— Ура! — закрычаў Біль, калі мы зноў пачалі апускацца ўніз.

Потым, урэшце, зусім мякка і паволі, мы спыніліся. Штуршок быў такі нязначны, што мы наўрад ці адчулі-б яго, каб сьвет, калі мы яго запалілі, не паказаў, што мы апавіты сталёвым канатам. Гэты канат быў вялікай небясьпекай для труб, якімі мы дыхалі. Ён мог папсаваць іх, і пасьля зычнага крыку Маракота канат паднялі ўгору. Цыфэрблят паказваў тысячу восемсот футаў. Мы нярухома ляжалі на вульканічным хрыбце, на дне Атлянтыцкага акіяну.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>e19l0gv4hshjjj7zd25hfuldivnjqi7</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/36</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23182</id>
    <revision>
      <id>84034</id>
      <parentid>67433</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:26:52Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Правераная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="1846" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;4&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Цэнтар|{{Разьбіўка|ЧАСТКА ДРУГАЯ}}|памер=140%}}

Я думаю, што адразу ня ўсе адчулі адно і тое самае. У нас ня было жаданьня ні рухацца, ні аглядацца вакол. Нам проста хацелася спакойна сядзець і паспрабаваць ахапіць усю цудоўнасьць нашага становішча — што мы стаімо на самым дне цэнтральнай часткі аднаго сярод самых вялікіх акіянаў сьвету. Але хутка нязвычайны малюнак зноў прывабіў нас да вокан.

Мы трапілі на пласт высокіх вадаростаў (Cutlerіa multіfіda, — сказаў Маракот), іх жоўтыя парасткі
хісталіся вакол нас ад плыні морскіх глыбінь, якраз так, як хісталіся-б галінкі дрэў ад лёгкага ветрыку. Яны ня былі такія даўгія, каб засьціць нам вокны, хоць іх вялікае пляскатае цёмна-залатое лісьце і калыхалася часамі на фоне малюнку, які мы бачылі. За вадаростамі відаць былі прасторы нейкай чарнаватай, падобнай да жужлы, рэчы. Гэтыя прасторы красавалі прыгожымі рознакаляровымі стварэньнямі, голётурыямі, асцыдыямі, яжоўцамі ды іншымі ігласкурымі так, як красуюць увесну ўзгоркі Англіі гіацынтамі ды белымі пралескамі.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>8g58wam9y1shz18rsj3nhbsc7fy6es8</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/37</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23183</id>
    <revision>
      <id>84035</id>
      <parentid>65897</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:32:08Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2473" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;Гэтых жывых пурпуровых, ярка чырвоных і далікатна ружовых кветак было мноства. Там і сям са шчылін цёмных скал відаць былі вялізныя губкі і некалькі рыб сярэдніх глыбінь, якія здаваліся мігаўшымі каляровымі праменьнямі сьвету, праплылі цераз нашае асьветленае, зьзяўшае, поле. Мы, нібы зачараваныя, пазіралі на гэту казку, Тымчасам з тэлефону загаварыў усхваляваны голас:

— Ну, а як вам падабаецца на дне? Ці ўсё ў вас добра. Не сядзеце там вельмі доўга, баромэтр ападае, і гэта мне не падабаецца. Ці даволі мы даем вам паветра? Ці няма яшчэ якіх-небудзь загадаў?

— Усё добра, капітан, — весела закрычаў Маракот. — Мы не затрымаемся. Вы вельмі добра цацкаецеся з намі. Нам тут так-жа добра, як у нашых каютах. Будзьце гатовы і паволі рухайце нас наперад. Мы ў месцы, дзе жыве рыба, якая сама сьвеціць, і нас цешыла гасіць наш уласны сьвет і ў поўнай цемры пазіраць у вокны на жыцьцё акіяну. У гэтай цемры сьветаадчувальная пласьцінка, каб яна правісела і цэлую гадзіну, ня выявіла-б і сьледу ўльтрафіалетавых праменьняў. Нібы на фоне чорнай аксамітнай заслоны сям-там зьявіліся маленькія кропкі сьвету. Яны спакойна рухаліся, бы той карабель з мноствам ілюмінатараў. Адна страшэнная істота мела зубы, якія сьвяцілі. Другая мела доўгія залатыя мацалы, а яшчэ другія — агністы султан над галавою. На колькі бачыла вока, у цемры мігалі зьзяўшыя кропкі. Кожнае з гэтых&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>7zj1inc65ltzh34v09ag6mmgvaxxavi</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/38</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23185</id>
    <revision>
      <id>84036</id>
      <parentid>65802</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:37:52Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2393" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;маленькіх стварэньняў сьпяшалася па сваёй справе і само сьвяціла сабе па дарозе, як таксамоторы ўночы ў часе тэатраў на Стрэндзе ў Лёндоне. Хутка мы зноў запалілі наш уласны сьвет, і доктар пачаў наглядаць морскае дно.

— Ня гледзячы на тое, што мы на такой глыбіні, мы яшчэ ня зусім нізка спусьціліся, каб наглядаць сякія-такія характарныя адклады морскага дна, — сказаў Маракот. — Мы да іх дайсьці ня можам. Мо’, другі раз, з больш доўгім ланцугом…

— Кіньце гэта, — сказаў Біль, — ня думайце пра гэта.

Маракот засьмяяўся.

— Вы хутка акліматызуецеся ў глыбінях, Сканлан. Гэта будзе не апошняя падарож на дно акіяну.

— Што яшчэ скажаце! — праказаў Біль.

— Для вас гэта будзе так-жа проста, як апускацца ў трум „Стратфорду“. Зьвярнеце ўвагу, містэр Хэдлей, што глеба тут, наколькі мы можам бачыць праз густыя вадаросты і крамнёвыя губкі, складаецца з пэмзы і чорнае базальтовае жужлы, што сьведчыць аб старажытнай, плютонічнай дзейнасьці. Я нават схіляюся да думкі, — і гэта сьцьвярджае мой даўнейшы погляд, — што гэтая скала — частка вульканічнага ўтварэньня, і што „''Глыбіня Маракота''“, — ён сказаў гэтыя словы паволі, бы ўкаханы ў іх, — знаходзіцца за схілам гэтай гары. Мне прышло ў галаву, што было-б вельмі цікава, каб пасунуць нашую клетку далей да берагу гэтай глыбіні і ўбачыць, якая ў гэтым месцы глеба. Я&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>slzuc8rtjey0esaxkxwc82otopnu38b</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/39</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23186</id>
    <revision>
      <id>84037</id>
      <parentid>65653</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:42:19Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2273" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;асабіста думаю ўбачыць багну вялізарных памераў, якая ідзе ўніз пад вострым кутом у вялізарныя глыбіні акіяну.

Гэты досьлед здаваўся мне вельмі небясьпечным. Хто мог сказаць, як доўга вытрымае ціск наш тонкі ланцуг пры бакавым люку. Але для Маракота проста не існавала небясьпекі ні ў стасунку да яго, ні ў стасунку да другіх, калі трэ’ было зрабіць навуковы досьлед. Я стаіў дух і заўважыў, што тое самае зрабіў і Біль Сканлан, калі павольны рух нашай сталёвай абалонкі, раскідаючы лісьце морскіх вадаростаў, паказаў, што на нас дзеяла ўся сіла ціску. Аднак клетка наша добра вытрымала, і мы пачалі рухацца па дне акіяну вельмі лёгка. Маракот з компасам на далоні камандаваў адносна кірунку і часамі загадваў падняць клетку, каб ухіліцца якіх-небудзь перашкод на шляху.

— Гэта базальтавы хрыбет наўрад ці мае ўшыркі больш мілі, — растлумачыў ён. — Я адзначу, што багна знаходзіцца на захад ад пункту, дзе мы спусьціліся на дно. Пры такой шпаркасьці мы хутка дасягнем яе.

Без перашкод мы плылі па вульканічнай раўніне, пакрытай залатымі вадаростамі.

Раўніна гэтая была прыгожай таму, што яе ўбіралі раскошныя каштоўныя камяні, жывыя, створаныя прыродай, якія полымем бліскалі з свае аправы
чорнага базальту… Раптам профэсар кінуўся да тэлефону:&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ons0nxt6mno6bz9diomfadh5von5iq1</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/40</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23187</id>
    <revision>
      <id>84038</id>
      <parentid>67434</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:47:36Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2383" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Спынецеся тут, — закрычау ён. — Мы даплылі.

Перад намі быў жудасны правал. Гэта было страшнае месца. Чорныя бліскучыя базальтавыя скалы стромка абрываліся невядома куды. Берагі іх абрасьлі брыжамі Lamіnarіа. Так папараць спушчалася-б над якой-небудзь земнай багнай. Але пад гэтай трапяткой акрайкай былі толькі бліскучыя сьцены багны. Скалістыя берагі абрыву, выгінаючыся, зьнікалі ад нас, але багна магла быць усялякай шырыні, бо нашы агні не маглі пранікнуць у яе цемру. Калі сыгнальная лямпа Лукаса была накіравана ўніз, то праменьні яе бегалі залатой дарожкай уніз, уніз, уніз, пакуль яе не асіліла цемра жудаснай багны пад намі.

— Гэта, сапраўды, прыгожа, — гукнуў Маракот, пазіраючы ў вакно. На сухарлявым, усхваляваным твары яго было задаволеньне ўласьніка. — Што да глыбіні, дык мне ня трэба казаць, што людзі ведаюць і большую глыбіню. Ёсьць, напрыклад, глыбіня Чэленджара на 26.000 футаў, каля Ладронскіх выспаў, глыбіня Плянэта на 32.000, недалёка ад Філіпінскіх выспаў, але, напэўна, глыбіня Маракота стаіць асобна па стромкасьці яе спуску і важна таксама тым, што схавалася ад нагляданьняў такога мноства гідрографічных дасьледцаў, рысаваўшых карту Атлянтыцкага акіяну. Наўрад ці можна быць няпэўным…

Ён тут спыніўся і на твары яго застыў адбітак найвялікшай зацікаўленасьці ды зьдзіўленьня. Біль&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>6brjvae6qyqr404teojhvpenukgkexv</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/41</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23190</id>
    <revision>
      <id>84039</id>
      <parentid>67458</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:51:56Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2337" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;Сканлан і я пазіралі з-за яго плячэй і былі зусім зьбянтэжаны тым, што мы ўбачылі.

Нейкае вялікае стварэньне паднімалася да нас па асьветленым тунэлі. Далёка ўнізе, дзе промень зьнікаў у цемры багны, мы ледзь маглі разглядзець няяснае чорнае хістаньне і руx нейкага цела, якое паволі паднімалася ўгару. Нязграбна кораскаючыся, яно плыло да краю багны, цьмяна бліскаючы. Цяпер, калі страшыдла наблізілася, яно было ў самым праменьні сьвятла, і мы ясьней маглі бачыць яго страшны выгляд. Гэта была жывёла, яшчэ невядомая навуцы, але падобная да шмат якіх знаёмых нам відаў. Цела яе было завельмі доўгае для вялізнага краба і завельмі кароткае для гіганцкага амара. Абрысамі яна была падобна да рака з рэчкі, з дзьвума страшнымі клюшнямі і парай шаснаццаціфутовых вусоў, якія дрыжэлі пад яе чорнымі цьмянымы вачыма. Сьветла-жоўтая луска яе мела, мабыць, футаў дзесяць шырыні, а даўжыня бяз вусоў ня менш трыццаці футаў.

— Дзіўна, — гукнуў Маракот і шпарка запісваў у сваю кніжку. — Вочы — складаныя, мноства фасэтак, элястычныя пласьцінкі панцыру, сямейства ракавых, невядомага віду. Crustaceus Maracotі.

— Рак Маракота — а чаму-б і не? Чаму-б і не?

— Ліха на яго, мне ўсё роўна, як яго называюць, але мне здаецца, што ён плыве да нас, — закрычаў Біль. — Паслухайце, доктар, ці ня стушыць нам сьвятло?&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>cgh5d18ttn7vsukyei76ibw10acfzr5</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/42</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23191</id>
    <revision>
      <id>84040</id>
      <parentid>65963</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T15:55:41Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2203" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Толькі адну хвілінку, пакуль я запішу яго будову, — гукнуў дасьледца. — Так, так, гэтага
даволі.

Ён пакруціў выключальнік і вакол нас зноў цёмна. Сям-там толькі мігаюць у вадзе агоньчыкі, падобныя да мэтэораў у цёмную ноч.

— Гэта, напэўна, самы страшны ў сьвеце зьвер, — сказаў Біль, выціраючы сабе лоб. — Я адчуваў сябе
так, усё роўна як выпіў бутэльку забароненага ў нас у Амэрыцы алькоголю.

— Зразумела, на яго страшна глядзець, заўважыў Маракот, — і, мо', страшна мець з ім справу калі-б сапраўды яго клюшні пашкодзілі нам. Але ў сярэдзіне нашай сталёвай клеткі мы можам сабе дазволіць спакойна разглядаць яго.

Толькі сказаў ён гэтыя словы, як мы пачулі стук па нашай сьцяне, падобны да ўдару матыкі. Потым пачалося скрабаньне, якое кончылася другім ударам.

— Так, ён хоча да нас зайсьці, — спалохана сказаў Біль Сканлан. — Хай яго ліха. Нам прыдзецца напісаць на нашым вазку: „Уваход забараняецца“.

Яго голас паказваў, якая штучная была яго вясёласьць, і я павінен прызнацца, што мае ўласныя калені стукаліся адно аб адно, калі я бачыў, як гэтае страшыдла засьцілала па чарзе нашы вокны яшчэ больш чорнай цемрай. Яно нібыта дасьледвала гэтую дзікую клетку, у якой магла быць яда для яго, каб ён яе раздушыў.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>rfxxosjikq2dbecunwmweigcwvu4umj</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/43</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23192</id>
    <revision>
      <id>84041</id>
      <parentid>67452</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T16:00:51Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2409" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

Ён нічога ня можа нам зрабіць, — сказаў Маракот, але ў голасе яго было менш пэўнасьці. — Трэ' было-б скінуць гэтага зьвера. — Ён крыкнуў капітану па тэлефону: — Паднімеце нас футаў на дваццаць або трыццаць. — Некалькі сэкунд счакаўшы мы падняліся з вульканічнай нізіны і ціханька закалыхаліся ў вадзе. Але страшная жывёліна была ўпартая. Пасьля вельмі кароткага перапынку мы зноў пачулі скрабаньне яе вусоў і рэзкія ўдары яе клюшняў, калі яна мацала клетку. Жудаснае адчуваньне-ціха сядзець у цемры і ведаць, што сьмерць такая блізкая. Ці вытрымае вакно, калі па ім стукне гэтая магутная клюшня. Аб гэтым думаў кожны.

Але раптам новая нечаканасьць і сапраўдная небясьпека — жывёла пачала стукаць зьверху нашага пакою, і мы цяпер пачалі рытмічна хістацца ўзад і ўперад.

— Божа ласкавы, — гукнуў я, — ён схапіўся за канат. Ён канечна парве яго.

— Паслухайце, доктар, я за тое, каб падняцца на верх. Думаю, што мы бачылі тое, што хацелі тут бачыць, і Білю Сканлану давай цяпер хату, родную хату. Загадайце па тэлефону, каб нас паднялі!

— Але нашая праца скончана толькі напалавіну, — зазлаваў Маракот. — Мы яшчэ толькі пачалі дасьледваць берагі глыбіні. Паглядзімо хоць-бы яе шырыню. Я гатоў буду вярнуцца, калі мы дасягнем другога яе берагу. — Потым у трубку: — усё добра, капітан. Рухайце нас са скорасьцю два ўзлы, пакуль я ня&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>dfox4600htr8e6p7cwzgc1his9wmecs</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/44</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23193</id>
    <revision>
      <id>84042</id>
      <parentid>67416</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T16:05:20Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2437" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;гукну, каб вы спыніліся. Мы паволі пасунуліся ўперад, цераз край багны. Цемра не ратавала нас ад атакі, і мы зноў запалілі нашыя агні. Адзін ілюмінатар быў зусім заслонены тым, што аказалася ніжняй часткай жывата страшэннай істоты. Яе галава і клюшні працавалі над намі, і мы хісталіся, бы язык у зване. Сіла жывёлы павінна быць вялізнай.

Ці быў калі-небудзь чалавек у такім становішчы: пяць міль вады ўнізе і гэтая сьмерць наверсе клеткі.

Клетка хісталася ўсё мацней і мацней. З трубкі пачуўся ўсхваляваны голас капітана, які заўважыў тузаньне ланцуга. Маракот скочыў на ногі і ў роспачы падняў уверх рукі. Нават у сярэдзіне нашай абалонкі мы пачулі звон разарваных правадоў, і праз момант паляцелі ў вялізную багну пад намі.

Калі я азіраюся на гэты жахлівы момант, я ўспамінаю дзікі крык Маракота:

— Ланцуг абарваўся. Мы нічога ня можам зрабіць. Мы ўсе нябожчыкі, — крычаў ён, схапіўшы тэлефонную трубку. І потым: — Бывайце здаровы, капітан, бывайце ўсе!

Гэта былі нашы апошнія словы да людзей.

Мы не паляцелі шпарка ўніз як можна было думаць. Ня гледзячы на нашу вагу, нашая пустая абалонка давала нам магчымасьць трымацца ў вадзе, і мы паволі спускаліся ў багну. Я чуў, як жудаснае страшыдла шкрабала нашую клетку. Між яго клюшняў мы прасунуліся. Потым павольным кругавым рухам мы пачалі спускацца ўніз у {{перанос пачатак|п=бяс|к=крайнае}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>8sl7q3z5pck10j2114r96wobzd8bd05</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/45</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23194</id>
    <revision>
      <id>84043</id>
      <parentid>67425</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T16:10:06Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2532" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{перанос канец|п=бяс|к=крайнае}} бяздоньне. Прайшло, мабыць, целых пяць мінут, а яны здаліся гадзінай, перш чым мы дасяглі мяжы нашага тэлеграфнага дроту і парвалі яго як нітку. Наша труба, цераз якую мы дыхалі, парвалася бадай адначасна, і салоная вада пырснула ў клетку. Біль Сканлан шпарка і трапна абвязаў вяроўкамі кожную гумалясткавую трубу і такім чынам спыніў ваду. Адначасна доктар выпусьціў з балёну сьціснутае паветра. Сьвет стух, калі дрот абарваўся, але нават у цемры доктар здолеў злучыць сухія элемэнты Гелезена, і яны запалілі некалькі лямпак у столі.

— Яны павінны нам служыць тыдзень, — сказаў ён горка. — У нас у кожным разе будзе сьвет, каб паміраць. — Потым ён сумна пакруціў галавою, і на яго змардаваным твары зьявіўся ласкавы сьмех. — Для мяне гэта ня страшна. Я — стары і зрабіў сваю
работу ў сьвеце. Адзінае, чаго я шкадую, гэта, што я дазволіў вам, двум маладым людзям, паехаць cа
мною. Я павінен быў рызыкаваць адзін.

Я толькі паціскаў яму супакойліва руку, бо сапраўды нічога ня мог тут сказаць. Біль Сканлан таксама маўчаў. Мы паволі апускаліся. Здавалася, што рыбы ляцяць уверх, а мы стаймо на месцы. Мы ўсё яшчэ хісталіся і, наколькі я сабе ўяўляў, маглі зваліцца на бок. Мы нават маглі перакуліцца і дагары нагамі. Але на шчасьце наш цяжар быў вельмі роўнамерна разьмешчаны і мы падалі проста. Глянуўшы на вымяральнік
глыбінь, я ўбачаў, што мы ўжо дасяглі глыбіні мілі.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ivx34bc72n7bkudjwubyf56n6hkl04s</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/46</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23195</id>
    <revision>
      <id>84044</id>
      <parentid>65965</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T16:14:59Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2181" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Гэта якраз, як я і казаў, — заўважыў Маракот. — Вы маглі бачыць у пратаколах Акіянаграфічнага Таварыства мае палажэньні пра суадносіны ціску і глыбіні. Я хацеў-бы мець магчымасьць паслаць у сьвет адно слова, хоць-бы для таго, каб выкрыць Бюлава з Гісэну, які прабаваў сьпірацца са мною.

— Ну, не. Калі-б я мог паслаць у сьвет слаўцо, то я ня траціў-бы яго дарма на гэтага вялікагаловага нягодніка, — сказаў мэханік. — у Філадэльфіі ёсьць дзіцятка… на прыгожых вочках яго будуць сьлёзы, калі яно пачуе, што Біль Сканлан памёр. Ну, трэба сказаць, што гэта ўсё-ткі даволі дзіўны спосаб паміраць.

— Вам ня трэ' было ехаць з намі, — сказаў я.

— Што-б я быў за таварыш, калі-б пакінуў вас, — адказаў ён. — Не, гэта мая справа, і я рад, што я паехаў.

— Колькі нам жыць засталося… — запытаў я доктара, трохі пачакаўшы.

Ён паціскаў плячамі:

— Мы, як-бы там ні было, пасьпеем убачыць сапраўднае дно акіяну, — сказаў ён. — У трубах хопіць паветра на большую частку дня. Нашае няшчасьце — сапсаваныя продукты. Вось што задушыць нас. Калі-б мы маглі зьнішчыць наш вугляквас…

— Я загадзя магу сказаць, што гэта немагчыма.

У нас ёсьць вялікі балён з чыстам тленам. Час-ад-часу крыха гэтага тлену падтрымае наша жыцьцё.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>tmgt05vz9vazi09aaz1j1cw48agdpyh</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/47</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23196</id>
    <revision>
      <id>84045</id>
      <parentid>67451</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T16:18:33Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2121" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;Вы можаце бачыць, што мы цяпер на глыбіні больш за дзьве мілі.

— Навошта нам спрабаваць падтрымліваць сваё жыцьцё? Чым хутчэй усё будзе скончана, тым лепш, — сказаў я.

— Гэта правільна, — гукнуў Сканлан. — Разам канчайце з гэтым.

— Прапусьціць самае дзіўнае відовішча, якое калі-небудзь бачылі вочы чалавека, — сказаў Маракот. — 
Гэта была-б здрада навуцы. Будзем адзначаць факты да канца. Нават калі яны назаўсёды будуць пахаваны з намі.

— Вось сапраўдны спортсмэн наш доктар, — гукнуў Сканлан, — у яго, здаецца, кішкі куды лепшыя, чым мае ўся наша кампанія. Ну, паглядзімо да канца.

Мы ўсе трое сядзелі на дыване, хапаліся за яго напружанымі пальцамі, як ён хістаўся з боку ў бок і рыбы шпарка плылі ўверх папярок ілюмінатараў.

— Цяпер тры мілі, — заўважыў Маракот. — Я дам тлену, містэр Хэдлей, бо стала ўжо цяжка дыхаць. — 
Скажу яшчэ адно, — дадаў ён сваім сухім, скрыпучым сьмехам. — З гэтага часу тое месца, дзе мы знаходзімся, зразумела, будзе называцца глыбіня Маракота. Калі капітан Хові прывязе вестку пра нас, мае колегі паклапоцяцца, каб мая магіла была
і маім помнікам. Нават Бюлаў з Гісэна… — ён нешта мармытаў пра нейкія невядомыя нам навуковыя крыўды.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>su9ao48srabmlkhrkrgbs89c7jmizro</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/48</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23197</id>
    <revision>
      <id>84046</id>
      <parentid>65672</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T16:23:33Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2398" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

Мы зноў сьціхлі, сачылі за стрэлкай, якая паўзла на чацьвертую мілю. У вадным месцы мы стукнуліся аб нешта. Нас скалыхнула так моцна, што я баяўся, каб мы не перавярнуліся на бок. Мо’ гэта была вялізная рыба, а мо’ мы наляцелі на выступ скалы і стукнуліся. Мы ўсё кружыліся, як у віры, і спускаліся ўсё ніжэй ды ніжэй у цёмна-зялёную водную прастору. На цыфэрбляце цяпер было адзначана дваццаць пяць тысяч футаў.

— Мы бадай скончылі нашу падарож, — сказаў Маракот. — Летась мой Скатоўскі вымяральнік паказаў мне дваццаць шэсьць тысяч семсот футаў у
самым глыбокім месцы. Мы будзем ведаць наш лёс цераз некалькі хвілін. Можа здарыцца, што мы
разаб’емся. Можа здарыцца…

І ў гэтую хвіліну мы спыніліся.

Ніколі дзіця, паложанае маткай у пуховую калыску, не ляжала мякчэй, чым мы цяпер на самым глыбокім дне Атлянтыцкага акіяну. Мяккая, густая элястычная твань, на якую мы селі, была тым буфэрам, які выратаваў нас. Мы крыху пахісталіся на гэтым месцы, і гэта было добра, бо мы селі, здаецца, на невялікі ўзгорак, які парос густой вязкай тваньню. Ціхенька хістаючыся, мы знаходзіліся ў роўнавазе. Была небясьпека, што мы перакулімся на бок, але, урэшце, клетка наша села добра і стала нярухомай. У гэты самы час профэсар Маракот, гледзячы шырока расплюшчанымі вачыма праз свой ілюмінатар, зьдзіўлена крыкнуў і пагасіў сьвятло.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>l835m9l6x3vmrqp6pbhnf1etl51p97r</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/49</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23198</id>
    <revision>
      <id>84047</id>
      <parentid>65673</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T16:27:06Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2446" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

На наша вялікае зьдзіўленьне, мы вельмі добра бачылі. Звонку ў ілюмінатары ўліваўся цьмяны туманны сьвет, бы халоднае зьзяньне зімовай раніцы. Мы пазіралі на нязвычайны малюнак і бяз нашага агню ясна бачылі на адлегласьць сто ярдаў ва ўсіх кірунках. Гэта было немагчыма, незразумела, але, аднак, нашы пачуцьці сьведчылі нам, што гэта — 
сапраўднасьць. Вялізнае дно акіяну сьвяцілася.

— Чаму-б і не! — гукнуў Маракот пасьля таго, як мы дзьве хвіліны маўчалі. — Хіба я не павінен быў
гэта прадбачыць? Што прадстаўляе з сябе гэтая пэропадобная і глёбнэрынавая твань? Ці ня ёсьць гэта продукт распаду, целы більёнаў ды більёнаў органічных істот, якія гніюць? І хіба расклад ня мае сувязі с фосфоруючым сьветам? Дзе ва ўсім сусьвеце гэта можна было-б бачыць, калі ня тут? Ах, сапраўды, крыўдна, што мы маем такія доказы і ня
можам паслаць нашы веды людзям!

— І ўсё-такі, — сказаў, я, — мы даставалі каля поўтоны фосфораваўшага кісялю і не знаходзілі такой здольнасьці даваць сьвет.

— Ён, бясспрэчна, страціў яе ў гэтай доўгай падарожы на паверхню. І што такое поўтоны ў параўнаньні з гэтымі нізінамі павольнага гніцьця. Глядзеце, глядзеце, — крыкнуў ён усхавалявана, — істоты морскіх глыбінь пасьвяцца на гэтым органічным дыване, бы нашыя статкі па лугох.

У той час, як ён нам гэта казаў, статак вялікіх чорных рыб, цяжкіх і прысадзістых, пачаў паволі&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>61g5lpo4hy9i4qdkvjkfuc25dlrf4ky</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/50</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23199</id>
    <revision>
      <id>84048</id>
      <parentid>65674</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T16:31:18Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2358" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;плыць да нас, рыючы носам сярод губкаватых расьлін. Другая вялізная чырвоная істота, нібы дурная карова акіяну, жавала жвачку пад маім ілюмінатарам, ды яшчэ другія істоты лыпалі вачыма тут і там, паднімаючы час-ад-часу галовы, каб паглядзець
на дзіўны прадмет, што так нечакана зьявіўся сярод іх.

Я толькі мог дзівіцца Маракоту, які ў гэтым сапсутым паветры, перад самай сьмерцю ўсё-ткі запісваў свае нагляданьні ў кніжку. Не пераймаючы яго мэтоду, я, аднак, зрабіў у галаве свае запісы, якія заўсёды захаваюцца, як малюнак, што адбіўся ў маёй галаве.

Самае дно акіяну было з чырвонай гліны, але тут яно было пакрыта шэрай марской тваньню якая ўтварала хваляпадобную паверхню скрозь, куды толькі дасягала вока. Гэтае дно ня было гладкім, але яго рэзала мноства дзіўных, круглых узгоркаў, як той, на які мы селі. Усе гэтыя ўзгоркі сьвяціліся ў празрыстым асьвятленьні. Паміж гэтымі маленькімі ўзгоркамі плавала безьліч дзіўных рыб, некаторыя з іх былі зусім невядомыя навуцы. Рыбы гэтыя бліскалі ўсімі водценьнямі фарбаў, але панаваў чырвоны і чорны колер. Усхваляваны Маракот наглядаў за імі і запісваў у кнігу.

Паветра зрабілася вельмі цяжкім, і мы зноў маглі сябе выратаваць толькі тым, што выпусьцілі частку тлену. Як ні дзіўна, мы ўсе былі вельмі галодныя, — я б сказаў, што мы былі галодныя, як&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>dh97kz6lsp237jsax36mnc7ut9mxr16</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/51</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23200</id>
    <revision>
      <id>84049</id>
      <parentid>65789</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T16:35:08Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2491" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;ваўкі, — і накінуліся на консэрвы з мяса з хлебам і маслам, назапашаныя прадбачлівым Маракотам, і запівалі іх віскі і вадой. Гэтая перакуска ўзмацніла маю здольнасьць успрыйманьня, і я сядзеў каля майго
наглядальнага пункту ды марыў пра апошнюю цыгарку. Раптам вочы мае заўважылі нешта, што выклікала ў маёй галаве шэраг думак.

Я ўжо сказаў, што шэрая роўнядзь была ўся ва ўзгорках. Перад маім ілюмінатарам была асабліва вялікая горка, і я пазіраў на яе з адлегласьці футаў трыццаць. На гэтай горцы быў нейкі дзіўны знак і, калі я пачаў глядзець далей, то ўбачыў,
што гэты знак паказваўся ды паказваўся, пакуль ня зьнік за паваротам. Калі чалавек так блізкі да сьмерці, траба вельмі шмат чаго, каб усхвалявацца чым-небудзь, што мае сувязь са сьветам. На хвіліну дыханьне маё спынілася. Стала і сэрца. Я зразумеў, што пазіраю на фрыз. Гэты фрыз быў і груба высечаны і паточаны, але бясспрэчна, што гэтыя сьцёртыя лініі калісьці зрабіў чалавек. Маракот і Сканлан сталі каля майго ілюмінатару, і ў непаразуменьні, шырока расплюшчыўшы вочы, пазіралі на гэтыя прыметы дзейнасьці чалавека.

— Ды гэта-ж разьбярства, — гукнуў Сканлан. — Гэта рэч, напэўна, была страхою якойсьці будовы. Тады і тыя вось — таксама будовы. Паслухайце, гаспадар, мы зваліліся проста на сапраўдны горад.

— Гэта сапраўдны горад, — сказаў Маракот. — Геолёгія навучае, што моры калісьці былі сухазем’ямі&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>0px5hawe31edkdl61k1166inbbv0kro</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/52</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23201</id>
    <revision>
      <id>84050</id>
      <parentid>65803</parentid>
      <timestamp>2022-07-31T17:54:07Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2399" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;і сухазем'і — морамі, але я заўсёды недаверліва адносіўся да думкі, што ў такія блізкія часы, як чацьвярычны пэрыод, магла асесьці Атлянтыка. Паведамленьне Плятона пра эгіпэцкія казкі мелі тады фактычную падставу. Гэтыя вульканічныя ўтварэньні падтрымліваюць пункт погляду, што Гэтае асяданьне зьявілася вынікам сэйсьмічнай чыннасьці.

— У гэтых будовах ёсьць пэўная правільнасьць, — сказаў я. Я пачынаю думаць, што гэта не асобныя хаты, але што гэта вежы, якія зьяўляюцца ўбраньнем страхі якога-небудзь вялікага будынку.

— Так, вы маеце рацыю, — сказаў Сканлан. — Тут чатыры вялікія вежы па рагох і маленькія радкамі паміж імі. Гэта нейкі будынак! Каб маглі мы яго ўбачыць цалкам! Можна было-б схаваць у яго ўсе Мэрыбэнцкія заводы ды яшчэ што-небудзь.

— Ён схаваны да страхі з прычыны заўсёднага капаньня зьверху, — сказаў Маракот, — з другога боку
ён не разбурыўся. Мы маем на вялікіх глыбінях заўсёдную тэмпэратуру, крыху вышэй, чым 32° па Фарэнгейту, якая павінна затрымліваць процэс гніцьця. Нават раскладаньне морскіх трупаў, якія ляжаць на дне акіяну і нечакана даюць нам гэтае асьвятленьне, ёсьць той самы павольны процэс. Але, божа мілы! Гэтыя знакі ня фрыз, а надпіс. Бясспрэчна, ён меў рацыю. Той самы знак паўтараўся то тут, то там. Гэтыя знакі, бясспрэчна, былі літарамі невядомага старажытнага альфабэту.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>07y4wcezacife0fmuu3uo69amh8kkrm</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/53</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23203</id>
    <revision>
      <id>84061</id>
      <parentid>65679</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:12:56Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2243" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Я выўчаў фінікійскія дакуманты, і ў гэтых літарах, зразумела, ёсьць штосьці знаёмае, што нагадвае мне штосьці, — сказаў наш кіраўнік. — Што-ж сябры мае, мы ўбачылі пахаваны старажытны горад і хаваем з сабою ў магіле цудоўныя веды. Больш няма чаго выўчаць. Кніга нашых ведаў закрыта. Я згодзен з вамі, чым хутчэй прыдзе канец, тым лепей.

Цяпер ужо канец нельга было адсунуць на доўгі час. Паветра было цяжкае. У ім было шмат вугляроду, і тлен ледзь мог прабіць сабе выхад, такі быў вялікі ціск. Стоячы на дыване, можно было падыхаць больш чыстым паветрам, але задушныя параваньні пакрысе паднімаліся ўгару.

Профэсар Маракот пакорна злажыў на грудзях рукі і апусьціў галаву. Газ ужо асіліў Сканлана, і ён ляжаў на падлозе. У мяне круцілася галава і было цяжка. Я заплюшчыў вочы і пачаў млець. Потым я расплюшчыў вочы, каб апошні раз глянуць на сьвет, які я пакідаў, і тут аж падскочыў з сіплым крыкам зьдзіўленьня.


Праз ілюмінатар на нас глядзеў чалавек.

Няўжо гэта бред? Я схапіў за плечы Маракота, і моцна патрос яго. Ён выпрастаўся і зьнямеў. Калі ён бачыў чалавека таксама, як і я, то гэта была праўда. Твар у ілюмінатары быў даўгі і хударлявы, цьмяны, з кароткай востранькай бародкай. Два жывыя вокі пазіралі зьдзіўлена на нас. На твары&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>8jth3s57eczk5chzfmz4vhmizyz2soh</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/54</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23204</id>
    <revision>
      <id>84064</id>
      <parentid>65680</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:14:08Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="636" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;VasyaRogov&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;чалавека быў выраз вялікага зьдзіўленьня. Усе нашыя агні гарэлі, і ў гэтым пакоі сьмерці ён бачыў, мабыць, сапраўдны дзіўны жывы малюнак. Адзін чалавек ляжаў самлеўшы, а два пазіралі на яго.

Твары іх былі скрыўлены, бы ў людзей, якіх душаць. Мы абодва трымалі рукі каля горла і нашы грудзі сьведчылі аб нашай роспачы. Чалавек зрабіў знак рукой і пашоў.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>r2mmscdgprnqpwsulwkwolzw33f4nx7</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/55</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23205</id>
    <revision>
      <id>84066</id>
      <parentid>65971</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:17:46Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2276" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Ён кінуў нас, — гукнуў Маракот.

— Або пашоў за дапамогай. Давайма паднімем Сканлана на дыван. На падлозе для яго сьмерць.

Мы пасадзілі мэханіка на дыван і паднялі галаву на падушку. Твар яго пасінеў, але ён быў яшчэ жывы і штосьці мармытаў.

— Для нас яшча ёсьць надзея, — сказаў я.

— Але-ж гэта вар’яцтва, — гукнуў Маракот. — Як можа чалавек жыць на дне акіяну. Як ён можа дыхаць. Гэта колектыўная галюцынацыя. Мой малады сябра, мы шалеем.

Пазіраючы ў ілюмінатар на безнадзейны шэры пэйзаж у сумным празрыстым сьвеце я адчуваў, што Маракот меў рацыю.

Потым я раптам заўважыў рух. У далёкай вадзе мігацелі цені. Яны рухаліся. Натоўп народу бег па дне акіяну да нас. Цераз хвіліну яны сышліся перад ілюмінатарам і паказвалі на нас ды аб нечым сьпіраліся. У натоўпе было некалькі жанчын, але больш было мужчын. Адзін з іх, сталы чалавек з надта вялікай галавою і густою барадою, быў, як
відаць, чалавекам, які карыстаўся павагай… Ён шпарка аглядзеў нашую сталёвую абалонку, і таму, што ніз яе быў шырэй месца, на якое мы селі, ён мог убачыць, што на дне яе ёсьць зашрубаваны люк. Чалавек цяпер паслаў назад пасыльнага, а нам стаў паказаць, каб мы адчынілі дзьверы.

— Чаму-б не адчыніць, — запытаў я, — нам усё роўна ўтапіцца ці задушыцца. Я ня вытрымаю болей.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>adtoktdtz9kf23ih2gkm9r7dlyw62td</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/59</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23206</id>
    <revision>
      <id>84073</id>
      <parentid>65684</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:29:20Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2224" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;магла прасачыцца цераз вопратку. Мы дыхалі зусім лёгка, і мне было весела бачыць, як Маракот пазіраў на мяне з-за гэтай абалонкі, бліскаючы вачыма, як раней з-за акуляр, а задаволенасьць Біля Сканлана супакоіла мяне.

Наш збаўца пазіраў са здаволеньнем то на аднаго, то на другога з нас, і потым паказаў, што трэба ісьці за ім цераз люк на дно акіяну. Тузін рук кінуліся да нас, каб падтрымаць нас у грузкай твані.

Цяпер я не магу ня дзівіцца гэтаму цуду. Мы стаялі ўсе трое, зусім цэлыя і добра сябе адчувалі на дне
пяцімільнай воднай багны. Дзе быў гэты страшэнны ціск, што выабражала такое мноства вучаных? На нас ён уплываў ня болей, як на прыгожых рыбак, што віліся вакол нас. Праўда, як гэта здавалася нашаму целу, мы былі абаронены гэтымі тонкімі шклянымі кулямі, якія сапраўды былі куды мацней ад самай моцнай сталі. Нават нашыя члены, незакрытыя куляй, адчувалі ня больш, чым моцны ціск вады, на які з часам прызвычаіліся не зварачаць увагі. Было так дзіўна стаяць усім разам і пазіраць назад на абалонку, з якой мы вышлі. Электрычных батарэй мы не патушылі, і клетка наша здавалася такой дзіўнай з яе праменьнямі жоўтага сьвятла.

Старшы ўзяў Маракота за руку, і мы са Сканланам пайшлі за ім, ледзь перасоўваючы ногі ў твані.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>7t04jsg1xhm3yu7j2pbrjw4ts9v37oj</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/60</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23207</id>
    <revision>
      <id>84075</id>
      <parentid>67417</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:33:14Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Правераная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="1955" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;4&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Цэнтар|{{Разьбіўка|ЧАСТКА ТРЭЦЯЯ}}|памер=140%}}

Вось тут і здарыўся надзвычайны выпадак, які, відаць, паставіў у непаразуменьне нашых дзіўных
новых падарожнікаў ня менш, чым нас саміх. У нас над галавамі зьявіўся невялікі цьмяны прадмет, які падаў з цемры ўніз. Вось ён дасягнуў дна акіяну недалёка ад нас. Гэта быў лот для вымеру морскіх глыбінь, зразумела, са „Стратфорду“, што
вымяраў багну, з якой павінна была быць зьвязана назва экспэдыцыі. Мы ўжо бачылі гэты лот на яго шляху ўніз і добра разумелі, што трагедыя нашага зьнікненьня спыніла яго працу, але што пасьля перапынку яна была скончана бяз жаднай думкі пра
тое, што скончыцца бадай каля нашых ног. Наверсе, як відаць, ня ведалі, што кранулі дно, бо лот нярухома ляжаў у твані. Нада мною, падобна да струны роялю, цягнуўся дрот, які цераз пяць міль вады злучаў мяне з бартом нашага карабля. Ах, каб было магчыма напісаць пісульку і прывязаць яе. Думка была гэта недарэчная, і, усё-ткі, ці ня мог-бы я паслаць, якую-небудзь вестку, каб паказаць ім, што мы існуем. Жакет мой быў закрыты шкляным {{перанос пачатак|п=кап|к=туром}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>oebm5jft22o0qtf7gd6uy6dtdirlycq</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/56</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23208</id>
    <revision>
      <id>84068</id>
      <parentid>65817</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:21:23Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2395" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Мы можам і не ўтапіцца, — сказаў Маракот. — Вада, ідучы зьнізу, ня можа падняцца ў сьціснутае паветра. — Дайце Сканлану гарэлкі. Трэба, каб ён устаў, хоць у апошні раз.

Я наліў мэханіку ў рот гарэлкі, ён глынуў і глянуў зьдзіўленымі вачыма. Мы паднялі яго на ногі, на дыван, і трымалі яго. Ён яшчэ быў напоўсамлелы, але я вытлумачыў яму наша становішча.

— Ёсьць магчымасьць атруціцца флёрам, калі вада дойдзе да батарэй, — сказаў Маракот. — Адчыніце ўсе трубы з паветрам. Чым большы ціск мы будзем мець, тым менш войдзе вады.

Мы з усёй сілы націснулі на падважнік і паднялі круглую плітку з падлогі нашай маленькай хаткі, хоць пры гэтым я і адчуваў сябе самазабойцам. Зялёная вада булькаючы пачала ліцца да нас. Яна хутка дайшла да ног, да кален, да пояса, і
тут спынілася. Але ціску паветра нельга было вытрымаць. У галовах у нас шумела, і барабанная перапонка гатова была лопнуць. Доўга мы не маглі пражыць у такой атмосфэры. Толькі моцна трымаючыся за сеткі на версе, мы ратаваліся ад вады.

З вышыні, на якой мы былі, мы ўжо не маглі пазіраць у ілюмінатары, не маглі сабе і ўявіць, што рабілася, каб нас выратаваць. Сапраўды, думка, што нехта сапраўды можа дапамагчы нам, здавалася зусім немагчымай, і ўсё-ткі ў гэтых людзях была нейкая сіла і пэўнасьць у сабе. Асабліва гэта адчувалася ў правадыра, і гэта падавала надзею.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>s3k9eqnf54mwxyd5y3g37zrqsvrzf2e</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/57</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23209</id>
    <revision>
      <id>84069</id>
      <parentid>65687</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:24:40Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2319" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

Раптам мы заўважылі яго твар, пазіраўшы на нас праз ваду, і праз хвілінку ён улез да нас, стаў з намі. Гэта была невялікая, прысадзістая постаць, мне пад плячо. Ён паглядзеў на нас вялікімі цёмнымі вачыма, у якіх быў адбітак вясёлай самапэўнасьці, які казаў:

— Небаракі! Вы думаеце, што вы трапілі ў вельмі дрэннае становішча, але я добра бачу, як выратавацца.

Я толькі цяпер заўважыў вельмі дзіўную рэч. На чалавеку, — калі ён толькі быў такі самы чалавек, як
і мы, — была апранута празрыстая абалонка, якая закрывала яму галаву цела, пакідаючы вольнымі рукі ды ногі. Абалонка была такая празрыстая, што ў вадзе яе ніхто ня бачыў, але цяпер, калі яна была ў паветры побач з намі, яна блішчэла і
была празрыстай, як самае тонкае шкло. На кожным плячуку ў сярэдзіне абароннага футляра ў яго былі дзіўныя закругленьні. Яны былі падобны да даўгаватай скрыначкі, у якой было шмат дзірачак, і яны надавалі чалавеку такі погляд, бы на ім былі наплечнікі.

Калі наш новы знаёмы далучыўся да нас, то за ім зьявіўся твар другога чалавека, які кінуў нам штосьці, падобнае да вялікае шкляное кулі. Тры такіх кулі нам падалі. Потым былі паданы шэсьць невялікіх скрыначак; наш новы знаёмы прывязаў іх па аднэй да нашых плячэй, і нашы плечы зрабіліся вышэй, як і ў іх. Я ўжо пачаў думаць, што ў жыцьці&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>7xppm32vut9d1zg2iuif2j0lozsudyq</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/58</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23210</id>
    <revision>
      <id>84070</id>
      <parentid>65688</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:25:38Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="515" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;VasyaRogov&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;гэтых дзіўных людзей ня было нарушэньня натуральных законаў, і што тады, як адна скрынка вырабляла паветра, другая паглынала паветра сапсаванае. Чалавек апрануў нам цяпер цераз галовы празрыстую вопратку, і мы адчулі, што яна моцна сьціснула нас каля плячукоў і ў паясьніцы. Вада не&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>92v6btl2wpcc3lz90ogb3xn1lkabgoo</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/61</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23211</id>
    <revision>
      <id>84076</id>
      <parentid>65970</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:54:18Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2569" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{перанос канец|п=кап|к=туром}} і кішэні таксама, але ніжэй пояса я быў вольны і хустачка да носу выпадкова была ў кішэні майтак. Я дастаў яе і абвязаў ёю дрот вышэй гіры лота і адразу-ж убачыў, як мой белы палатняны матузок паляцеў наверх у сьвет, які я, мабыць, ніколі болей ня ўбачу. Нашы новыя знаёмыя з вялікай цікавасьцю аглядзелі сямідзесяціпяці фунтовы проставес і, урэшце, узялі яго з сабою.

Мы прайшлі ўсяго сотні дзьве ярдаў сярод узгоркаў і прыпыніліся перад невялікімі дзьвярыма, з масыўнымі колёнамі з абодвух бакоў і надпісам на фрызе. Дзьверы былі адчынены, і мы прайшлі ў вялікі пусты пакой. У гэтым пакоі была рухомая сьцяна, якая кіравалася мэханізмам з сярэдзіны, і яе зачынілі за намі. У нашых шкляных шапках мы, зразумела, нічога не маглі чуць, але, пастаяўшы колькі хвілін, мы зразумелі, што тут працуе, мабыць, нейкая магутная помпа, бо ўбачылі, што ровень вады вакол нас шпарка спадае. Менш, чым праз пятнаццаць хвілін, мы стаялі на мокрай падлозе, а нашы новыя таварышы займаліся тым, што распраналі нас. І праз хвілінку мы стаялі і дыхалі чыстым паветрам у цёплым, добра асьветленым памяшканьні, тымчасам, як жыхары багны паволі зьбіраліся вакол нас, сьмяяліся, нешта гаварылі, ціскалі нам рукі ды пасяброўску гладзілі нас. Яны гаварылі на дзіўнай, груба-зычнай мове, і ніводнага іх слова мы не разумелі, але сьмех на твары і пробліскі таварыскасьці ў вачох, зразумелы нават у водных глыбінях пад&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>9y76zpy7bcrszcwx5nb2xhn4edpd5pu</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/62</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23212</id>
    <revision>
      <id>84077</id>
      <parentid>65804</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:59:29Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2383" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;зямлёю. Шкляныя вопраткі былі павешаны на нумараваных крукох на сьцяне, і ветлівыя людзі ні то падвялі, ні то падштурхнулі нас да ўнутраных дзьвярэй. Калі дзьверы зачыніліся за намі, нішто ўжо не напамінала нам а тым факце, што мы — нявольныя госьці невядомай расы на дне Атлянтычнага акіяну і што мы назаўсёды адрэзаны ад таго сьвету, дзе жылі.

Цяпер, калі так нечакана скончылася напружанасьць нашага становішча, мы ўсе адчулі сябе слабымі. Нават Біль Сканлан, які быў нібы Геркулесам, валачыў па падлозе ногі, а Маракот ды я радаваліся таму, што нас вялі правадыры. Але, ня гледзячы на ўсю змардаванасьць, у той час як мы ішлі, я заўважаў усе дробязі. Добра відаць было, што паветра ішло з нейкіх машын, якія выраблялі яго, бо яно струменямі біла з круглых дзірак у сьценах. Сьвятло было расьсеянае і, бясспрэчна, было далейшым удасканаленьнем сыстэмы Мура, якая ўжо зьвяртала на сябе ўвагу эўропэйскіх інжынэраў і не вымагала ні правадоў, ні лямп. Сьвятло гэта ішло з даўгіх цыліндраў празрыстага шкла, якія былі павешаны па карнізах калідораў. Я здолеў разглядзець усё гэта. Наша хада спынілася і нас увялі ў вялікі пакой, засланы каберцамі і добра абставляваны пазалочанымі крэсламі ды дыванамі, якія нагадвалі эгіпэцкія магільніцы. Натоўп пашоў. Застаўся толькі адзін барадаты чалавек ды два яго блізкія.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>f7kjlbjfucqc70wjapaosr9rw962r9a</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/63</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23213</id>
    <revision>
      <id>84078</id>
      <parentid>67450</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T07:04:23Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2319" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Мэнда, — сказаў ён, колькі разоў стукаючы сябе ў грудзі. Потым ён паказаў на кожнага з нас па чарзе і пачаў паўтараць за намі словы: „Маракот“, „Хэдлей“ і „Сканлан“, пакуль зусім не аўладаў гэтымі словамі. Потым ён запрасіў нас сядаць і сказаў нешта аднаму з сваіх блізкіх. Той вышаў з пакою і хутка вярнуўся. З ім ішоў вельмі пажылы чалавек з даўгою сіваю барадою і з дзіўнай шапкай чорнага сукна. Я запамятаў сказаць, што ўсе гэтыя людзі былі апрануты ў каляровыя тунікі, якія даходзілі да кален, і ў высокія боты з вырабленай рыбінай скуры. Новы чалавек быў, відаць, доктар, бо па чарзе агледзеў кожнага з нас, прычым клаў руку нам на лоб і заплюшчваў вочы, нібы атрымліваючы разумовае ўражаньне а стане нашага здароўя. Відаць, ён зусім ня быў задаволены, бо круціў галавою і сказаў колькі слоў Мэнда. Гэты апошні адразу-ж паслаў кудысь аднаго чалавека, і той прынёс есьці ды віно, якія і паставіў перад намі. Мы вельмі змардаваліся, каб пытацца, што нам падалі, але адчулі сябе лепей пасьля яды. Потым нас перавялі ў другі пакой, дзе было тры ложкі, і я кінуўся на адно з іх. У мяне застаўся цьмяны ўспамінак, што Біль Сканлан падышоў ды сеў каля мяне.

— Слухай, Бо, гэтая чарка гарэлкі выратавала мне жыцьцё, — сказаў ён. — Але ўсё-такі дзе-ж гэта мы?

— Я ведаю ня болей, чым вы.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>cemb8szzib74akbwsngwvhjjjag3fdz</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/64</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23214</id>
    <revision>
      <id>84079</id>
      <parentid>65692</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T07:10:08Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2317" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Ну, што-ж, хай будзе, што будзе, — сказаў ён і лёг на сваё ложка. — Слухай, віно было добрае. Дзякуй богу, што наш абаронца цьвярозасьці, Вольстыт, ніколі ня быў тут.

Гэта былі апошнія словы, што я чуў, калі заснуў моцным сном, які толькі магу прыпомніць за ўсё жыцьцё.

Калі я прачнуўся, дык не адразу зразумеў, дзе я. Здарэньні папярэдняга дня былі падобны да нейкага кашмару, і я ня мог паверыць, што павінен прымаць іх як рачаіснасьць. Я зьбянтэжана разглядаў вялізны пусты пакой бяз вокан і з цёмнымі сьценамі, пазіраў на праменьчыкі дрыжаўшага чырвонаватага сьвятла, што біла з карнізаў на мэблю, і, урэшце, на два другія ложкі, на адным з якіх моцна хроп Маракот. Таксама было і на „Стратфордзе“. Гэта было занадта недарэчна, каб быць рачаіснасьцю, і толькі пасьля таго, як я абмацаў сваю коўдру і {{Абмылка|разгледеў|разгледзеў}} дзіўную тканіну матэрыі, зробленай з высушаных морскіх расьлін, я мог уявіць сабе непраўдападобны выпадак, што здарыўся з намі. Я ўсё яшчэ думаў аб ім, калі моцна зарагатаў Біль Сканлан, седзячы на сваім ложку.

— Добры дзень, Бо, — гукнуў ён.

— Вы, здаецца, у добрым настроі, — сказаў я даволі ўражліва. — Я ня бачу, каб у нас была прычына сьмяяцца.

— Ну, што-ж, я таксама быў у дрэнным настроі, як і вы, калі толькі прачнуўся, — адказаў ён. — Потым&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ld2kyz95bux4fgk6imluj0fqz6gyt9l</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/65</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23215</id>
    <revision>
      <id>84080</id>
      <parentid>65695</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T07:14:48Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2260" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;прышла ў галаву вельмі ўжо трапная думка, вось таму я і сьмяюся.

— Я і сам не ад таго, каб пасьмяяцца, — сказаў я. — Што-ж гэта за думка?

— Ды, вось, бачыце, Бо, я падумаў, вось было-б дзіўна, каб мы ўсе прывязалі сябе да гэтага дроту лота. Мне здаецца, што ў гэтых шкляных шапках мы добра маглі-б дыхаць. А калі-б Хові паглядзеў цераз борт, то ён убачыў-бы, як мы лезьлі-б грамадой з вады да яго. Ён падумаў-бы, што злавіў нас, як рыбу, на вудачку. Вось была-б камедыя.

Наш дружны сьмех разбудзіў профэсара, які сеў на ложка з такой-жа зьбянтэжанасьцю, якая перад тым была і ў мяне. Я забыўся на ўсе няпрыемнасьці, слухаў фразы Маракота, якія забаўлялі мяне, у якіх чаргавалася вялікая радасьць ад пэрспэктыў такога шырокага поля для выўчэньня, і вялікае гора, што ён ня можа спадзявацца калі-небудзь паведаміць навуковым таварышом аб дасягнутых ім выніках. Урэшце, ён зьвярнуўся да пільных патрэб данае хвіліны.

— Цяпер дзевяць гадзін, — сказаў ён, пазіраючы на свой гадзіньнік. На сваіх гадзіньніках мы ўсе ўбачылі той самы час, але нішто не паказвала нам, што гэта было: вечар ці раніца.

— Мы павінны весьці наш уласны каляндар, — сказаў Маракот, — мы спусьціліся трэцяга кастрычніка. Гэтага месца мы дасягнулі ў той-жа дзень вечарам. Як доўга спалі мы?&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>4n00o5kpa56bztagyjcx5toaskv3z90</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/66</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23216</id>
    <revision>
      <id>84082</id>
      <parentid>65792</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T07:18:46Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2400" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Дапраўды, гэта мог быць і цэлы месяц, — сказаў Сканлан. — Я ня траціў памяці так моцна з таго самага часу, як Майкі Скот асіліў мяне на выпярэдніцтвах на заводзе.

Мы апрануліся і памыліся. Усё было каля нас. Але дзьверы ўсё-ткі былі замкнуты, і было ясна, што мы цяпер палоньнікі. Вэнтыляцыі, здаецца, ня было, а паветра было зусім чыстае. Мы дадумаліся, што гэта было дзякуючы таму руху паветра, якое адбывалася ў маленькіх шчылінах сьцяны. Тут быў і нейкі цэнтральны апал, бо, хоць і ня было відаць печы, але тэмпэратура была прыемна цёплая. Раптам я заўважыў кнопку на сьцяне і націснуў на яе. Гэта быў, як я і чакаў, званок, бо дзверы адразу адчыніліся і перад намі стаў маленькі цьмяны чалавек у жоўтай вопратцы. Ён з запытаньнем паглядзеў на нас вялікімі шэрымі, добрымі вачыма.

— Мы галодныя, — сказаў Маракот. — Ці можаце вы нам даць што-небудзь зьесьці?

Чалавек пакруціў галавою і ўсьміхнуўся. Відаць было, што ён нашых слоў не разумеў.

Сканлан паспрабаваў шчасьця на ўсіх амэрыканскіх мовах, але і гэта нічога не дало. Аднак, калі я разявіў рот і ткнуў у яго палец, наш чалавек энэргічна заківаў галавою і, завіхаючыся, пабег.

Праз дзесяць хвілін дзьверы адчыніліся і зьявіліся два жоўтых служкі, якія несьлі перад сабою маленькі столік. Лепей мы не маглі б паесьці і ў Бальтымор Отэлі. Тут была кава, гарачае малако&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>77v3kphir9b2uc1cmstg5d0e8tgiq77</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/67</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23217</id>
    <revision>
      <id>84083</id>
      <parentid>65698</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T07:22:21Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2195" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;булачкі, добрая рыбка і мёд. Цэлыя поўгадзіны мы былі надта занятыя, каб думаць, што мы елі або адкуль гэта ўсё дасталі нашы гаспадары. Пасьля сьнеданьня зноў зьявілася двое служак; яны вынесьлі столік і старанна зачынілі за сабой дзьверы.

— Я ужо ўвесь счарнеў і пасінеў ад таго, што ўсё шчыпаю сябе, — сказаў Сканлан. — Сон усё гэта, ці што іншае? Паслухайце, профэсар, вы прывезьлі нас сюды і, памойму, вы павінны і сказаць нам, што гэта ўсё павашаму?

Профэсар пакруціў галавою.

— І для мяне гэта нібы сон, але што за дзіўны сон! Якое апавяданьне для сьвету, калі-б толькі мы маглі перадаць яму.

— Адно зусім бясспрэчна, — сказаў я, — што ў легендзе пра Атлянтыду была праўда і што частка жыхароў Атлянтыды нейкім дзіўным чынам перажыла катастрофу.

— Ну, калі яны нават і перажылі катастрофу, — гукнуу Біль Сканлан, чухаючы сваю круглую патыліцу, — хай буду я пракляты, калі я магу зразумець, як яны маглі дастаць паветра, сьвежую ваду ды ўсё іншае. Можа гэты хлапчына з барадою, якога мы бачылі ўчора ўвечары, прыдзе нас наведаць, дык ён і раскажа нам.

— Як-жа гэта ён можа зрабіць, калі мы ды яны ня маем супольнай мовы.

— Што-ж, мы скарыстаем нашы ўласныя нагляданьні, — сказаў Маракот. — Адно я ўжо зразумеў:&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>s6q9jgwxrel54n0xuv13f1b0x7mwggp</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/68</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23218</id>
    <revision>
      <id>84084</id>
      <parentid>67419</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T07:27:44Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2396" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;Я пазнаў гэта, калі за сьнеданьнем еў мёд. Гэта, бясспрэчна, быў сынтэтычны мёд, такі, які мы ўжо наўчыліся рабіць на зямлі. Але калі штучны мёд, то чаму ня штучная кава, ня мука. Молекулі элемэнтаў падобны да цэглы, і цэгліны гэтыя ляжаць вакол нас. Мы павінны толькі наўчыцца, як даставаць пэўныя цэгліны, — іншы раз толькі адну цэгліну, — для таго, каб зрабіць новую рэч. Цукар ператвараецца ў крухмаль або робіцца алькоголем — проста ператасоўкай цэгліны. Што-ж тасуе іх? Цяплыня. Электрычнасьць. Мабыць, яшчэ што іншае, пра што мы нічога ня ведаем. Некаторыя з іх тасуюцца самі, і рады ператвараецца ў волава або ўран ператвараецца ў рады без таго, каб мы дакраналіся да іх.

— Дык вы думаеце, што яны дасягнулі вялікіх посьпехаў у хэміі?

— Я пераконаны ў гэтым. Урэшце, няма такое цэгліны элемэнтаў, якая ня была-б у іх каля рук. Вадарод і тлен лёгка здабываюцца з морскай вады. У гэтых вялізных колькасьцях морскай расьліннасьці ёсьць азот і вуглярод, а ў морскіх адкладах ёсьць фосфар і кальцы. Чаго толькі нельга зрабіць пры ўменьні і адпаведных ведах.

Профэсар захапіўся чытаньнем лекцыі пра хэмію, калі адчыніліся дзьверы і, патаварыску вітаючы нас, зайшоў Мэнда. З ім прышоў і той самы пажылы
чалавек, якога мы бачылі ўвечары. Мабыць, ён быў вядомы сваёю навукай, бо ён спрабаваў колькі {{перанос пачатак|п=ра|к=зоў}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>tn36mzdpuhc0s107yfejw2rwvctl2s7</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/69</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23219</id>
    <revision>
      <id>84085</id>
      <parentid>65793</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T07:32:23Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2440" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{перанос канец|п=ра|к=зоў}} гаварыць з намі на розных мовах, але ўсіх іх мы не разумелі. Тады ён паціскаў плячыма і пачаў гаварыць з Мэнда, які штось загадаў апранутым у
жоўтае служкам, што стаялі каля дзьвярэй. Яны зьніклі, але адразу-ж вярнуліся з дзіўным экранам, які трымаўся на двух слупох. Ён быў такі самы, як нашы кінематографічныя экраны, але быў заліты нейкай бліскучай матэрыяй, якая зьзяла і мігала пры сьвятле. Гэты экран паставілі каля сьцяны. Пажылы чалавек тады вельмі старанна вымерыў нагамі пэўную адлегласьць і адзначыў яе на падлозе. Стоячы на гэтым пункце, ён павярнуўся да Маракота і дакрануўся да яго твару, паказваючы
на экран.

— Нічога тут не зразумееш, — сказаў Сканлан.

Маракот пакруціў галавою, каб паказаць, што ён зусім нічога не разумее. Таксама адчуваў сябе хвіліну і пажылы чалавек. Але ўсё-ткі яму прышла ў галаву нейкая думка і ён паказаў на сябе пальцам. Потым ён павярнуўся да экрану, уперыўся ў яго вачыма і, як відаць, накіраваў туды ўсю сваю ўвагу. Праз момант на экране перад намі зьявіўся яго адбітак. Потым ён паказаў на нас, і адразу наша маленькая група зьявілася на экране. Праўда, гэта было не асабліва падобна да нас. Сканлан быў падобны да сьмешнага кітайца, а Маракот — труп, але гэта, бясспрэчна, павінны былі быць мы, якімі нас бачылі вочы опэратара.

— Гэта адбітак уяўленьняў у мазгох, — гукнуў я.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>htwnrc2gi4190c3cgdk4v3u9b3qm8ff</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/70</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23220</id>
    <revision>
      <id>84086</id>
      <parentid>65701</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T07:37:55Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2215" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Правільна, — сказаў Маракот. — Гэта, зразумела, вельмі дзіўная вынаходка, але гэта толькi злучэньне
тэлеопатыі і целабачаньня, аб якіх мы крыху чулі на зямлі.

— Я ніколі ня думаў, што дажыву да таго, што ўбачу сябе ў кінематографе, калі толькі гэты кітаец з тварам, як сыр, сапраўды, я, — сказаў Сканлан. — Паслухайце, калі-б мы маглі перадаць усе гэтыя
навіны выдаўцу „Леджэра“, дык ён так раздабрэў-бы, што мне хапіла-б на ўсё жыцьцё. Тавар у нас ёсьць, калі-б мы толькi маглi яго пераслаць.

— У гэтым уся справа, — сказаў я. — Дапраўды, мы ўзрушылі-б увесь сьвет, калi-б толькi маглі вярнуцца назад. Але навошта ён мiргае нам.

— Стары хоча, каб вы паспрабавалі вашу сілу, профэсар.

Маракот стаў на паказанае месца і яго мазгі добра перадалі на экране малюнак яго ўласных уражаньняў. Мы бачылі малюнак Мэнда, і потым другое — „Стратфорда“, якім мы яго пакінулі.

І Мэнда i пажылы вучаны, убачыўшы карабель, абодва кіўнілі галавою (знак ухвалы), i Мэнда паказаў рукою, паказваючы сьпярша на нас, а потым на экран.

— Расказаць ім усё… вось якая ў яго думка, — гукнуў я.

— Яны хочуць зразумець з малюнкаў, хто мы і як мы сюды трапілі.

Маракот кіўнуў Мэнду, каб той паказаў, што ён зразумеў, ды пачаў паступова перадаваць малюнак&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>qpd7zo5xc36kuj9s8i6vk1h35pv04vc</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/71</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23221</id>
    <revision>
      <id>84087</id>
      <parentid>67420</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T07:43:12Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2454" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;нашае падарожы, але Мэнда падняў руку і спыніў яго. Па яго загаду служкі паднялі і панесьлі экран, і абодва атлянты паказалі нам, што трэба ісьці за імі.

Гэта быў вялізны будынак, і мы пераходзілі з калідору ў калідор, пакуль ня прышлі, урэшце, у вялікую залю накшталт аудыторыі. З аднаго боку быў шырокі экран такога самага роду, як той, што мы бачылі. Публікі было каля тысячы чалавек. Калі мы ўвайшлі, то пачуўся шэпт прывітаньняў. Гэта былі мужчыны і жанчыны рознага веку. Мужчыны былі цьмяныя і барадатыя, а маладыя жанчыны былі прыгожыя, пажылыя — поўныя павагі. У нас было мала часу, каб разглядаць іх, бо нас прывялі на
месца ў першым радзе і потым паставілі Маракота проці экрану. Агні былі нейкім чынам патушаны і Маракоту паказалі, што час пачынаць.

Выканаў ён сваю ролю вельмі добра. Мы спачатку ўбачылі наш карабель. Вось ён плыве па Тэмзе. І публіка ўсхвалявана зашаптала, бачачы малюнак сучаснага гораду. Потым зьявілася карта, якая паказвала курс карабля. Потым паказалася сталёвая пасудзіна з усімі сваімі дапасаваньнямі. Мы зноў убачылі сябе, як спускаліся на край багны. Потым зьявіўся малюнак таго цмока, што затапіў нас.

— Маракс! Маракс! — закрычалі людзі, калі ўбачылі гэтую жывёлу. Відаць было, што яны наўчыліся пазнаваць і баяцца яе. Стала ціха, калі цмок пачаў абмацваць наш канат і пачуўся стогн {{перанос пачатак|п=жу|к=дасьці}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>nalztyjvg0y7xf3cibyb1m7j69jscmx</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/72</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23222</id>
    <revision>
      <id>84089</id>
      <parentid>65703</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T07:48:35Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2551" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{перанос канец|п=жу|к=дасьці}}, калі парваўся дрот і мы паляцелі ў багну. Цэлы месяц тлумачэньняў не абмаляваў-бы так яскрава нашага становішча, як гэтая поўгадзіна бачанай вачыма перадачы.

Калі публіка паўставала з месцаў, то на нас пасыпаліся з усіх бакоў спачуваньні. Людзі тоўпіліся вакол нас, стукалі нас па сьпіне, — знак таго, што яны рады нам. Нас па чарзе пазнаёмілі з некаторымі правадырамі, але магутнасьць правадыроў была толькі ў іх мудрасьці, бо ўсе тут, здавалася, былі на аднэй і тэй самай соцыяльнай ступені і былі амаль аднолькава апрануты. Мужчыны насілі тунікі шафранавага колеру да кален, паясы і высокія боты з невядомага лускаватага пругкага матэрыялу, які, магчыма, быў скурай якогась морскага зьвера. Жанчыны былі надзіва прыгожа ўбраны ў клясычным стылі, і іх вопраткі мелі розны колер — ружовы, блакітны і зялёны. На іх было ўбраньне з пэрляў і чарапашынак, зьзяўшых рознымі колерамі. Шмат якія жанчыны былі такія прыгожыя, што ніякія земныя параўнаньні не падыходзілі да іх. Сярод іх была адна… але навошта ўводзіць мае асабістыя пачуцьці ў гэтае апавяданьне, прызначанае для ўсіх. Дазвольце мне толькі сказаць, што Мона — адзіная дачка Скарпа, аднаго з правадыроў народу, і што з першага дня спатканьня я прачытаў у яе цьмяных вачох вестку сымпатыі і спачуцьця, якія дайшлі да майго сэрца, як і мая ўдзячнасьць і захапленьне дайшлі, мабыць, да яе сэрца. Я цяпер ня буду болей&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>nebfpoe5assm87kdevm8vp64w9ys5kw</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/73</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23223</id>
    <revision>
      <id>84120</id>
      <parentid>67449</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:09:28Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2536" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;гаварыць аб гэтай прыгожай жанчыне. Даволі таго, што ў маім жыцьці зьявіўся новы і моцны ўплыў. Калі я ўбачыў Маракота, які гаварыў на мігі з аднэй ветлівай асобай, тымчасам, як Сканлан у цэнтры групы вясёлых дзяўчат выражаў ім сваё захапленьне, я зразумеў, што мае падарожнікі таксама пачалі знаходзіць, што ў нашым трагічным становішчы быў і больш вясёлы бок. Калі памерлі для сьвету, то мы ў кожным разе, знайшлі другое жыцьцё, якое абяцала пэўную нагароду за страчанае намі.

Пазьней, на працягу гэтага дня Мэнда ды другія нашы новыя таварышы паказалі нам некаторыя часткі вялізнага будынку. Напластаваньнямі вякоў будова так асела ў морскае дно, што ў яе можна было ўваходзіць толькі праз страху, і з гэтага
месца калідор ішоў уніз ды ўніз, пакуль даходзіў да роўню поля ў некалькіх сотнях футаў ніжэй памяшканьня, у якое ўваходзілі. У падлозе таксама былі ходы, і мы ўбачылі калідоры па ўсіх кірунках, якія ішлі ўніз, у нетры зямлі. Нам паказвалі тыя апараты, што рабілі паветра, з помпамі, якія разносілі паветра па ўсім будынку. Маракот са зьдзіўленьнем і захапленьнем зазначыў, што ня толькі тлен злучаўся з азотам, але што меншыя раторты давалі другія газы, якія маглі быць толькі аргонам, нэонам ды іншымі малавядомымі складніковымі часткамі атмосфэры, з якімі на зямлі мы толькі пачынаем знаёміцца. Дыстыліравальныя бакі для здабываньня сьвежай вады і вялізныя электрычныя ўстаноўкі&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>boiktll2tk4eha8j22qbi2x88ngkvla</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/74</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23224</id>
    <revision>
      <id>84123</id>
      <parentid>65705</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:13:50Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2459" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;былі другімі прадметамі нашай цікавасьці, але шмат якія машыны былі такія складаныя, што нам цяжка было прасачыць дэталі. Я толькі магу сказаць, што бачыў на ўласныя вочы і прабаваў уласным языком, што хэмічныя рэчы ў газаватым і вадкім выглядзе выліваліся ў розныя машыны, што на іх уплывалі цяплынёй, ціскам ды электрычнасьцю, і што мука, гарбата, кава або віно атрымліваліся ў якасьці продуктаў.

У часе агляду будынку, — наколькі нам яго паказвалі, — мы вельмі хутка дадумаліся да аднаго. Было ясна, што будаўнікі прадбачылі, што на будынак будзе дзейнічаць мора, і абарона проці напору вады была прадугледжана задоўга да таго, як край спусьціўся пад ваду. Канечна, было зусім зразумела, і гэта не патрабавала довадаў, што такія перасьцярогі не маглі быць прыняты ўжо пасьля катастрофы, і мы былі цяпер сьведкамі, што ўвесь вялізны будынак з самага пачатку быў пабудаваны з аднай думкай, каб быць моцным каўчэгам, дзе можна было-б схавацца. Вялізныя рэторты і саганы, у якіх вырабляліся паветра, яда, ачышчаная вада ды іншыя патрэбныя продукты, былі ўроблены ў сьцены і зьяўляліся, як відаць, часткамі гэтага орыгінальнага будынку. Тое самае было і з выходнымі каморамі, з сылікатнымі фыбрыкамі, дзе вырабляліся шкляныя каптуры, і з вялізнымі воднымі помпамі. Кожны з гэтых прадметаў быў зроблены здольнасьцю і прадбачаньнем гэтага дзіўнага народу&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>iqthfrg41f5zxbqumjhl1ci97l5a7f6</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/75</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23225</id>
    <revision>
      <id>84126</id>
      <parentid>65969</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:18:15Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2471" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;далёкіх часоў, які, мяркуючы па тым, што нам удалося даведацца, крануў адной рукою цэнтральную Афрыку, а другою Эгіпэт, і таму пакінуў свае сьляды нават на гэтых краёх, калі яго ўласная зямля спусьцілася ў Атлянтыцкі акіян. Што-ж да гэтых людзей, іх пакаленьняў, дык мы прышлі да вываду, што яны, як відаць, вырадзіліся (а гэта зусім натуральна), і што ў большасьці выпадкаў яны застылі на месцы і толькі захавалі некаторыя веды і навуку сваіх дзядоў, ня маючы энергіі дадаць да гэтага што-небудзь сваё. Яны ўладалі дзіўнымі сіламі, і ўсё-ткі нам здавалася, што ў іх незразумелы недахват ініцыятывы і што яны нічога не дадалі да дзіўнай спадчыны, атрыманай імі. Я пераконаны, што Маракот, скарыстаўшы іх веды, хутка дасягнуў-бы большых вынікаў. Што-ж да Сканлана з яго кемкасьцю і здольнасьцю мэханіка, то ён заўсёды даваў парады, якія, відаць, здаваліся ім такімі самымі важнымі, як іх сілы — нам.

У часе нашага спуску ў акіян у кішэні Сканлана быў губны гармонік, і заўсёды радасьцю нашых гаспадароў было, калі ён граў на ім. Яны сядзелі вакол і з захапленьнем слухалі яго простыя песенькі, якраз таксама, як мы слухалі Моцарта.

Я ўжо сказаў, што ўвесь будынак мы не аглядалі і магу расказаць далейшае наконт гэтага. Быў адзін стары ад часу калідор, дзе мы заўсёды бачылі народ, але праваднікі ў часе нашай экскурсіі туды ніколі не заходзілі. Зусім натуральна, што мы&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>awt790n29pxpmqx7ggouydlgtfmlrlo</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/76</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23226</id>
    <revision>
      <id>84129</id>
      <parentid>65707</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:23:15Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2347" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;гэтым зацікавіліся, і надумаліся неяк увечары скарыстаць выпадак і пайсьці туды. Мы зьбеглі з нашага пакою і пашлі ў невядомае месца ў такі час, калі вакол нас было мала людзей.

Калідор прывёў нас да высокіх дзьвярэй, нібы зробленых з масыўнага золата. Калі мы адчынілі дзьверы, то апынуліся ў вялізным пакоі. Усе сьцены былі размаляваны яркімі фарбамі і ўбраны нязвычайнымі малюнкамі ды статуямі страшных істот з вялікімі ўборамі на галаве, падобнымі да ўбораў нашых амэрыканскіх індэйцаў. У канцы гэтага вялізнага пакою сядзела адна аграмадная фігура, са скрыжаванымі, як у Буды, нагамі, але без таго лагоднага выразу, які відаць у спакойных абрысах Буды. Наадварот, гэта была істота гневу, з разяўленым ротам і сярдзітымі вачыма. Гэтыя вочы былі чырвоныя, і ўражаньне, што рабілі яны, павялічвалася двума электрычнымі агнямі, якія сьвяцілі праз іх. На каленях яе была вялікая цёмная печ, дзе было шмат попелу.

— Молах! — сказаў Маракот. — Молах або Ваал, — стары бог фінікійскае расы.

— Міласэрнае неба! — гукнуў я перад гэтымі ўспамінамі старое Картагі. — Не кажэце мне, што гэтыя добрыя людзі здольны прыносіць чалавечыя афяры.

— Паслухай, Бо, — спалохана сказаў Сканлан. — Спадзяюся, што яны гэта ўсё-ткі захоўваюць у сваёй сям’і. Мы зусім не жадаем, каб яны рабілі з намі тое самае.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>su3cengfnj3x4c1rnmwfp96z91fat6s</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/77</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23227</id>
    <revision>
      <id>84131</id>
      <parentid>67448</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:27:09Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2255" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Не, не, мне здаецца, што яны ўжо наўчыліся, — сказаў я. — Няшчасьце наўчае людзей любіць другіх.

— Гэта зусім правільна, — сказаў Маракот, разглядаючы попел, — гэта стары бог, якога яны атрымалі ў спадчыну, але культ у іх, бясспрэчна, больш мяккі. Тут спалены хлеб і таму падобныя рэчы. Але, мабыць, быў час…

Нашыя разважаньні былі спынены сярдзітым голасам, і мы ўбачылі некалькі чалавек у жоўтых вопратках і высокіх шапках. Людзі гэтыя былі, як відаць, жрацамі царквы. Па іх тварах я зразумеў, што мы былі вельмі блізка каля таго, каб зрабіцца апошнімі афярамі Ваала, і адзін жрэц сапраўды дастаў з-за пояса нож. Са злосьцю і крыкам яны груба прагналі нас ад свайго сьвятога месца.

— Хай на іх ліха! — крычаў Сканлан, — я задушу гэтага галубка, калі ён будзе лезьці да мяне. Слухай, ты, не чапай маёй вопраткі.

З хвіліну я баяўся, што ў нас будзе, як казаў Сканлан „бурная хатняя гісторыя“ ў сьвятым месцы. Але нам усё-ткі ўдалося раззлаванага мэханіка бяз бойкі вярнуць у наш пакой. Па тым, як трымаў сабе Мэнда і другія нашы сябры, мы зразумелі, што аб нашым аглядзе ведаюць усе і што ім вельмі нездаволены.

Але быў яшчэ і другі аўтар, які нам паказвалі і які нам паказаў шмат чаго нечаканага, бо адкрыў марудны і не дасканалы метод для зносін&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ltgp6ylazya3mo50lh9kt91ia07f6g6</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/78</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23228</id>
    <revision>
      <id>84132</id>
      <parentid>67447</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:33:29Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2304" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;між нашымі гаспадарамі ды намі. Гэта быў пакой пад царквою, бяз жаднага ўбранства. У канцы яго стаяў статуй з пажоўклай ад часу сланёвай косьці; гэта была жанчына з дзідай у руцэ і з савой на плячы.

Пільнаваў гэты пакой вельмі стары чалавек, і, ня гледзячы на яго век, нам было ясна, што ён належаў да зусім іншай расы-да больш прыгожага, буйнага тыпу, чым людзі царквы. У той час, як мы з Маракотам стаялі і пазіралі на статуй з сланёвай косьці, прыпамінаючы, дзе мы бачылі нешта падобнае, стары загаварыў з намі.

— Тэа, — сказаў ён, паказваючы на статуй.

— Сапраўды, — гукнуў я, — ён гаворыць пагрэцку.

— Тэа! Атэна! — сказаў стары.

Сумненьня не магло быць. „Багіня — Атэна“. Тут нельга было памыліцца. Маракот, дзіўныя мазгі якога ведалі сёе-тое з кожнай галіны чалавечых ведаў, адразу-ж пачаў пытаць яго на клясычнай грэцкай мове. Пытаньні Маракота, відаць, былі толькі часткай зразумелы, і яму адказалі на такой старажытнай мове, што яна была бадай зусім незразумелая. Усё-ткі Маракот здабыў некаторыя весткі і знайшоў пасярэдніка, праз якога мы маглі сяк-так гаварыць з гаспадарамі.

— Гэта важны доказ праўдападобнасьці легенд, — сказаў у гэты вечар Маракот сваім высокім ды прарэзьлівым голасам і тонам чалавека, які гаворыць у вялікай аудыторыі. — Заўсёды ёсьць&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>lhiezk475pzyj7f7oie8mls2ipvb45t</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/79</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23229</id>
    <revision>
      <id>84136</id>
      <parentid>65710</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:42:55Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2339" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;фактычная аснова, нават калі яна з цягам часу скажаецца. Вы ведаеце, — або напэўна вы ня ведаеце („Вашая праўда“ — голас Сканлана), — што ў часе гібелі вялізнага вострава паміж старажытнымі грэкамі і атлянтамі была вайна. Пра гэта піша Солён у тым месцы, дзе ён кажа аб тым, што ён даведаўся ад жрацоў Саіса. Мы можам дапусьціць, што ў той час у руках атлянтаў былі грэцкія палонныя, што некаторыя з іх служылі пры царкве і што яны прынесьлі з сабою сваю ўласную рэлігію. Наколькі я мог зразумець, гэты чалавек — стары жрэц, якому гэты абавязак перайшоў у спадчыну, і, мабыць, калі мы даведаемся больш, то бліжэй пазнаёмімся з гэтым старажытным народам.

— Так, я лічу, што яны былі людзі кемкія, — сказаў Сканлан. — Памойму, калі ўжо вам патрэбен бог з вапны, то лепей, каб гэта была прыгожая жанчына, чым такі разбойнік з чырвонымі вачыма і з тушылкай для вугалёў на каленях.

— Ваша шчасьце, што яны ня могуць зразумець вашых поглядаў, — сказаў я. — Інакш вы маглі-б скончыць, як хрысьціянскі мучальнік.

— Пакуль я магу граць ім джас, мне няма чаго баяцца, — адказаў ён. — Мне здаецца, што яны цяпер прызвычаіліся да мяне і не маглі-б абыйсьціся без мяне.

Нашы гаспадары, даўшыя нам прытулак, былі добрымі людзьмі, і нам было добра, але былі і бываюць часы, калі ўсім сэрцам імкнешся да роднага&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>bnqsjl06zdw7g8tsldexd4c27v17ewi</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/80</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23230</id>
    <revision>
      <id>84138</id>
      <parentid>65711</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:44:16Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="616" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;страчанага краю. І вось перада мною паўставалі мілыя старыя сьцены Оксфорду або старажытныя вязы ды знаёмае поле для выпярэдніцтва ў Харвардзе. У тыя першыя дзянькі яны здаваліся мне такімі-ж далёкімі, як пэйзаж які-небудзь на месяцы, і толькі цяпер цьмяным і няясным вобразам пачынае сьпець у маёй душы надзея на тое, што яшчэ ўбачу я іх.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>cbp78ae61ya523oturwjhuwjctlngg1</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/81</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23231</id>
    <revision>
      <id>84140</id>
      <parentid>67446</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:48:07Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Правераная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="1792" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;4&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Цэнтар|{{Разьбіўка|ЧАСТКА ЧАЦЬВЕРТАЯ}}|памер=140%}}

Праз колькі дзён пасьля таго, як мы апынуліся на дне акіяну, нашы гаспадары, або людзі, у якіх мы былі ў колёніях, — мы часамі ня ведалі, як іx называюць, — запрасілі нас з сабою ў экспэдыцыю па дне акіяну.

З намі разам з павадыром Мэнда пашло шэсьць чалавек. Мы сышліся ў тое cамае памяшканьне, куды нас спачатку ўвялі, і мы мелі цяпер магчымасьць разгледзець яго бліжэй. Гэта быў вялізны пакой, футаў па сто ў кожны бок, і яго нізкія сьцены ды столь пазелянелі ад морскіх расьлін і былі мокрыя ад вільгаці. Вакол усяго пакою было набіта шмат крукоў са знакамі, якія, на маю думку, былі нумарамі. На кожным кручку вісеў напоўпразрысты шкляны звон і пара батарэй для плячукоў, якія забясьпечвалі дыханьне. Падлога была з каменных плітак, на якіх ад часу парабіліся выбоіны. Гэта былі сьляды крокаў шмат пакаленьняў, і ў гэтых выбоінах застойвалася вада. Увесь пакой быў ярка асьветлены электрычнымі трубкамі Мура, якія віселі ўздоўж карнізу.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>khea8it1uk0vcswz5urqykpg90801lt</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/82</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23232</id>
    <revision>
      <id>84143</id>
      <parentid>65714</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:52:16Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2513" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

Нас увязалі ў шкляныя абалонкі і далі кожнаму моцны завостраны кій, зроблены з нейкага лёгкага мэталю. Потым Мэнда на мігі загадаў нам ухапіцца за парэнчы. Ён сам і яго прыяцелі далі нам прыклад. Прычына гэтай асьцярогі хутка стала нам зразумелай, бо, калі дзьверы паволі адчыніліся, морская вада лінула з такою сілаю, што мы захлябнуліся б, каб ня трымаліся. Вада шпарка паднялася вышэй роўню нашых галоў, і ціск, які мы адчувалі, спыніўся. Мэнда прывёў нас да дзьвярэй і праз хвіліну мы зноў апынуліся на дне акіяну, пакінуўшы за сабою адчыненыя да нашага прыходу дзьверы.

Аглядаючыся вакол у халодным, мільгаючым, празрыстым сьвятле, што асьвятляла морскую нізіну, мы маглі бачыць па ўсіх кірунках у кожным разе на чвэртку мілі. Але што нас зьдзівіла — гэта тое, што, як вокам скінуць, мы маглі бачыць вельмі яркі бліскучы сьвет. Туды і накіраваўся наш правадыр, а ўсе мы пашлі за ім. Мы ішлі паволі, перамагаючы ваду. З кожным крокам ногі нашы глыбака лезьлі ў мяккую твань. Хутка ўжо мы маглі пазнаць, што гэта быў за сьвет, зьвярнуўшы на сябе нашу ўвагу. Гэта была наша ўласная хатка, наш апошні напамінак пра жыцьцё на зямлі, асеўшая на купал вялікай будовы і ўсё яшча зьзяўшая сваімі агнямі. Хатка наша была на тры чвэрткі заліта вадою, але запалоненае паветра ахоўвала тую частку, дзе былі нашыя электрычныя ўстаноўкі. Сапраўды, было дзіўна пазіраць у сярэдзіну і бачыць знаёмую&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>f6zrz2z2f0h768d4gv81k2h2ch6rpnb</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Глыбіня Маракота.pdf/83</title>
    <ns>104</ns>
    <id>23233</id>
    <revision>
      <id>84144</id>
      <parentid>67439</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:58:38Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Sopcan</username>
        <id>3564</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2558" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;Sopcan&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;абстаноўку з нашымі канапамі і як раней разьвешанымі {{Абмылка|струмантамі|інструмантамі}}, тымчасам, як некалькі вялікіх рыб плавалі ў сярэдзіне, нібы піскары ў бутэльцы. Уся наша кампанія адзін за адным пралезла ў хатку праз адчынены люк, — Маракот, каб выратаваць сшытак з заўвагамі, які плаваў на паверхні вады, Сканлан і я, каб забраць тое-сёе з асабістай маемасьці. Мэнда таксама прышоў з двума таварышамі і з вялікім зьдзіўленьнем разглядаў вымяральнік глыбінь, тэрмомэтр ды іншыя інструманты, прымацаваныя да сьцяны. Тэрмомэтр мы зьнялі і ўзялі з сабою. Вучаным, можа, цікава даведацца, што сорак градусаў па Фарэнгейту зьяўляецца тэмпэратурай на самай вялікай морскай глыбіні, на якую калі-небудзь апускаўся чалавек і што яна вышэй, чым у верхнім морскім слоі, з прычыны хэмічнай цяплыні, якая ствараецца гніцьцём твані.

Выходзіць, што наша маленькая экспэдыцыі мела пэўную мэту, апрача тае, што нас павялі для моцыёну на дно акіяну. Мы здабывалі яду. Я бачыў, як нашы таварышы час-часам моцна стукалі ўніз сваімі вострымі кіямі, кожны раз дастаючы вялікую пляскатую рыбу, крыху падобную да цюрбо. Гэтай рыбы тут было шмат, але яна так хавалася ў твані, што патрэбна было спрактыкаванае вока, каб убачыць яе. Хутка ў кожнага з нізкарослых людзей вісела па дзьве тры такія рыбіны. Сканлан і я хутка скемілі сакрэт гэтай лоўлі і забілі кожны па дзьве рыбы, але Маракот хадзіў, бы зачараваны, захоплены&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>gi0rlbjga6nyuadiziyg67dki5lrm02</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Кабзар (Каганец)</title>
    <ns>0</ns>
    <id>24065</id>
    <revision>
      <id>84112</id>
      <parentid>68522</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T10:55:08Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>Gleb Leo перанёс старонку [[Кабзар]] у [[Кабзар (Каганец)]]</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="1343" xml:space="preserve">{{загаловак
 | назва     = Кабзар
 | аўтар     = Карусь Каганец
 | секцыя    = Верш
 | папярэдні = 
 | наступны  =  
 | анатацыі  = Крыніца: https://knihi.com/Karus_Kahaniec/Kabzar.html
}}
Ой, вецер шуміць, ой, вецер гудзе,

А цераз поле чалавек ідзе,

Ой, полем ідзе І штось ён нясе.

І хлопец яго за руку вядзе.

Ой, праз поле хлопец старца вядзе.

Які гэта старац з хлопцам ідзе?

То кабзар ідзе

І кобзу нясе,

А хлопец за руку к вёсцы вядзе.

У вёску прыйшоў, на прызбе ён сеў

І ціха людзям спяванку запеў,

Укруг людзі стаяць,

На старца глядзяць,

Бо да душы бедным людзям запеў.

Галавою добрым людзям кіўне.

Грудку старую шырока надзьме.

У струны ўтне,

Слова дабярэ

І песню старую свету пяе.

1910 г.

[[Катэгорыя:Карусь Каганец]]
[[Катэгорыя:Вершы Каруся Каганца]]
[[Катэгорыя:Творы 1910 года]]</text>
      <sha1>h6oq15b5ddaa7yk6wqa110kanm5qfca</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Водгульле</title>
    <ns>0</ns>
    <id>28018</id>
    <redirect title="Водгулле (Колас)" />
    <revision>
      <id>84054</id>
      <parentid>83071</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T04:03:16Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>EmausBot</username>
        <id>725</id>
      </contributor>
      <minor />
      <comment>Робат: выпраўленьне падвойнага перанакіраваньня → [[Водгулле (Колас)]]</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="43" xml:space="preserve">#REDIRECT [[Водгулле (Колас)]]</text>
      <sha1>3k0e9bnaok8e5q4rs03mmx42b88xp8m</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/9</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28381</id>
    <revision>
      <id>84098</id>
      <parentid>84008</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T09:04:09Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2481" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;2&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{цэнтар|[[File:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Пачатак 1.jpg|600px]]}}


{{цэнтар|'''Плэшэм.'''|памер=160%}}

{{X-larger|'''Ж'''}}ылі-былі муж з жонкай, звалі іх Шэмус і Нэнсі і пражылі яны ў міры ды згодзе ажно сорак гадоў. Непадалёчку ад іх жыў малады гуляка Роры, і прыйшла яму ў голаву гэткая злая думка: „Вось добра было-б, каб Шэмус памёр, а мы ажаніліся-б з {{Абмылка|Ненсі|Нэнсі}}, узяў-бы я ў пасаг хату, поле і ўсю гаспадарку“.

Надумаўшыся так, пайшоў ён да Нэнсі дый кажа:

— Чаму гэта такая прыгожая кабета мае ахвоту жыць з гэткім нягодным старым хрэнам, які мае больш хваробаў і усялякіх балячак, чымся ёсьць іх у якім-небудзь жаўтку ў яйцы. Пазбаўся яго, і заўтра-ж самы
прыгожы з ваколіцы хлапец будзе рады, каб ты зрабілася яго жонкай.

Нэнсі пачала з яго сьмяяцца, але Роры ўсё не адыходзіў ад яе, дык яна нарэшце адказала яму:

— Я ні на каліва ня веру табе. Ну, хто-ж возьме мяне замуж, калі Шэмус памрэ?

— Ды выбірай лепшага малайца з усяе ваколіцы, — адказаў Роры. — Я сам гатоў цябе ўзяць.

— Ці гэта-ж праўда? — запыталася Нэнсі.

— Прысягаю, — пабажыўся Роры.

— Мо’ і праўда, што ты хацеў-бы са мною пажаніцца. Але-ж Шэмус, спадзяюся, яшчэ не памрэ. ні сяньня, ні праз дзесяць гадоў, — сказала Нэнсі.

— Гэта цалком залежыць ад цябе,—сказаў Роры.

— Чаму так? — запытала Нэнсі.

— Вельмі проста, ты можаш яго зжыць са сьвету.

— Я ня хочу праліваць крыві старога чалавека,—адказала Нэнсі.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>e4z9kha94uf36bx9o1t5elh0uwzahat</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84099</id>
      <parentid>84098</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T09:04:15Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2481" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{цэнтар|[[File:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Пачатак 1.jpg|600px]]}}


{{цэнтар|'''Плэшэм.'''|памер=160%}}

{{X-larger|'''Ж'''}}ылі-былі муж з жонкай, звалі іх Шэмус і Нэнсі і пражылі яны ў міры ды згодзе ажно сорак гадоў. Непадалёчку ад іх жыў малады гуляка Роры, і прыйшла яму ў голаву гэткая злая думка: „Вось добра было-б, каб Шэмус памёр, а мы ажаніліся-б з {{Абмылка|Ненсі|Нэнсі}}, узяў-бы я ў пасаг хату, поле і ўсю гаспадарку“.

Надумаўшыся так, пайшоў ён да Нэнсі дый кажа:

— Чаму гэта такая прыгожая кабета мае ахвоту жыць з гэткім нягодным старым хрэнам, які мае больш хваробаў і усялякіх балячак, чымся ёсьць іх у якім-небудзь жаўтку ў яйцы. Пазбаўся яго, і заўтра-ж самы
прыгожы з ваколіцы хлапец будзе рады, каб ты зрабілася яго жонкай.

Нэнсі пачала з яго сьмяяцца, але Роры ўсё не адыходзіў ад яе, дык яна нарэшце адказала яму:

— Я ні на каліва ня веру табе. Ну, хто-ж возьме мяне замуж, калі Шэмус памрэ?

— Ды выбірай лепшага малайца з усяе ваколіцы, — адказаў Роры. — Я сам гатоў цябе ўзяць.

— Ці гэта-ж праўда? — запыталася Нэнсі.

— Прысягаю, — пабажыўся Роры.

— Мо’ і праўда, што ты хацеў-бы са мною пажаніцца. Але-ж Шэмус, спадзяюся, яшчэ не памрэ. ні сяньня, ні праз дзесяць гадоў, — сказала Нэнсі.

— Гэта цалком залежыць ад цябе,—сказаў Роры.

— Чаму так? — запытала Нэнсі.

— Вельмі проста, ты можаш яго зжыць са сьвету.

— Я ня хочу праліваць крыві старога чалавека,—адказала Нэнсі.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>jwtdpk65mubh9harxi11zxotxxc741i</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/11</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28384</id>
    <revision>
      <id>84063</id>
      <parentid>84014</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:13:45Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="227" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

{{block center/s|style=width:100%; max-width:30em; border:2px solid black; padding:0.5em 0.1em}}
{{цэнтар|[[File:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Малюнак 1.jpg|350px]]}}
{{block center/e}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>2yhreaddnp47el1crq8h9rlagut2y32</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/13</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28387</id>
    <revision>
      <id>84062</id>
      <parentid>84019</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:13:36Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="364" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

{{block center/s|style=width:100%; max-width:30em; border:2px solid black; padding:0.5em 0.1em}}
{{выява з подпісам|шырыня=350px|выява=Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Малюнак 2.jpg|подпіс=&lt;big&gt;Да Шэмуса, які плакаў, падыйшоў Рыжы Дзядок.&lt;/big&gt;}}
{{block center/e}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>6m4w3p4beqfjvge4iemk0048tmf9v76</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/271</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28394</id>
    <revision>
      <id>84028</id>
      <timestamp>2022-07-31T12:20:07Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4071" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

Не менш раззлаваны быў маёр, калі апранаўся к абеду: у часе гэтай працэдуры на цёмнаскурага слугу сыпаўся град усялякіх прадметаў, пачынаючы з бота, канчаючы шчоткай для прычэсвання і ўключаючы ўсё, што трапляла пад руку яго гаспадара.

Нарэшце, маёр, марна патраціўшы ўсе снарады, што былі ў яго пад рукою, і ўзнагародзіўшы тубыльца такой колькасцю новых мянушак, што ў таго былі ўсе падставы здзівіцца багаццю англійскай мовы, падначаліўся неабходнасці завязаць гальштук; выфранціўшыся, ён адчуў прыліў жыццерадаснасці пасля такіх практыкаванняў і спусціўся ўніз забаўляць Домбі і яго правую руку.

Домбі яшчэ не было ў пакоі, але правая рука знаходзілася там, і зубныя багацці былі, як звычайна, да паслуг маёра.

— Ну, сэр, — сказаў маёр, — што вы параблялі з таго часу, як я меў шчасце вас бачыць? Прагуляліся?

— Гулялі не больш поўгадзіны, — адказаў Каркер. — Мы былі так заняты.

— Справы, э? — запытаўся маёр.

— Трэба было скончыць з рознымі дробязямі, — адазваўся Каркер. — Але, ведаеце… Гэта зусім не ўласціва мне, выхаванаму ў школе недаверлівасці і звычайна неахвочаму да горлівасці, — пачаў ён, перапыняючы сябе і гаворачы прывабна шчырым тонам, — але да вас я адчуваю поўнае давер'е, маёр Бегсток.

— Вы робіце мне гонар, сэр, — адказаў маёр. — Мне вы можаце давяраць.

— У такім выпадку, ведаеце, — прадаўжаў Каркер, — я знайшоў, што мой сябра… бадай варта было-б сказаць ''наш'' сябра…

— Вы маеце на ўвазе Домбі, сэр? — усклікнуў маёр. — Містэр Каркер, вы бачыце мяне, які стаіць тут, перад вамі? Дж. Б.?

Ён быў досыць тоўстым і досыць сінім, каб яго ўбачыць, і містэр Каркер сказаў, што мае прыемнасць бачыць.

— У такім выпадку, сэр, вы бачыце чалавека, які пойдзе ў агонь і ў ваду, каб услужыць Домбі, — заявіў маёр Бегсток.

Містэр Каркер усміхнуўся і сказаў, што ў гэтым не сумняваецца.

— Ці ведаеце, маёр, — прадаўжаў ён, — варочаюся да таго, з чаго я пачаў: я знайшоў, што сёння наш сябра быў менш уважлівы да спраў, чым звычайна.

— Так? — адазваўся ўзрадаваны маёр.

— Я знайшоў яго крыху няўважлівым і не схільным думаць.

— Клянуся Юпітэрам, сэр, — закрычаў маёр тут замешана лэдзі!

— Сапраўды, я пачынаю верыць, што гэта так, — адказаў Каркер.- Мне здавался, вы жартуеце, калі як быццам намякнулі на гэта; я-ж ведаю вас, ваенных…&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>i87z7d9eu93ox33lr181n9h90eik2uy</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/272</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28395</id>
    <revision>
      <id>84051</id>
      <timestamp>2022-07-31T19:13:26Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4738" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

Маёр закашляўся конскім кашлем і патрос галавою, нібы кажучы: «Так, мы вясёлыя хлопцы, гэтага нельга адмаўляць». Пасля ён схапіў містэра Каркера за лацкан фрака і, выпучыўшы вочы, зашаптаў яму на вуха, што яна — надзвычайна чароўная жанчына, сэр. Што яна — маладая ўдава, сэр. Што яна з добрай сям'і, сэр. Што Домбі закаханы ў яе па вушы, сэр, і што гэта надзвычайная партыя для абодвух бакоў; бо ў яе прыгажосць,
добрае паходжанне і таленты, а ў Домбі багацце; чаго-ж яшчэ можа жадаць любая пара? Пачуўшы крокі містэра Домбі за дзвярыма, маёр абарваў сваю гаворку, заключыўшы, што заўтра раніцой містэр Каркер убачыць яе і будзе меркаваць сам; ад разумовага напружання і размовы хрыплым шэптам у маёра слязіліся вочы, і ён сядзеў, пыхкаючы, пакуль не падалі абед.

За першай і другой стравай маёр звычайна бываў сур'ёзны, бо тубылец, выконваючы тайны загад, акружаў яго прыбор рознастайнымі 
соусамі і бутэлечкамі, і маёр быў не на жарты заняты, выцягваючы коркі і змешваючы тое што ў іх было на сваёй талерцы. У дадатак у тубыльца, на століку ля сцяны, меліся розныя прыправы і пернасці, якімі маёр штодзённа апякаў сабе страўнік, не кажучы ўжо аб дзіўнай пасудзе, з якой ён наліваў невядомыя вадкасці ў шклянку маёра. Але ў той дзень маёр Бегсток, нават не гледзячы на гэтыя шматлікія заняткі, знайшоў час быць вельмі кампанейскім, і гэта выяўлялася ў надзвычайнай хітрасці, накіраванай на тое, каб увесці ў курс справы містэра Каркера і выявіць настрой містэра Домбі.

— Домбі, — сказаў маёр, — вы нічога не ясцё. У чым справа?

— Дзякую вам, — адказаў гэты джэнтльмен, — я ем; у мяне сёння няма апетыту.

— Што-ж з ім здарылася, Домбі? — запытаўся маёр. — Дзе ён дзеўся? У нашых сяброў вы яго не пакінулі, у гэтым я магу запэўніць, бо я ручаюся за тое, што сёння ў часе снедання ніякага апетыту ў іх не было. Ва ўсякім выпадку я адказваю за адну з іх; не скажу за якую.

Тут маёр падміргнуў Каркеру і выглядаў такім хітрым, што яго цёмнаскуры слуга быў вымушан, не чакаючы загаду, пастукаць яго па спіне, інакш той, напэўна, знік-бы пад сталом.

У канцы абеду, — інакш кажучы, калі тубылец падышоў да маёра, збіраючыся разліваць першую бутэльку шампанскага, — маёр зрабіўся яшчэ хітрэйшым.

— Налівайце поўна, нягоднік, — сказаў маёр, падымаючы свой бакал. — І містэру Каркеру налівайце поўна. І містэру Домбі. Клянуся богам, джэнтльмены, — сказаў маёр, падміргваючы свайму новаму сябру, у той час як містэр Домбі з праніклівым выглядам пазіраў у талерку, — гэты бакал віна мы прысвяцім бажаству; Джо ганарыцца знаёмствам з ім і здалёк ім захапляецца пакорліва і пачціва. Імя яго — Эдзіт, — сказаў маёр, — бажэственая Эдзіт!&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>owvwgjheod5l9ao18i9xuoqrat52n3t</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/273</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28396</id>
    <revision>
      <id>84052</id>
      <timestamp>2022-07-31T19:34:59Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4337" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— За здароўе бажэственай Эдзіт! — усклікнуў з усмешкай Каркер.

— Так, зразумела, за здароўе Эдзіт, — сказаў містэр Домбі. З'яўленне лакеяў з новымі стравамі прымусіла маёра зрабіцца яшчэ хітрэйшым, але і сур'ёзнейшым.

— Хоць у сваёй кампаніі Джо Бегсток можа і пажартаваць і сур'ёзна пагаварыць аб гэтым прадмеце, сэр, — сказаў маёр, прыклаўшы палец да губ і звяртаючыся канфідэнцыяльна да Каркера, — але гэтае імя для яго занадта свяшчэнна, каб рабіць яго здабыткам гэтых малайцоў. Ні слова, сэр, пакуль яны тут!

Гэта было пачціва і прыстойна з боку маёра — містэр Домбі вельмі добра гэта адчуваў. Хоць і збянтэжаны, пры ўсёй сваёй ледзяной халоднасці, намёкамі маёра, містэр Домбі зусім не пярэчыў супроць такіх жартаў — гэта было ясна, — але нават заахвочваў іх.

Калі маёр настолькі ахрып ад яды, піцця і дэманстрацыі сваіх талентаў субяседніка, што не мог ужо гаварыць выразна, яны пачалі піць кофе. Пасля гэтага маёр запытаўся ў містэра Каркера-загадчыка, яўна не спадзеючыся на сцвярджальны адказ, ці гуляе ён у пікет.

— Так, я крыху гуляю ў пікет, — сказаў містэр Каркер.

— Можа і ў трык-трак? — нерашуча запытаўся маёр.

— Так, я крыху гуляю таксама і ў трык-трак, — адказваў зубасты чалавек.

— Мне здаецца, Каркер гуляе ва ўсе гульні, — сказаў містэр Домбі, размяшчаючыся на канапе ў позе чалавека з дрэва, пазбаўленага звязак і суставаў, — і гуляе добра.

Праўду кажучы, Каркер гуляў у гэтыя дзве гульні з такой дасканаласцю, што маёр быў уражаны і запытаўся яго наўздагад, ці гуляе ён у шахматы.

— Так, я крыху гуляю ў шахматы, — адказаў Каркер. — Мне здаралася гуляць і выйграваць партыю, не гледзячы на дошку, — гэта проста трук.

— Далібог, сэр, — сказаў маёр, выпучваючы вочы, — вы — поў-
ная процілегласць Домбі, які ні ў якія гульні не гуляе.

— О! ''Ён!'' — адазваўся загадчык. — ''Яму'' ніколі не патрэбна было набываць такія нікчэмныя веды. Такім, як я, яны бываюць іншы раз карысныя. Напрыклад, цяпер, маёр Бегсток, калі яны даюць магчымасць пазмагацца з вамі.

Магчыма, віной таму былі хлуслівыя вусны, такія мяккія і расцягнутыя, але гэта пакорлівая і рабалепная кароткая гутарка была падобна да рыкання, і на секунду магло здацца,
што белыя зубы вось-вось учэпяцца ў руку таго, перад кім гэты чалавек поўзае на каленях. Але маёр зусім аб гэтым не думаў, а містэр Домбі ляжаў, захоплены думкамі, з поўзаплюснутымі вачыма, пакуль працягвалася гульня, якая зацягнулася да ночы.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>1lwo5qjvu5mi4qox3i507pprfxoq8mr</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/274</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28397</id>
    <revision>
      <id>84053</id>
      <timestamp>2022-07-31T19:56:53Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4546" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

{{Цэнтар|'''''РАЗДЗЕЛ XXVII'''''}}
{{Цэнтар|'''''Цені згушчаюцца.'''''}}

Містэр Каркер-загадчык устаў разам з жаваранкамі і вышаў прагуляцца, цешачыся летняй раніцай. Але думкі яго — а ён на хаду размышляў насупіўшы бровы, — бадай ці луналі ў вышыні, як жаваранкі, або накіроўваліся ў гэтым напрамку; больш правільна, яны трымаліся каля свайго гнязда на зямлі і шныралі
ў пылу і сярод чарвей.

Ахайны, задаволены сабою, з бледным тварам, нібы выгарэўшым на сонцы, грацыёзнай сваёй хадою падкрэсліваючы мяккасць травы, містэр Каркер-загадчык бадзяўся па лужках і зялёных палянках і шмыгаў па алеях, пакуль не надышоў час вяртацца да снедання. Выбраўшы больш кароткую дарогу, містэр Каркер ішоў, праветрываючы свае зубы, і выказаў пры гэтым уголас: «Цяпер паглядзім другую місіс Домбі!»

Ён вышаў за межы горада і варочаўся назад прыемнай дарогай, дзе густыя дрэвы адкідалі густы цень і дзе калі-ні-калі трапляліся лаўкі для тых, хто захацеў-бы адпачыць. Гэтае месца звычайна не наведвала публіка і ў такі ціхі ранішні час яно здавалася зусім бязлюдным і адзінотным, і таму містэр Каркер быў або думаў, што быў тут зусім адзін.

Аднак, ён выявіў, што памыліўся, думаючы, быццам у ляску нікога няма; ціхенька абышоўшы вялікае дрэва, старая кара якога была пакрыта наростамі і лускою, як скура насарога або якога-небудзь кроўнага яму дапатопнага страшыдла, ён нечакана ўбачыў жанчыну на бліжэйшай лаўцы, якую ўжо збіраўся
абвіць павуціннем слядоў.

Гэта была лэдзі, элегантна апранутая і вельмі прыгожая, з цёмнымі гордымі вачыма, апушчанымі ўніз, — лэдзі, здавалася, апанаваная нейкім запалам або барацьбой. Бо, калі яна сядзела, пазіраючы ў зямлю, ніжняя губа яе была прыкушана, грудзі ўздымаліся, ноздры расшыраліся, галава ўздрыгвала, слёзы абурэння струменіліся па шчоках, а нагой яна таптала мох так, нібы хацела раздушыць яго. І, аднак, ледзь не ў той самы момант, калі ён гэта заўважыў, ён убачыў, як гэта самая лэдзі ўстала з пагардлівай мінай, якая выказвала стомленасць і сум, і адышлася ад лаўкі, прычым і твар яе і фігура дыхалі роўнадушным усведамленнем сваёй прыгажосці і велічнай пагардай.

Зморшчаная і вельмі агідная старая, падобная па плацці не столькі на цыганку, колькі на прадстаўніцу рознастайнага племя валацуг, таксама сачыла за лэдзі, бо, калі тая ўстала, яна вырасла перад ёю, утаропіўшы ў яе дзіўны позірк, — нібы з'явілася з-пад зямлі, — і заставіла ёй дарогу.

— Дайце я вам паваражу, красуня, — сказала старая, жуючы губамі, як быццам чэрап з-пад жоўтай яе скуры імкнуўся вырвацца на паверхню.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>1wn2zcqnamr6lnty524xol4ylpy4re6</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/15</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28398</id>
    <revision>
      <id>84059</id>
      <timestamp>2022-08-01T05:37:12Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «цякла прыгожая рэчка, каля якой павінны расьці кусты і дрэвы, каб на дрэвах сьпявалі птушкі, а воддаль гудзела мора.  — Прынц Кональ,—адказаў Шэмус, — ты добра ведаеш, што нічога гэтага я не магу зрабіць.  — Я добра ведаю, што ты можаш, — сказаў прынц. — Да...»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3178" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;цякла прыгожая рэчка, каля якой павінны расьці кусты і дрэвы, каб на дрэвах сьпявалі птушкі, а воддаль гудзела мора.

— Прынц Кональ,—адказаў Шэмус, — ты добра ведаеш, што нічога гэтага я не магу зрабіць.

— Я добра ведаю, што ты можаш, — сказаў прынц. — Даю табе тры дні, і, калі ты ня выпаўніш майго загаду, разьвітайся з жыцьцём. Сказаўшы гэтак, адышоўся прэч.

Беднаму Шэмусу нічога не заставалася рабіць, як зноў плакаць. Ён добра разумеў, што ня можа выпаўніць прынцавага загаду. Плакаў ён доўга, ажно пачуў пад самым вухам чыйсьці голас, падняў {{Абмылка|главу|галаву}} і ўбачыў Рыжага Дзядка.

— Шэмус, Шэмус, — гаварыў дзядок,— што гэта з табой здарылася?

— Ня варта й расказваць аб тым, што са мной здарылася, — адазваўся Шэмус.

Хаця ты мне і дапамог у прошлы раз, але цяпер няма ў сьвеце чалавека, які мне дапамог-бы.

— Ну, усё роўна, — сказаў Рыжы Дзядок, — калі ўжо я не дапамагу, дык і не папсую нічога. Каб аблегчыць душу, Шэмус расказаў Рыжаму Дзядку сваё гора.

— Шэмус, — сказаў Рыжы Дзядок, — ты зрабі вось што. Сяньня ўначы, калі ўзыйдзе месячык, ідзі да крыніцы, што знайходзіцца ў Даліне Фей. Там ты знойдзеш міску, ліст і пяро. Зачэрпай у міску вады, вазьмі ліст і пяро і йдзі да замку. Вылі ваду, як можна далей ад замку, здуй лісток з правае, а пяро з левае рукі і пабачыш, што здарыцца.

Шэмус абяцаў зрабіць усё, што сказаў дзядок. Як толькі ўзыйшоў месячык, ён ужо быў каля крыніцы ў Даліне Фей; там ён знайшоў міску, лісток і пяро. Ён набраў вады ў міску, захапіў з сабой лісток і пяро
і пайшоў да замку.

Прышоўшы туды, ён лінуў ваду з міскі гэтак далёка, як толькі хапіла сілаў, — глянь, ажно акіян, які быў за сто міль ад замку, з гукам пасунуўся к замку, а рэчка, што была за сто міль, цяпер пацякла каля самага замку ў акіян. Зьдзьмухнуў ён лісток&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>j1oxriza1yla61shjxh7nrptmkdzs4u</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/16</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28399</id>
    <revision>
      <id>84060</id>
      <timestamp>2022-08-01T05:41:03Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «з правае вукі, і па берагох рэчкі зазелянелі розныя кусты і дрэвы. Зьдзьмухнуў ён пяро з левае рукі, і ў кустох і дрэвах заварушыліся тысячы розных птушак, якія сьпявалі такімі прыгожымі галасамі, якіх ён датуль і ня чуў.  Трэба ўявіць сабе, як зьдзівіўся...»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3148" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;з правае вукі, і па берагох рэчкі зазелянелі розныя кусты і дрэвы. Зьдзьмухнуў ён пяро з левае рукі, і ў кустох і дрэвах заварушыліся тысячы розных птушак, якія сьпявалі такімі прыгожымі галасамі, якіх ён датуль і ня чуў.

Трэба ўявіць сабе, як зьдзівіўся прынц Кональ, калі ён прачнуўся раніцай і выйшаў пагуляць. Зараз-жа пабег ён падзякаваць Шэмусу і Нэнсі. Толькі Нэнсі, як даведалася аб усім, дык ажно зьзелянела ад
злосьці.

У гэты дзень яна ізноў доўга гутарыла з Роры, а ад яго пайшла да прынца Коналя і спыталася, ці яму падабаюцца новы палац і ягоныя ваколіцы.

Прынц адказаў, што ён зусім задаволены і шчасьлівы, што ўсёй душой ён удзячны ёй і яе мужу Шэмусу і ніколі не забудзе іхняе паслугі.

— Ну, як-жа можна гэтым задаволіцца?—сказала Нэнсі. Увечары ў цябе будзе баль, зьбяруцца князі, лёрды і важныя паны, а ў цябе няма чым павесяліць іх. Ты павінен здабыць сабе плэшэм.

— А што гэта такое плэшэм?— запытаўся прынц Кональ.

— А, гэта самая дзіўная і забаўная рэч у сьвеце! І ты і ўсе госьці твае будзеце дзевяць дзён і дзевяць ночаў у найлепшым гумары, калі пагледзіце на плэшэм.

— Калі так, — сказаў прынц Кональ,—дык гэта-ж узапраўду дзіўная рэч, і мне страшэнна хочацца мець яе. Але скажы, дзе і як яе дастаць?

— Вельмі лёгка, — сказала Нэнсі. — Пад пагрозай сьмерці загадай Шэмусу сяньня-ж к вечару дастаць табе плэшэм, і ён напэўна яго здабудзе.

— Добра, — сказаў прынц Кональ, — дык плэшэм скора ў мяне будзе.

Нэнсі вясёлая пайшла дамоў, спадзяючыся, што ўжо цяпер Шэмус ня выкруціцца ад сьмерці, бо ведала, што на ўсім божым сьвеце ня было такой рэчы, як плэшэм. Хоць Шэмус і змог збудаваць замак, стварыць мора, рэчку, дрэвы і птушак у адну ноч, але-ж ён ня зможа знайсьці рэч, якой на сьвеце няма і якую толькі выдумаў Роры.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>nio0yf1b8soavfsby5lk6t5zba3wpxm</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/17</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28400</id>
    <revision>
      <id>84065</id>
      <timestamp>2022-08-01T06:16:02Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «  {{block center/s|style=width:100%; max-width:30em; border:2px solid black; padding:0.5em 0.1em}} {{выява з подпісам|шырыня=350px|выява=Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Малюнак 3.jpg|подпіс=&lt;big&gt;Прад імі ўздымаўся вельмі пышны палац.&lt;/big&gt;}} {{block center/e}}»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="355" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

{{block center/s|style=width:100%; max-width:30em; border:2px solid black; padding:0.5em 0.1em}}
{{выява з подпісам|шырыня=350px|выява=Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Малюнак 3.jpg|подпіс=&lt;big&gt;Прад імі ўздымаўся вельмі пышны палац.&lt;/big&gt;}}
{{block center/e}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>643qut0qsfgojft9qr8wjm7i8kycoo4</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/18</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28401</id>
    <revision>
      <id>84067</id>
      <timestamp>2022-08-01T06:20:15Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «  Тымчасам прынц Кональ, не адкладаючы на доўгі час справы, пайшоў да Шэмуса і паклікаў яго з хаткі. Тутака ён спачатку падзякаваў яму сардэчна за ўсё, што Шэмус зрабіў для яго.  — Але-ж мне патрэбна яшчэ адна рэч, Шэмус,—сказаў ён, — вось тагды я ўжо буду з...»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3031" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

Тымчасам прынц Кональ, не адкладаючы на доўгі час справы, пайшоў да Шэмуса і паклікаў яго з хаткі. Тутака ён спачатку падзякаваў яму сардэчна за ўсё, што Шэмус зрабіў для яго.

— Але-ж мне патрэбна яшчэ адна рэч, Шэмус,—сказаў ён, — вось тагды я ўжо буду зусім задаволены. Сяньня я раблю баль для лёрдаў, лэдзі і паноў нашага краю; не забудзь-жа да вячэры дастаць мне плэшэм.

— Плэшэм! Што гэта такое! — крыкнуў, зьдзівіўшыся, Шэмус.

— Я ня ведаю, адказаў прынц Кональ.

— І я ня ведаю, — сказаў Шэмус. — Якім-жа чынам я змагу табе яго дастаць?

— Ня будзем марнаваць часу на гутаркі, — сказаў прынц Кональ. — Калі ты не здабудзеш мне да вячэры плэшэм дык напэўна застанешся без галавы.

Бедны Шэмус сеў і заплакаў, а прынц Кональ пайшоў сабе дамоў.

— Шэмус, Шэмус, — пачуўся голас каля вуха Шэмуса, — аб чым-жа ты цяпер плачаш?

Падняўшы галаву, Шэмус убачыў Рыжага Дзядочка,

— Лепш і ня пытайся, — адказаў Шэмус, — гэта цяпер дарэмна. Ты мог збудаваць палац, стварыць мора і рэчку, птушак і дрэвы, але цяпер ты ня зможаш мне нічым дапамагчы.

— Хто ведае! — адказаў Рыжы Дзядок.

— О, я добра ведаю, — сказаў Шэмус. — Ці ты можаш даць мне рэч, якой ніколі ня бывала й ня будзе на сьвеце!

— А ты ўсё-ж такі раскажы, — сказаў Дзядок.—Калі я і не дапамагу табе, дык і не пашкоджу справе.

Каб было чыстае сумленьне, Шэмус растлумачыў Дзядку, што прынц Кональ загадаў яму ў дваццаць чатыры гадзіны даставіць да замкавай брамы плэшэм.

— Але-ж такой рэчы, — дадаў Шэмус, — ніколі ня было на сьвеце.

— Пэўна-ж ня было, — сказаў Рыжы Дзядок. — Але, калі прынц Кональ патрабуе, каб яна была, дык трэба пастарацца дастаць яе. Сяньня ўночы ідзі, Шэмус, к Чарадзейнаму Цярноўніку ў Даліну Фей; на&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>npn4gnlwgd9qv8ct4wrnfmhg9irwu5v</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/19</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28402</id>
    <revision>
      <id>84071</id>
      <timestamp>2022-08-01T06:26:26Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «  {{block center/s|style=width:100%; max-width:30em; border:2px solid black; padding:0.5em 0.1em}} {{выява з подпісам|шырыня=350px|выява=Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Малюнак 4.jpg|подпіс=&lt;big&gt;Прад імі ўздымаўся вельмі пышны палац.&lt;/big&gt;}} {{block center/e}}»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="355" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

{{block center/s|style=width:100%; max-width:30em; border:2px solid black; padding:0.5em 0.1em}}
{{выява з подпісам|шырыня=350px|выява=Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Малюнак 4.jpg|подпіс=&lt;big&gt;Прад імі ўздымаўся вельмі пышны палац.&lt;/big&gt;}}
{{block center/e}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>t954a78i5suvzslfshrdcz6of9vqift</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84072</id>
      <parentid>84071</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T06:26:55Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="326" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

{{block center/s|style=width:100%; max-width:30em; border:2px solid black; padding:0.5em 0.1em}}
{{выява з подпісам|шырыня=350px|выява=Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Малюнак 4.jpg|подпіс=&lt;big&gt;Ён знайшоў пярсьцёнак.&lt;/big&gt;}}
{{block center/e}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>e4i3kiznk28oimxs0tffcasdy6m255i</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/20</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28403</id>
    <revision>
      <id>84074</id>
      <timestamp>2022-08-01T06:31:38Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «галінцы яго будзе вісець касьцяны пярсьцёнак. Гэты пярсьцёнак ты забяры з сабою. Калі прыдзеш да хаты, малады Роры будзе гутарыць з тваёй жонкай на кухні. Ты не заходзь на кухню, а ідзі ў хлеў і ўсадзі пярсьцёнак у ноздру карове; потым ціхутка паляжы на ме...»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3197" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;галінцы яго будзе вісець касьцяны пярсьцёнак. Гэты пярсьцёнак ты забяры з сабою. Калі прыдзеш да хаты, малады Роры будзе гутарыць з тваёй жонкай на кухні. Ты не заходзь на кухню, а ідзі ў хлеў і ўсадзі пярсьцёнак у ноздру карове; потым ціхутка паляжы
на мейсцы, і скора ў цябе будзе плэшэм, які ты і пагоніш у прынцаў замак.

Шэмус падзякаваў Рыжага Дзядка і ў тую самую ноч пайшоў у Даліну Фей. На аднэй галінцы Чарадзейнага Цярноўніка ўбачыў ён пярсьцёнак, узяў яго з сабою і пайшоў дамоў. Праз кухеннае вакно ён прымеціў Нэнсі і Роры. Яны сядзелі каля печкі і вясёла гутарылі аб тым, як гэта добра ім будзе, калі яны пазбавяцца яго. Шэмус не сказаў ні слова і пайшоў сабе ў хлеў. Там ён засунуў пярсьцёнак у ноздру сваёй каровы і, як толькі ён гэта зрабіў, карова пачала кідацца ўва ўсе бакі і падняла страшэнны гвалт. Зрабіўшы сваё дзела, Шэмус схаваўся ў куточку ў купе сена. Праз хвіліну ўбегла ў хлеў Нэнсі, каб паглядзець, што гэта непакоіць пярэстую. Яна ўдарыла карову кулаком, каб яе заспакоіць, але як толькі яна дакранулася да яе, як рука прырасла да каровы, і яна не магла яе адарваць.

На помач да Нэнсі выбег Роры, пачуўшы яе адчаяны крык:

— Роры, Роры, адарві мяне ад каровы!

Роры ўхапіўся за Нэнсі, каб адарваць яе, але ледзьве ён гэта зрабіў, як яго рукі прырасьлі да Нэнсі, і ён ужо ня мог іх адарваць.

Тут Шэмус выбег з свайго кутка, з кучы сена.

— Гоп, гоп, плэшэм, — крыкнуў Шэмус, — паганяй, ня стой!

І выскачыла з хлява карова з прыросшымі да яе Нэнсі і Роры дый кінулася проста да замку. Карова раўла і брыкалася. Нэнсі і Роры крычалі і вішчалі, як няпрытомныя. Разам яны рабілі вялікі шум і ўзбурылі ўсю вёску, якая збеглася паглядзець, што такое здарылася.

Карова прабегла каля хаты Роры, і маці яго, бачучы, што ён прырос да Нэнсі, выбегла, каб адарваць&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>khrjiwv1e0wlcjfeudn928riwn5fqf6</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84100</id>
      <parentid>84074</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T09:09:17Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <minor />
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3197" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;галінцы яго будзе вісець касьцяны пярсьцёнак. Гэты пярсьцёнак ты забяры з сабою. Калі прыдзеш да хаты, малады Роры будзе гутарыць з тваёй жонкай на кухні. Ты не заходзь на кухню, а ідзі ў хлеў і ўсадзі пярсьцёнак у ноздру карове; потым ціхутка паляжы на мейсцы, і скора ў цябе будзе плэшэм, які ты і пагоніш у прынцаў замак.

Шэмус падзякаваў Рыжага Дзядка і ў тую самую ноч пайшоў у Даліну Фей. На аднэй галінцы Чарадзейнага Цярноўніка ўбачыў ён пярсьцёнак, узяў яго з сабою і пайшоў дамоў. Праз кухеннае вакно ён прымеціў Нэнсі і Роры. Яны сядзелі каля печкі і вясёла гутарылі аб тым, як гэта добра ім будзе, калі яны пазбавяцца яго. Шэмус не сказаў ні слова і пайшоў сабе ў хлеў. Там ён засунуў пярсьцёнак у ноздру сваёй каровы і, як толькі ён гэта зрабіў, карова пачала кідацца ўва ўсе бакі і падняла страшэнны гвалт. Зрабіўшы сваё дзела, Шэмус схаваўся ў куточку ў купе сена. Праз хвіліну ўбегла ў хлеў Нэнсі, каб паглядзець, што гэта непакоіць пярэстую. Яна ўдарыла карову кулаком, каб яе заспакоіць, але як толькі яна дакранулася да яе, як рука прырасла да каровы, і яна не магла яе адарваць.

На помач да Нэнсі выбег Роры, пачуўшы яе адчаяны крык:

— Роры, Роры, адарві мяне ад каровы!

Роры ўхапіўся за Нэнсі, каб адарваць яе, але ледзьве ён гэта зрабіў, як яго рукі прырасьлі да Нэнсі, і ён ужо ня мог іх адарваць.

Тут Шэмус выбег з свайго кутка, з кучы сена.

— Гоп, гоп, плэшэм, — крыкнуў Шэмус, — паганяй, ня стой!

І выскачыла з хлява карова з прыросшымі да яе Нэнсі і Роры дый кінулася проста да замку. Карова раўла і брыкалася. Нэнсі і Роры крычалі і вішчалі, як няпрытомныя. Разам яны рабілі вялікі шум і ўзбурылі ўсю вёску, якая збеглася паглядзець, што такое здарылася.

Карова прабегла каля хаты Роры, і маці яго, бачучы, што ён прырос да Нэнсі, выбегла, каб адарваць&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>c8tec07jbt9t696p8d7481dz4ctzieq</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/275</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28404</id>
    <revision>
      <id>84081</id>
      <timestamp>2022-08-01T07:16:54Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4647" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Я магу сама сабе паваражыць, — быў адказ.

— Эх, красуня, вы няправільна варожыце. Вы дрэнна варажылі, калі сядзелі тут. Я вас бачу. Дайце мне срэбную манетку, красуня, і я вам скажу ўсю праўду. Па твары відаць, красуня, што вас чакае багацце.

— Ведаю, — адазвалася лэдзі, ганарліва праходзячы міма і панура ўсміхаючыся. — Я гэта раней ведала.

— Як! Вы мне нічога не дасцё? — заенчыла старая. — Вы мне нічога не дасцё за тое, што я вам паваражу, красуня? Ну, а што вы мне дасцё, каб я вам ''не'' варажыла? Дайце што-небудзь, а не то я буду крычаць вам услед! — закаркала старая, аж шалеючы.

Містэр Каркер, міма якога павінна была прайсці лэдзі, вышаў з-за дрэва, калі яна ішла наўкось, да сцежкі, рушыў ёй насустрач і, зняўшы капялюш, калі яна параўнялася з ім, загадаў старой змоўкнуць. Лэдзі падзякавала яму паклонам за тое, што ён умяшаўся, і пайшла далей.

— Ну, дык ''вы'' дасцё мне што-небудзь, ці я буду крычаць ёй услед! — запішчала старая, пляскаючы рукамі і напіраючы ўсім
целам на яго выцягненую руку. — Або, паслухайце, — дадала яна,
нечакана прыцішыўшы голас, паглядзеўшы на яго пільна і на
секунду нібы забыўшыся пра аб'ект свайго гневу, — дайце мне што-небудзь, а не то я закрычу ''вам'' услед!

— ''Мне'' ўслед, старэнькая? — адазваўся загадчык, апускаючы руку ў кішэню.

— Так, — сказала жанчына, упорна не спускаючы з яго позірку і працягваючы высахлую руку. — ''Я'' ведаю!

— Што вы ведаеце? — запытаўся Каркер, кідаючы ёй шылінг. — Ці ведаеце вы, хто гэта лэдзі?

Старая падхапіла шылінг, прысела на жылісты корань старога дрэва, дастала з-пад чапца кароткую чорную люльку і моўчкі пачала курыць, пільна пазіраючы на субяседніка.

Містэр Каркер засмяяўся і павярнуўся на {{Абмылка|абсацах|абцасах}}.

— Добра, — сказала старая. — Адно дзіця памерла, і адно дзіця жыве. Адна жонка памерла, і другая ідзе на змену. Ідзіце ёй насустрач!

Міма сваёй волі загадчык зноў азірнуўся і спыніўся. Старая, якая не выняла з рота люлькі і, прадаўжаючы курыць, чвякала і мармытала, нібы гутарачы з нябачным духам, паказала пальцам у той бок, куды ён ішоў, і зарагатала.

— Што гэта вы сказалі, звар'яцелая старая? — запытаўся ён.

Жанчына мармытала, чвякала, курыла і ўсё яшчэ паказвала ўперад, але не сказала ні слова. Развітаўшыся з ёю не вельмі ласкава, містэр Каркер рушыў далей, але, дайшоўшы да павароту і азірнуўшыся праз плячо на ствол старога дрэва, зноў убачыў палец, які паказваў па-ранейшаму ўперад, і яму пачуўся прарэзлівы голас старой: «Ідзіце насустрач!»

У гасцініцы ён пераканаўся, што падрыхтаванні да ўтончанага пачастунку скончаны і містэр Домбі, маёр і снеданне ча-&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>t41gjbrcsiv5luf1854y3meflfdf3qe</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/276</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28405</id>
    <revision>
      <id>84088</id>
      <timestamp>2022-08-01T07:45:04Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4541" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;каюць лэдзі. Нарэшце, тубылец расчыніў дзверы, і пасля некаторай паузы з'явілася вельмі квітнеючая, але не вельмі маладая лэдзі.

— Дарагі мой містэр Домбі, — сказала лэдзі, — баюся, што мы
спазніліся, але Эдзіт рана вышла шукаць цікавага пейзажа для эскіза і прымусіла мяне яе чакаць. Каварнейшы з маёраў, — працягнула яна яму мязінец, — як маецеся?

— Місіс Ск'ютон, — сказаў містэр Домбі, — дазвольце мне аказаць майму сябру Каркеру, — містэр Домбі мімаволі зрабіў націск на слове «сябра», нібы кажучы: «Я дазваляю яму карыстацца гэтай адзнакай», — гонар быць вам прадстаўленым. Вы чулі ад мяне пра містэра Каркера.

— Дапраўды-ж, я ў захапленні, — міласціва сказала місіс Ск'ютон.

Містэр Каркер, зразумела, быў у захапленні.

— Ах, божа мой, дзе-ж Эдзіт? — аглядаючыся, усклікнула місіс Ск'ютон. — Дарагі мой містэр Домбі, ці не будзеце вы так ласкавы…

Містэр Домбі пайшоў ужо шукаць яе. Праз секунду ён вярнуўся, ведучы пад руку тую самую элегантна апранутую і вельмі прыгожую лэдзі, якую містэр Каркер сустрэў у засені дрэў.

— Каркер… — пачаў містэр Домбі. Але яны так яўна пазналі адзін другога, што містэр Домбі змоўк у здзіўленні.

— Я ўдзячна гэтаму джэнтльмену, — сказала Эдзіт, велічна нахіляючы галаву, — за тое, што ён нядаўна выратаваў мяне ад прыставанняў назойлівай жабрачкі.

— Я ўдзячан лёсу, — нізка кланяючыся, сказаў містэр Каркер, — за тое, што ён дараваў мне магчымасць зрабіць такую нікчэмную паслугу той, чыім слугою я маю шчасце быць.

Калі яе вочы на секунду спыніліся на ім, а пасля апусціліся, ён прачытаў у гэтым пабліскваючым і праніклівым позірку падазрэнне, што з'явіўся ён не ў той момант, калі ўмяшаўся, але цішком сачыў за ёй раней. А калі ён гэта прачытаў, яна прачытала ў ''яго'' вачах, што яе недавер'е не пазбаўлена падстаў.

— Мне надзвычай прыемна, — сказаў містэр Домбі з вельмі важнай галантнасцю, — што джэнтльмен, так цесна звязаны са мною, як Каркер, меў гонар і шчасце зрабіць хоць-бы нязначную паслугу місіс Грэйнджэр. — Містэр Домбі пакланіўся ёй. — Але
гэта ў некаторай ступені мяне і засмучае, і, дапраўды, я пачынаю зайздросціць Каркеру, — ён, сам таго не ўсведамляючы, зрабіў націск на гэтых словах, нібы разумеючы, што яны павінны здацца вельмі дзіўнымі, — зайздросціць Каркеру, бо на маю долю не выпала гэтага гонару і гэтага шчасця.

Містэр Домбі зноў пакланіўся. Эдзіт аставалася нерухомай, толькі губы яе пагардліва скрывіліся.

— Я ў захапленні, містэр Каркер, — сказала ў часе снедання лэдзі-маці, паглядзеўшы на яго ўхвальна ў ларнет, — што ваша&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>016rxov1shfzultrhcwbjzojcd5tkv8</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/277</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28406</id>
    <revision>
      <id>84090</id>
      <timestamp>2022-08-01T08:05:14Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4203" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;наведванне так удачна супала з нашай сёнешняй паездкай. Гэта
цудоўнейшая прагулка!

— Кожная прагулка цудоўная ў такой кампаніі, — адказваў Каркер, — але думаю, што гэтая і сама па сабе надзвычай цікавая.

— О! — усклікнула місіс Ск'ютон, томна завішчэўшы ад захаплення. — Замак чароўны! Успамінаючы аб сярэдневякоўі… і да таго падобным… гэта сапраўды дзівосна. Вы любіце сярэдневякоўе, містэр Каркер, праўда?

— О, так, зразумела, — сказаў містэр Каркер.

— Карціны ў замку проста бажэственыя! — сказала Клеапатра. — Спадзяюся, вы абажаеце карціны?

— Адважуся вас запэўніць, місіс Ск'ютон, — сказаў містэр Домбі, велічна ўхваляючы свайго загадчыка, — што Каркер разбіраецца ў карцінах, у яго прыроджаныя здольнасці іх ацэньваць. Сам ён вельмі не благі мастак. Не сумняваюся, што ён будзе зачарован густам і майстэрствам місіс Грэйнджэр.

— Чорт пабяры, сэр! — закрычаў маёр Бегсток. — У мяне такая думка, што вы — Каркер Надзвычайны і можаце рабіць усё.

— О! — скромна ўсміхнуўся Каркер, — вы за вельмі многа ад мяне чакаеце. Я вельмі мала магу зрабіць. Але містэр Домбі дае такую велікадушную ацэнку тых банальных здольнасцей, якія чалавек у маім становішчы наўрад ці не абавязан мець, тады
як сам ён, будучы зусім у іншай сферы, стаіць бясконца вышэй за іх, што…

Містэр Каркер паціснуў плячыма, ухіляючыся ад далейшых пахвал, і больш не дадаў ні слова.

Увесь гэты час Эдзіт не падымала вачэй і толькі паглядала на маці, калі палкі дух гэтай лэдзі зіхацеў у словах. Але, калі змоўк Каркер, яна на секунду зірнула на містэра Домбі. Толькі на секунду; але па твары яе праслізнуў цень пагардлівага неразумення, заўважаны ва ўсякім выпадку адным чалавекам, які ўсміхаўся за сталом.

Містэр Домбі злавіў гэты позірк, калі цёмныя расніцы ўжо апускаліся, і скарыстаў выпадак, каб яго ўтрымаць.

— Баюся, вы часта бывалі ва Уорыку? — сказаў містэр Домбі.

— Некалькі разоў.

— Можа вам здасца паездка нуднай?

— О не, ніколькі.

— Ах, вы падобны да вашага дваюраднага брата Фінікса, любая мая Эдзіт, — сказала місіс Ск'ютон. — Пабыўшы адзін раз ва Уорыкскім замку, ён ездзіў туды яшчэ пяцьдзесят разоў; а калі-б ён заўтра прыехаў у Лемінгтон, — як-бы я хацела, каб гэты ангел прыехаў! — ён адправіўся туды ў наступны дзень у пяцьдзесят другі раз.

— Мы ўсе энтузіясты, ці не праўда, мама? — з халоднай усмешкай сказала Эдзіт.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>nsr0927db1lnpfcd4xkj509w3xup3bi</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/278</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28407</id>
    <revision>
      <id>84091</id>
      <timestamp>2022-08-01T08:21:33Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4757" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— І магчыма праз меру, мая любая, на шкоду нашаму спакою, — адказала маці.

Калі містэр Домбі звярнуўся першы раз да Эдзіт, яна павярнулася да яго і аставалася ў гэтай позе, слухаючы маці і адказваючы ёй, нібы хацела паказаць, што яе ўвага звернута на яго, калі ён мае намер яшчэ што-небудзь сказаць. Было ў гэтай простай далікатнасці нешта амаль задзірлівае і меўшае такі
характар, нібы тут адыгрываў ролю прымус або заключалася гандлёвая здзелка, у якой яна неахвотна прымала ўдзел; і зноў гэта было заўважана тым-жа чалавекам, што ўсміхаўся за сталом. Ён успомніў пра першую сваю сустрэчу з ёю, калі яна была ўпэўнена, што, апрача яе, няма ў гаі нікога.

Містэр Домбі, не маючы больш нічога дадаць, прапанаваў рушыць у дарогу — снеданне скончылася, і маёр наеўся, як удаў. Каляска чакала, па загаду містэра Домбі, і ў ёй размясціліся абедзве лэдзі, маёр і ён сам; тубылец і змардаваны паж узлезлі на козлы, містэр Таулінсон астаўся дома, а містэр Каркер конна ехаў ззаду.

Містэр Каркер ехаў трушком за каляскай, трымаючыся ад яе прыкладна на адлегласці ста ярдаў, і ў часе гэтай паездкі сачыў за ёю так, нібы ён і сапраўды быў катом, а чэцвера седакоў — мышамі.

Місіс Ск'ютон мела намер узяць на сябе клопат аб містэры Каркеры і паказаць яму хараство замка. Яна вырашыла ісці пад руку з ім, а таксама і з маёрам. Гэтаму непапраўнаму стварэнню — самаму дзікаму варвару ў галіне паэзіі — карысна быць у такой кампаніі. Такі выпадковы распарадак даў магчымасць містэру Домбі суправаджаць Эдзіт, што ён і зрабіў, ідучы паперадзе іх
па палатах замка з важнасцю, якая адпавядае джэнтльмену.

— Які гэта быў цудоўны час, містэр Каркер, — сказала Клеапатра, — гэтыя чароўныя ўмацаванні, і мілыя старыя цямніцы, і гэтыя найлепшыя засценкі, рамантычная помста, маляўнічыя атакі і аблогі і ўсё, што робіць жыццё сапраўды чароўным! Як жахліва мы вырадзіліся!

— Так, мы, на жаль, здрабнелі, — сказаў містэр Каркер.

Своеасаблівасць іх гутаркі заключалася ў тым, што місіс Ск'ютон, не гледзячы на свой экстаз, і містэр Каркер, не гледзячы на сваю пачцівасць, абодва напружана сачылі за містэрам Домбі і Эдзіт. Пры ўсім сваім умельстве весці гутарку яны былі некалькі няўважлівымі і ў выніку гаварылі наўздагад.

— Мы страцілі абсалютна ўсякую веру, — сказала місіс Ск'ютон, выстаўляючы зморшчанае вуха, бо містэр Домбі нешта гаварыў Эдзіт. — Мы страцілі ўсякую веру ў мілых старых баронаў, якія былі самымі цудоўнымі стварэннямі, і ў мілых старых папоў, якія былі самымі ваяўнічымі людзьмі, і нават у век гэтай непараўнальнай каралевы Бес — вось яна там, на сцяне, — які быў сапраўды залатым векам! Мілае стварэнне! Яна ўся была — сэрца!&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>o3hrk6qi7ozuhx22q46wclkk2pgoaw2</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/279</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28408</id>
    <revision>
      <id>84092</id>
      <timestamp>2022-08-01T08:40:41Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4567" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;А гэты чароўны яе бацька! Спадзяюся, вы абажаеце Генрыха Восьмага&lt;ref&gt;''Генрых'' VIII — англійскі кароль (1491–1547); каралева Бес — яго дачка, каралева Елізавета (1533–1603).&lt;/ref&gt;?

— Я ім захапляюся, — сказаў Каркер.

— Такі шчыры, ці не праўда? — усклікнула місіс Ск'ютон. — Такі паважны! Сапраўдны англічанін! Які прыгожы яго партрэт, гэтыя мілыя прыжмураныя вочы і добрадушны падбародак!

— Ах, пані, — сказаў Каркер, раптам спыняючыся, — ужо калі вы загаварылі аб карцінах, то вось яна перад вамі! У якой з галярэй свету можна ўбачыць што-небудзь роўнае гэтаму?

З гэтымі словамі джэнтльмен, які ўсміхаўся, паказаў у бок расчыненых дзвярэй, туды, дзе сярод пакоя стаялі ўдваіх містэр Домбі і Эдзіт.

Яны не абменьваліся ні словамі, ні позіркам. Стоячы побач адзін ля аднаго, яны, здавалася, былі адасоблены больш, чым калі-б іх раздзялялі моры. Ён — фанабэрысты, непахісны, чопарны, суровы. Яна — бясконца прывабная і грацыёзная, але ніякай увагі не звяртаючы ні на сябе, ні на яго, ні на ўсё акаляючае, з ганарыстым выглядам, які адлюстроўваўся на ілбе і вуснах, адмаўляючы свае ўласныя чароўнасці, нібы гэта было ненавіснае ёй кляймо або ліўрэя. Так былі яны своеасаблівы і непадобны, так гвалтоўна звязаны ланцугом, які выкаваў няшчасны выпадак і горкая доля, што можна было ўявіць, быццам партрэты на сценах вакол іх былі ўзрушаны такім ненатуральным саюзам.

Тым не менш місіс Ск'ютон была так зачарована карцінай, на якую звярнуў яе ўвагу містэр Каркер, што не ўтрымалася і паціху сказала аб тым, як гэта міла, колькі ў гэтым душы! Эдзіт, пачуўшы азірнулася і ад абурэння ўся пачырванела.

— Мая дарагая Эдзіт ведае, што я зачароўвалася ёю! — сказала Клеапатра, не без страху дакранаючыся парасонікам да яе
спіны. — Любая дзяўчынка!

Зноў містэр Каркер стаў сведкам той барацьбы, якую выпадкова наглядаў у гаі.

Яна не падняла на яго вачэй, але, кінуўшы шпаркі загадны позірк, здавалася, прапанавала матцы падыйсці бліжэй. Місіс Ск'ютон вырашыла зразумець намёк і, паспешна наблізіўшыся са
сваімі двума кавалерамі, больш ужо не адыходзіла ад дачкі.

Цяпер містэр Каркер — бо нішто не адцягвала яго ўвагі — пачаў гаварыць пра карціны, выбіраць лепшыя і паказваць іх містэру Домбі, не забываючыся фамільярна адзначаць, па свайму звычаю, велічнасць містэра Домбі і аддаваць яму ўвагу, прыстасоўваючы для яго бінокль, знаходзячы нумары ў каталагу, трымаючы яго кій і так далей. Спачатку ён звяртаўся пераважна да місіс Ск'ютон; але з прычыны таго, што гэта чуллівая лэдзі прышла ў такі экстаз ад твораў мастацтва, што калі прайшло&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>lov81iho3otz6iigte3f5yc2fgvu3zl</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/21</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28409</id>
    <revision>
      <id>84093</id>
      <timestamp>2022-08-01T08:41:05Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «  {{block center/s|style=width:100%; max-width:30em; border:2px solid black; padding:0.5em 0.1em}} {{выява з подпісам|шырыня=350px|выява=Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Малюнак 5.jpg|подпіс=&lt;big&gt;Усе прыліпалі да плэшэма.&lt;/big&gt;}} {{block center/e}}»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="331" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

{{block center/s|style=width:100%; max-width:30em; border:2px solid black; padding:0.5em 0.1em}}
{{выява з подпісам|шырыня=350px|выява=Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Малюнак 5.jpg|подпіс=&lt;big&gt;Усе прыліпалі да плэшэма.&lt;/big&gt;}}
{{block center/e}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>tojktmulxae1rrlq870cyahpeo2krb9</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/22</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28410</id>
    <revision>
      <id>84094</id>
      <timestamp>2022-08-01T08:45:22Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «сына. Але-ж ледзьве яна дакранулася да сына, як прырасла сама. А Шэмус усё прымаўляў:  — Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой!  Пабеглі яны далей. Выбег бацька Роры, каб адарваць старую; але толькі ён дакрануўся да яе, як сам прырос.  — Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, н...»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2473" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;сына. Але-ж ледзьве яна дакранулася да сына, як прырасла сама. А Шэмус усё прымаўляў:

— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой!

Пабеглі яны далей. Выбег бацька Роры, каб адарваць старую; але толькі ён дакрануўся да яе, як сам прырос.

— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — крычаў Шэмус.

Паляцелі яны далей і прабеглі каля хлява, каторы ў гэты час чысьціў гаспадар. Убачыўшы гэтую дзіўную працэсію, ён шыбануў ў яе вілы і вядро з гноем, каторыя і прыліплі да бацькі Роры.

— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — крычаў Шэмус.

Чалавек пашкадаваў вядро і пагнаўся за ім, але як толькі ён дакрануўся, як і сам прыліп.

— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — крычаў Шэмус.

Пабеглі яны далей. Выскачыў кравец з сваей хаты з аршынам у рукох, Кінуў ён у іх аршынам, а калі аршын прыліп, ён ухапіўся за яго, і сам прырос да ўсяе кампаніі.

— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — прымаўляў Шэмус.

Потым яны пранясьліся каля шаўца. Ён выбег з калодкай і ўдарыў краўца, ў тую-ж хвілю сам шавец і яго калодка прырасьлі да краўца.

Пранясьліся яны каля кузьні. Каваль кінуў ў шаўца абцугамі. Яны прырасьлі да шаўца, а каваль да абцугоў.

— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — крычаў Шэмус.

Непадалёку ад замку, яны прабеглі каля будынку аднаго важнага пана. Гэты пан выбег з дому і ўхапіўся за каваля, каб адарваць яго, але прырос да яго сам, а Шэмус усё падганяў:

— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой!&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>shbjpmfcx2gbjx4w27idkvx8phtylr1</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/23</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28411</id>
    <revision>
      <id>84095</id>
      <timestamp>2022-08-01T08:49:22Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «Жонка панская убачыўшы, што муж прырос, выбегла і ўхапілася за яго, ды й сама прырасла. Выбеглі дзеці, і яны прырасьлі да маці. Выскачыў буфэтчык адарваць {{Абмылка|дзяцёй|дзяцей}}, і сам прырос да іх, кухар за лёкая, іншыя слугі за кухара, і {{Абмылка|ўсё|ўсе}...»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2977" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;Жонка панская убачыўшы, што муж прырос, выбегла і ўхапілася за яго, ды й сама прырасла. Выбеглі дзеці, і яны прырасьлі да маці. Выскачыў буфэтчык адарваць {{Абмылка|дзяцёй|дзяцей}}, і сам прырос да іх, кухар за лёкая, іншыя слугі за кухара, і {{Абмылка|ўсё|ўсе}} прырасталі адзін да другога.

— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — крычаў Шэмус.

Яны беглі далей. Калі яны падбягалі ўжо да замку, плэшэм цягнуўся на цэлую мілю. Стогн, енк і гук, які-яны паднялі, было чуваць на ўсіх чатырох марох Ірляндыі.

Пачуўшы гэты страшны гоман, прынц Кональ і ўсе яго госьці, і слугі, і хатнія, кінулася да вокнаў, каб паглядзець, што здарылася.

Убачыўшы, якая працэсія рушыцца ў напрамку палаца, прынц Кональ крыкнуў свайму першаму {{Абмылка|міністару|міністру}}, каб ён прагнаў яе пугаю. Першы міністар пабег на спатканьне працэсіі і замахнуўся пугай, але пуга прырасла да плэшэма, а ён да пугі.

— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — крычаў Шэмус.

Тагды прынц Кональ загадаў усім сваім другім міністрам і слугам, каб яны спаткалі працэсію і павярнулі яе назад. Але ўсякі, хто ні хапаўся за яе, сам прырастаў.

— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — прымаўляў усё Шэмус

А плэшэм усё пасуваўся да замку. Тутака ўжо прынц Кональ не сьцярпеў і выбег сам з усімі гасьцямі. Ледзьве ён дакрануўся да плэшэма, як сам прырос; тое-ж самае здарылася і з усімі гасьцямі.

— Гоп, гоп, плэшэм, паганяй, ня стой! — падганяў Шэмус.

З вялікім трэскам і крыкам плэшэм уварваўся ў замковую браму, адтуль у галоўную залю і пацягнуўся па ўсяму палацу, пакуль ня выйшаў з праціўлежнага боку. Увесь замак рассыпаўся і згінуў, касьцяны пярсьцёнак выкаціўся з каровінай ноздры, плэшэм разар-&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ngq4jnjs08k4ylzcwxkde0pejd9hr5e</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/280</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28412</id>
    <revision>
      <id>84096</id>
      <timestamp>2022-08-01T08:58:34Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4430" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;чвэрць гадзіны, яна магла толькі пазяхаць, ён перанёс сваю ўвагу на містэра Домбі. Містэр Домбі гаварыў мала, толькі зрэдку заўважаючы: «Зусім правільна, Каркер», або: «Няўжо, Каркер?», але моўчкі заахвочваў Каркера прадаўжаць гутарку і зусім ухваляў у душы яго паводзіны, лічачы, што хто-небудзь
павінен падтрымліваць размову, і думаючы, што заўвагі Каркера могуць забавіць місіс Грэйнджэр.

Калі Уорыкскі замак быў нарэшце вычарпан, таксама як і сілы маёра, не кажучы ўжо пра місіс Ск'ютон, каляска была падана зноў, і яны паехалі аглядаць ваколіцы. Аб адным з пейзажаў містэр Домбі паважна заявіў, што эскіз, зроблены — хоць-
бы і неахайна — цудоўнай рукой місіс Грэйнджэр, будзе яму напамінкам аб гэтым прыемным дні. Хударлявы Уітэрс, які трымаў пад пахай альбом Эдзіт, зараз-жа атрымаў загад ад місіс Ск'ютон падаць гэты альбом, і каляска спынілася, каб Эдзіт магла зрабіць рысунак, які містэр Домбі меў намер захоўваць сярод іншага свайго скарбу.

— Баюся, што я надта вас турбую, — сказаў містэр Домбі.

— Ніколькі. Адкуль вы хацелі-б бачыць яго зарысованым? — запыталася яна, паварочваючыся да яго з такою-ж вымушанаю ўвагай, як і раней.

Містэр Домбі, з новым паклонам, ад якога затрашчаў яго накрухмалены гальштук, прасіў каб гэта пытанне вырашыла мастачка.

— Мне-б хацелася, каб вы самі выбралі, — сказала Эдзіт.

— У такім выпадку, — сказаў містэр Домбі, — скажам — адсюль. Месца як быццам падыходзіць для гэтай мэты, або… Каркер, як на вашу думку?

Непадалёку, на пярэднім плане, быў гаёк, вельмі падобны да таго, дзе містэр Каркер плёў раніцою павуціну слядоў, і лаўка пад дрэвам, якое вельмі нагадвала тое месца, дзе павуціна яго абарвалася.

— Адважуся звярнуць увагу місіс Грэйнджэр, — сказаў Каркер, — на гэты цікавы, бадай, нават надзвычай цікавы пункт, адкуль адкрываецца від.

Яна паглядзела ў той бок, куды ён паказваў дубцом, і хутка падняла на яго вочы.

— Вы ўхваляеце? — запыталася Эдзіт у містэра Домбі.

— Я буду ў захапленні, — адказаў містэр Домбі Эдзіт.

Такім чынам, каляска наблізілася да таго месца, якое прывяло ў захапленне містэра Домбі; Эдзіт, не выходзячы з экіпажа і разгарнуўшы альбом з уласцівым ёй ганарлівым роўнадушшам, пачала маляваць.

— Усе мае алоўкі ступіліся, — сказал яна, адрываючыся ад работы і перабіраючы іх адзін за адным.

— Дазвольце мне, — сказаў містэр Домбі. — А ў тым, Каркер гэта лепш зробіць, ён разумее ў такіх рэчах. Каркер, ці не будзеце вы ласкавы заняцца алоўкамі місіс Грэйнджэр.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>agipr77assytzjfm962ge5r6va6oe09</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf/24</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28413</id>
    <revision>
      <id>84097</id>
      <timestamp>2022-08-01T08:59:32Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «ваўся ў адну хвільку і, калі прынц Кональ паглядзеў навакола, дык ня ўбачыў ні рэчкі, ні замку. Яго зямлянка стаяла на старым мейсцы, а сам ён зноў зрабіўся жабраком.  Сяляне пайшлі да хаты і вельмі ім было сорамна затое, што ўсе над імі сьмяяліся.  Нэнсі па...»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="911" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;ваўся ў адну хвільку і, калі прынц Кональ паглядзеў навакола, дык ня ўбачыў ні рэчкі, ні замку. Яго зямлянка стаяла на старым мейсцы, а сам ён зноў зрабіўся жабраком.

Сяляне пайшлі да хаты і вельмі ім было сорамна затое, што ўсе над імі сьмяяліся.

Нэнсі пайшла на ўсход, а Роры на захад; з таго часу аб іх ні слуху, ні духу.

Што датычыцца Шэмуса, дык ён вярнуўся ў сваю хатку, дзе дажыў там сваё жыцьцё шчасьлівы і задаволены, чаго сабе і вам жадаю.


{{цэнтар|[[File:Ірляндзкія Народныя Казкі (1923). Канец 1.jpg|100px]]}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>2jga1przgkxajhcsjaghv27f8yrl63g</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Ірляндзкія Народныя Казкі (1923)/Плэшэм</title>
    <ns>0</ns>
    <id>28414</id>
    <revision>
      <id>84101</id>
      <timestamp>2022-08-01T09:09:37Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>Новая старонка: «{{загаловак  | назва     = Плэшэм  | аўтар     = Шамас Макманус  | год       = 1923 год  | арыгінал  =   | пераклад  =   | секцыя    = Казка  | папярэдні =   | наступны  = [[Ірляндзкія Народныя Казкі (1923)/Амадан Цеставік|Амадан Цеставік]]  | анатацыі  =  }}  &lt;div style=&quot;text-align:justify; text-indent:2em;&quot;&gt; &lt;pa...»</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="589" xml:space="preserve">{{загаловак
 | назва     = Плэшэм
 | аўтар     = Шамас Макманус
 | год       = 1923 год
 | арыгінал  = 
 | пераклад  = 
 | секцыя    = Казка
 | папярэдні = 
 | наступны  = [[Ірляндзкія Народныя Казкі (1923)/Амадан Цеставік|Амадан Цеставік]]
 | анатацыі  = 
}}

&lt;div style=&quot;text-align:justify; text-indent:2em;&quot;&gt;
&lt;pages index=&quot;Ірляндзкія Народныя Казкі (1923).pdf&quot; from=&quot;9&quot; to=&quot;24&quot; /&gt;
&lt;/div&gt;
{{DEFAULTSORT:Плэшэм}}</text>
      <sha1>2mwgg3zg8xnpkjwaua8ydxydbfwk4d9</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/281</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28415</id>
    <revision>
      <id>84102</id>
      <timestamp>2022-08-01T09:13:44Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4499" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

Містэр Каркер пад'ехаў да дзверцаў каляскі з таго боку, дзе сядзела місіс Грэйнджэр, і, кінуўшы павады на шыю каня, з паклонам узяў у яе з рук алоўкі і, седзячы ў сядле, пачаў завострываць іх не спяшаючыся.

— Вам гэта падабаецца ці, можа, зрабіць малюнак больш закончаным? — запыталася Эдзіт, паказваючы эскіз містэру Домбі.

Містэр Домбі папрасіў не дакранацца больш да малюнка: гэта была дасканаласць.

— Цудоўна! — сказаў Каркер, паказваючы чырвоныя дзясны ў пацверджанне сваёй пахвалы. — Я не думаў, што ўбачу нешта такое дзівоснае і такое незвычайнае.

Прагулкай сярод руін Кенілуорта, якія вельмі наведваліся публікай, і аглядам яшчэ некалькіх пейзажаў, — большую частку якіх (напомніла містэру Домбі місіс Ск'ютон) Эдзіт ужо зарысавала, у чым ён мог пераканацца, разглядаючы яе малюнкі, — скончылася гэта экскурсія. Місіс Ск'ютон і Эдзіт былі адвезены дадому; містэр Каркер атрымаў ласкавае запрашэнне ад Клеапатры зайсці вечарком з містэрам Домбі і маёрам паслухаць як грае Эдзіт; і трое джэнтльменаў накіраваліся абедаць да сябе ў гасцініцу.

Гэты абед нічым не адрозніваўся ад {{Абмылка|учарайшага|учарашняга}}, толькі маёр зрабіўся за гэтыя дваццаць чатыры гадзіны больш радасным і менш таямнічым. Зноў пілі за здароўе Эдзіт. Зноў містэр Домбі быў прыемна збянтэжаны. А містэр Каркер выказваў поўнае спачуванне і ўхваленне.

Іншых гасцей у місіс Ск'ютон не было. Малюнкі Эдзіт былі раскіданы па пакоі, бадай, у большай колькасці, чым звычайна, а Уітэрс, змардаваны паж, падаваў больш моцны чай. Была арфа, стаяла фартэпіяна, і Эдзіт грала і спявала. Але нават музыкай Эдзіт плаціла, як кажуць, па чэку містэра Домбі ўсё з тым-жа
непахісным выглядам. Напрыклад:

— Эдзіт, дарагая мая, — сказала місіс Ск'ютон праз поўгадзіны пасля чаю, — містэр Домбі аж памірае ад жадання паслухаць вас. Я гэта ведаю.

— Дапраўды, мама, містэр Домбі яшчэ жывы і можа сказаць гэта сам.

— Я буду вельмі ўдзячан, — сказаў містэр Домбі.

— Што вы хочаце?

— Фартэпіяна? — нерашуча прапанаваў містэр Домбі.

— Як хочаце; вам астаецца толькі выбіраць.

І яна пачала граць на фартэпіяна. Так была справа і з арфай, і са спевамі, і з выбарам рэчаў, якія яна спявала і грала. Такое ледзяное і вымушанае, але ў той-жа час хуткае і падкрэсленае выкананне жаданняў, якія ён выказваў ёй — і толькі ёй адной — было такім надзвычайным, што яно не магло не прыцягнуць зыркай увагі містэра Каркера. Не ўнікнуў ад яго і той факт, што містэр Домбі відавочна ганарыўся сваёй уладай і не супраць быў яе паказаць.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>qxfjodoveo3m10qiisnluv93zv4fl8k</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Новая беларуская літаратура (Адам Багдановіч).pdf/3</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28416</id>
    <revision>
      <id>84103</id>
      <timestamp>2022-08-01T10:11:49Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «{{лінія|прагал=0}} {{Цэнтар|left=Витокрлитбел № 7429. Тип. „Коминтерн“ Витполирафа,&lt;br /&gt;Долгоруковская № 10. Зак. № 1324—1500 экз.}}»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="217" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{лінія|прагал=0}}
{{Цэнтар|left=Витокрлитбел № 7429. Тип. „Коминтерн“ Витполирафа,&lt;br /&gt;Долгоруковская № 10. Зак. № 1324—1500 экз.}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>9ry9qwmp3m38pkmcixyjtrrpgo2zk49</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84104</id>
      <parentid>84103</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T10:12:19Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="227" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{лінія|прагал=0}}
{{Цэнтар|&lt;small&gt;Витокрлитбел № 7429. Тип. „Коминтерн“ Витполирафа,&lt;br /&gt;Долгоруковская № 10. Зак. № 1324—1500 экз.&lt;/small&gt;}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ptzvewvvghqgf3shu8d5q2h3mcs02yb</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Новая беларуская літаратура (Адам Багдановіч).pdf/2</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28417</id>
    <revision>
      <id>84105</id>
      <timestamp>2022-08-01T10:15:16Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «{{Цэнтар|'''А. В. БАГДАНОВІЧ.'''|памер=140%}}  {{Цэнтар|'''НОВАЯ БЕЛАРУСКАЯ ЛІТАРАТУРА.'''|памер=250%}}   {{лінія|6em|прагал=0}}   {{Цэнтар|Выданьне Віцебскага Акруговага Таварыства&lt;br /&gt;Краязнауства.|памер=90%}}    {{Цэнтар|Віцебск, 1925.}}»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="385" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Цэнтар|'''А. В. БАГДАНОВІЧ.'''|памер=140%}}

{{Цэнтар|'''НОВАЯ БЕЛАРУСКАЯ ЛІТАРАТУРА.'''|памер=250%}}


{{лінія|6em|прагал=0}}


{{Цэнтар|Выданьне Віцебскага Акруговага Таварыства&lt;br /&gt;Краязнауства.|памер=90%}}


{{Цэнтар|Віцебск, 1925.}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>kb404yit3gn6apwrwx2ju5sylxq49q9</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84106</id>
      <parentid>84105</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T10:15:27Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="385" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Цэнтар|'''А. В. БАГДАНОВІЧ.'''|памер=120%}}

{{Цэнтар|'''НОВАЯ БЕЛАРУСКАЯ ЛІТАРАТУРА.'''|памер=200%}}


{{лінія|6em|прагал=0}}


{{Цэнтар|Выданьне Віцебскага Акруговага Таварыства&lt;br /&gt;Краязнауства.|памер=90%}}


{{Цэнтар|Віцебск, 1925.}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>r3h2o5s9fr6ey22yk2hne8yirg3ne5w</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84107</id>
      <parentid>84106</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T10:15:41Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="386" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{Цэнтар|'''А. В. БАГДАНОВІЧ.'''|памер=120%}}


{{Цэнтар|'''НОВАЯ БЕЛАРУСКАЯ ЛІТАРАТУРА.'''|памер=200%}}


{{лінія|6em|прагал=0}}


{{Цэнтар|Выданьне Віцебскага Акруговага Таварыства&lt;br /&gt;Краязнауства.|памер=90%}}


{{Цэнтар|Віцебск, 1925.}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>t7wopxjxfscmyc9i7x3lao57aychs9v</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Новая беларуская літаратура (Адам Багдановіч).pdf/1</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28418</id>
    <revision>
      <id>84108</id>
      <timestamp>2022-08-01T10:26:59Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «{{block center/s|style=width:100%; max-width:20em; border:2px solid black}}  {{block center/s|style=border:2px solid black}} {{Цэнтар|А. В. БАГДАНОВІЧ.|памер=120%}} {{block center/e}}&lt;br /&gt;  {{лінія|прагал=0}}&lt;br /&gt;  {{block center/s|style=border:2px solid black}} {{Цэнтар|{{Разьбіўка|НОВАЯ}}&lt;br /&gt;БЕЛАРУСКАЯ&lt;br /&gt;ЛІТАРАТУРА&lt;br /&gt;|памер=200%}} {{block center/e}}&lt;br /&gt;  {{лінія...»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="619" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;{{block center/s|style=width:100%; max-width:20em; border:2px solid black}}

{{block center/s|style=border:2px solid black}}
{{Цэнтар|А. В. БАГДАНОВІЧ.|памер=120%}}
{{block center/e}}&lt;br /&gt;

{{лінія|прагал=0}}&lt;br /&gt;

{{block center/s|style=border:2px solid black}}
{{Цэнтар|{{Разьбіўка|НОВАЯ}}&lt;br /&gt;БЕЛАРУСКАЯ&lt;br /&gt;ЛІТАРАТУРА&lt;br /&gt;|памер=200%}}
{{block center/e}}&lt;br /&gt;

{{лінія|прагал=0}}&lt;br /&gt;

{{block center/s|style=border:2px solid black}}
{{Цэнтар|Віцебск, 1925 год.}}
{{block center/e}}

{{block center/e}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>sdyd6zth7vkra0a4lk9dkrhzb1hh9p3</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/282</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28419</id>
    <revision>
      <id>84109</id>
      <timestamp>2022-08-01T10:28:47Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4607" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

Між іншым, містэр Каркер гуляў так добра — то з маёрам, то з Клеапатрай, з чыім пільным позіркам, які сачыў за містэрам
Домбі і Эдзіт, не магла супернічаць ніводная рысь, — што нават вырас у вачах лэдзі-маткі; калі-ж, пры развітанні, ён паскардзіўся на неабходнасць вярнуцца заўтра раніцою ў Лондан, Клеапатра выказала ўпэўненасць, — бо крэўнасць душ — з'ява вельмі рэдкая, што яны сустракаюцца зусім не апошні раз.

— Спадзяюся, — сказаў містэр Каркер, накіраваўшыся да дзвярэй у суправаджэнні маёра і кінуўшы вельмі красамоўны позірк на стаяўшую зводдаль пару. — Я таксама думаю.

Містэр Домбі, велічна развітаўшыся з Эдзіт, нахіліўся або зрабіў спробу нахіліцца над ложам Клеапатры і сказаў напоўголаса:

— Я прасіў у місіс Грэйнджэр дазволу зрабіць ёй візіт заўтра раніцой — з пэўнай мэтай, — і яна дазволіла мне зайсці ў дванаццаць гадзін. Магу я спадзявацца, што пасля гэтага буду мець прыемнасць, пані, застаць вас дома?

Клеапатра была так усхвалявана і расчулена, пачуўшы гэту загадкавую гутарку, што магла толькі заплюшчыць вочы, паківаць галавой і працягнуць містэру Домбі руку, якую містэр Домбі, добра не ведаючы, што з ёю рабіць, патрымаў і выпусціў.

— Домбі, ідзіце! — крыкнуў маёр, заглянуўшы ў пакой.

Пры гэтых словах маёр пахлопаў містэра Домбі па спіне, падміргнуў, азірнуўшыся цераз плячо, дамам — гэта суправаджалася страшэнным прылівам крыві да галавы — і павёў яго.

Місіс Ск'ютон спачывала на софе, а Эдзіт моўчкі сядзела воддаль, каля арфы. Маці, забаўляючыся веерам, тайком паглядала на дачку, але дачка панура задумалася, апусціўшы вочы, і перашкаджаць ёй было не варта.

Так сядзелі яны цэлую гадзіну, не кажучы ні слова, пакуль не прышла, як звычайна, пакаёўка місіс Ск'ютон, каб падрыхтаваць яе паступова да сну. Гэтай служанцы належала па вечарах быць не жанчынай, а шкілетам з касой і пясочным гадзіннікам, бо яе дакрананне было дакрананнем Смерці. Расфарбаваная старая зморшчылася ад дотыку яе рукі; фігура скурчылася, валасы спалі, цёмныя дугападобныя бровы ператварыліся ў рэдзенькія пучкі сівых валасоў, бледныя губы ўваліліся, скура зрабілася мёртвай і драблай; месца Клеапатры заняла старая, змораная, жоўтая жанчына з дрыжачай галавой і чырвонымі вачыма, закручаная, як брудны клунак, у зашмальцаваную фланелевую капоту.

Нават голас перамяніўся, калі яны зноў асталіся адны і яна звярнулася да Эдзіт.

— Чаму вы не гаворыце, — рэзка сказала яна, — што ён заўтра прыдзе сюды, як вы дамовіліся?

— Таму што вы гэта ведаеце, мама, — адказала Эдзіт.

З якой насмешкай сказала яна гэта апошняе слова!&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>r9m0va1kxt8d0r0sk80dv1u7xr9ktsm</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/283</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28420</id>
    <revision>
      <id>84110</id>
      <timestamp>2022-08-01T10:47:34Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="4760" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

— Вы ведаеце, што ён мяне купіў, — прадаўжала яна. — Або купіць заўтра. Ён абдумаў сваю пакупку; ён паказаў яе свайму сябру; бадай, ён нават ганарыцца ёю; ён думае, што яна падыходзіць яму і будзе каштаваць параўнальна нядорага, і заўтра ён купіць.

— Што вы хочаце сказаць? — запыталася раззлаваная маці. — Хіба вы з дзяцінства не…

— З дзяцінства! — глянуўшы на яе, усклікнула Эдзіт. — Калі я была дзіцем? Якое дзяцінства было ў мяне з вашай ласкі? Я была жанчынай — хітрай, карыслівай, якая заманьвала мужчын у сеці, — раней чым пазнала сябе, вас або хоць-бы зразумела мэту кожнага новага вывучанага мною спрыту. Вы нарадзілі жанчыну. Паглядзіце на яе. Сёння яна ў поўным бляску.

І пры гэтых словах яна стукнула сябе рукою па прыгожых грудзях, нібы хацела сябе знішчыць.

— Паглядзіце на мяне, — сказала яна, — на мяне, якая ніколі не ведала, што такое чэснае сэрца і каханне. Паглядзіце на мяне, навучаную загаворам і інтрыгам у той час, калі дзеці забаўляюцца гульнямі, і адданую замуж у юнасці — я была старая па хітрасці — за чалавека, да якога ніколькі не хінулася. Паглядзіце на мяне, якую ён кінуў удавою, пакінуўшы гэты свет раней, чым яму дасталася спадчына, — пакаранне, заслужанае
вамі! — і скажыце мне шчыра, якое было з таго часу маё жыццё на працягу дзесяці год?

— Мы стараліся з усіх сіл, каб забяспечыць вам добрае становішча, — адказвала маці. — Вось якое было ваша жыццё. І цяпер вы гэтага дасягнулі.

— Няма нявольніцы на рынку, няма каня на кірмашы, якога-б так выводзілі, прапаноўвалі, аглядалі і выстаўлялі на паказ, як мяне за гэтыя ганебныя дзесяць год, мама! — з разгарачаным  тварам усклікнула Эдзіт, зноў з горыччу падкрэсліваючы гэта апошняе слова. — Хіба гэта не праўда?

— Вы маглі-б прынамсі разоў дваццаць зрабіць добрую партыю, Эдзіт, — сказала маці, — калі-б хоць крыху заахвочвалі.

— Не! Той, хто бярэ мяне — адрынутую па заслугах, — адказала тая, падняўшы галаву і ўздрыгваючы ад пакутлівага сораму і нястрымнага гонару, — няхай возьме мяне так, як бярэ гэты чалавек, калі з майго боку не было ніякіх хітрыкаў, каб зацікавіць яго. Ён бачыць мяне на аукцыёне і вырашае, што не дрэнна было-б мяне купіць. Няхай купляе! Калі ён прышоў паглядзець мяне — магчыма, прапанаваць цану, — ён патрабаваў, каб яму паказалі спіс маіх дасканаласцей. Я яго дала. Досыць. Ён купляе па сваёй, волі, ведае цану пакупкі і ўладу сваіх грошай; а я жадаю яму ніколі ў ёй не расчаравацца.

— Дзіўна вы размаўляеце сёння, Эдзіт, са сваёй маткай.

— І мне так здаецца. Мне гэта здаецца больш дзіўным, чым вам, — сказала Эдзіт. — Але маё выхаванне даўным-даўно скончана. Цяпер я занадта старая і ўрэшце пала надта нізка, каб&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>hza51u0rtyuwygqzgil078ixgncze1q</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Кабзар</title>
    <ns>0</ns>
    <id>28421</id>
    <redirect title="Кабзар (Каганец)" />
    <revision>
      <id>84113</id>
      <timestamp>2022-08-01T10:55:08Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>Gleb Leo перанёс старонку [[Кабзар]] у [[Кабзар (Каганец)]]</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="43" xml:space="preserve">#REDIRECT [[Кабзар (Каганец)]]</text>
      <sha1>plcy16j6290etree6vo49g0a87hhh5h</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Домбі і сын.pdf/284</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28422</id>
    <revision>
      <id>84114</id>
      <timestamp>2022-08-01T10:57:52Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>RAleh12</username>
        <id>3563</id>
      </contributor>
      <comment>/* Вычытаная */</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="3651" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;3&quot; user=&quot;RAleh12&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;выбраць новы шлях, спыніць вас і выратаваць сябе. Адно я магу сказаць; я не змяніла той адзінай мэты, якую ў мяне хапіла сіл сабе паставіць — я ледзь было не сказала: мела магчымасць, паколькі вы, мама, знаходзіцеся каля мяне, — я не спакушала гэтага чалавека.

— Гэтага чалавека! — усклікнула маці. — Вы гаворыце так, як быццам ненавідзіце яго!

— А вы думалі, што я яго кахаю? — адазвалася тая, спыняючыся сярод пакоя і аглядаючыся. — А ці не назваць вам таго, — прадаўжала яна, не спускаючы вачэй з маці, — хто ўжо вельмі добра нас ведае і бачыць нас наскрозь і перад кім я адчуваю яшчэ менш павагі і давер'я да сябе, чым нават перад сабою — да такой ступені для мяне зняважліва тое, што ён мяне ведае?

— Я думаю, — холадна адказвала маці, — што вы нападаеце на беднага злашчаснага… як яго завуць? містэра Каркера. Адсутнасць у вас самапаважання і давер'я, дарагая мая, у сувязі з успамінаннем пра гэтага чалавека (які на мяне зрабіў прыемнае ўражанне) бадай ці можа зрабіць уплыў на ваша сямейнае жыццё. Чаму вы пазіраеце на мяне такім цяжкім поглядам? Вы хворая?

Раптам Эдзіт апусціла галаву, нібы адчула востры боль, і закрыла твар рукамі; нястрымныя дрыжыкі прабеглі па ўсім яе целе. Гэта хутка прайшло і звычайнай сваёй хадой яна вышла з пакоя.


{{Цэнтар|'''''РАЗДЗЕЛ ХХVІІI'''''}}
{{Цэнтар|'''''Перамены.'''''}}

— Нарэшце-такі, С'юзен, — сказала Фларэнс, звяртаючыся да непераймальнай Ніпер, — прышоў дзень, калі мы можам вярнуцца ў наш ціхі дом!

— І сапраўды вельмі ціхі, міс Флой, няма чаго і казаць! Надзвычай ціхі.

— Ці здаралася вам, — задуменна сказала Фларэнс пасля нядоўгіх размышленняў, — ці здаралася вам, калі я была маленькай, бачыць гэтага джэнтльмена, які вось ужо тры разы патурбаваўся заехаць сюды, каб пагаварыць са мною… здаецца тры
разы, С'юзен?

— Тры разы, міс, — адказвала Ніпер. — Першы раз, калі вы гулялі з гэтымі Скет…

Фларэнс ціхмана паглядзела на яе, і міс Ніпер стрымалася.

— З сэрам Барнетам і яго жонкай, вось што я хацела сказаць, міс, і з маладым джэнтльменам. А пасля яшчэ два разы ўвечары.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>ntdgc2byc2xvca86ej3ed53628f6nee</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Вера Беларуса</title>
    <ns>0</ns>
    <id>28423</id>
    <redirect title="Вера беларуса (Цётка)" />
    <revision>
      <id>84118</id>
      <timestamp>2022-08-01T11:01:31Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>Gleb Leo перанёс старонку [[Вера Беларуса]] у [[Вера беларуса (Цётка)]]</comment>
      <model>wikitext</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="52" xml:space="preserve">#REDIRECT [[Вера беларуса (Цётка)]]</text>
      <sha1>efxrq8ytfk61hawjx2f8ypwfcox4k1u</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Новая беларуская літаратура (Адам Багдановіч).pdf/9</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28424</id>
    <revision>
      <id>84124</id>
      <timestamp>2022-08-01T11:16:30Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «чыкау пануры», які як паэта верыць, «не запудзіць» беларусау: (верш «[[Ворагам беларушчыны]]»). Яшчэ мацней гэтае абурэньне вызначаецца у вершы «[[Цару неба й зямлі]]», у якім паэта, хоць й зьвяртаецца да бога з натхненнай малітвай, але у гэтай малітве чуецц...»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2669" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;чыкау пануры», які як паэта верыць, «не запудзіць» беларусау: (верш «[[Ворагам беларушчыны]]»). Яшчэ мацней гэтае абурэньне вызначаецца у вершы «[[Цару неба й зямлі]]», у якім паэта, хоць й зьвяртаецца да
бога з натхненнай малітвай, але у гэтай малітве чуецца ужо сапраудны бунт проці «цара неба і зямлі», да якога даходзіць паэта бачучы тыя {{Абмылка|зьдекі|зьдзекі}} царскага ураду, якія давялі беларусау да цяжкага сацыяльнага й эканамічнага жыцьця.

Паэта цесна зьліуся з жыцьцем беларуса й разам з ім гаруе аб яго нядолі—няволі і разам з ім марыць аб новай долі шчасьці, але гэтая доля й шчасьце, па думцы паэты, павінна стварыцца разам з агульнай
доляй усяго чалавецтва. Вайна 1914 гаду якая, як чуе паэта, нясла Беларусі разбурэньне, выклікае у яго не скаргу па гэтым разбурэньні, а гарачы пратэст проці вайны наагул. У вершы «[[1914-ты]]» ен піша зьвяртаючыся да новага году:

{{Block center/s}}
«Не забіваці—ты стрывожыу права&lt;br /&gt;
«На сэрца і душу наклікау цьму&lt;br /&gt;
«Людзей на зьверау пошасьцю крывавай&lt;br /&gt;
«Ператварыу і здау насьледніку свайму».
{{Block center/e}}

і раней:

{{Block center/s}}
«Касьцлявай зморай з гібелі сталецьцяу&lt;br /&gt;
«Ты як пракляцьце будзеш вызіраць&lt;br /&gt;
«І будзе маці страшыць табой дзеці&lt;br /&gt;
«Ды {{Абмылка|клікать|клікаць}} той, хто уздумае уміраць».
{{Block center/e}}

Канчая гэты верш паэта надзеяй, на прыход лепшых часоу:

{{Block center/s}}
«А прыйдзе іншы год з рукою легкай&lt;br /&gt;
«Агледзіны рабіці новых дзен&lt;br /&gt;
«Дзе меч нявідзімага Бога—Рока&lt;br /&gt;
«Напіша бяскрывавы свой закон».
{{Block center/e}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>69xnbw3cyb96jqclgso5w7nfa06mq3i</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84125</id>
      <parentid>84124</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:16:57Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2707" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;чыкау пануры», які як паэта верыць, «не запудзіць» беларусау: (верш «[[Ворагам Беларушчыны|Ворагам беларушчыны]]»). Яшчэ мацней гэтае абурэньне вызначаецца у вершы «[[Цару неба й зямлі]]», у якім паэта, хоць й зьвяртаецца да
бога з натхненнай малітвай, але у гэтай малітве чуецца ужо сапраудны бунт проці «цара неба і зямлі», да якога даходзіць паэта бачучы тыя {{Абмылка|зьдекі|зьдзекі}} царскага ураду, якія давялі беларусау да цяжкага сацыяльнага й эканамічнага жыцьця.

Паэта цесна зьліуся з жыцьцем беларуса й разам з ім гаруе аб яго нядолі—няволі і разам з ім марыць аб новай долі шчасьці, але гэтая доля й шчасьце, па думцы паэты, павінна стварыцца разам з агульнай
доляй усяго чалавецтва. Вайна 1914 гаду якая, як чуе паэта, нясла Беларусі разбурэньне, выклікае у яго не скаргу па гэтым разбурэньні, а гарачы пратэст проці вайны наагул. У вершы «[[1914-ты]]» ен піша зьвяртаючыся да новага году:

{{Block center/s}}
«Не забіваці—ты стрывожыу права&lt;br /&gt;
«На сэрца і душу наклікау цьму&lt;br /&gt;
«Людзей на зьверау пошасьцю крывавай&lt;br /&gt;
«Ператварыу і здау насьледніку свайму».
{{Block center/e}}

і раней:

{{Block center/s}}
«Касьцлявай зморай з гібелі сталецьцяу&lt;br /&gt;
«Ты як пракляцьце будзеш вызіраць&lt;br /&gt;
«І будзе маці страшыць табой дзеці&lt;br /&gt;
«Ды {{Абмылка|клікать|клікаць}} той, хто уздумае уміраць».
{{Block center/e}}

Канчая гэты верш паэта надзеяй, на прыход лепшых часоу:

{{Block center/s}}
«А прыйдзе іншы год з рукою легкай&lt;br /&gt;
«Агледзіны рабіці новых дзен&lt;br /&gt;
«Дзе меч нявідзімага Бога—Рока&lt;br /&gt;
«Напіша бяскрывавы свой закон».
{{Block center/e}}&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>j4oayjrr1gaxrvdun4qcv3f2sb3bcha</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Новая беларуская літаратура (Адам Багдановіч).pdf/10</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28425</id>
    <revision>
      <id>84130</id>
      <timestamp>2022-08-01T11:26:36Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «  У іншых сваіх вершах {{Разьбіўка|Купала}} паміж гарачых закліканьняу да барацьбы за лепшае жыцьце, часта імкнецца увысь—к сонцу, к зорам:  {{Block center/s}} «Гэй наперад покі сэрца&lt;br /&gt; «Бьецца, рвецца на прастор,&lt;br /&gt; «Годзе млеці у паняверцы,&lt;br /&gt; «Гэй да сонца, гэ...»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2561" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

У іншых сваіх вершах {{Разьбіўка|Купала}} паміж гарачых закліканьняу да барацьбы за лепшае жыцьце, часта імкнецца увысь—к сонцу, к зорам:

{{Block center/s}}
«Гэй наперад покі сэрца&lt;br /&gt;
«Бьецца, рвецца на прастор,&lt;br /&gt;
«Годзе млеці у паняверцы,&lt;br /&gt;
«Гэй да сонца, гэй да зор».
{{Block center/e}}

Або:

{{Block center/s}}
«Гэй, вольныя птахі, саколія дзеці&lt;br /&gt;
«У вырай. Да сонца вяселкавым шляхам&lt;br /&gt;
«Час сонца схапіці й сонцам ірдзеці&lt;br /&gt;
«І зьведываць сьветы арліным узмахам».
{{Block center/e}}

Гэтае імкненьне паэты сьведчыць аб тым, што Купала ня адмяжоувау нацыянальнага адраджэньня ад сацыяльнай свабоды, а ставіу яго у цесную сувязь з апошнім. Ужо у адным з {{Абмылка|старэйшіх|старэйшых}} сваіх вершау «[[Песьня званара]]» паэта кажа аб сабе як аб званары, на кліч якога зойдуцца усе тыя, «што цярпяць і цярпелі».

У сваіх драматычных творах {{Разьбіўка|Купала}} адбівае тыя-ж матывы як і у сваіх лірычных творах, але карыстаецца сымбалем для выяуляньня сваей думкі. У драме «Раскіданае гняздо» гэтае гняздо зьяўляецца сымбалем Беларусі разбуранай у часы вайны, а незнаемы заклікаючы усіх на вялікі сход есьць кліч да рэвалюцыі.

Мінулая старасьветчына Беларусі яскрава адбівалася у творах {{Разьбіўка|Купалы}}, які асьветляу яе, у перадачы народных баек і лягэндау, як напрыклад: «[[Курган (паданне)|Курган]]», «[[Машэка (паданне)|Машэка]]» і інш.

Есьць у {{Разьбіўка|Купалы}} і лірычныя творы, у якіх паэта
адбівае свае уласныя настроі й пачуцьці.&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>t8rl9ejl4qogs7l4yl5hyrqjgp63kfs</sha1>
    </revision>
  </page>
  <page>
    <title>Старонка:Новая беларуская літаратура (Адам Багдановіч).pdf/11</title>
    <ns>104</ns>
    <id>28426</id>
    <revision>
      <id>84141</id>
      <timestamp>2022-08-01T11:49:11Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <comment>/* Не правераная */ Новая старонка: «  З боку мастацтва творы {{Разьбіўка|Купалы}} стаяць вельмі высока. Адпаведнасьць зьместу й формы, уменьне карыстацца сымбалем даючым шырокі вобраз, апрацоука верша, шчырасьць пачуцьця — усе гэта робіць творы {{Разьбіўка|Купалы}} вельмі мастацкімі і далу...»</comment>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2922" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

З боку мастацтва творы {{Разьбіўка|Купалы}} стаяць вельмі высока. Адпаведнасьць зьместу й формы, уменьне карыстацца сымбалем даючым шырокі вобраз, апрацоука верша, шчырасьць пачуцьця — усе гэта робіць
творы {{Разьбіўка|Купалы}} вельмі мастацкімі і далучаюць іх да клясычных творау беларускае літературы.

Наогул, трэба адзначыць, што Я. {{Разьбіўка|Купала}} зьяуляецца аднім з першых але і адным з галоуных паэтау Беларусі, які апісау у сваіх творах жыцьце беларуса з усіх бакоу, і які усе свае паэтычнае натхненье чарпау з пакуты гэтага жыцьця, клікаючы беларусау да шляху змаганьня за сваю долю. За гэта ен запрауды заслугоувае ймя «вялікага пясьняра бацькаўшчыны».

Другім выдатнейшым пісьменьнікам таго-ж перыяду зьяуляецца {{Разьбіўка|Якуб Колас}}.

Я. {{Разьбіўка|Колаc}} (Канстантын Міхайлавіч {{Разьбіўка|Міцкевіч}}) сын селяніна з вескі Мікалаеушчына у Меншчыне. Радзіуся паэта у 1882 годзе. Скончыу ен Нясьвіскую настауніцкую сэмінарыю й пасьля служыу вучыцелем у Піншчыне. У часы першай рэвалюцыі ен уваходзіць у настауніцкі хаурус і за гэта пакутуе у турме тры
гады. З 1921 г. паэта працуе у Менску.

Творчасьць Я. Коласа складаецца з вершау і прозы. Пачау пісаць ен разам з {{Разьбіўка|Купалай}} і друкавауся у «Нашай Ніве», а потым творы яго выйшлі асобнымі выданьнямі. Дагэтуль выйшлі зборнікі вершау: «[[Песьн-жальбы (1910)|Песьні жальбы]]» (1910 г.), «[[Водгульле (1922)|Водгульле]]» (1922 г.) і вершаваныя паэмы «[[Сымон-музыка (1925)|Сымон музыка]]» (1918 г.) «[[Новая зямля (1923)|Новая зямля]]» (1923 г.).

Апавяданьні {{Разьбіўка|Колас}} пісау пад псэудонімам Тарас
{{Разьбіўка|Гуща}} і дагэтуль выйшлі зборнікі яго апавяданьняу:&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>f7hhfxszaybsfsz0s454a2odldxkayw</sha1>
    </revision>
    <revision>
      <id>84142</id>
      <parentid>84141</parentid>
      <timestamp>2022-08-01T11:49:27Z</timestamp>
      <contributor>
        <username>Gleb Leo</username>
        <id>2440</id>
      </contributor>
      <model>proofread-page</model>
      <format>text/x-wiki</format>
      <text bytes="2924" xml:space="preserve">&lt;noinclude&gt;&lt;pagequality level=&quot;1&quot; user=&quot;Gleb Leo&quot; /&gt;&lt;/noinclude&gt;

З боку мастацтва творы {{Разьбіўка|Купалы}} стаяць вельмі высока. Адпаведнасьць зьместу й формы, уменьне карыстацца сымбалем даючым шырокі вобраз, апрацоука верша, шчырасьць пачуцьця — усе гэта робіць
творы {{Разьбіўка|Купалы}} вельмі мастацкімі і далучаюць іх да клясычных творау беларускае літературы.

Наогул, трэба адзначыць, што Я. {{Разьбіўка|Купала}} зьяуляецца аднім з першых але і адным з галоуных паэтау Беларусі, які апісау у сваіх творах жыцьце беларуса з усіх бакоу, і які усе свае паэтычнае натхненье чарпау з пакуты гэтага жыцьця, клікаючы беларусау да шляху змаганьня за сваю долю. За гэта ен запрауды заслугоувае ймя «вялікага пясьняра бацькаўшчыны».

Другім выдатнейшым пісьменьнікам таго-ж перыяду зьяуляецца {{Разьбіўка|Якуб Колас}}.

Я. {{Разьбіўка|Колаc}} (Канстантын Міхайлавіч {{Разьбіўка|Міцкевіч}}) сын селяніна з вескі Мікалаеушчына у Меншчыне. Радзіуся паэта у 1882 годзе. Скончыу ен Нясьвіскую настауніцкую сэмінарыю й пасьля служыу вучыцелем у Піншчыне. У часы першай рэвалюцыі ен уваходзіць у настауніцкі хаурус і за гэта пакутуе у турме тры
гады. З 1921 г. паэта працуе у Менску.

Творчасьць Я. Коласа складаецца з вершау і прозы. Пачау пісаць ен разам з {{Разьбіўка|Купалай}} і друкавауся у «Нашай Ніве», а потым творы яго выйшлі асобнымі выданьнямі. Дагэтуль выйшлі зборнікі вершау: «[[Песьні-жальбы (1910)|Песьні жальбы]]» (1910 г.), «[[Водгульле (1922)|Водгульле]]» (1922 г.) і вершаваныя паэмы «[[Сымон-музыка (1925)|Сымон музыка]]» (1918 г.) «[[Новая зямля (1923)|Новая зямля]]» (1923 г.).

Апавяданьні {{Разьбіўка|Колас}} пісау пад псэудонімам Тарас
{{Разьбіўка|Гуща}} і дагэтуль выйшлі зборнікі яго апавяданьняу:&lt;noinclude&gt;&lt;/noinclude&gt;</text>
      <sha1>grpo4jzhkwzgb4bxerv3gqohyuf7nmd</sha1>
    </revision>
  </page>
</mediawiki>